How to Grow and Care for Hardy Hibiscus
Hibiscus spp.
Als u aan de majestueuze hibiscusbloem denkt, denkt u misschien instinctief aan de middelgrote struiken met hun opzichtige vertoning van grote, heldere bloemen die populair zijn in zuidelijke en tropische tuinen.
Er is echter een ander type hibiscus dat in noordelijker klimaten al meer dan 100 jaar langzaam aan populariteit wint, en veredelaars hebben de selecties in die tijd voortdurend uitgebreid.
De term “winterharde hibiscus” verwijst in het algemeen naar een paar verschillende soorten en hun hybriden, in de rozenkruidgroep binnen de Malvaceae-familie, die nauw verwant zijn – in die mate dat ze zich kunnen kruisen.
Wij linken naar verkopers om u te helpen relevante producten te vinden.
Dit heeft geleid tot actieve kweekprogramma’s die hybriden hebben gecreëerd in een grote verscheidenheid aan kleuren in zowel de bloemen als de bladeren, en maten variërend van schoonheden van twee meter hoog die barsten van de helderrode, schotelvormige bloemen tot tien meter hoge sub-struiken.
In dit artikel gaan we dieper in op de details van het kweken van deze prachtige planten, die een vleugje tropische verfijning aan uw tuin kunnen toevoegen.
Ik zal enkele van de beste cultivars noemen, en ook enkele trucs om de bloei te versnellen en te verlengen.
Wat is winterharde Hibiscus?
Toen ik jaren geleden voor het eerst winterharde hibiscus ontdekte in een stadspark, was ik verbaasd dat zo’n prachtige plant kon groeien in het zuiden van Ontario, Canada, waar ik woon.
Ik had hibiscussen in de tropen gezien, maar de bloemen van de winterhibiscus evenaarden zelfs hun grootte en schittering!
De beroemde tropische cultivars komen meestal van H. rosa-sinensis, met andere soorten, meestal uit Azië en Afrika, die in de mix zijn gehybridiseerd.
Voor dit artikel concentreren we ons op de Noord-Amerikaanse soorten Hibiscus waar ik verliefd op ben geworden en die ik nu al een aantal jaren kweek.
Deze maken deel uit van de Muenchhusia sectie van het geslacht, ook bekend als rozenmallows.
Het label van winterharde hibiscus wordt soms ook toegekend aan een andere winterharde soort in het geslacht (en ook een van mijn persoonlijke favorieten), H. syriacus – algemeen bekend als de roos van Sharon.
De hibiscus is een kruidachtige vaste plant die elke winter volledig tot de grond afsterft, terwijl de roos van Sharon een kleine bladverliezende struik is.
Terughoudende hibiscussoorten zijn onder meer H. moscheutos (rozenklaver), H. coccineus (scharlakenrode rozenklaver), H. dasycalyx (Neches River rozenklaver), H. grandiflorus (moerasrozenboompje), H. lasiocarpos (harige of wollige rozenboompje), en H. laevis (helberbladige rozenboompje).
Veel cultivars van winterharde hibiscussen die in tuincentra worden verkocht, worden simpelweg aangeduid als “Hibiscus x” of bijvoorbeeld Hibiscus x moscheutos, waarbij de ware en volledige genetische oorsprong onduidelijk is.
Eén ding hebben alle variëteiten echter gemeen: hun grote, oogverblindende bloemen met een doorsnede van soms wel 15 cm (hoewel ze meestal niet groter zijn dan 15 cm).
Dit zijn niet alleen de grootste meerjarige bloemen in Noord-Amerika, het zijn een van de grootste bloemen in elke tuin, waar dan ook!
Afhankelijk van de genetische achtergrond van een bepaalde soort, hybride of cultivar kunnen de bloemen echter veel kleiner zijn en in kleur variëren van helderrood tot rozegeblosd wit, blauw of paars, vaak met rode of bordeauxrode kelen en verschillende kleuren strepen aan de bloemranden.
Zoals alle hibiscussen hebben ook de winterhibiscusbloemen die opvallende met stuifmeel bedekte meeldraadkolom, waardoor ze een extra dimensie van belang krijgen.
Verschillende variëteiten kunnen 1,5 tot 1,5 meter hoog worden en hebben allemaal dezelfde groeivereisten – ik ga daar hieronder dieper op in, dus blijf lezen!
In warmere streken beginnen ze meestal al in juni te bloeien, terwijl ze in koelere streken pas in augustus in bloei komen en tot de eerste vorst doorbloeien.
Teelt en geschiedenis
Harme hibiscusbloemen zijn moeilijk niet op te merken in een tuin, en ze zijn vooral indrukwekkend als ze gegroepeerd zijn in progressieve patronen van complementaire kleuren – wit overgaand in lichtpaars, overgaand in donkerder paars en roodtinten, bijvoorbeeld.
De planten groeien gewoonlijk in de USDA Plant Hardiness Zones 5 tot 9, hoewel sommige soorten en variëteiten winterhard kunnen zijn tot Zone 4, of gedijen bij warmere temperaturen tot en met Zone 11.
Veel bestuivers zijn dol op winterhibiscussen – ik heb meer dan één hommel in de bloemen gezien, die tegen de stengelkolom kroop alsof ze uitbundig en intiem een lang verloren geliefde begroetten.
En als je van kolibries houdt, lokt de winterhibiscus ook deze onstuimige kleine wezentjes naar de tuin.
De geschiedenis van de winterhibiscus is lang en interessant, want veredelaars werken al meer dan 100 jaar aan hybriden.
Gretchen Zwetzig, eigenaar van een van de oudste veredelingsbedrijven, Fleming Flower Fields, heeft echter geschreven dat de veredelingsinspanningen pas echt van de grond kwamen in de jaren 1950.
Terwijl de eerste inspanningen vooral waren gericht op de H. moscheutos- en H. coccineus-lijnen, brachten de jaren ’60 volgens Zwetzig steeds meer kruisingen met andere soorten met zich mee.
De jaren ’70 brachten verdere innovatie, toen bijvoorbeeld Robert Darby variëteiten introduceerde die tot op de dag van vandaag populair zijn, waaronder ‘Lord Baltimore’ en ‘Lady Baltimore.’
Sindsdien zijn veredelaars doorgegaan met het uitbrengen van interessante cultivars, waarvan we er hieronder een aantal zullen bespreken.
Vermeerdering
Harde hibiscus kan het best worden vermeerderd door zaad, stengelstekken of deling van de kroon.
Uit zaad
Uit zaad kweken is een uitstekende manier om veel planten te kweken tegen lage kosten. Bedenk wel dat als de zaden van hybride planten komen, het onmogelijk is om te weten wat je krijgt.
Dit is niet per se een slechte zaak, als je op zoek bent naar variëteit.
Zaad moet drie maanden voor de laatste vorst binnenshuis worden gezaaid in zone 6, of in koudere gebieden.
In zone 7 of warmer kunt u 1-2 maanden voor de laatste vorst beginnen, of ze direct na de laatste vorstdatum in een geprepareerd zaaibed zaaien.
Wat de omstandigheden ook zijn, laat de zaden een nacht weken en plant ze een halve centimeter diep.
Voor planten in een flat moet u ze zo mogelijk op een vochtigheidsgraad van 50-60 procent houden, in de volle zon.
Als je de laatste vorst nadert, begin je ze af te harden door ze geleidelijk bloot te stellen aan buitenzon en wind als het weer gunstig is, beginnend met 30 minuten de eerste dag, en elke dag een uur langer gedurende 5 dagen voordat je ze uitplant.
Als je een poging wilt wagen om je eigen kruisingen te kweken, bekijk dan dit artikel over hybridisatie, gepubliceerd in het tijdschrift “Breeding Science” van de Japanese Society of Breeding in 2016, om enkele ideeën op te doen over hoe je dat kunt doen.
Uit stekken
De beste tijd om stekken te nemen is in de lente of vroege zomer, idealiter vóór de bloei.
Hiermee gaat het als volgt:
1. Zet een pot klaar met een vochtig medium, bestaande uit 50 procent potgrond zonder voedingsbodem en 50 procent perliet.
2. Knip een stuk nieuwe groei (zachthout) af van vier tot zes centimeter lang.
3. Verwijder knoppen van de onderste helft van de stek, bevochtig het afgesneden uiteinde en dompel het in zachthout bewortelingshormoonpoeder. Om te voorkomen dat het poeder nat wordt, giet u uit wat u nodig hebt voordat u het dompelt.
4. Prik een gat diep in het groeimedium, ongeveer de helft van de lengte van de stek en breed genoeg om te voorkomen dat het bewortelingspoeder eraf wrijft. Steek voorzichtig de onderste helft van de stek erin en stamp het plantmedium eromheen aan.
5. Plaats de stek in een warme ruimte met een constante temperatuur van ten minste 60°F, in een kas met 50-60 procent luchtvochtigheid, of in een zonnig raam afgedekt met een vochtigheidshoes of zak.
6. Houd de stek vochtig. Elke 2-3 gietbeurten water geven met 1-3 procent waterstofperoxide vermindert de kans op rotting.
Als het lukt, zullen de bladeren zich na ongeveer twee maanden beginnen te ontwikkelen.
Als je eenmaal ziet dat de wortels uit de bodem van de pot beginnen te kruipen en de stek goed geworteld is, verpot hem dan in een 10 of 12 inch pot, en zet hem een seizoen in een kas of zonnig raam voordat je hem buiten uitplant.
Kroondelen
Kroondelen doet u met volwassen, volgroeide planten die veel stengels en een gezond wortelstelsel hebben.
De beste tijd voor het maken van scheidingen is in het voorjaar of de vroege herfst, wanneer de grond vochtig is.
In tegenstelling tot sommige vaste planten, moeten uit zaad geplante winterhibiscussen voorzichtig worden gedeeld zonder het hele wortelstelsel op te graven, omdat hun penwortels voor altijd beschadigd zullen zijn als u dit doet.
Planten opgekweekt uit stekken hebben de neiging ondiepere penwortels te ontwikkelen, naar mijn ervaring, maar het vermijden van wortelverstoring is altijd een goed idee bij deze planten.
Om de scheidingen uit te voeren:
1. Duw eerst alle mulch weg van het gebied waar u werkt, zodat u het opnieuw kunt gebruiken.
2. Begin 12 centimeter terug van de plant en graaf ongeveer 2 meter onder het wortelstelsel, of zo diep als u aan één kant van de plant kunt komen om een klein deel met een paar stengels op te tillen.
3. Probeer de grotere primaire wortels niet te breken terwijl u de wortels van de plant weghaalt.
4. Snijd met een schoon, scherp mes een stuk van de wortelmassa weg dat aan de beoogde stengels vastzit, waarbij u erop let dat u de verbinding tussen wortel en stengel niet verbreekt.
5. Snoei zieke of dode wortels weg en plant ze opnieuw of pot ze op en bemest ze met transplantatiemest. Bereid bij het verplanten in een perk de plaats voor zoals hieronder beschreven. Als u een pot gebruikt, kies er dan een die een paar centimeter groter is dan de wortelmassa. Verpot de planten in een grotere pot of snoei de wortels terug als ze gaan wortelen.
In onze gids leest u meer over het splitsen van vaste planten.
Hoe opkweken
Nu u weet hoe u winterharde hibiscussen kunt vermeerderen, laten we eens bekijken hoe u ze gezond en stralend in bloei kunt houden.
Selectie en voorbereiding van de standplaats
Harde hibiscussoorten komen meestal in het wild voor in de buurt van waterrijke gebieden of rivieren, wat hun voorliefde voor vochtige, relatief rijke grond verklaart.
Gelukkig genoeg zijn de meeste hybriden door uitgebreide veredeling niet meer zo waterafhankelijk als wilde planten.
In het algemeen geven ze de voorkeur aan matig tot natte, goed gedraineerde grond en doen ze het het best op grond die niet te zwaar is, terwijl ze het slecht doen op zanderige, droge grond.
Zandige of arme grond moet voor het planten worden aangevuld met een paar centimeter compost die 8 centimeter diep wordt aangebracht.
Dit is niet het soort plant dat je zomaar in het midden van je gazon kunt zetten en er een punt achter kunt zetten.
Als u in een koeler klimaat in de zones 4 tot 6 woont, zult u de beste resultaten zien als u een plantplaats kiest in de buurt van een muur op het zuiden of op een helling die beschut is tegen de heersende wind.
Plant ze in de volle zon om een maximale bloei te bevorderen – hoewel u in een warm, zonnig klimaat moet overwegen om ze zo te plaatsen dat ze een beetje schaduw krijgen, met een maximum van 6 uur zon per dag.
Als ze echter te veel schaduw krijgen, hebben ze de neiging lange, slappe stengels te ontwikkelen en zullen ze niet goed of helemaal niet bloeien.
Hoewel deze planten warmte en vochtigheid verdragen, moet de grond vochtig worden gehouden en hebben ze liever dat hun wortels worden beschermd met een goede laag mulch.
Lantenvoeding
Harde hibiscusplanten hebben voedingsrijke grond nodig om hun weelderige bloemen te produceren.
Ik gebruik meestal twee keer per jaar een uitgebalanceerde organische meststof voor mijn hele tuin die langzaam vrijkomt – 4-4-4 NPK, bijvoorbeeld – maar mijn grond is vrij rijk.
Zandere en minder rijke grond kan tot vier keer per jaar meststof nodig hebben, totdat u het voedingsstoffenniveau hebt opgebouwd.
Zorg ervoor dat u niet te veel bemest, want dit kan leiden tot toxiciteit en onevenwichtigheden.
Het aanschaffen van een bodemtestkit voor thuisgebruik of het opsturen van uw grond naar een testlaboratorium geeft u een idee van hoe u het nutriëntenniveau met de juiste meststof in balans kunt brengen.
Over het algemeen heeft een winterharde hibiscus in de meeste grondsoorten veel kalium nodig, slechts een beetje fosfor en een matige hoeveelheid stikstof.
Een NPK van 17-5-24, 9-3-13 of 10-4-12 kan bijvoorbeeld goed werken om grond aan te passen die arm is aan alle voedingsstoffen.
Als uw grond fosforarm is, zal dit de bloei verminderen.
In dit geval moet u uw planten in het voorjaar een goede vloeibare meststof op biologische basis geven die rijk is aan fosfor om de bloei te bevorderen.
Zorg er echter voor dat u niet overdrijft – te veel fosfor vermindert ook de bloei, en kan uw planten beschadigen of zelfs doden.
Winterverzorging
In gebieden met wintertemperaturen onder het vriespunt moet u ervoor zorgen dat de planten 3 tot 4 centimeter mulch hebben om de wortels te beschermen tijdens de winter.
Houtsnippers, stro, bladeren, enzovoort kunnen effectief worden gebruikt.
Breng in het voorjaar geduld, want de winterhibiscus is meestal een van de laatste planten die opkomt en de eerste nieuwe groei in mei of zelfs juni laat zien.
Hoewel een winterhibiscus niet gesnoeid hoeft te worden, kunt u voor meer bloemen de stengeltoppen afknippen als de plant 15 cm hoog is, en eventueel nog een keer als de plant 15 cm hoog is.
Teelttips
- Goed water geven tot de plant is gegroeid
- Mulch goed, vooral tijdens de warmste en koudste periode van het jaar
- Mest in het voorjaar fosforrijk bemesten, tenzij de grond al rijk is aan deze voedingsstof
- Beschermen tegen koude wind in koelere klimaten
- Hoewel tolerant voor natte grond, plant ze in goed drainerende grond en vermijd gebieden met veel water, omdat die wortelrot kunnen veroorzaken
- Volle zon is ideaal, hoewel de planten lichte schaduw op prijs stellen in bijzonder zonnige en hete klimaten
Cultivars om uit te kiezen
Zoals hierboven al is gezegd, zijn er nu veel cultivars om uit te kiezen op basis van uw klimaat, beschikbare ruimte en esthetische voorkeuren.
Kijk hier naar onze 37 favoriete hibiscussoorten, voor meer interessante en kleurrijke cultivars om uit te kiezen.
Hier zijn een paar van mijn favoriete voorbeelden:
Kopper King
Hibiscus x ‘Kopper King’ heeft donker bordeauxrood blad met grote, lichtroze tot bijna witte bloemen die roze zijn dooraderd en bordeauxrode kelen hebben.
Hard in Zones 5-10, planten bereiken een volwassen hoogte van 3-4 voet met een spreiding van 4-5 voet.
Lady Baltimore
Hibiscus x ‘Lady Baltimore’ heeft grote, roze, donkergekroonde bloemen met groen blad.
‘Lady Baltimore’
Tolerant voor matig vochtige tot natte grond, ze zijn vroegbloeiend en groeien in Zones 5-10, met een hoogte en breedte van 2 meter.
Planten zijn verkrijgbaar bij Burpee.
Midnight Marvel
Hibiscus x ‘Midnight Marvel’ heeft grote, dieprode bloemen met donker bordeauxrood esdoornbladachtig loof.
‘Midnight Marvel’
Ronde planten met bloemen van boven naar beneden groeien in de Zones 4-10 en bereiken een hoogte van 3-4 voet met een spreiding van 4-5 voet.
Vind ‘Midnight Marvel’ planten bij Burpee.
Terri’s Pink
Hibiscus x mutabilis ‘Terri’s Pink’ krijgt 6 tot 8-inch, rode, schotelvormige bloemen die al laat in het voorjaar bloeien.
Als een onvruchtbare hybride produceert hij geen zaden. Hij groeit in de zones 7-11 tot een hoogte van 2,5 meter en een breedte van 2,5 tot 6 meter.
Beheersing van plagen en ziekten
Harde hibiscus is niet erg gevoelig voor plagen of ziekten, maar ze kunnen wel problemen hebben.
Hier zijn een paar van de belangrijkste om op te letten.
Herbivoren
Herbivoren vormen over het algemeen geen probleem voor deze planten, hoewel sommige mensen één plaag als een potentieel probleem melden:
Deer
In gebieden met veel herten kan het snuffelen door herten een probleem zijn. Een omheining helpt om ze weg te houden.
Lees hoe u uw eigen hertenomheining kunt bouwen met onze doe-het-zelf-tutorial.
Insecten
Harme hibiscus kan schade oplopen door insecten, zowel aan de bladeren als aan de bloemen, en er zijn verschillende strategieën om dit te bestrijden.
Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar het creëren van een gevarieerd ecosysteem met habitat voor roofdieren om nuttige insectenpopulaties te stimuleren, en naar het toepassen van geïntegreerde plaagbestrijding.
Maar soms, als je een plant wilt redden, kan behandeling niet worden vermeden.
Een aantal van de meest voorkomende plagen zijn:
Aphids
Deze kleine zuigers zuigen – letterlijk.
De kleine zwarte, bruine of witte insecten zijn meestal te vinden aan de onderkant van bladeren of dicht bij de stengeltoppen, en op en rond bloemknoppen, waar ze het sap van de plant drinken terwijl ze hun ziekteverspreidende speeksel afgeven.
Een wekelijkse spray met insectendodende zeep totdat de insecten weg zijn, maakt korte metten met ze.
U kunt hier meer lezen over bladluizen in de tuin.
Schubworm
Schubworm is een zacht gebouwde spintkever zonder ledematen, en is verwant aan bladluizen. Ze verbergen zich onder ronde wasachtige schubben aan de onderkant van de bladeren.
De soort die hibiscus vaak aantast is de zwarte schildluis, hoewel ook andere kleuren en soorten kunnen worden aangetroffen. Schildluis kan ook worden behandeld met insectenwerende zeep.
Wittevlieg
Een andere verwant van bladluizen, wittevlieg verspreidt zich snel als het niet wordt gecontroleerd en kan moeilijk te bestrijden zijn. Zoals de naam al zegt, zijn het kleine, witte vliegjes die vaak samen opeengepakt aan de onderkant van de bladeren zitten en zich volzuigen met plantensap.
Insecticiden op basis van nemolie kunnen worden gebruikt op de bladeren, en aangetaste bladeren moeten zorgvuldig worden verwijderd en vernietigd.
Ziekten
De meeste ziekten die winterharde hibiscus aantasten, zijn schimmelziekten.
Deze planten kunnen vatbaar zijn voor botrytisziekte, bladvlekkenziekte en roest, die alle de bladeren aantasten, maar ook voor kanker, die de stengels en takken aantast, en wortelrot.
Bovengrondse schimmelziekten kunnen worden voorkomen door bij het water geven geen water op de bladeren te spatten.
Een roest-, bladvlekken- of bacterievlekinfectie kan worden behandeld met een fungicide op basis van koper.
Aangetaste delen moeten uit de tuin worden verwijderd en niet worden gecomposteerd, maar in plaats daarvan worden verbrand of op andere wijze uit de buurt van uw tuinen worden verwijderd om de verspreiding van de ziekte te voorkomen.
De resterende bladeren moeten vervolgens worden bespoten.
Herstel van aangetaste plantendelen is de enige manier om verdere verspreiding van kanker te voorkomen.
Om wortelrot te voorkomen, moet u niet te veel water geven en ervoor zorgen dat de plant een goede drainage heeft.
Beste toepassingen
De meeste variëteiten verdragen natte – maar niet permanent drassige – grond, zodat ze het goed doen in de buurt van waterpartijen of op vochtige plaatsen.
Grote soorten vormen een uitstekende achtergrond in het late seizoen, terwijl kleinere soorten prachtige voorbeeldplanten zijn om de aandacht te trekken bij balkons of looppaden.
Snelle referentie-groeigids
Breng een vleugje van de tropen naar uw tuin in het late seizoen
Laat in het seizoen, wanneer er minder bloemen bloeien, kan de winterharde hibiscus uw tuin een extravagante kleurenpracht geven.
Hoewel bekend om zijn bloemen, heeft de winterhibiscus een aantal prachtige bladvormen en kleuren die ook hun eigen belang aan uw landschap toevoegen, van diepgroene harten tot bordeauxrode esdoornachtige bladeren.
Wat is uw ervaring met deze plant? Welke variëteiten hebt u geprobeerd? Deel uw successen, mislukkingen en wat u hebt geleerd in de reacties hieronder.
En voor meer informatie over het kweken van bloemen in uw tuin, kunt u de volgende gidsen bekijken:
- Hoe kweek je Hyacint bonenstruiken
- Hoe plant en kweek je lelies
- Hoe kweek en zorg je voor Columbine bloemen
- Facebook154
- Pinterest1899
© Ask the Experts, LLC. ALLE RECHTEN VOORBEHOUDEN. Zie onze TOS voor meer details. Productfoto’s via Burpee. Foto’s zonder naamsvermelding: . Met aanvullend schrijven en bewerken door Allison Sidhu.
Over Trent Rhode
Tijdens zijn studie journalistiek aan de universiteit in 2003, stuitte Trent Rhode op de wereld van tuinieren terwijl hij aan een opdracht werkte. Sindsdien is hij gefascineerd door walnootbomen, kiwi’s, daglelies en de ecologie van tuinen en boerderijen. Als hij niet op het land is, deelt Trent graag zijn passie voor tuinieren via zijn schrijven, met een bijzondere interesse in het geven van tips en trucs voor het werken in harmonie met natuurlijke processen om de natuur een deel van het zware werk te laten doen.