Hermelijn of wezel? Hoe herken je het verschil tussen hermelijnen en wezels

Stoats en wezels zijn niet ongewoon op het Britse platteland, maar je krijgt ze niet vaak te zien. En als je ze ziet, is het vaak niet veel meer dan een snelle flits als ze voor je door het gras scheren. De verschillen tussen hermelijnen en wezels zijn niet zo groot, maar als je weet waar je op moet letten, is het niet zo moeilijk om te weten of je naar een hermelijn of een wezel zit te kijken.

Hier volgt onze deskundige gids voor hermelijnen en wezels, inclusief identificatie, habitat, dieet en de beste plekken om ze te spotten in het Verenigd Koninkrijk.

Stoats en wezels zijn marterachtigen, een familie van vleesetende zoogdieren. In het Verenigd Koninkrijk komen zeven soorten marterachtigen in het wild voor, waaronder hermelijn, wezel, das, boommarter, Amerikaanse nerts, bunzing en otter. Elke soort varieert sterk qua uiterlijk en gedrag, maar over het algemeen hebben marterachtigen een lang lichaam, zijn ze kortbenig, dik behaard en zijn ze ’s nachts actief, waardoor ze ongrijpbaar zijn. Stoats en wezels zijn twee van de meest op elkaar lijkende soorten marterachtigen en kunnen moeilijk te identificeren zijn wanneer je slechts een korte glimp opvangt.

FACTFILE: STOAT

• Wetenschappelijke naam Mustela erminea
• Lichaam Lang en lenig; ruwweg de grootte van een dunne rat
• Grootte Tot 25 cm lang (kop en lichaam); mannetje is merkbaar groter dan vrouwtje
• Flanken Uniform bruin; vormen een rechte, contrasterende lijn met bleke buik
• Keel Geen bruine vlekken
• Staart Gemiddelde lengte; achterste derde deel altijd zwart
• Onderzijde crèmewit
• Habitat Open landschap en droge stenen muren in heel Groot-Brittannië en Ierland

Waar kun je hermelijnen zien

De hermelijn is lang en dun, waardoor hij zijn prooi zowel boven als onder de grond kan achtervolgen, maar je hebt de meeste kans er een te zien in ruig grasland, rond konijnenburchten of bij houtstapels.

Hermelijnen jagen vaak bij daglicht, soms besluipen ze hun prooi in het open veld en nestelen ze in oude holen.

Wanneer is de beste tijd van het jaar om naar hermelijnen te zoeken?

Na het afsterven van de vegetatie in november is een goede tijd om naar hermelijnen uit te kijken in het Verenigd Koninkrijk.

Wordt de vacht van hermelijnen wit in de winter?

Ja. Witte vormen komen veel voor in het noorden van Groot-Brittannië, maar zijn zeldzaam in het zuiden. De staartpunt blijft zwart en in de winter ruien ze in hun wintervacht, dus in noordelijke gebieden zullen veel exemplaren al wit zijn, waardoor ze opvallen in sneeuwvrije gebieden.

Hoe zien uitwerpselen van hermelijnen eruit?

Hermelijnen zijn lang en slank, tot 8 cm lang.

Wat eten hermelijnen?

Stoats zijn felle roofdieren en eten 25 procent van hun lichaamsgewicht per dag, dus besteden ze veel tijd aan jagen. Stoats eten voornamelijk konijnen; als gevolg daarvan neemt het aantal stoats af wanneer konijnen schaars zijn.

Hoe jagen stoats?

Stoats jagen opportunistisch op kleine zoogdieren, waarbij ze zich snel verplaatsen en alle mogelijke schuilplaatsen onderzoeken, aldus Steve Harris. Door hun snelheid kunnen ze hun prooi verrassen (en het voor grotere roofdieren en roofvogels moeilijk maken hen te vangen).

De reuk- en gehoorzintuigen zijn het belangrijkst bij het jagen in een dichte dekking. Eenmaal gelokaliseerd, worden hun slachtoffers meestal in een paar sprongen gevangen; hermelijnen kunnen hun lichaam om grote muizen of kleine ratten wikkelen om ze te bedwingen.

Ondanks dat ze veel groter zijn dan hermelijnen, wordt er ook op konijnen gejaagd. Het gemiddelde konijn is vele malen zwaarder dan een hermelijn en gevaarlijk om aan te pakken. Hermelijnen benaderen konijnen voorzichtig, stoppen en staan op hun achterpoten om afstanden in te schatten.

Ze gebruiken dekking om dichtbij te komen en schatten hun laatste sprint zorgvuldig in om er zeker van te zijn dat ze de verrassing voor het konijn maximaliseren en de kans op verwondingen voor henzelf minimaliseren.

Als ze eenmaal een prooi hebben gedood, slepen hermelijnen grotere prooien snel in dekking om de aandacht van andere roofdieren niet te trekken. De resten van het karkas worden opgeslagen voor toekomstig gebruik, hetzij onder dichte begroeiing of losjes begraven onder een boomstam of rots.

FACTFILE: WEASEL

• Wetenschappelijke naam Mustela nivalis
• Lichaam Uiterst slank; ongeveer twee keer zo groot als een huismuis
• Grootte Tot 20 cm lang (kop en lichaam); slanker dan een hermelijn. De geslachten zijn ongeveer even groot
• Flanken Scheidingslijn tussen de bruinbruine rug en de bleke buik vlekkerig en onregelmatig
• Keel Bruine vlek of ‘gular spot’ aan elke kant
• Staart Geheel bruin; Zeer kort en vaak moeilijk te zien
• Onderzijde Puur wit
• Habitat Heggen, bossen en ruwe grasoevers; afwezig in Ierland

Waar wezels te zien zijn

Bosrijke gebieden met veel dekking en langs dichtbegroeide heggen en oevers. Nesten in lege muizenholen.

Wordt de vacht van een wezel wit in de winter?

De vacht van een wezel verandert in Groot-Brittannië niet van kleur, omdat hij het hele jaar door een rijke, bruine tint houdt. In Europa worden sommige wezels wel wit.

Hoe herken je uitwerpselen van wezels

De uitwerpselen van wezels lijken qua vorm op die van hermelijnen, maar zijn kleiner – tot 5 cm lang.

Wat eten wezels?

Wezels eten voornamelijk woelmuizen en muizen, die soms in hun holen worden gevangen.

Hoe herken je het verschil tussen een hermelijn en een wezel

• Als hij wit op zijn rug heeft, is het een hermelijn, omdat wezels in het Verenigd Koninkrijk in de winter niet wit worden
• Stoats hebben het hele jaar door een langere staart met een zwarte punt – dit is het belangrijkste onderscheidende kenmerk
• Stoats zijn groter dan wezels, maar dat is in het veld vaak moeilijk te zien
• Stoats zijn bouncier dan wezels als ze rennen; een rennende wezel heeft de neiging sneller en lager bij de grond te zijn

En natuurlijk, gebaseerd op al het bekende bewijsmateriaal, als je een klein roofdier op een specht ziet jagen, is het waarschijnlijk een wezel…

De kleinste vleeseter van Groot-Brittannië is ook ’s werelds kleinste carnivoor. Een volwassen kleine wezel (in het Verenigd Koninkrijk gewoon “wezel” genoemd, of Mustela nivalis in wetenschappelijke termen) wordt niet langer dan 26 cm, en de kleinste wezel kan wel 25 gram wegen – slechts 0,0025 procent van het gewicht van de grootste dieren in de orde Carnivora, ijsberen en Kodiakberen, die tot wel 1000 kg wegen.

Zijn gestalte is de reden waarom hij zo’n efficiënt roofdier is – met een grote verhouding tussen oppervlakte en gewicht moet hij dagelijks een derde van zijn eigen gewicht eten, en gaat hij de holen van knaagdieren en konijnen binnen om een prooi te grijpen die vele malen groter is dan hijzelf met een fatale beet in de nek.