Op zoek naar de wetenschap achter reïncarnatie
RACHEL MARTIN, presentator:
We gaan het de komende paar minuten hebben over een controversiële theorie, over leven en sterven en weer leven; reïncarnatie. Het is al lang een centraal principe in bepaalde spirituele tradities, maar het is geen ervaring die door veel wetenschappers rigoureus is getest. Kom binnen Jim Tucker. Hij is professor in de psychiatrie en neuro gedragswetenschappen aan de Universiteit van Virginia, en hij doet precies dat – het testen van beweringen over reïncarnatie, vooral die van kinderen. Dr. Tucker voegt zich bij ons vanuit de Virginia Foundation, om te praten over de wetenschap achter dit fenomeen. Hartelijk dank voor uw aanwezigheid.
DR. JIM TUCKER: Hartelijk dank dat ik mocht komen.
Wanneer begon u zich voor het eerst te interesseren voor het idee van reïncarnatie als onderwerp voor wetenschappelijk onderzoek?
TUCKER: Nou, ik raakte er eind jaren ’90 in geïnteresseerd, maar dit werk wordt eigenlijk al 50 jaar aan de Universiteit van Virginia gedaan. In de loop van de decennia hebben we nu meer dan 2500 gevallen bestudeerd van kinderen die herinneringen aan vorige levens rapporteerden. En wat we proberen te doen is precies vast te stellen wat ze hebben gezegd en wat er is gebeurd, en dan te kijken of het overeenkomt met het leven van iemand die eerder heeft geleefd en is gestorven. Toen ik erbij betrokken raakte, begon ik me te richten op Amerikaanse zaken. En ik heb een aantal van die zaken toegelicht in dit nieuwe boek dat ik uit heb en werkelijk, een aantal van de Amerikaanse zijn heel boeiend.
MARTIN: Laten we het eens over een paar van die zaken hebben. Je noemde je recente boek. Het heet “Return To Life.” En je beschrijft de verhalen van veel kinderen, waaronder een die veel nationale aandacht kreeg. Het was het verhaal van James Leininger. Hij was een jongen die zich herinnerde een Tweede Wereldoorlog gevechtspiloot te zijn. Kunt u die zaak met ons doornemen? James is de zoon van een christelijk echtpaar in Louisiana. En toen hij klein was, hield hij van zijn speelgoed vliegtuigjes. Maar rond zijn tweede verjaardag kreeg hij vier of vijf keer per week nachtmerries over het neerstorten van een vliegtuig. En dan overdag, praatte hij over dit vliegtuigongeluk en zei dat hij piloot was geweest, en dat hij van een boot was gevlogen. En zijn vader vroeg hem de naam ervan, en hij zei Natoma. En hij zei dat hij was neergeschoten door de Japanners; dat hij was gesneuveld op Iwo Jima; en dat hij een vriend op de boot had die Jack Larsen heette. Nou, het blijkt dat er een vliegdekschip was genaamd de USS Natoma Bay dat gestationeerd was in de Stille Oceaan tijdens de Tweede Wereldoorlog. In feite, was het betrokken bij Iwo Jima. En het verloor daar een piloot, een jonge man genaamd James Huston. James Huston’s vliegtuig stortte precies zo neer als James Leininger had beschreven – geraakt in de motor, explodeerde in vuur, stortte in het water en zonk snel. En toen dat gebeurde, heette de piloot van het vliegtuig naast het zijne Jack Larsen.
MARTIN: En hoe oud was James toen hij deze beweringen deed?
TUCKER: Nou, het begon toen hij 2 was – en een hele jonge 2.
MARTIN: Dat is verbazingwekkend.
TUCKER: Zoals met de meeste van deze gevallen, vervaagde het tegen de tijd dat hij 5 of 6 of 7 was, wat typisch is. Maar het was er zeker, behoorlijk sterk, gedurende enige tijd.
MARTIN: En hoe weet u dat deze kinderen geen echo zijn van dingen waar ze hun ouders over hebben horen praten of verhalen verzinnen, hun verbeelding gebruiken, dromen verwoorden die ze misschien hebben gehad?
TUCKER: Ja. Nou, zeker met het verbeeldingsdeel – als we nooit hadden kunnen nagaan of wat het kind zei overeenkwam met iemand die was overleden, dan zou je het zeker als fantasie kunnen bestempelen. Maar in gevallen zoals dat van James, was de vorige persoon, James Huston, zo obscuur – ik bedoel, hij was een piloot die 50 jaar eerder was gedood; en hij kwam uit Pennsylvania, en James was in Louisiana – ik bedoel, het lijkt absoluut onmogelijk dat hij op de een of andere manier deze informatie had kunnen krijgen als 2-jarige via een soort van normale middelen. In feite kostte het zijn vader een paar jaar – nou ja, echt meer dan een paar jaar; drie of vier jaar – om het allemaal op te sporen en te zien dat in feite wat James zei allemaal klopte voor deze piloot die werd gedood.
MARTIN: Leg me eens uit hoe de wetenschap in elkaar zit, want er zullen veel mensen zijn die dit horen en denken dat dit gewoon niet mogelijk is.
TUCKER: Nou, ik denk dat het heel moeilijk is om deze gevallen gewoon in een materialistisch begrip van de werkelijkheid te vatten. Ik bedoel, als fysieke materie, als de fysieke wereld alles is wat er is, dan weet ik niet hoe je deze gevallen kunt accepteren en erin kunt geloven. Maar ik denk dat er goede redenen zijn om te denken dat bewustzijn kan worden beschouwd als een aparte entiteit van de fysieke werkelijkheid. En in feite hebben enkele vooraanstaande wetenschappers in het verleden, zoals Max Planck, de vader van de kwantumtheorie, gezegd dat hij bewustzijn als fundamenteel beschouwde en dat materie daarvan was afgeleid. Dus in dat geval zou het betekenen dat het bewustzijn niet noodzakelijkerwijs afhankelijk is van een fysiek brein om te overleven, en zou kunnen voortbestaan na het fysieke brein en na de dood van het lichaam. In deze gevallen lijkt het – althans op het eerste gezicht – dat een bewustzijn zich dan aan een nieuw brein heeft gehecht, en zich heeft gemanifesteerd in de vorm van herinneringen uit vorige levens.
MARTIN: Dit is misschien een domme vraag, maar ik ga hem toch stellen. Betekent dit dat een bewustzijn in een lichaam moet wonen?
TUCKER: Nou, dat weten we natuurlijk niet. Maar in een geval als James Leininger… Ik bedoel, er zat 50 jaar tussen twee levens. Wie zegt dat hij in de tussentijd niet in een ander lichaam heeft gewoond? Maar mijn gok zou zijn van niet. In deze wereld moet het misschien in een fysiek lichaam zijn om tot uitdrukking te komen, maar het kan ook zijn dat onze hersenen een doorgeefluik zijn voor het bewustzijn, maar dat het ergens anders wordt gecreëerd. Wat zou voor u een belangrijke wetenschappelijke ontwikkeling op dit gebied zijn?
TUCKER: Wel, ik weet niet of ik per se iets probeer te bewijzen, maar ik probeer voor mezelf uit te vinden wat hier aan de hand lijkt te zijn. En ik denk dat deze gevallen bijdragen aan het bewijsmateriaal dat bewustzijn – althans, in bepaalde omstandigheden – de dood van het lichaam kan overleven; dat leven na de dood niet noodzakelijkerwijs slechts een fantasie is of iets dat op geloof moet worden beschouwd, maar dat het ook op een analytische manier kan worden benaderd, en dat het idee op zijn merites kan worden beoordeeld.
MARTIN: U was hier duidelijk al lange tijd in geïnteresseerd, en het is wat uw werk motiveert. Maar ik vraag me af, aangezien u in de loop der jaren zoveel gevallen hebt geëvalueerd, hoe dat uw eigen opvatting over een leven na de dood en wat er gebeurt als we sterven heeft beïnvloed? Is dat voor u veranderd?
Ik ben er zeker meer van overtuigd geraakt dat er meer is dan alleen de fysieke werkelijkheid. Ik denk dat het heel waarschijnlijk is dat als we overleven, er niet slechts één ervaring is die iedereen heeft; dat het hiernamaals net zo gevarieerd kan zijn als het leven in deze wereld.
Dat is Jim Tucker. Hij is psychiater aan de Universiteit van Virginia en schrijver van “Return to Life: Extraordinary Cases of Children who Remember Past Lives.” Hartelijk dank dat u met ons wilt praten.
TUCKER: Heel erg bedankt dat ik mocht komen.
Copyright © 2014 NPR. Alle rechten voorbehouden. Bezoek onze website gebruiksvoorwaarden en permissiepagina’s op www.npr.org voor meer informatie.
NPR transcripties worden gemaakt op een spoeddeadline door Verb8tm, Inc, een NPR contractant, en geproduceerd met behulp van een eigen transcriptieproces ontwikkeld met NPR. Deze tekst is mogelijk niet in zijn definitieve vorm en kan in de toekomst worden bijgewerkt of herzien. Nauwkeurigheid en beschikbaarheid kunnen variëren. Het gezaghebbende verslag van NPR’s programmering is het audioverslag.