Kathryn Bigelow
Vroege carrièreEdit
Als er specifieke weerstand is tegen vrouwen die films maken, kies ik er om twee redenen gewoon voor om dat te negeren als obstakel: Ik kan mijn geslacht niet veranderen, en ik weiger te stoppen met films maken. Het doet er niet toe wie of wat een film regisseert, het belangrijkste is dat je erop reageert of niet. Er zouden meer vrouwen moeten regisseren; ik denk dat men zich er gewoon niet van bewust is dat het echt mogelijk is.
– Kathryn Bigelow in 1990
Bigelow’s korte film The Set-Up is een 20 minuten durende deconstructie van geweld in de film. De film toont “twee mannen die elkaar bevechten terwijl de semiotici Sylvère Lotringer en Marshall Blonsky de beelden in voice-over deconstrueren”. Bigelow vroeg haar acteurs elkaar de hele nacht door te slaan en te slaan.
Haar eerste lange speelfilm was The Loveless (1981), een motorfilm die ze samen met Monty Montgomery regisseerde. Willem Dafoe speelde er zijn eerste hoofdrol in.
Daarna regisseerde ze Near Dark (1987), waarvan ze samen met Eric Red het script schreef. Met deze film begon haar levenslange fascinatie voor het manipuleren van filmconventies en genre. De hoofdcast bestond uit drie acteurs die ook in de film Aliens hadden gespeeld. In hetzelfde jaar regisseerde ze een videoclip voor het New Order nummer “Touched by the Hand of God”; de video is een spoof van glam metal beelden.
Bigelow’s daaropvolgende films, Blue Steel, Point Break, en Strange Days, versmolten haar filosofisch ingestelde manipulatie van tempo met de markteisen van mainstream filmmaken. In dit proces werd Bigelow herkenbaar als zowel een Hollywood-merk als een auteur. In alle drie de films worden de conventies van de actiefilm opnieuw onder de loep genomen en worden gender- en rassenkwesties verkend.
Blue Steel heeft Jamie Lee Curtis in de hoofdrol als een beginnende politieagent die wordt gestalkt door een psychopathische moordenaar, gespeeld door Ron Silver. Net als in Near Dark schreef Eric Red mee aan het scenario. De film, oorspronkelijk gefinancierd voor 10 miljoen dollar, werd opgenomen op locatie in New York vanwege financiële overwegingen en omdat Bigelow niet “houdt van films waar je een bijstandsappartement ziet en het is zo groot als twee voetbalvelden.”
Bigelow volgde op Blue Steel met de cultklassieker Point Break (1991), met in de hoofdrol Keanu Reeves als een FBI-agent die zich voordoet als surfer om de “Ex-Presidents” te pakken te krijgen, een team surfende gewapende overvallers onder leiding van Patrick Swayze die maskers dragen van Reagan, Nixon, LBJ en Jimmy Carter als ze banken overvallen. Point Break was Bigelow’s meest winstgevende ‘studio’ film, die ongeveer 80 miljoen dollar opbracht aan de wereldwijde kassa’s in het jaar van zijn release, en toch blijft het een van haar laagst gewaardeerde films, zowel in de commerciële recensies als in de academische analyse. Volgens critici voldeed de film aan een aantal clichés en vermoeide stereotypen van het actiegenre en liet hij veel van de stilistische inhoud en subtekst van Bigelows andere werk achterwege.
In 1993 regisseerde ze een aflevering van de tv-serie Wild Palms en verscheen in één aflevering als Mazie Woiwode (uncredited).
Ik heb er lang over nagedacht wat mijn aanleg is, en ik denk echt dat het is om het medium te verkennen en te pushen. Het gaat niet om het doorbreken van genderrollen of genre-tradities.
– Kathryn Bigelow in 2009
Bigelow’s film Strange Days uit 1995 werd geschreven en geproduceerd door haar ex-man James Cameron. Ondanks enkele positieve kritieken werd de film een commerciële mislukking. Bovendien schreven velen de creatieve visie toe aan Cameron, waardoor Bigelow’s vermeende invloed op de film afnam.
Ze regisseerde drie afleveringen van Homicide: Life on the Street in 1997 en 1998.
Gebaseerd op Anita Shreve’s gelijknamige roman, is Bigelow’s film The Weight of Water uit 2000 een portret van twee vrouwen die gevangen zitten in verstikkende relaties.
In 2002 regisseerde ze K-19: The Widowmaker, met Harrison Ford en Liam Neeson in de hoofdrollen, over een groep mannen aan boord van de eerste door kernenergie aangedreven onderzeeër van de Sovjet-Unie. De film deed het slecht bij de kassa’s en werd door critici met gemengde reacties ontvangen.
2008-hedenEdit
Bigelow regisseerde vervolgens The Hurt Locker, The Hurt Locker werd voor het eerst vertoond op het filmfestival van Venetië in september 2008, was de afsluitende selectie voor het Maryland Film Festival in mei 2009, en werd in juni 2009 in de VS in de bioscoop uitgebracht. De film kwam in aanmerking voor de Oscars van 2010 omdat hij pas midden 2009 in première ging in Los Angeles. De film speelt zich af in het Irak van na de invasie en kreeg “universele bijval” (volgens Metacritic) en een 97% “verse” beoordeling van de critici, verzameld door Rotten Tomatoes. De film heeft Jeremy Renner, Brian Geraghty en Anthony Mackie in de hoofdrollen, met cameo’s van Guy Pearce, David Morse en Ralph Fiennes. Ze won de Directors Guild of America award voor Outstanding Directorial Achievement in Motion Pictures (en werd daarmee de eerste vrouw die deze prijs won) en kreeg ook een Golden Globe nominatie voor haar regie. In 2010 won ze de prijs voor Beste Regisseur en The Hurt Locker werd Beste Film bij de 63e Britse Academy Film Awards. Ze werd de eerste vrouw die een Academy Award voor Beste Regisseur kreeg voor The Hurt Locker. Ze was de vierde vrouw in de geschiedenis die voor deze eer genomineerd werd, en pas de tweede Amerikaanse vrouw. Concurrent in de categorie was haar ex-man, James Cameron, die de sciencefictionfilm Avatar regisseerde.
In haar dankwoord voor haar Academy Award verraste Bigelow veel toeschouwers toen ze niet vermeldde dat ze de eerste vrouw was die ooit een Oscar voor Beste Regisseur kreeg. In het verleden heeft Bigelow geweigerd zichzelf te identificeren als een “vrouwelijke filmmaker” of een “feministische filmmaker”. Ze is bekritiseerd om het geweld in haar films door schrijvers als Mark Salisbury, die in The Guardian vroeg: “Waarom maakt ze het soort films dat ze maakt?” en door Marcia Froelke Coburn, die in de Chicago Tribune vroeg: “Wat doet een aardige vrouw als Bigelow met het maken van erotische, gewelddadige vampierfilms?”
Bigelow’s volgende film was Zero Dark Thirty, een dramatisering van de Amerikaanse inspanningen om Osama bin Laden te vinden. Zero Dark Thirty werd door filmcritici bejubeld, maar kreeg ook controverse en felle kritiek vanwege de vermeende pro-martelhouding. Bigelow won de New York Film Critics Circle Award voor Beste Regisseur voor de film, waardoor ze de eerste vrouw werd die de prijs twee keer won. Ze had al eerder gewonnen voor de regie van The Hurt Locker. Ze was ook de eerste vrouw die de National Board of Review Award voor Beste Regisseur kreeg.
Bigelow werkte voor de derde keer samen met Mark Boal aan de film Detroit, die zich afspeelt tijdens de rellen in Detroit in 1967. Detroit begon met filmen in de zomer van 2016 en werd uitgebracht in juli 2017, rond de tijd van de 50e verjaardag van de rellen, en op de jubileumdag van het Algiers Motel-incident, dat in de film wordt uitgebeeld. John Boyega, Hannah Murray, Will Poulter, Jack Reynor, Anthony Mackie en Joseph David-Jones speelden de hoofdrollen in de film.
Ze diende als uitvoerend producent van Triple Frontier, een film die ze oorspronkelijk zou regisseren. Ze stond regietaken af aan J. C. Chandor om zich op andere projecten te richten.
Ongerealiseerde projectenEdit
In 2014 kondigde Bigelow plannen aan om twee films te regisseren: een bewerking van Anand Giridharadas’ non-fictie boek The True American: Murder and Mercy in Texas met Tom Hardy in de hoofdrol en een speelfilm gebaseerd op het leven van Bowe Bergdahl geschreven door Mark Boal.