Extreme Makeover (2002-2007)

In dit programma zien we hoe een stel zeer onzekere mensen plastische chirurgie ondergaan, waardoor ze er zogenaamd mooier uit gaan zien. Daarna krijgen ze een knipbeurt, wordt hen getoond hoe ze zich moeten kleden, enzovoort, enzovoort. Tenslotte gaan ze na 2-6 maanden weer naar huis en worden ze aan hun vrienden en familie voorgesteld die altijd applaudisseren, huilen en hen vertellen hoe mooi ze zijn. Ik snap het niet. Ik snap het echt niet. Is dit waar entertainment over zou moeten gaan? Het enige wat deze show me ooit heeft gegeven is een intens gevoel van droefheid. Het maakt me ziek van de wereld waarin we leven. In deze wereld moeten mensen een facelift, borstimplantaten of een buikwandcorrectie ondergaan om zich mooi te voelen. De mensen die deze make-overs winnen, vertellen altijd hoe dankbaar ze hun familieleden zijn dat ze hen “het beste cadeau ooit” hebben gegeven, een kaartje voor deze show, wel te verstaan. Ik daarentegen zou zeer gekwetst en beledigd zijn als mijn vriend mij zou opgeven voor Extreme Makeover. Het zijn je familie en geliefden tot wie je je moet wenden om te horen hoe mooi je eruit ziet, zelfs als dat niet waar is. Ook heb ik gezien dat anderen vinden dat een recensie van deze show betekent dat we mensen die er niet van houden vertellen dat we allemaal fout en gemeen zijn, want het is een geweldige ervaring voor mensen die niet mooi geboren zijn. Mijn punt is dit: Zolang shows als deze bestaan, zullen die mensen blijven denken dat ze lelijk zijn, terwijl ze dat niet zijn. En weet je waarom? Omdat shows als deze een Barbie-pop idee van schoonheid promoten, en je vertellen dat als je geen maatje D hebt met een perfect gevormde neus, je lelijk bent. Juist. Dus, je kan je mooie ervaring hebben. Maar begrijp alsjeblieft dat plastische chirurgie een ander meisje met maatje A zich lelijk laat voelen, ook al is ze dat niet. Goed gedaan. Ik denk dat iemand deze show leuk kan vinden op een sadistische manier. Ik gelukkig niet.