Osteochondrale laesie van de Talus (OLT)

Opgenomen met toestemming van: Footeducation.com: Osteochondrale laesie van de talus (OLT)

Een osteochondrale laesie van de talus (OLT) is een abnormale, beschadigde plek van kraakbeen en bot op de bovenkant van het sprongbeen (het onderste bot van het enkelgewricht). Deze aandoening is ook bekend als osteochondritis dissecans (OCD) van de talus of een talus osteochondrale laesie (OCL). De aandoening wordt vaak geassocieerd met een traumatisch letsel, zoals een ernstige verstuiking van de enkel. Het kan echter ook ontstaan door chronische overbelasting als gevolg van een verkeerde stand of instabiliteit van het enkelgewricht.

OCL’s komen meestal voor in twee gebieden van de talus:

Het binnenste en bovenste deel van het onderste bot van de enkel (de mediale taluskoepel) of
Het buitenste en bovenste deel van het onderste bot van de enkel (de antero-laterale taluskoepel)

Clinische presentatie

Veel patiënten met talus OLTs zijn asymptomatisch (geen pijn of zwelling). OLT’s kunnen een incidentele bevinding zijn op een MRI die wordt gemaakt om een ander probleem te beoordelen. Echter, als de laesie groot genoeg is, of het kraakbeen is verplaatst, kunnen talus OLT’s behoorlijk symptomatisch zijn. Deze symptomen kunnen bestaan uit plaatselijke pijn in de enkel en ongemak aan de binnenzijde (mediale talaire OLT) of buitenzijde (anterolaterale talaire OLT) van de enkel. De pijn is vaak erger bij activiteiten, met name rennen, lopen en springen. Zij kunnen ook klagen over mechanische symptomen, zoals klikkende en knallende geluiden die worden veroorzaakt door een los fragment kraakbeen en/of bot dat met de OLT is geassocieerd.

OLT’s aan de buitenzijde van het bovenste deel van de talus (Antero-laterale laesies) hebben meestal een voorgeschiedenis van een traumatisch letsel met een verdraaiingscomponent, zoals een verstuiking van de enkel. De OLT’s aan de binnenzijde van de bovenkant van de talus (mediale talus osteochondrale laesies) worden vaker in verband gebracht met chronische overbelasting van het mediale aspect van de enkel, zoals zou voorkomen bij een patiënt met een hoger gebogen voet (subtiele cavusvoet). Lichamelijk onderzoek toont meestal enige zwelling en lokale pijn langs de voorzijde van de enkel (enkelgewrichtslijn).

Imaging Studies

Röntgenfoto’s kunnen worden gebruikt om de diagnose van een osteochondrale laesie te helpen stellen. Gebieden met verminderde dichtheid (donkere gebieden) op de gewone röntgenfoto’s (figuur 2) kunnen wijzen op deze aandoening, hoewel het niet ongewoon is dat de gewone röntgenfoto’s als normaal worden afgelezen. De gouden standaard voor de diagnose van talus OLT’s is een MRI van de enkel (figuur 3A en 3B). Een MRI van de OLT kan aantonen dat de kraakbeen- en botbeschadiging verplaatst is (uit positie) of niet verplaatst (perfect in positie).

Behandeling

Niet-operatieve behandeling

Niet-operatieve behandeling kan succesvol zijn voor niet verplaatste talaire OLT’s, vooral als de aandoening vroeg wordt herkend en behandeld, en de laesie relatief klein is. Jongere patiënten, met name kinderen of adolescenten in de groei, hebben een veel betere kans op genezing van een OLT dan volwassenen. Er zijn verschillende niet-operatieve beheersopties voor de behandeling van osteochondrale laesies, waaronder:

Gipsimmobilisatie: Als de OLT optreedt na een acuut letsel, kan initiële immobilisatie in een gipsverband gedurende 4-6 weken helpen de spanning op de OLT te verminderen en genezing mogelijk te maken. Deze behandeling kan in eerste instantie worden geprobeerd bij niet verplaatste OLT’s
Fysieke therapie: werken aan versterking van de spieren rond de enkel, bewegingsbereik van de enkel, en balanceren (proprioceptie)
Beschermende braces (bijv.

Bij jongere patiënten kan deze aandoening genezen, waardoor het mogelijk is om acute niet verplaatste talaire OLT’s te behandelen met immobilisatie in een gipsverband of CAM walker.

Operatieve behandeling

Chirurgische behandeling is geïndiceerd voor verplaatste talaire OLT’s of laesies die niet zijn verbeterd met de juiste niet-operatieve behandeling. Chirurgische behandeling van talus OLT’s omvat:

Arthroscopisch debridement (schoonmaken) en microfractuur van de talus OLT. Dit is de standaard operatieve behandeling en leidt tot goede of uitstekende resultaten bij 75-80% van de patiënten met typische talus OLTs (minder dan 15 mm²)
Osteochondrale Autologe Autograft Transfer (OATs Procedure) Een OATs-type procedure is gereserveerd voor patiënten die behandeld zijn met arthroscopische reiniging out (debridement) en microfractuur en die het nog steeds niet goed doen, of patiënten die een zeer grote (>20mm²) talaire OLT hebben. Deze procedure kan ook een mozaïekplastie worden genoemd. Het theoretische voordeel van deze procedure is dat het beschadigde kraakbeen wordt vervangen door kraakbeen en bot van de patiënt zelf (autograft). Het transplantaat wordt meestal geoogst uit de knie van de patiënt aan hetzelfde been, uit een deel van dat gewricht dat niet belast wordt. Patiënten kunnen na deze procedure knieklachten krijgen. Het belangrijkste nadeel van deze procedure is de langere hersteltijd en het hogere complicatiepercentage in vergelijking met artroscopisch debridement
Osteochondrale Allograft Transfer (d.w.z., kadaver): Een bot- en kraakbeenplug kan ook uit een kadaver worden verkregen en in de OLT worden getransplanteerd. Hierdoor hoeft er geen bot en kraakbeen uit een ander deel van het lichaam (bv. de knie) te worden geoogst. Osteochondrale allograften (kadavertransplantaten) zijn met enig succes gebruikt om grote talusletsels te behandelen. Hoe groter het transplantaat echter is, hoe waarschijnlijker het lijkt dat het zal instorten naarmate na de transplantatie een nieuwe bloedtoevoer naar het transplantaat tot stand komt
Autologe chondrocyten transplantatie (ACI): Er is een poging geweest om het eigen gezonde kraakbeen van een patiënt te oogsten, de cellen in een laboratorium te kweken en deze cellen vervolgens terug te implanteren in het gebied waar het kraakbeen verloren is gegaan. Jammer genoeg heeft deze aanpak bij de enkel nog niet het verhoopte klinische succes opgeleverd en is hij momenteel niet op grote schaal beschikbaar. Laboratorium- en klinisch werk op dit gebied worden voortgezet

Andere procedures

Overige belangrijke pathologie die bestaat, moet mogelijk ook worden aangepakt op het moment van de operatie. Dit kan zijn:

operatie om de enkelinstabiliteit aan te pakken, zoals een Brostrom lateraal ligamentherstel of een laterale ligamentpeesreconstructie
Calcaneale osteotomie om significante achtervoetuitlijningsafwijkingen aan te pakken (meestal wordt de varus van de achtervoet behandeld met een lateraliserende calcaneale osteotomie)