Jack Johnson (bokser)
Johnson maakte zijn debuut als beroepsbokser op 1 november 1898 in Galveston, toen hij Charley Brooks knock-out sloeg in de tweede ronde van een 15-ronden durende wedstrijd om wat werd aangekondigd als “De Texas State Middleweight Title”. In zijn derde profgevecht op 8 mei 1899 stond hij tegenover “Klondike” (John W. Haynes, of Haines), een Afro-Amerikaanse zwaargewicht bekend als “The Black Hercules”, in Chicago. Klondike (zo genoemd omdat hij als een zeldzaamheid werd beschouwd, net als het goud in de Klondike), die zichzelf had uitgeroepen tot de “Black Heavyweight Champ”, won op technisch knock-out (TKO) in de vijfde ronde van een geplande six-rounder. De twee vechters ontmoetten elkaar tweemaal in 1900, waarbij de eerste rematch resulteerde in een gelijkspel, omdat beide vechters aan het eind van 20 ronden nog op de been waren. Johnson won het derde gevecht door een TKO toen Klondike weigerde uit te komen voor de 14e ronde. Johnson maakte geen aanspraak op de niet-erkende titel van Klondike.
Joe ChoynskiEdit
Op 25 februari, 1901 vocht Johnson tegen Joe Choynski in Galveston. Choynski, een populaire en ervaren zwaargewicht, sloeg Johnson in de derde ronde knock-out. Prijsvechten was in die tijd illegaal in Texas en ze werden allebei gearresteerd. De borgsom werd vastgesteld op $5.000, wat geen van beiden kon betalen. De sheriff stond beide vechters toe om ’s nachts naar huis te gaan, zolang ze ermee instemden om te sparren in de gevangeniscel. Grote menigten verzamelden zich om de sessies te bekijken. Na 23 dagen in de gevangenis werd hun borgtocht verlaagd tot een betaalbaar niveau en weigerde een grand jury beide mannen aan te klagen. Johnson verklaarde later dat hij zijn boksvaardigheden tijdens die gevangenistijd had geleerd. De twee zouden vrienden blijven.
Johnson getuigde dat zijn succes in het boksen te danken was aan de coaching die hij van Choynski kreeg. De ouder wordende Choynski zag natuurlijk talent en vastberadenheid in Johnson en leerde hem de nuances van de verdediging, waarbij hij verklaarde: “Een man die kan bewegen zoals jij zou nooit een stoot moeten hoeven incasseren”.
Top mededingerEdit
Johnson versloeg voormalig zwart zwaargewicht kampioen Frank Childs op 21 oktober 1902. Childs had tweemaal de zwarte zwaargewicht titel gewonnen en bleef beweren dat hij de ware zwarte kampioen was, ondanks dat hij zijn titel had verloren in een gevecht met George Byers en vervolgens, na de titel van Byers te hebben heroverd, deze weer verloor aan Denver Ed Martin. Hij eiste ook de niet-erkende zwarte zwaargewicht titel op. Johnson won door een TKO in de 12e ronde van de geplande 20 ronder, toen Childs’s seconden aangaven dat hij niet verder kon, met een ontwrichte elleboog als gevolg. De nederlaag van Johnson maakte voorgoed een einde aan Childs’ pretenties op de zwarte zwaargewicht kroon.
Wereldkampioen gekleurd zwaargewicht
Tegen 1903, hoewel Johnson’s officiële record negen overwinningen tegen drie verliespartijen, vijf remises en twee no contests liet zien, had hij minstens 50 gevechten gewonnen tegen zowel blanke als zwarte tegenstanders. Johnson won zijn eerste titel op 3 februari 1903 door Denver Ed Martin op punten te verslaan in een 20 ronden durende wedstrijd voor het Wereldkampioenschap Gekleurd Zwaargewicht. Johnson behield de titel tot deze werd vrijgegeven toen hij op tweede kerstdag 1908 in Sydney, Australië de wereldtitel zwaargewicht won van Tommy Burns. Zijn bewind van 2.151 dagen was de op twee na langste in de 60-jarige geschiedenis van de gekleurde zwaargewicht titel. Alleen Harry Wills met 3.103 dagen en Peter Jackson met 3.041 dagen hadden de titel langer in handen. Wills was drie keer kleurling zwaargewicht kampioen en had de titel in totaal 3.351 dagen in zijn bezit.
Johnson verdedigde de kleurling zwaargewicht titel 17 keer, wat de tweede plaats was na de 26 keer dat Wills de titel verdedigde. Terwijl hij kleurling kampioen was, versloeg hij ex-kleurlingen Denver Ed Martin en Frank Childs opnieuw en versloeg toekomstige kleurlingen zwaargewicht kampioenen Sam McVey drie keer en Sam Langford een keer. Hij versloeg Langford op punten in een 15-rounder en gaf hem nooit meer een kans op de titel, noch toen hij gekleurd kampioen of de wereldkampioen zwaargewicht was.
Johnson, Jeanette en LangfordEdit
Johnson vocht in totaal zeven keer tegen Joe Jeanette, allemaal tijdens zijn regeerperiode als gekleurd kampioen voordat hij de wereldkampioen zwaargewicht werd, waarbij hij vier keer won en twee keer gelijkspeelde (drie van de overwinningen en een gelijkspel waren krantenbeslissingen). In hun eerste partij in 1905 hadden ze tot een gelijkspel gevochten, maar in hun tweede partij op 25 november 1905 verloor Johnson omdat hij in de tweede ronde van een gepland gevecht van zes ronden werd gediskwalificeerd. Johnson bleef aanspraak maken op de titel vanwege de diskwalificatie.
Nadat Johnson de eerste Afro-Amerikaanse Zwaargewicht Kampioen van de Wereld werd op 26 december 1908, werd zijn Wereldkampioenschap Gekleurd Zwaargewicht vrijgemaakt. Jeanette vocht op 20 februari 1909 in Parijs tegen Sam McVey voor de titel en werd verslagen, maar nam later op 17 april van dat jaar in Parijs de titel over van McVey in een 49-ronden gevecht voor een bedrag van 6.000 dollar. Sam Langford eiste vervolgens de titel op tijdens Jeanette’s bewind nadat Johnson weigerde het wereldkampioenschap zwaargewicht tegen hem te verdedigen. Achttien maanden later verloor Jeanette de titel aan Langford.
Tijdens zijn bewind als wereldkampioen vocht Johnson nooit meer tegen Jeanette ondanks talrijke uitdagingen en ontweek Langford, die de gekleurde titel een record vijf keer won. In 1906 vocht Jack Johnson tegen Sam Langford. Langford kreeg zware klappen te verduren en werd 3 keer neergeslagen; hij hield het echter 15 ronden vol.
Op 27 november 1945 stapte Johnson eindelijk weer in de ring tegen Joe Jeanette. De 67-jarige Johnson nam het op tegen de 66-jarige Jeanette in een demonstratie gehouden op een bijeenkomst in New York City om oorlogsobligaties te verkopen.
Wereldkampioen zwaargewichtEdit
Johnson’s pogingen om de wereldtitel zwaargewicht te winnen werden aanvankelijk gedwarsboomd, omdat de toenmalige wereldkampioen zwaargewicht James J. Jeffries weigerde tegen hem te vechten, en in plaats daarvan met pensioen ging. Johnson vocht echter wel tegen voormalig kampioen Bob Fitzsimmons in juli 1907, en sloeg hem in twee ronden knock-out.
Johnson won uiteindelijk de wereldtitel zwaargewicht op 26 december 1908, een volle zes jaar nadat lichtgewicht kampioen Joe Gans de eerste Afro-Amerikaanse bokskampioen werd. Johnson’s overwinning op de regerend wereldkampioen, de Canadees Tommy Burns, in het Sydney Stadium in Australië, kwam nadat hij Burns twee jaar lang over de hele wereld had gevolgd en hem in de pers had getreiterd voor een wedstrijd. Burns stemde er alleen mee in om tegen Johnson te vechten nadat promotors hem 30.000 dollar garandeerden. Het gevecht duurde veertien ronden voordat het werd gestopt door de politie voor meer dan 20.000 toeschouwers, en Johnson werd uitgeroepen tot de winnaar.
Na Johnsons overwinning op Burns was de raciale vijandigheid onder blanken zo groot dat sommigen opriepen tot een “Grote Blanke Hoop” om Johnson de titel te ontnemen. Terwijl Johnson kampioen zwaargewicht was, kreeg hij meer aandacht in de pers dan alle andere opmerkelijke zwarte mannen samen. De aanloop naar het gevecht was doorspekt met racistische pers tegen Johnson. Zelfs de New York Times schreef over het evenement: “Als de zwarte man wint, zullen duizenden en duizenden van zijn onwetende broeders zijn overwinning verkeerd interpreteren als een rechtvaardiging voor aanspraken op veel meer dan louter fysieke gelijkheid met hun blanke buren.” Als titelhouder moest Johnson het dus opnemen tegen een reeks vechters die door bokspromotors werden aangeprezen als een “grote blanke hoop”, vaak in demonstratiewedstrijden. In 1909 versloeg hij Tony Ross, Al Kaufman, en de middengewicht kampioen Stanley Ketchel.
De wedstrijd met Ketchel werd oorspronkelijk beschouwd als een tentoonstelling, en in feite werd het door beide mannen op die manier gevochten, tot de 12e ronde, toen Ketchel een rechtse naar Johnson’s hoofd gooide, waardoor hij neergeslagen werd. Johnson kwam snel weer overeind, en zeer geërgerd, stormde hij onmiddellijk op Ketchell af en wierp een enkele stoot, een uppercut, een stoot waar hij beroemd om was, naar de kaak van Ketchel, waardoor hij hem uitschakelde. De stoot sloeg Ketchell’s voortanden uit; Johnson is op film te zien terwijl hij ze uit zijn handschoen haalt, waar ze vastzaten.
“Gevecht van de Eeuw “Edit
In 1910 kwam voormalig ongeslagen zwaargewicht kampioen James J. Jeffries uit zijn pensioen om Johnson uit te dagen, met de woorden “Ik ga dit gevecht aan met als enig doel te bewijzen dat een blanke beter is dan een neger”. Hij had in zes jaar niet gevochten en hij moest ook meer dan 100 pond afvallen om weer op zijn kampioensgewicht te komen. Aanvankelijk had Jeffries geen belangstelling voor het gevecht, omdat hij heel gelukkig was als alfalfa boer. Maar degenen die Johnson wilden zien verslaan, vielen Jeffries maandenlang genadeloos lastig en boden hem een ongehoord bedrag, naar verluidt zo’n 120.000 dollar (gelijk aan 3,3 miljoen dollar in 2019), dat hij uiteindelijk accepteerde.
Jeffries bleef tot op de dag van het gevecht grotendeels verborgen voor de media-aandacht, terwijl Johnson de schijnwerpers op zich vestigde. John L. Sullivan, die van de bokskampioenschappen een populair en gewaardeerd spektakel maakte, verklaarde dat Johnson in zo’n goede fysieke vorm was vergeleken met Jeffries dat hij alleen zou verliezen als hij op de dag van het gevecht een gebrek aan vaardigheid zou hebben. Voor het gevecht merkte Jeffries op: “Het is mijn bedoeling om direct achter mijn tegenstander aan te gaan en hem zo snel mogelijk knock-out te slaan.” Terwijl zijn vrouw toevoegde: “Ik ben niet geïnteresseerd in prijsvechten maar wel in het welzijn van mijn man, ik hoop dat dit zijn laatste gevecht zal zijn.” Johnson’s woorden waren: “Moge de beste winnen.”
Raciale spanningen waren er in de aanloop naar het gevecht en om te voorkomen dat een van beide boksers iets zou overkomen, werden wapens verboden in de arena, samen met de verkoop van alcohol en iedereen die onder invloed van alcohol was. Appels werden ook verboden, net als alle wapens. Achter de raciale houdingen die door de media werden aangewakkerd, ging een grote investering in het gokken op het gevecht schuil, met 10-7 kansen in het voordeel van Jeffries.
Het gevecht vond plaats op 4 juli 1910, voor 20.000 mensen, in een ring die speciaal voor de gelegenheid was gebouwd in het centrum van Reno, Nevada. Jeffries bleek niet in staat om zijn wil op te leggen aan de jongere kampioen en Johnson domineerde het gevecht. In de 15e ronde, nadat Jeffries voor het eerst in zijn carrière twee keer knock-out was geslagen, gooide de hoek van Jeffries de handdoek in de ring om het gevecht te beëindigen en te voorkomen dat Jeffries een knock-out op zijn palmares zou hebben. Johnson merkte later op dat hij wist dat het gevecht voorbij was in de 4e ronde toen hij een uppercut uitdeelde en de blik op Jeffries gezicht zag: “Ik wist wat die blik betekende. Het oude schip was aan het zinken.” Na afloop was Jeffries vernederd door het verlies en wat hij van Johnson had gezien in hun partij. “Ik had Johnson op mijn best nooit kunnen verslaan”, zei Jeffries. “Ik had hem niet kunnen raken. Nee, ik had hem in geen 1000 jaar kunnen bereiken.”
Het “Gevecht van de Eeuw” leverde Johnson 65.000 dollar op (ruim 1,8 miljoen dollar in dollars van 2019) en legde de critici het zwijgen op, die Johnsons vorige overwinning op Tommy Burns als “leeg” hadden gekleineerd, door te beweren dat Burns een valse kampioen was, aangezien Jeffries ongeslagen met pensioen was gegaan. John L. Sullivan merkte na het gevecht op dat Johnson verdiend, eerlijk en overtuigend had gewonnen:
Het gevecht van de eeuw is voorbij en een zwarte man is de onbetwiste kampioen van de wereld. Het was een slecht gevecht voor een gevecht van minder dan 15 ronden tussen James J. Jeffries en Jack Johnson. Nauwelijks is er ooit een kampioenswedstrijd geweest die zo eenzijdig was. Al Jeffries veelgeroemde conditie stelde niets voor. Hij zat er niet in vanaf de eerste bel tot de laatste tik… De neger had weinig vrienden, maar er werd weinig tegen hem gedemonstreerd. (Toeschouwers) konden niet anders dan Johnson bewonderen omdat hij het type prijsvechter is dat door sporters wordt bewonderd. Hij speelde te allen tijde eerlijk en vocht eerlijk. … Wat een listige, krachtige, sluwe linkerhand heeft (Johnson). Hij is een van de listigste, sluwste boksers die ooit in de ring is gestapt. … Ze vochten allebei nauw gedurende de 15 ronden. Het was precies het soort gevecht dat Jeffries wilde. Er werd niet gerend of gedoken zoals Corbett met mij deed in New Orleans (1892). Jeffries miste niet zoveel slagen, want hij begon er nauwelijks een. Johnson zat de hele tijd bovenop hem…. In het begin ging Johnson helemaal niet met Jeffries op de vuist en het was altijd de blanke die de clinch maakte, maar Johnson was heel voorzichtig, trok zich terug en nam geen risico’s, en was goedmoedig met alles … De beste man won, en ik was een van de eersten om hem te feliciteren, en ook een van de eersten om mijn innige deelneming te betuigen aan de verslagen man.
Rellen en nasleepEdit
De uitkomst van het gevecht leidde tot rassenrellen die avond – Fourth of July – in de hele Verenigde Staten, van Texas en Colorado tot New York en Washington, D.C. Johnson’s overwinning op Jeffries had de blanke dromen over een “grote blanke hoop” om hem te verslaan de bodem ingeslagen. Veel blanken voelden zich vernederd door de nederlaag van Jeffries.
Zwarten daarentegen waren jubelend, en vierden Johnsons grote overwinning als een overwinning voor raciale vooruitgang. De zwarte dichter William Waring Cuney belichtte later de zwarte reactie op de strijd in zijn gedicht “My Lord, What a Morning”. Overal in het land hielden zwarten spontane parades en kwamen bijeen in gebedsbijeenkomsten.
Rassenrellen braken uit in New York, Pittsburgh, Philadelphia, New Orleans, Atlanta, St. Louis, Little Rock en Houston. In totaal waren er rellen in meer dan 25 staten en 50 steden. Ten minste twintig mensen werden gedood in de VS als gevolg van de rellen, en honderden anderen raakten gewond.
Film van de boutEdit
De film Johnson-Jeffries Fight kreeg meer publieke aandacht in de Verenigde Staten dan enige andere film tot nu toe en voor de volgende vijf jaar, tot de release van The Birth of a Nation. In de Verenigde Staten verboden veel staten en steden de vertoning van de Johnson-Jeffries film. De beweging om Johnsons overwinning te censureren nam binnen drie dagen na het gevecht bezit van het land.
Twee weken na de wedstrijd schreef voormalig president Theodore Roosevelt, een fervent bokser en fan, een artikel voor The Outlook waarin hij zijn steun uitsprak voor het verbieden van niet alleen bewegende beelden van bokswedstrijden, maar van een algeheel verbod op alle prijsgevechten in de VS. Hij verwees naar de “oneerlijkheid” en het gokken die dergelijke wedstrijden omringden en dat bewegende beelden “een nieuwe methode van geldwinnen en van demoralisatie” hebben geïntroduceerd. De controverse rond de film was voor het Congres een directe aanleiding om in 1912 de distributie van alle prijsgevechtfilms over staatsgrenzen heen te verbieden; het verbod werd in 1940 opgeheven.
In 2005 werd de film van het Jeffries-Johnson “Gevecht van de Eeuw” opgenomen in de United States National Film Registry als zijnde het waard om bewaard te blijven.
De zes gevechten waarvoor de belangrijkste films met Johnson in de hoofdrol werden gemaakt, waren:
- Johnson-Burns, uitgebracht in 1908
- Johnson-Ketchel, uitgebracht in 1909
- Johnson-Jeffries, uitgebracht in 1910
- Johnson-Flynn, uitgebracht in 1912
- Johnson-Moran, uitgebracht in 1914
- Johnson-Willard, uitgebracht in 1915
Het handhaven van de color barEdit
De color bar bleef ook onder Johnson van kracht. Toen hij eenmaal wereldkampioen zwaargewicht was, vocht Johnson de eerste vijf jaar van zijn bewind niet tegen een zwarte tegenstander. Hij weigerde wedstrijden aan zwarte zwaargewichten Joe Jeanette (een van zijn opvolgers als gekleurd zwaargewicht kampioen), Sam Langford (die Jeanette versloeg voor de gekleurde titel), en de jonge Harry Wills, die gekleurd zwaargewicht kampioen was tijdens het laatste jaar van Johnson’s bewind als wereldkampioen zwaargewicht.
Zwarte boksers kregen geen kans op de titel naar verluidt omdat Johnson vond dat hij meer geld kon verdienen met het vechten tegen blanke boksers. In augustus 1913, toen Johnson het einde naderde van zijn onrustige bewind als wereldkampioen zwaargewicht, waren er geruchten dat hij had ingestemd met een gevecht tegen Langford in Parijs voor de titel, maar het liep op niets uit. Johnson zei dat Langford niet in staat was $ 30.000 bijeen te brengen voor zijn garantie.
Omdat zwarte boksers met uitzondering van Johnson waren uitgesloten van gevechten om het zwaargewicht kampioenschap vanwege racisme, beledigde Johnson’s weigering om tegen Afro-Amerikanen te vechten de Afro-Amerikaanse gemeenschap, aangezien de kans om tegen blanke topboksers te vechten zeldzaam was. Jeanette bekritiseerde Johnson en zei: “Jack vergat zijn oude vrienden nadat hij kampioen was geworden en trok de kleurlijn tegen zijn eigen mensen.”
Johnson v. JohnsonEdit
Toen Johnson er eind 1913 eindelijk mee instemde om het tegen een zwarte tegenstander op te nemen, was het niet Sam Langford, de huidige gekleurde zwaargewicht kampioen, aan wie hij de titel shot gaf. In plaats daarvan koos Johnson ervoor om het op te nemen tegen Battling Jim Johnson, een minder bekende bokser die in 1910 had verloren van Langford en een gelijkspel en verlies via KO had tegen Sam McVey, de voormalige gekleurde kampioen. Battling Jim vocht vier keer tegen de voormalige gekleurde kampioen Joe Jeanette tussen 19 juli 1912 en 21 januari 1913 en verloor alle vier gevechten. De enige vechter van betekenis die hij in die periode versloeg was de toekomstige gekleurde kampioen Big Bill Tate, die hij KO sloeg in de tweede ronde van een geplande 10 ronden durende wedstrijd. Het was Tate’s derde profgevecht.
In november 1913 had de International Boxing Union de wereldtitel zwaargewicht van Jack Johnson vacant verklaard. Het gevecht, gepland voor 10 ronden, werd gehouden op 19 december 1913 in Parijs. Het was de eerste keer in de geschiedenis dat twee zwarten hadden gevochten om het wereldkampioenschap zwaargewicht.
Hoewel het gevecht tussen Johnson en Johnson was aangekondigd als een wereldtitelgevecht zwaargewicht, leek het in veel opzichten op een tentoonstelling. Een sportjournalist van de Indianapolis Star bij het gevecht meldde dat het publiek onrustig werd toen bleek dat geen van beide boksers een gevecht leverde.
Jack Johnson, de kampioen zwaargewicht, en Battling Jim Johnson, een andere gekleurde bokser, uit Galveston, Texas, ontmoetten elkaar hier vanavond in een 10-ronden wedstrijd, die eindigde in een gelijkspel. De toeschouwers protesteerden luidkeels dat de mannen niet vochten, en eisten hun geld terug. Velen van hen verlieten de zaal. De organisatoren van het gevecht verklaarden het fiasco door te beweren dat Jack Johnsons linkerarm in de derde ronde was gebroken. Er is geen bevestiging van een rapport dat Jack Johnson was neergestoken en geen bewijs aan de ringzijde van een dergelijk ongeval. Tijdens de eerste drie ronden was hij duidelijk aan het spelen met zijn tegenstander. Daarna werd waargenomen dat hij alleen zijn rechterhand gebruikte. Toen het gevecht voorbij was, klaagde hij dat zijn arm gewond was. Artsen die een onderzoek instelden, verklaarden een lichte breuk van het spaakbeen van de linkerarm te hebben. De algemene opinie is dat zijn arm gewond was geraakt in een worstelpartij vroeg in de week, en dat een klap vannacht de botbreuk heeft veroorzaakt.
Door het gelijkspel behield Jack Johnson zijn kampioenschap. Na het gevecht legde hij uit dat zijn linkerarm in de derde ronde gewond was geraakt en hij deze niet kon gebruiken.
TitelverliesEdit
Op 5 april 1915 verloor Johnson zijn titel aan Jess Willard, een werkende cowboy uit Kansas die op zijn zevenentwintigste was begonnen met boksen. Voor een publiek van 25.000 toeschouwers in de Oriental Park Racetrack in Havana, Cuba, werd Johnson knock-out geslagen in de 26e ronde van het geplande 45 ronden durende gevecht. Johnson, hoewel hij bijna elke ronde had gewonnen, begon moe te worden na de 20e ronde, en was zichtbaar gekwetst door zware lichaamstoten van Willard in de rondes voorafgaand aan de 26e ronde knock-out.
Johnson zou een jaar na het gevecht door velen geruchten hebben verspreid dat hij een duik had genomen, maar Willard wordt algemeen beschouwd als degene die het gevecht ronduit had gewonnen. Veel mensen dachten dat Johnson het gevecht opzettelijk had verloren omdat Willard blank was, in een poging om zijn aanklacht voor de Mann Act te laten vallen. Willard antwoordde ironisch: “Als hij het gevecht wilde verliezen, had hij het maar eerder gedaan. It was hotter than hell out there.”
Post-kampioenschapEdit
Na het verlies van zijn wereldkampioenschap zwaargewicht heeft Johnson nooit meer gevochten voor de gekleurde zwaargewicht kroon. Zijn populariteit bleef groot genoeg dat hij in de jaren twintig platen opnam voor Ajax Records. Johnson bleef vechten, maar de leeftijd haalde hem in. Hij vocht professioneel tot 1938 op 60 jarige leeftijd toen hij 7 van zijn laatste 9 gevechten verloor, zijn laatste gevecht verloor hij van Walter Price door een TKO in de 7e ronde. Er wordt vaak gesuggereerd dat alle gevechten na zijn 40ste – wat in die dagen een zeer eerbiedwaardige leeftijd was voor het boksen – niet worden meegerekend op zijn palmares, omdat hij optrad om in zijn levensonderhoud te voorzien. Hij hield zich ook bezig met wat bekend stond als “keldergevechten”, waarbij de gevechten, zonder aankondiging, werden uitgevochten voor privé-publiek, gewoonlijk in kelders, of andere niet-erkende plaatsen. Er bestaan foto’s van een van deze gevechten. Johnson maakte zijn laatste optreden in de ring op 67-jarige leeftijd op 27 november 1945, toen hij drie demonstratie-ronden van één minuut vocht tegen twee tegenstanders, Joe Jeanette en John Ballcort, in een benefietgevecht voor U.S. War Bonds.