Menu, gidsen, en bronnen

Een leeg computerscherm. Zo zag de zomer voor mijn laatste jaar eruit.

De Common Application opende op 1 augustus, en in mijn zomerschema had ik mezelf vier weken de tijd gegeven om te bedenken wat ik naar de universiteiten zou sturen.

Dat dacht ik tenminste. De realiteit van die augustus – uitstapjes naar het strand, veldhockey voorseizoen, en gewoon in het algemeen alles wat ik kon doen om te voorkomen dat zitten voor een leeg computerscherm met een document met de titel “Common Application Essay” – was een beetje anders dan de vier weken van het schrijven, herzien, en voltooien van mijn college essays die ik had gepland in mei.

Het college essay (officieel je “persoonlijke verklaring”, althans op Harvard) was het meest intimiderende deel van mijn sollicitatieprocedure – omdat het aan het begin van mijn laatste jaar het enige was waar ik echt controle over had. Denk er eens zo over: tegen de tijd dat je in de zomer naar de universiteit gaat, is het grootste deel van je aanvraag al klaar. Je hebt waarschijnlijk een vrij goed idee van hoe je scores eruit zullen zien, het merendeel van je cijfers van de middelbare school is al in je cijferlijst opgenomen, je aanbevelende leraren kennen je al (hoop ik…), en je bent al betrokken geraakt bij welke schoolactiviteiten dan ook waarmee je je laatste drie jaar op de middelbare school hebt gevuld.

Ik zag het Common App-essay als mijn kans om een stem te hebben in de commissiekamer wanneer ’s admissions officers aan tafel zaten om over mijn lot te beslissen – en dat maakte een leeg Word-document volkomen beangstigend. Ik bedoel, wat moet je zeggen om iemand ervan te overtuigen je op Harvard toe te laten?

Deze week zijn me 14 (ik heb geteld…) vragen gesteld over het essay-onderdeel van de Harvard-toepassing, en de meeste daarvan begonnen met de bescheiden vraag: “Waarover heb je je essay geschreven?”

Als je het echt wilt weten, na urenlang discussiëren over de vraag of schrijven over mijn mislukkingen nu wel of niet een goede manier was om te proberen op de universiteit te komen, koos ik de Common App-opstelvraag: “Beschrijf een voorval of moment waarop je hebt gefaald”, en schreef over de twee jaar op de middelbare school die ik doorbracht als een puinhoop in een JROTC-programma van de marine – compleet met precies vijf verschrikkelijke nautische woordspelingen.

Maar als je het mij vraagt, denk ik dat je de verkeerde vraag stelt.

Het hele punt van je sollicitatie-essay, en de reden waarom Harvard het je “persoonlijke verklaring” noemt, is dat het persoonlijk is. Ik zou je om een heleboel redenen niet aanraden mijn nautische woordspelingen op te nemen in je brief aan Harvard, maar de belangrijkste is dat ze deel uitmaken van mijn verhaal, niet van het jouwe.

Ik zit nu in een kantoor met vier andere studenten, en (na een korte peiling) blijkt dat we over van alles en nog wat hebben geschreven, van writer’s block tot domineeskind zijn tot de U.S. Navy. Dus het antwoord op de allesbepalende vraag: “Wat zeg je om iemand ervan te overtuigen je op Harvard toe te laten?” is dat je over jezelf praat.

Je bent de hele dag met jezelf bezig, maar je toelatingsambtenaren ontmoeten je voor het eerst op de dag dat ze je aanmelding ophalen. Ze ontmoeten je via je cijferlijst en je aanbevelingen van leraren en je buitenschoolse cv, maar ze ontmoeten je vooral – de delen van jezelf die niet draaien om een lijst van leiderschapsposities of je geweldige (of niet zo geweldige, in mijn geval) wiskundecijfers of hoe behulpzaam je die ene keer was in de Engelse les – in wat je hen schrijft.

Schrijf dus over jezelf: wat je belangrijk vindt, hoe je je tijd besteedt, wat je drijft en waar je ’s nachts wakker van ligt. Probeer niet te schrijven wat Harvard volgens jou wil horen, of dat nu een essay is over een liefde voor wiskundige stellingen die je niet echt hebt of over je ‘levensveranderende’ ervaring met het helpen van arme weeskinderen in Indonesië, die eigenlijk helemaal niet zo levensveranderend was. Als je je essay leest (of schrijft) en het voelt alsof je iemand anders beschrijft, dan is er een groot probleem.

Schrijf dus over je grootmoeder. Of je gymleraar. Of je naschoolse baantje als boodschappenman. Of over wiskundige stellingen, als die echt je favoriet zijn. Schrijf met je eigen stem, hoe die ook klinkt – of je nu van dialoog of beschrijving houdt of een zwak hebt voor verschrikkelijke woordspelingen van de marine. Kom met iets dat uniek is voor jou – het maakt niet uit hoe lang het duurt. Ik heb de eerste 27 dagen van die vier weken in augustus geprobeerd te bedenken hoe ik een opstel moest schrijven op die lege pagina waar ik naar zat te staren. En op de 28e dag, in een hoekje op de vloer van het huiswerklokaal van mijn middelbare school vlak voor mijn laatste eerste schooldag, klikte er iets, pakte ik mijn laptop, en ging ik van klagen dat ik niets te zeggen had in mijn college-opstel naar 2500 woorden te zeggen hebben die ik de volgende acht weken heb teruggebracht tot 650.

De hogescholen vragen niet om je hele levensverhaal (alsjeblieft…) of een kunstwerk waarin je je liefde voor alles wat met Harvard te maken heeft uit de doeken doet; ze vragen alleen wat meer informatie over jou, en jij bent degene die mag beslissen wat je ze vertelt. Het is een ontmoedigende taak, maar niemand is beter voorbereid om over je leven te schrijven dan jijzelf.

Niemands collegeproces verloopt van een leien dakje, en dat komt omdat het moeilijk is om uit te vinden waar je voor staat en dat vervolgens aan iemand anders te vertellen. Hoe stom het soms ook voelt om antwoorden te schrijven op ingeblikte vragen als “Schrijf over een persoon die invloed op je heeft gehad” en “Vertel je verhaal”, uiteindelijk moet je gewoon de lege pagina overwinnen, de proef op de som nemen en met iets op de proppen komen – zelfs als je uiteindelijk 2.499 van je oorspronkelijke 2.500 woorden overboord gooit.

Ik gebruikte tenslotte nautische woordspelingen in mijn universiteitsopstel (en in deze blogpost…) en werd toegelaten. Hoeveel gekker kan een Harvard-opstel nog worden?