Lindisfarne (klooster)

In 635 stichtten Schotse monniken onder leiding van St. Aidan een abdij op Lindisfarne, ook wel Heilig Eiland genoemd. Het werd voortgezet door St. Cuthbert, die ook de eerste bisschop van Lindisfarne werd. Na zijn dood werden de Lindisfarne Gospels, een evangelieboek, geproduceerd (tot ongeveer 715-721), en werd het klooster een bedevaartsoord. Weldra was Lindisfarne een centrum van Keltische kloostercultuur, een plaats van geloof, kunst en geleerdheid, beroemd om zijn schrijfschool. Vanaf het eiland bevorderden de monniken de kerstening van Engeland, maar kwamen al snel in conflict met Romeinse missionarissen die rechtstreeks door de paus waren aangesteld. Het klooster van de Iroquois vertrok na de synode van Whitby.

Op 8 juni 793 werd Lindisfarne overvallen door Vikingen. Deze inval markeerde het begin van het Vikingtijdperk, hoewel er al een aanval was geweest op het Pictische Burghead Fort in 742 en op Dorset in Zuid-Engeland in 787. In 793 was bisschop Higbald in functie in het klooster van Lindisfarne (781-803).

In 875 verliet bisschop Eardulf het klooster te Lindisfarne met de monniken uit vrees voor nieuwe invallen van de Vikingen. Zij namen de overblijfselen mee van de heiligen Cuthbert, Aidan, Eadberht, Eadfrith, Æthelwald en het Boek van Lindisfarne.