Macadam

John Loudon McAdam (1756-1836)

John McAdamEdit

John Loudon McAdam werd geboren in Ayr, Schotland, in 1756. In 1787 werd hij trustee van de Ayrshire Turnpike in de Schotse Laaglanden en gedurende de volgende zeven jaar werd zijn hobby een obsessie. In 1802 verhuisde hij naar Bristol, Engeland, en in 1806 werd hij commissaris voor bestrating. Op 15 januari 1816 werd hij verkozen tot landmeter-generaal van wegen voor de turnpike trust en was nu verantwoordelijk voor 149 mijl weg. Hij bracht toen zijn ideeën over wegenaanleg in de praktijk, met als eerste ‘gemacadamiseerde’ stuk weg de Marsh Road bij Ashton Gate in Bristol. Hij begon zijn ideeën ook actief uit te dragen in twee boekjes, genaamd Remarks (or Observations) on the Present System of Roadmaking, (waarvan tussen 1816 en 1827 negen edities verschenen) en A Practical Essay on the Scientific Repair and Preservation of Public Roads, gepubliceerd in 1819.

McAdam’s methodenEdit

Foto van een macadamweg, ca. 1850, Nicolaus, Californië

De methode van McAdam was eenvoudiger, maar toch effectiever voor de bescherming van wegen: hij ontdekte dat massieve funderingen van rots op rots niet nodig waren, en beweerde dat alleen inheemse grond de weg en het verkeer erop zou dragen, zolang deze maar werd bedekt door een wegdek dat de grond eronder zou beschermen tegen water en slijtage.

In tegenstelling tot Telford en andere wegenbouwers uit die tijd, legde McAdam zijn wegen zo vlak mogelijk aan. Zijn 9,1 m brede weg had slechts een verhoging van 7,6 cm (3 inches) nodig van de randen naar het midden. Door de weg boven de grondwaterspiegel te laten uitsteken, kon het regenwater in de greppels aan weerszijden weglopen.

De grootte van de stenen stond centraal in de theorie van McAdams wegenbouw. De onderste 20 centimeter (7,9 in) wegdikte werd beperkt tot stenen niet groter dan 7,5 centimeter (3,0 in). De bovenste 5 centimeter (2,0 in) laag stenen was beperkt tot 2 centimeter (0,79 in) grootte en stenen werden gecontroleerd door opzichters die een weegschaal bij zich hadden. Een arbeider kon de steengrootte zelf controleren door te zien of de steen in zijn mond paste. Het belang van de 2 cm steenmaat was dat de stenen veel kleiner moesten zijn dan de 4 in breedte van de ijzeren wagenbanden die over de weg reden.

McAdam geloofde dat de “juiste methode” om stenen te breken voor bruikbaarheid en snelheid werd bereikt door mensen die gingen zitten en met kleine hamers de stenen zo braken dat geen van hen groter was dan zes ons in gewicht. Hij schreef ook dat de kwaliteit van de weg zou afhangen van de zorgvuldigheid waarmee de stenen over een behoorlijke ruimte werden uitgespreid, één schep tegelijk.

McAdam schreef voor dat er geen substantie in de weg mocht worden verwerkt die water zou absorberen en de weg door vorst zou aantasten. Ook mocht er niets op de schone steen worden gelegd om de weg te binden. Door de werking van het wegverkeer zou de gebroken steen met zijn eigen hoeken samensmelten tot een vlak, massief oppervlak dat bestand zou zijn tegen weer en verkeer.

Door zijn ervaring in de wegenbouw had McAdam geleerd dat een laag van gebroken hoekige stenen als een massieve massa zou werken en niet de grote steenlaag nodig zou hebben die voorheen voor de aanleg van wegen werd gebruikt. Door de oppervlaktestenen kleiner te houden dan de breedte van de band, werd een goed loopoppervlak voor het verkeer verkregen. De kleine oppervlaktestenen zorgden ook voor een lage belasting van de weg, zolang deze maar redelijk droog kon worden gehouden.

Eerste macadam in Noord-AmerikaEdit

Aanleg van de eerste macadamweg in de Verenigde Staten (1823). Op de voorgrond zijn arbeiders stenen aan het breken “zodat ze niet zwaarder zijn dan 6 ounce of een ring van twee inch kunnen passeren”.

De eerste macadamweg die in de Verenigde Staten werd aangelegd, werd aangelegd tussen Hagerstown en Boonsboro, Maryland en kreeg destijds de naam Boonsborough Turnpike Road. Dit was het laatste stuk onverharde weg tussen Baltimore aan de Chesapeake Bay en Wheeling aan de Ohio River. In de winter deden postkoetsen over de weg van Hagerstown naar Boonsboro 5 tot 7 uur over het 16 km lange traject. Deze weg werd voltooid in 1823, met gebruikmaking van McAdams wegtechnieken, behalve dat de voltooide weg werd verdicht met een gietijzeren wals in plaats van te vertrouwen op het wegverkeer voor de verdichting. De tweede Amerikaanse weg die volgens McAdams principes werd aangelegd was de Cumberland Road, die 73 mijl (117 km) lang was en in 1830 na vijf jaar werk werd voltooid.

McAdams invloedEdit

McAdams bekendheid is te danken aan zijn effectieve en economische constructie, die een grote verbetering was ten opzichte van de methoden die zijn generatie gebruikte. Hij benadrukte dat wegen konden worden aangelegd voor alle soorten verkeer, en hij hielp de wrevel te verminderen die reizigers voelden ten opzichte van het toenemende verkeer op de wegen. Zijn nalatenschap ligt in zijn pleidooi voor effectief wegenonderhoud en -beheer. Hij pleitte voor een centrale wegbeheerder met goed opgeleide professionele ambtenaren die een salaris zouden kunnen krijgen dat hen zou behoeden voor corruptie. Deze professionals zouden hun volledige tijd aan deze taken kunnen besteden en verantwoordelijk worden gehouden voor hun daden.