National Naval Aviation Museum

Een van de top gevechtsvliegtuigen van de Tweede Wereldoorlog, Grumman’s F6F Hellcat ging van het experimentele stadium naar operationele inzet in minder dan 18 maanden. Zijn gevechtsoperaties begonnen in augustus 1943 in een aanval op Marcus Island door Fighting Squadron (VF) 5 aan boord van USS Yorktown (CV-10). Beter dan de beroemde Japanse A6M Zero, was de F6F goed voor 5.156 vernietigde vijandelijke vliegtuigen, 75 procent van de lucht-lucht overwinningen van de marine. De F6F-3 en F6F-5 van het museum zijn een eerbetoon aan de top aas van de marine, Captain David McCampbell (34), en de 10e in rang Captain Ray Hawkins (14).

Het werk begon medio 1941, Grumman’s G-50 ontwerp, aangeduid als XF6F-1, vloog voor het eerst in juni 1942. Aanvankelijk uitgerust met de 1.700 pk Wright R-2600-10 motor, dicteerden ontwerpveranderingen het tweede prototype uit te rusten met de krachtigere 2.000 pk Pratt & Whitney R-2800-10. Een maand later, maakte de XF6F-3 zijn eerste vlucht, en een contract voor grootschalige productie volgde onmiddellijk.

De eerste productie F6F-3 vloog in oktober 1942, met de eerste leveringen aan Fighting Squadron (VF) 9 in het begin van 1943, een luttele 18 maanden van prototype tot operationele inzet. De F6F-3 zag zijn eerste gevecht met VF-5, deel te nemen aan de Marcus Island raid op 31 augustus 1943, terwijl het opereerde vanaf het vliegdekschip Yorktown (CV-10). Tegen 1944 was de Hellcat het standaard gevechtsvliegtuig van de marine op vliegdekschepen geworden. Tegen die tijd had Grumman 4.403 F6F-3’s geproduceerd, waaronder 150 F6F-3N en F6F-3E nachtjagers, en een aantal F6F-3P fotovliegtuigen.

In de loop van 1944 werd de F6F-5 operationeel, met een aantal verbeteringen (verfijnde motorkap, en verbeterd windscherm) en toevoeging van voorzieningen voor het vervoer van een 2.000 lb. bom op de middellijn, raket rails onder de vleugels, en het veranderen van de vleugel bewapening op sommige -5s naar twee 20mm kanonnen en vier .50 kaliber machinegeweren in de vleugels in plaats van de oorspronkelijke zes .50-kalibers. Er werden in totaal 6.681 F6F-5’s geproduceerd, waaronder 1.189 F6F-5N nachtjagers en een aantal F6F-5P fotovliegtuigen. De Royal Navy schafte ook 1.182 F6F-3 en -5 vliegtuigen aan.

Geschraagd door Grumman’s ontwerpfilosofie om een vliegtuig te produceren waarin een piloot in korte tijd vaardig kon worden, en dat gemakkelijk te bedienen was vanaf een vliegdekschip en toch de vijand kon overtreffen, was de Hellcat geliefd bij zijn piloten. Hellcat piloten bereikten een verbazingwekkende 19:1 kill ratio, waarbij ze 5.156 vijandelijke vliegtuigen neerhaalden in slechts twee jaar, goed voor 75 procent van de luchtoverwinningen van de marine tijdens de oorlog. Laat in de oorlog voerde de marine evaluaties uit van geallieerde en gevangen genomen As-vechters. De Hellcat stond in de meeste categorieën bovenaan, waardoor het een van de beste gevechtsvliegtuigen in de oorlog was, een verbazingwekkende prestatie gezien de zeer korte periode van ontwerp tot productie. In slechts 30 maanden werden 12.275 Hellcats geproduceerd door Grumman in haar Bethpage Plant Number 3, een groot deel van de fabriek was nog in aanbouw toen enkele van de eerste F6F’s binnen werden gebouwd.

SPECIFICATIES