Het mobiele chirurgische legerziekenhuis: Vietnam War – MUST vs. MASH
De Vietnam oorlog was radicaal anders dan de Koreaanse oorlog of de Tweede Wereldoorlog. De guerrillatactieken van de Viet-cong vereisten drastische veranderingen in de gevechtsfilosofie, met de daaruit voortvloeiende veranderingen in de medische ondersteuning van de strijd. Tijdens dit conflict was het “slagveld” niet duidelijk zichtbaar. Daarom beschouwden sommige militaire planners mobiele ziekenhuizen niet als essentieel. Zo werden sommige Amerikaanse militaire ziekenhuizen in Vietnam opgericht als semi-permanente, volledig uitgeruste faciliteiten.
De Medical Unit Self-Contained Transportable (MUST) units werden in Vietnam geïntroduceerd. Dit waren uitbreidbare, mobiele schuilplaatsen met opblaasbare afdelingen. Uitbreidbare secties werden ook voorzien voor de radiologie, laboratorium, apotheek, tandheelkundige en keuken gebieden. De meest opvallende onder de MUST eenheden was het 45ste Chirurgisch Ziekenhuis in Tay Ninh, Vietnam. In november 1966, na de bouw van een semipermanente faciliteit, troffen mortieren het ziekenhuis. De commandant van het ziekenhuis, majoor Gary P. Wratten, sneuvelde. Het hospitaal vestigde zich toen op een nieuwe plaats in het noordoosten van Tay Ninh. Het werd daarna opnieuw getroffen door mortieren, zonder ernstige slachtoffers te maken. Het 45ste chirurgisch hospitaal presteerde uitzonderlijk goed ondanks deze incidenten, en de MUST-uitrusting werd geleverd aan verschillende andere chirurgische hospitalen die naar Vietnam werden uitgezonden. De MUST-eenheden bleven gedurende de eerste jaren van de oorlog semipermanente, relatief stationaire faciliteiten. In 1968 echter beval de US. Pacific commando-chirurg dat alle MUST-eenheden mobiel werden. De MUST-eenheden namen toen de rol over die traditioneel aan de MASH was toebedeeld. Voor de rest van de oorlog werden de MUST eenheden bevolen hun uitrusting en training op peil te houden om mobiliteit te verzekeren. Cialis Jelly
Eén van de weinige MASH eenheden die naar Vietnam werd ingezet was de 2nd MASH. De 2nd MASH was actief in Zuid-Vietnam van oktober 1966 tot juli 1967. In deze periode van negen maanden werden 1.011 chirurgische gevallen uitgevoerd in deze eenheid met 60 bedden. De ervaring van de 2nd MASH is uitvoerig beschreven. De behandeling van wonden met hoge snelheid, vasculaire trauma’s, colorectale verwondingen en brandwonden in de 2e MASH verschilde sterk van die in de tijd van de Koreaanse Oorlog, als gevolg van innovaties in de chirurgische zorgverlening in het voorafgaande decennium. Bovendien droegen verbeteringen in de evacuatie vanuit de lucht aanzienlijk bij tot een daling van het sterftecijfer.
In Vietnam droegen chirurgen in de MUST- en MASH-eenheden bij tot verschillende belangrijke vernieuwingen in de behandeling van gevechtsslachtoffers, met name in de verzorging van wonden en brandwonden. Vroegtijdig debridement van raketwonden met hoge snelheid en vertraagde primaire sluiting werden universeel toegepast door militaire chirurgen in Vietnam. Verdere verbeteringen in de vasculaire chirurgie tijdens de Vietnam-oorlog leidden tot een gemiddeld amputatiepercentage van 8%. Ook deze vermindering van het aantal amputaties was te danken aan verbeteringen in de chirurgische techniek, maar hield meer rechtstreeks verband met een gemiddelde evacuatietijd van twee uur. Verkennende laparotomieën werden vaker uitgevoerd, vooral in gevallen van stomp trauma of explosie verwondingen, waar inwendige buikwonden minder voor de hand lagen. viagra jelly
Er waren nieuwe verbeteringen in de zorg voor de verbrande patiënt. Militaire chirurgen ontwikkelden sulfamyalon en realiseerden zich dat vloeistofreanimatie van vitaal belang was bij de behandeling van brandwonden. Dit resulteerde in een vermindering van 50% in het sterftecijfer voor brandwondenpatiënten in de Vietnamoorlog, vergeleken met de Koreaanse oorlog. Het belang van agressief debridement van fosfor brandwonden werd ook benadrukt, waardoor de overleving van patiënten die aan dit middel waren blootgesteld verbeterde.
Even belangrijk waren verbeteringen in anesthesie en kritieke zorg. Chirurgen in het Vietnam-conflict begonnen het belang in te zien van perioperatieve vloeistofresuscitatie. Bloed, plasma, dextran met een laag moleculair gewicht en kristalloïd werden allemaal gebruikt voor reanimatie. Het voordeel van reanimatie met gebalanceerde zoutoplossingen en met volbloed werd aangetoond door studies die werden uitgevoerd op de Naval Support Activity in Da Nang. Deze studies toonden duidelijk aan dat evenwichtige zoutoplossingen het extracellulaire compartiment aanvullen en daarom een essentieel onderdeel zijn van de reanimatie van patiënten in hemorragische shock. Plastic zakken vervingen glazen flessen en werden een efficiënter middel voor het vervoer van bloed en crystalloïden. Bij sommige gewonden werden centrale veneuze katheters geplaatst om de vloeistoftherapie te begeleiden. De centrale veneuze druk werd gemeten met een standaard manometer, en arteriële katheters werden vaak geplaatst om seriële arteriële bloedgassen te verkrijgen. Anesthesisten begonnen halothaan te gebruiken, dat minder negatieve inotropische effecten had. Nieuwere technieken voor de behandeling van beademde patiënten leidden tot snellere extubatie in de achterste ziekenhuizen.
“Da Nang Lung” of acuut ademnoodsyndroom (ARDS) werd waargenomen bij slachtoffers met ernstige hemodynamische problemen die vaak massale bloedtransfusies nodig hadden. ARDS kwam in vroegere conflicten niet voor, omdat soldaten die ernstig gecompromitteerd waren vaak het vervoer naar zelfs vooruitgeschoven mobiele medische eenheden niet overleefden. Chirurgen gebruikten aanvankelijk diuretica en vochtbeperking om ARDS te behandelen, maar met weinig succes. Klinische verdenking werd het beste diagnostische hulpmiddel, aangezien ARDS vaak in een vergevorderd stadium is zodra het op de röntgenfoto van de borstkas wordt ontdekt. De hypoxie die bij deze patiënten werd waargenomen was niet te behandelen met standaard zuurstoftherapie. Het werk van kolonel Robert Hardaway en Dr. David G. Ashbaugh toonde de waarde aan van continue positieve luchtwegdruk bij het behoud van adequate arteriële oxygenatie bij patiënten met ARDS. Viagra Super Active
De guerrillaoorlog in Vietnam leidde tot extra verbeteringen in de evacuatie vanuit de lucht. Luchtambulances waren verantwoordelijk voor het redden van duizenden levens op het slagveld. De UH-1D (Huey) vervoerde zes tot negen patiënten in een keer. De meeste patiënten werden binnen 30-35 minuten na verwonding geëvacueerd, en slechts weinig evacuaties vonden plaats na meer dan twee uur. De hospikken waren bekwaam en competent in het vervoeren van zwaar gewonden. “Dust-off” was de roepnaam die gebruikt werd om deze moedige piloten op te roepen. Als gevolg van de efficiënte en snelle evacuatie bedroeg de totale ziekenhuismoraal tijdens de Vietnamoorlog 2,6%. Ironisch genoeg was dit iets hoger dan tijdens de Koreaanse Oorlog (2,5%). Deze paradox kan het best worden verklaard door het feit dat verbeteringen in het lucht-medisch vervoer de evacuatie van meer zeer zwaar gewonde patiënten naar nabijgelegen ziekenhuizen mogelijk maakten. Veel van deze patiënten zouden de langere evacuatietijd die tijdens de Koreaanse Oorlog nodig was, niet hebben overleefd.
Tijdens de eerste jaren van de Vietnamoorlog gebruikte de luchtmacht vrachtvliegtuigen om patiënten te evacueren naar ziekenhuizen in het achterland. In 1968 was de evacuatie van gewonden toegenomen tot bijna 6000 patiënten per maand. De luchtmacht zette toen een aantal C-118 vliegtuigen in voor medische evacuatie. Deze vliegtuigen werden aangevuld met speciale medische apparatuur en medisch personeel.
ariprazol depressie
Een van de kenmerken van de Vietnam-oorlog was de ontwikkeling van een georganiseerd militair bloedprogramma. De distributie van bloed werd aanvankelijk geregeld in het 406e Medisch Laboratorium in Japan. Mobiele teams werden opgericht om bloed te verkrijgen en te distribueren naar ziekenhuizen in Vietnam. Type-specifiek bloed werd echter gedistribueerd naar ziekenhuizen in Japan, terwijl universeel donor O-negatief bloed rechtstreeks naar Vietnam werd vervoerd. Artsen herkenden en behandelden coagulopathieën die het gevolg waren van massale bloedingen en gedissemineerde intravasculaire stolling. Er werden verschillende strategieën toegepast om de coagulopathie te behandelen, waaronder de toediening van vers bloed, vers ingevroren plasma, cortisone, heparine en epsilon aminocapronzuur. Ook bij de opslag van bloed werd vooruitgang geboekt, zoals het gebruik van adenine om cellen te conserveren, nieuwe koelmethoden en bloedcontainers van styrofoam. Deze verbeteringen leidden tot een gemiddelde verlenging van de houdbaarheidstermijn van volbloed en bloedproducten van 21 tot 40 dagen.
Categorie: Main
Tags: combat support hospitals, forward surgical teams, MASH, militaire geneeskunde, mobiele ziekenhuizen