De eerste digitale camera ter wereld, voorgesteld door de man die hem uitvond
Steven Sasson vond ’s werelds eerste digitale camera uit toen hij in 1975 bij Eastman Kodak werkte. De camera woog ongeveer 3,6 kg en maakte opnamen van slechts 0,01 megapixel. Het is gek om te bedenken hoe ver we zijn gekomen sinds die begindagen. We zijn van 30 foto’s op een delicate cassette naar duizenden foto’s op iets zo klein als een vingernagel gegaan.
In deze video leidt Steven ons rond door de camera, vertelt hij ons hoe hij werkt en betreurt hij de moeilijkheden tijdens de ontwikkeling ervan. Het is fascinerend om te horen hoe ver men verwachtte dat digitaal zou gaan in vergelijking met hoe ver het in werkelijkheid is gekomen.
David Freidman, die de video produceerde, zegt dat de eerste digitale foto ooit werd gemaakt van een laborant die Joy heette, in december 1975. Helaas heeft Steven de foto niet opgeslagen.
Hoewel Kodak het potentieel van een digitale toekomst misschien niet zag, zag Steven dat wel. Er waren natuurlijk nog geen mobiele telefoons, geen internet, de meeste tv’s waren nog zwart-wit en computers waren zo groot als huizen. De mensheid was er gewoon nog niet klaar voor.
Kodak had in die tijd ook ongeveer 90% van de filmmarkt in handen. Kodak zag digitaal eerder als een concurrent voor hun eigen filmproducten dan als de toekomst van de fotografie en besloot er niet mee door te gaan.
Steven daarentegen zag de evolutie van digitaal wel zitten. Hij zegt echter wel dat hij verwachtte dat mensen slechts ongeveer 2MP nodig zouden hebben. Een belachelijk groot aantal in die tijd, maar belachelijk klein naar de maatstaven van vandaag.
Het prototype van de digitale camera van Kodak werd gemaakt van onderdelen van de Super 8-filmcamera’s van Kodak. Het bevatte ook een half dozijn aangepaste printplaten, en gebruikte een CCD-sensor die zwart & wit opnam. Beelden gingen van de sensor naar het tijdelijke geheugen van de camera in ongeveer 50ms. Daarna duurde het nog eens 23 seconden om een beeld op een digitale cassetteband op te nemen.
De tapes bevatten 30 beelden. Dit aantal was door Steven bewust zo gekozen dat het tussen de 24 en 36 belichtingsfilms lag. Op de banden hadden honderden of zelfs duizenden beelden kunnen worden opgeslagen, maar zoveel waren de mensen gewoon niet gewend. Het lijkt nu vreemd dat een bruidsfotograaf gemakkelijk thuiskomt met een paar duizend opnamen.
Het ding was een monster, met een gewicht van ongeveer 3,6 kg. Maar hij was draagbaar, aangedreven door 16 Ni-Cad batterijen. Ik kan me echter niet voorstellen dat het gemakkelijk was om betrouwbaar uit de hand te fotograferen.
Als we kijken naar de camera’s van vandaag, is het ongelofelijk hoe ver we in ongeveer 40 jaar zijn gekomen. DSLR’s met 50 megapixels op 35 mm-formaat, 100 megapixels op middenformaat en 4K-video lijken fantasie.
Ik kan me alleen maar voorstellen waar we over 40 jaar staan.
Ik herinner me de eerste digitale camera die ik gebruikte. Het was een Sony Mavica FD83. Met zijn resolutie van 1024×768 en ingebouwde 3,5″ floppy drive, voelde het destijds als het summum van technologie. Misschien moet ik er vandaag maar eens een op de kop tikken om te zien wat ik ermee kan doen.