Hoe Parkour werkt

De ontwikkeling van Parkour tot een samenhangende discipline begon in 1988 in Lisses, Frankrijk, toen David Belle 15 jaar oud was. Belle werd sterk beïnvloed door de ervaringen van zijn vader als vermaard redder en militair brandweerman in het Parijse regiment van de sapeurs-pompiers. Als zeer bekwaam en getalenteerd atleet paste Belle’s vader, Raymond, zich goed aan aan de trainingsfilosofie van lichamelijke opvoedingsexpert Georges Hébert, een voormalig marineofficier.

Tijdens zijn reizen door Afrika met de Franse marine was Hébert getuige van het opmerkelijke atletische vermogen van de inheemse bevolking en hoe zij dit bereikten door in interactie te treden met hun omgeving. Hij zei over hen: “Hun lichamen waren prachtig, soepel, behendig, vaardig, duurzaam, resistent en toch hadden ze geen andere leermeester in Gymnastiek dan hun leven in de natuur.” Dit bracht hem ertoe de Natuurlijke Methode, of méthode naturelle, te ontwikkelen, die alleen het lichaam en zijn omgeving gebruikt voor lichamelijke ontwikkeling. Hébert geloofde dat het doel van lichamelijke opvoeding is sterke, valide individuen te creëren die nuttig zijn voor de maatschappij.

De holistische trainingsmethode die Hébert ontwikkelde, legt de nadruk op de integratie van de menselijke geest en het lichaam om obstakels te overwinnen door middel van rennen, springen, springen, lopen op handen en voeten en klimmen. Zijn inspanningen droegen rechtstreeks bij tot de militaire hindernisbaan, of parcours du combattant. De militaire hindernisbaan, die ook vandaag nog door het Franse leger wordt gebruikt, bestaat uit verschillende onderdelen zoals touwklimmen en slingeren, balanceren op houten balken en ladders beklimmen. Het was Belle’s liefde voor martial arts films, vooral het werk van Bruce Lee – en de scenario’s die hij zich voorstelde, vaak rond redding, ontsnapping en achtervolging – die hem inspireerde in de vroege stadia van parkour, en blijft een bron van inspiratie voor anderen. Lee’s benadering van martial arts stond in schril contrast met die van zijn tijdgenoten. In plaats van rigide structuur, omarmde zijn aanpak aanpassingsvermogen en evolutie – elk centraal in het hart van parkour.

Hoewel Belle parkour aanvankelijk ontwikkelde met vrienden, stuwde zijn uitzonderlijke atletische vermogen hem voort als leider van de discipline, waardoor hij uiteindelijk in de schijnwerpers kwam te staan, waar hij vandaag de dag nog steeds is, zij het met tegenzin. Andere bijdragers aan de ontwikkeling van parkour zijn Sebastien Foucan, Kazuma en Stephane Vigroux. Parkour wordt vaak vergeleken met skateboarden, vooral omdat het gebruik maakt van stedelijk terrein om “trucs” uit te voeren. De meeste traceurs verwerpen deze vergelijking echter, en vinden vergelijkingen met het negatieve publieke imago van skateboarden (dat van rebelse en misleide jongeren) onjuist en oneerlijk.

““

Blauw, van Urban Freeflow, voert een Kong vault uit.

Image courtesy Urban Freeflow

Parkour dook op in het bewustzijn van het grote publiek met behulp van “Rush Hour”, een korte promotiefilm voor BBC ONE. De film toont de oprichter van parkour, David Belle, rennend over de daken van Londen, springend van gebouw naar gebouw om het vastgelopen verkeer beneden te ontwijken. De film sprak tot de verbeelding van het publiek, en al snel doken overal beginnende traceurs op. Helaas, omdat parkour nog niet georganiseerd was, hadden deze nieuwe traceurs (meestal tienerjongens) geen goede instructie en een totaal gebrek aan context. Belle en zijn medewerkers hadden hun niveau bereikt door een strikt gereglementeerde training gedurende meer dan een decennium. Wat volgde waren verwondingen en, in het geval van twee ongelukkige jongens in Frankrijk, de dood.

““

Sébastien Foucan voltooit een kattensprong.

Image courtesy Urban Freeflow

Toen parkour in de Engelstalige wereld opdook, kreeg het een andere naam: “free-running,” vooral vanwege het gebruiksgemak en het geheugen. Nu vertegenwoordigen de twee termen een ongelukkig schisma in de parkour gemeenschap. Puristen beweren dat, hoewel het erg lijkt op parkour, free-running liberaler is als het gaat om de regel om niet achteruit te bewegen. Aan deze kant van het argument is parkour in zijn puristische vorm alleen bedoeld om praktisch en efficiënt te zijn, maar free-running staat bewegingen toe die puur esthetisch zijn.

Groepen als Urban Freeflow worden in online forums afgerekend op het “prostitueren” van de kunst van parkour door hun deelname aan high-profile mediaprojecten, zoals televisiereclames, filmprojecten en bedrijfsevenementen. Echter, in het licht van David Belle’s bijdragen aan televisie en film, en die van de andere grondleggers van parkour, is deze positie moeilijk te ondersteunen. Andere argumenten tegen het standpunt van de puristen gebruiken andere sporten als voorbeeld, met het argument dat commercialisering en competitie de individuele ervaring niet vermindert, maar dat het is wat men ervan maakt.

Tot op heden bestaan er geen officiële parkour competities. Als puristen hun zin krijgen, zal dat ook nooit gebeuren. Urban Freeflow’s hoofdschrijver, Dan Edwardes, stelt dat “competitie al op vele niveaus bestaat binnen de free-running gemeenschap: vrienden dagen elkaar uit om hun meest recente inspanningen te verbeteren; trainingspartners pushen elkaar tijdens sessies, zelfs onvrijwillig; leden van dezelfde crew voeden zich met elkaars energie en prestaties terwijl ze zoeken naar nieuwe grenzen om te doorbreken. Dit is competitie, ook al gebeurt het binnen een los en perfect vriendschappelijk kader.”