Ozzie Smith

Hij werd de Tovenaar van Oz genoemd vanwege zijn fenomenale veldprestaties. Als 15-voudig All-Star won Ozzie Smith 13 gouden handschoenen op rij en wordt hij beschouwd als de beste verdedigende korte stop in de geschiedenis van het honkbal. Toch zei hij dat zijn tuimeling in de Springfield Mystery Spot in The Simpsons TV show een van de hoogtepunten uit zijn carrière was.1

Ozzie Earl Smith werd geboren op 26 december 1954 in Mobile, Alabama, als tweede van de zes kinderen van Marvella en Clovi Smith. Toen Ozzie 6 jaar oud was, verhuisde het gezin naar de Watts-sectie van Los Angeles. Zijn vader reed op een bestelwagen voor Safeway winkels, en zijn moeder werkte als assistente in een verpleeghuis. Tijdens de rellen van 1964 in Watts sliep het gezin op de grond om te voorkomen dat verdwaalde kogels hun huis binnendrongen.2

Als kind ontwikkelde Ozzie snelle reflexen door activiteiten als het stuiteren van een rubberen bal op betonnen traptreden en te kijken hoe snel hij die kon vangen. De jongen oefende salto’s in zaagselhopen op een nabijgelegen houthandel.3 Smiths eerste balhandschoen werd naar verluidt gemaakt door een bruine papieren zak over zijn linkerhand te wikkelen.4 Hij speelde basketbal en honkbal op de Locke High School, maar blonk niet zodanig uit dat hij de aandacht trok van recruiters voor de universiteit. In 1974 ging hij naar de California Polytechnic State University in San Luis Obispo met een gedeeltelijke academische beurs. Hij kwam bij het honkbalteam als walk-on. Cal Poly coach Berdy Harr leerde hem switch-hit te spelen. Toen de vaste korte stop van het college zijn been brak, nam Smith de positie over en werd onverwacht een ster. In juni 1976 speelde hij semipro in Clarinda, Iowa, toen hij door de Detroit Tigers werd geselecteerd in de zevende ronde van de amateur draft. Hij tekende niet bij de Tigers, maar keerde terug naar Cal Poly voor zijn laatste jaar. Na zijn afstuderen werd hij geselecteerd door de San Diego Padres in de vierde ronde van de 1977 draft. Hij werd gecontracteerd door Bob Fontaine Jr. Jim Weigel was toen scoutingdirecteur bij de Padres. De Padres plaatsten Smith in Walla Walla, Washington, in de Class-A Northwest League, waar hij .303 sloeg in 68 wedstrijden.

In 1978 woonde Smith het voorjaarstrainingskamp van de Padres bij in Yuma, Arizona, als een nonroster invitee. Zijn spel leverde hem een plaats op het rooster op en de 23-jarige korte stop van 1 meter 88 en een gewicht van 23 maakte zijn major-league debuut op 7 april 1978, als achtste slaande in de startopstelling voor Opening Day in San Francisco’s Candlestick Park. In zijn eerste big-league slagbeurt, tegenover San Francisco’s John Montefusco, sloeg hij een grounder en sloot de tweede inning af met een gedwongen slag. De volgende dag sloeg hij een honkslag op Jim Barr voor zijn eerste major-league hit. Op 20 april sloeg hij slechts .222, maar hij bewees dat hij in de Major Leagues thuishoorde door een spectaculair veldspel te maken. Jeff Burroughs van de Atlanta Braves was aan slag. Smith beschreef wat er gebeurde: “Hij sloeg een bal door het midden waarvan iedereen dacht dat hij naar het middenveld ging. Ik brak instinctief naar links en dook achter het tweede honk. Terwijl ik in de lucht was, maakte de bal een slechte sprong en caramboleerde achter me, maar ik kon hem vangen met mijn blote hand. Ik raakte de grond, veerde op en gooide Burroughs uit op het eerste. “5

In de laatste thuiswedstrijd van de Padres in 1978 deed Smith voor het eerst een backflip voor de fans. Zijn salto’s, radslagen en handsprongen werden later zijn handelsmerk. Hij sloot zijn eerste jaar af met een slag van .258, een on-base percentage van .311, een slugging average van .312, één homerun en 46 RBI’s. Hij werd tweede na Atlanta’s Bob Horner in de stemming voor National League Rookie of the Year, grotendeels vanwege zijn uitmuntende veldspel. Smith was terecht trots op zijn veldprestaties: “Wat ik deed, deed ik elke dag. Iedereen kan zo nu en dan een goede actie maken op een dag. Maar wat ik deed, deed ik elke dag. … Ik mag dan geen 100 punten per jaar scoren, maar ik kan wel voorkomen dat er 100 punten tegen ons worden gescoord. “6

In het seizoen 1979 begon Smith met 0-uit-32 voordat hij 1-uit-4 sloeg op 13 april om zijn slaggemiddelde op .029 te brengen. Hij sloeg het hele seizoen niet goed en eindigde met een slaggemiddelde van .211, geen homeruns, en slechts 27 RBI’s. (Smith bereikte pas op 4 augustus een slaggemiddelde van .200. Zijn veldspel hield hem in de line-up, want hij voerde de competitie aan in assists, de eerste van acht keer dat hij de NL aanvoerde in die categorie. Hij leidde ook twee keer in putouts en zeven keer in range factor. Zijn 8.375 assists zijn de meeste ooit gemaakt door een major-league speler op welke positie dan ook in de hele geschiedenis van het honkbal. Smith won de eerste van 13 opeenvolgende Gouden Handschoenen in 1980. Het seizoen daarop werd hij voor de eerste van 15 keer in de All-Star Game gekozen.

Smith trouwde in november 1980 met Denise Jackson. Hij had haar ontmoet in de Astrodome in Houston, waar ze een part-time zaalwachter was. Het echtpaar kreeg drie kinderen: Osborne Earl (Nikko genoemd), Dustin, en Taryn. Nikko, een singer-songwriter, behoorde tot de top 10 finalisten van American Idol in 2005. Ozzie en Denise scheidden in 1996.

Ozzie Smith maakte op 10 december 1981 deel uit van een ruil met zes spelers, waarbij de werpers Steve Mura en Al Olmsted van San Diego naar St. Louis gingen voor de temperamentvolle korte stop Garry Templeton, de part-time outfielder Sixto Lezcano en de aflossende werper Luis DeLeon, maar de deal werd pas na 62 dagen gesloten. Smith had een no-trade clausule in zijn contract en weigerde de ruil. “Ik ben nog steeds hier in San Diego, en ik ben niet van plan te vertrekken,” zei hij op een persconferentie op 26 januari 1982. “Dit is mijn thuis. I love it here. “7 Zijn vrouw, Denise, was producer voor een radiopraatprogramma in San Diego, wat al dan niet van invloed kan zijn geweest op zijn aarzeling om naar St. Louis te verhuizen. Toen de korte stop uiteindelijk akkoord ging met de transactie, gaf hij de Cardinals manager Whitey Herzog de schuld voor zijn verandering van mening. “Ik heb Whitey Herzog altijd bewonderd als manager,” zei hij. “Als hij ging zitten en over honkbal sprak, was hij totaal anders. Hij was zo oprecht het was zo onwerkelijk de manier waarop hij sprak. Het kostte me twee weken om erachter te komen dat ik voor hem wilde spelen. Hij is een geweldige honkballer. “8

Veel waarnemers dachten toen dat San Diego de betere van de deal kreeg. Smith sloeg .222 in het vorige seizoen, vergeleken met Templeton’s .288. Hun gemiddelden tot dan toe waren respectievelijk .231 en .305. Wat in het voordeel van Smith was, was natuurlijk zijn veldspel. St. Louis Post-Dispatch sportjournalist Rick Hummel schreef in The Sporting News dat “de manier waarop Smith korte stop speelt beschreven is in balletachtige termen”. Smith zei dat hij “de positie een beetje anders probeert te spelen dan alle anderen. ‘Ik hou ervan om mijn eigen kleine touch toe te voegen. Ik noem het flair. Sommige mensen zouden het hot-dogging noemen, maar ik noem het flair. It’s in a way like an artist. “9

Voormalig New York Mets korte stop Bud Harrelson zou hebben gezegd: “Het ding met Ozzie is, als hij een bal mist, ga je ervan uit dat hij niet te vangen is. Als een andere korte stop een bal mist, is je eerste gedachte: ‘Zou Ozzie hem hebben gehad?’10

In zijn eerste jaar in St. Louis hielp Smith de Cardinals met het winnen van de wimpel en de World Series. In de NLCS tegen de Atlanta Braves liet hij, ongewoon voor hem, geweldige aanvallende cijfers optekenen. In 13 slagbeurten kreeg hij drie vrije lopen en vijf hits, voor een slaggemiddelde van .556, een .615 on-base percentage, een .556 slugging average, en een uitstekende OPS van 1.171. Hij sloeg drie runs binnen en stal één honk toen St. Louis de best-of-five playoffs in drie games won. In de World Series overwinning tegen de Milwaukee Brewers kwam Smith weer met beide benen op de grond en sloeg slechts .208. Hij volgde hetzelfde script in 1985, met een ster in de NLCS en een dip in de World Series. In de best-of-seven playoffs die St. Louis in zes games won van de Los Angeles Dodgers sloeg Smith 10-uit-23, een gemiddelde van .435, met een OBP van .500, een .696 slugging average, en een buitenaardse 1.196 OPS. Hij sloeg een walk-off solo homer in Game Five, de enige postseason homerun die hij ooit sloeg. (De onwaarschijnlijke knal in de negende inning op Tom Niedenfuer was Smith’s allereerste ronde-tripper geslagen vanaf de linkerkant. De Cardinals radio omroeper Jack Buck deed een iconische oproep in de St. Louis radiogolven aan de Cardinal fans om “Go Crazy” te roepen terwijl Smith de honken omcirkelde. In de World Series verloren de Cardinals van de Kansas City Royals, en Smith sloeg slechts 2 hits in 23 slagbeurten, voor een miserabel slaggemiddelde van .087. Tijdens het postseason van 1987 sloeg hij .200 toen de Cardinals de NLCS wonnen van de San Francisco Giants en .214 toen St. Louis de World Series verloor van de Minnesota Twins. Smith’s laatste postseason optredens kwamen in 1996. Hij sloeg één hit tegen San Diego in de NLDS en was hitloos tegen Atlanta in de NLCS.

In 1992 was Smith betrokken bij een ongebruikelijke televisieproductie.11 In september 1991 stemde hij ermee in om te gast te zijn in The Simpsons TV show. Dat wil zeggen, zijn stem zou te gast zijn. Smith zelf verscheen niet in levende lijve in het programma. In plaats daarvan werd Smith afgebeeld door een tekenfilmfiguur, maar de echte stem van Ozzie werd gebruikt. Hij oefende van tevoren met het voorlezen van het script. “Ik heb aan die zinnen gewerkt, ook al waren het er niet echt veel,” zei hij. “12 Zijn stem werd weken voor de uitzending opgenomen, omdat de negen gastspelers die in het programma optraden nooit op hetzelfde moment op dezelfde plaats waren. In de show werd Smith, terwijl hij in de rij stond voor een Elvis Presley tentoonstelling op Graceland, gerekruteerd om voor de Springfield softbal club te spelen. Maar voor de wedstrijd begon bezocht hij de Springfield Mystery Spot en toen hij binnenstapte, viel hij in de vergetelheid, om nooit meer gezien te worden.

Aan het begin van zijn carrière was Smith de prototypische “no hit, good field” korte stop. Het duurde zeven seizoenen voor hij zijn slaggemiddelde van .258 in zijn eerste jaar kon verbeteren. In 1987 werd Smith tweede na Chicago Cubs slugger Andre Dawson voor de NL MVP prijs toen hij .303 sloeg, de enige keer dat hij boven de .300 kwam in zijn lange carrière. Maar hij bleef aan zijn slagwerk werken en haalde gemiddeld een respectabele .277 over zijn laatste 10 jaar. Velen waren verrast toen ze hoorden dat Smith 2.460 hits had in zijn carrière. Het kostte hem 19 seizoenen en veel vastberadenheid, maar hij deed het.

Smith raakte zeer ontgoocheld over het platoon systeem van de nieuwe manager Tony La Russa op korte stop, en kondigde zijn pensioen aan op 19 juni 1996, met ingang van het einde van het seizoen. Op zaterdag 28 september werd Ozzie Smith Day gevierd in Busch Stadium II voor het duel met de Cincinnati Reds. De Cardinals plaatsten Ozzie’s rugnummer 1, en Smith sloeg later een honkslag tijdens een 5-2 overwinning. Hij speelde zijn laatste reguliere seizoenswedstrijd op 29 september op 41-jarige leeftijd. Hij sloeg leadoff voor de Cardinals en sloeg 0-uit-2 tegen Cincinnati’s Curt Lyons voordat hij in de vierde inning werd vervangen door Royce Clayton. Zijn carrière-statistieken waren 2.573 wedstrijden, 1.257 gescoorde punten, 2.460 hits, 28 home runs, 793 RBI’s, 580 gestolen honken, .262 slaggemiddelde, .337 OBP, .328 slugging, en .666 OPS. Niet de meest indrukwekkende cijfers, maar zijn spectaculaire veldspel was genoeg om hem in 2002, zijn eerste jaar dat hij verkiesbaar was, in de National Baseball Hall of Fame te krijgen.

De wedstrijd van 29 september was niet Smith’s laatste major-league wedstrijd. De Cardinals wonnen in 1996 de National League Central en stonden tegenover de San Diego Padres in de Division Series. Smith startte in Game Two en scoorde één hit, twee vrije lopen en één punt. Smith verscheen ook in Game Three van de NLDS als pinch-hitter en gooide uit naar het linksveld. Hij verzuimde een hit te maken in negen slagbeurten in de NLCS tegen Atlanta. Tijdens zijn loopbaan verscheen Smith in 42 wedstrijden in het naseizoen – twee in de NLDS, 19 in de NLCS, en 21 in de World Series.

Na zijn pensionering als speler presenteerde Smith in 1997 This Week in Baseball op de nationale tv.

Van 1997 tot 1999 deed hij kleurencommentaar voor een St. Louis-zender, waarna hij naar CNN ging.

In 2012 trad hij weer toe tot de Cardinals als speciale instructeur tijdens de voorjaarstraining. Hij is ook ondernemer geweest met verschillende zakelijke belangen.

Naast de National Baseball Hall of Fame is Smith ook opgenomen in andere halls of fame, waaronder de Missouri Sports Hall of Fame, de Alabama Sports Hall of Fame, de St. Louis Walk of Fame en het St. Louis Cardinals Hall of Fame Museum. Hij eindigde als derde in de stemming voor shortstops in het Major League Baseball All-Century Team, en stond op The Sporting News’ lijst van de 100 Greatest Ballplayers. Een bronzen beeld van Ozzie Smith staat op de noordwestelijke hoek van het huidige Busch Memorial Stadium in St. Louis. Louis. Het beeld toont Smith die horizontaal op de grond ligt terwijl hij een honkbal opneemt. Bij de onthulling van het standbeeld zei beeldhouwer Harry Weber tegen de acrobatische korte stop: “Je hebt de helft van je carrière in de lucht doorgebracht. Dat maakt het voor een beeldhouwer moeilijk om er iets mee te doen. “13

Laatst herzien: 10 januari 2016

Deze biografie is opgenomen in “Nuclear Powered Baseball: Articles Inspired by The Simpsons Episode ‘Homer At the Bat’ ” (SABR, 2016), geredigeerd door Emily Hawks en Bill Nowlin. Voor meer informatie of om het boek in e-book of paperback vorm aan te schaffen, klik hier.

Bronnen

Naast de verwijzingen in de Noten heeft de auteur de volgende bronnen gebruikt:

Spatz, Lyle, ed. The SABR Baseball List and Record Book (New York: Scribner, 2007).

baseball-reference.com.

Notes

1 Erik Malinowski, “The Making of ‘Homer at the Bat,’ the Episode that Conquered Prime Time 20 Years Ago Tonight,” deadspin.com. 20 februari 2012.

2 Ozzie Smith en Rob Raines, Wizard (Chicago: Contemporary Books, 1998), 4.

3 Smith en Raines, 7.

4 https://nytimes.com/2002/01/10/sports/on-baseball-wizard-started-with-his-eyes-shut.html

5 Smith en Raines, 21.

6 “Ozzie Smith Biography,” IMDb.com, geen datum.

7 The Sporting News, 13 februari 1982.

8 The Sporting News, 27 maart 1982.

9 Ibid.

10 Ron Fimrite, “No. 1 In His Field,” Sports Illustrated, 28 september 1987.

11 Fox Broadcasting Company, “Homer at the Bat,” The Simpsons, 20 februari 1992.

12 Malinowski.

13 Associated Press, 11 augustus 2002.