Muscle car
jaren ’50: OriginsEdit
-
1949 Oldsmobile 88
-
1955 Chrysler C-300
-
1957 Rambler Rebel
Opvattingen over de oorsprong van de muscle car lopen uiteen, maar de Oldsmobile Rocket 88 uit 1949 wordt genoemd als de eerste full-sized muscle car. De Rocket 88 was de eerste keer dat een krachtige V8-motor beschikbaar was in een kleinere en lichtere carrosseriestijl (in dit geval de 303 cu in (5,0 L) motor uit de grotere Oldsmobile 98 met de carrosserie van de zescilinder Oldsmobile 76). De Rocket 88 leverde 135 pk (101 kW) bij 3600 tpm en 263 lb⋅ft (357 N⋅m) bij 1800 tpm en won acht van de tien races in het 1950 NASCAR seizoen. De Oldsmobile 303 V8 motor van de Rocket 88 (samen met de Cadillac 331 motor, ook geïntroduceerd in 1949) zouden “het moderne tijdperk van de high-performance V-8 hebben gelanceerd.”
In 1955 werd de grote Chrysler C-300 geïntroduceerd die 300 pk (224 kW) leverde uit zijn 331 cu in (5,4 L) V8 motor, en hij werd aangeprezen als “America’s Most Powerful Car”. In staat om te accelereren van 0 tot 60 mph (97 km / h) in 9,8 seconden en het bereiken van 130 mijl per uur (209 km / h), is de 1955 Chrysler 300 ook erkend als een van de beste rijeigenschappen auto’s van zijn tijd.
De compacte 1956 Studebaker Golden Hawk werd aangedreven door een 275 pk (205 kW) 352 cu in (5.8 L) Packard V8, de op één na krachtigste motor na de Chrysler 300.
De Rambler Rebel, geïntroduceerd door American Motors Corporation (AMC) in 1957, is de eerste middelgrote auto die beschikbaar was met een big-block V8-motor. De Rebel volgde het grootste deel van de muscle car-formule, waaronder “maak ze snel en goedkoop”. Hij wordt daarom door sommigen beschouwd als de eerste muscle car. Met een 327 cu in (5.4 L) V8-motor die 255 pk (190 kW) leverde, maakte zijn acceleratie van 0-60 mph van 7,5 seconden hem tot de snelste standaard Amerikaanse sedan in die tijd. Alleen de Chevrolet Corvette met brandstofinjectie versloeg hem met een halve seconde.
Begin jaren zestig: Drag racing invloedenEdit
De populariteit en prestaties van muscle cars groeiden in het begin van de jaren zestig, toen Mopar (Dodge, Plymouth en Chrysler) en Ford streden om de suprematie in dragraces. De Chevrolet Impala uit 1961 bood voor $ 53,80 een SS-pakket aan, dat bestond uit een 409 cu in (6,7 L) V8-motor die 425 pk (317 kW) leverde en verbeterde remmen, banden en ophanging. De 1962 Dodge Dart 413 (bijgenaamd Max Wedge) had een 413 cu in (6.8 L) V8 die 420 pk (313 kW) produceerde en de kwart mijl kon afleggen in minder dan 13 seconden.In 1963 werden tweehonderd Ford Galaxie “R-code” auto’s in de fabriek speciaal gebouwd voor drag racing, wat resulteerde in een full-size auto die de kwart mijl kon afleggen in iets meer dan 12 seconden. De verbeteringen bestonden uit fiberglas panelen, aluminium bumpers, traction bars en een 427 cu in (7.0 L) racemotor met een voorzichtige schatting van 425 pk (317 kW). De straatlegale versie van de Galaxie 427 gebruikte de “Q-code” motor die 410 pk (306 kW) produceerde. Het jaar daarop monteerde Ford de 427 motor in de kleinere en lichtere Fairlane carrosserie, waardoor de Ford Thunderbolt ontstond. De Thunderbolt bevatte verschillende gewichtsbesparende maatregelen (waaronder acryl ramen en glasvezel/aluminium carrosseriepanelen en bumpers) en een standaard Thunderbolt kon de kwartmijl afleggen in 11,76 seconden. De Thunderbolt was technisch gezien geschikt voor de weg, maar hij werd ongeschikt geacht om “van en naar de (drag)strip te rijden, laat staan op straat voor dagelijks gebruik”. In totaal zijn er 111 Thunderbolts gebouwd.
De General Motors concurrent van de Thunderbolt was het Z-11 optiepakket voor de full-size Chevrolet Impala coupé, waarvan er 57 exemplaren zijn geproduceerd in 1963 alleen. De Z-11 Impala werd aangedreven door een 427 cu in (7.0 L) versie van de W-serie big-block motor, die officieel werd gewaardeerd op 430 pk (321 kW). Met een compressieverhouding van 13,5:1, had de motor hoog-octaan brandstof nodig. Het RPOZ-11 pakket omvatte ook gewichtsreducerende maatregelen zoals een aluminium motorkap en spatborden, het verwijderen van geluiddempend materiaal en het verwijderen van de verwarming en radio.
In 1964, werd een drag race versie van de Dodge 330 gemaakt, genaamd de “330 Lightweight”. Het werd aangedreven door een 426 cu in (7.0 L) versie van de Hemi racemotor die officieel werd gewaardeerd op 425 pk (317 kW), maar het gerucht ging dat het werkelijke vermogen hoger was dan dit. Tot de gewichtsbesparende maatregelen behoorden een aluminium motorkap, lichtgewicht voorbumpers, spatborden en deuren, Lexan zijruiten en geen geluiddemping. Net als andere lichtgewichten uit die tijd, kwam hij met een fabrieksdisclaimer: “Ontworpen voor acceleratieproeven onder toezicht. Niet aanbevolen voor algemeen dagelijks gebruik vanwege de compromissen in de all-round kenmerken die moeten worden gemaakt voor dit type voertuig.”
Ook gebruik makend van de 426 Hemi racemotor was de gelimiteerde productie 1965 Plymouth Satellite 426 Hemi. In 1966 werd de race-versie van de 426 Hemi vervangen door een ontstemde “Street Hemi” versie, ook met een grootte van 426 cu in en een officieel vermogen van 425 pk (317 kW)). De 1966 Plymouth Satellite 426 Hemi kon een 13,8-seconden kwart mijl rijden bij 104 mph (167 km / h) en had een basisprijs van $ 3.850.
1964-1970: Piek muscle car tijdperkEdit
De Pontiac GTO, een auto die vaak wordt beschouwd als van grote invloed op het muscle car-tijdperk, werd in 1964 geïntroduceerd als een optioneel pakket voor de middelgrote Pontiac Tempest. De GTO werd ontwikkeld door Pontiac divisie president John DeLorean en werd aanvankelijk aangedreven door een 389 cu in (6,4 L) V8 motor die 325 pk (242 kW) produceerde. Het succes van de GTO bracht andere GM-divisies ertoe muscle cars te ontwikkelen op basis van middelgrote platforms: de 1964 Oldsmobile 442, 1964 Chevrolet Chevelle SS en 1965 Buick Gran Sport.
De AMC V8-motor werd in 1968 vergroot tot 390 cu in (6.4 L) in 1968, die 315 pk (235 kW) produceerde en voor het eerst werd gebruikt in de 1968 AMC Rebel SST, AMC Javelin Go-package en AMC AMX.
Een belangrijke aantrekkingskracht van muscle cars was dat ze de Amerikaanse autocultuur relatief betaalbare en krachtige straatprestaties in modellen boden. Maar naarmate de omvang, de optionele uitrusting en de luxe-attributen toenamen, moesten de motoren krachtiger worden om de prestaties op peil te houden, en werden de auto’s duurder. Als een reactie op deze stijgende kosten en gewicht, een aantal “budget” muscle cars begon te verschijnen, zoals de 1967 Plymouth GTX, de 1968 Plymouth Road Runner en de 1968 Dodge Super Bee.
De Plymouth Barracuda was een van de eerste muscle cars die werden gebaseerd op de kleinere compacte auto carrosserie grootte. De Barracuda was gebaseerd op de Plymouth Valiant en was vanaf 1968 leverbaar met een 383 cu in (6,3 L) V8-motor die 300 pk (224 kW) leverde. Hij kon een kwart mijl rijden in 13,33 seconden bij 106,50 mph (171,40 km/h) op de drag strip. De basisprijs was $2.796,00; de prijs zoals getest door Hot Rod was $3.652. De verwante 1970 Plymouth Duster werd aangedreven door een 340 cu in (5.6 L) V8 motor die 290 pk (216 kW) produceerde. Prestatiecijfers waren 0 tot 60 mph (97 km / h) in 6,0 seconden en de kwart mijl tijd van in 14,7 seconden bij 94,3 mph (151,8 km / h).
Hoewel muscle cars in relatief kleine volumes verkochten, waardeerden fabrikanten het halo effect van de publiciteit die door deze modellen werd gecreëerd. Concurrentie tussen fabrikanten leidde tot een pk oorlog die zijn hoogtepunt bereikte in 1970, met sommige modellen adverteren zo veel als 450 pk (336 kW).
De 427 cu in (7.0 L) Chevrolet L72 big-block motor werd beschikbaar in de middelgrote Chevrolet Chevelle in 1969 als de COPO 427 optie. De 427 Chevelle kon een kwartmijl van 13,3 sec. rijden bij 174 km/u. Chevrolet schatte de motor op 425 pk (317 kW), maar de NHRA claimde een vermogen van 450 pk (340 kW). Het volgende jaar werd de “Chevelle SS 454” model geïntroduceerd, die de 454 cu in (7.4 L) Chevrolet LS6 big-block motor gebruikte met een vermogen van 450 pk (336 kW), de hoogste fabriekswaardering op dat moment.
In 1969 werd de Plymouth Road Runner bekroond met Motor Trend magazine’s Auto van het Jaar. Met optionele onderdelen zoals inlaat- en uitlaatspruitstukken, een verbeterde carburateur en drag-racing banden, had de Road Runner een kwartmijl tijd van 14,7 bij 161,9 km/u. In deze aangepaste vorm kostte de Road Runner 3.893 dollar.
De snelste muscle car geproduceerd door American Motors was de middelgrote 1970 AMC Rebel “The Machine”, die werd aangedreven door een 390 cu in (6,4 L) motor die 340 pk (254 kW) produceerde. De Rebel had een 0-60 mph (97 km / h) tijd van 6,8 seconden en een kwart mijl in 14,4 seconden op 99 mph (159 km / h).
1970s Decline van het segmentEdit
De populariteit van muscle cars daalde door het begin van de jaren 1970, als gevolg van factoren, waaronder de Clean Air Act, de brandstofcrisis en de stijgende verzekeringskosten. De oliecrisis van 1973 resulteerde in rantsoenering van brandstof en hogere prijzen. Muscle cars werden al snel onbetaalbaar en onpraktisch voor veel mensen. Bovendien hief de autoverzekering toeslagen op alle high-powered modellen.
Vóór de Clean Air Act van 1970 waren de meeste Muscle Cars uitgerust met motoren met een hoge compressie (sommige motoren waren zelfs 11:1), waarvoor brandstof met een hoog octaangehalte nodig was. Vóór het olie-embargo was brandstof met een 100-octaangehalte gebruikelijk. Na de invoering van de Clean Air Act van 1970 werd het octaangehalte echter verlaagd tot 91 (deels door de verwijdering van lood). Fabrikanten werden gedwongen de compressieverhouding van motoren te verlagen, waardoor deze minder goed gingen presteren. Tegelijkertijd richtten de inspanningen om de luchtvervuiling te bestrijden de aandacht van Detroit op de controle van de emissies in plaats van op een groter vermogen.
De jaren 1980-1990: Performance revivalEdit
Prestaties van sportwagens begonnen aan een opleving in het begin van de jaren tachtig met de introductie van krachtige V8-motoren voor de Ford Mustang GT, Chevrolet Camaro Z28 en Pontiac Firebird Formula/Trans Am. Aanvankelijk met behulp van vier-barrel carburateurs, motor prestaties en brandstofverbruik werd verhoogd tegen het midden van de jaren 1980 met behulp van elektronische brandstofinjectie systemen en geavanceerde motormanagement controles. Muscle car prestaties begonnen terug te keren op tussendeurs coupés zoals de Chevrolet Monte Carlo SS en Buick Regal. De Buick Regal gebruikte V6 turbomotoren op de Grand National, Turbo-T, T-Type, en GNX modellen die konden wedijveren met de prestaties van V8 motoren.
De weinige muscle cars die halverwege de jaren negentig nog in productie waren, waren onder andere de Ford Mustang, Chevrolet Camaro, en Pontiac Firebird.
De jaren 2000 tot hedenEdit
Voor 2004 werd de Pontiac GTO in de Verenigde Staten opnieuw gelanceerd als een rebadged captive importversie van de Holden Monaro. In 2005 introduceerde Chrysler het muscle car-erfgoed in krachtige V8-versies van vierdeurs sedans, de Dodge Charger en Chrysler 300C, met gebruikmaking van naambenamingen die traditioneel werden gebruikt voor tweedeurs muscle cars. Voor 2005 bracht de vijfde generatie van de Ford Mustang, ontworpen om te lijken op de originele Mustang van de eerste generatie, de agressieve lijnen en kleuren van het origineel terug. Voor 2006 herlanceerde GM de Chevrolet Monte Carlo SS met een V8, de eerste V8 op de Monte Carlo in 15 jaar, met dezelfde V8-motor die gebruikt wordt op de Monte Carlo’s W-Body zusterauto’s zoals de Pontiac Grand Prix GXP, Buick Lacrosse Super, en de Chevrolet Impala SS.
Voor 2008 herintroduceerde Chrysler de Dodge Challenger, die qua styling verwant is aan de Challenger van de eerste generatie uit 1970 en die volgens de CEO van Chrysler “een moderne kijk op een van de meest iconische muscle cars” zou zijn. Een jaar later, voortbordurend op datzelfde sentiment, bracht Chevrolet de 2009 Camaro uit, die enige gelijkenis vertoont met de 1969 eerste generatie Camaro.
-
2006 Pontiac GTO