Sint Jakobus
Sint Jakobus, ook Jakobus, broeder van de Heer genoemd, (gestorven ad 62, Jeruzalem; westerse feestdag 3 mei), een christelijk apostel, volgens Paulus, hoewel niet een van de oorspronkelijke Twaalf Apostelen. Hij was de leider van de Jeruzalemse christenen, die met de heiligen Petrus en Johannes de Evangelist tot de “pilaren van de kerk” behoren.
Over zijn identiteit is verwarring ontstaan omdat hij vaak is aangezien voor de heilige Jacobus, zoon van Alphaeus. Wat het bijbelse Galaten 1:19 precies bedoelt door hem “de broer van de Heer” te noemen is ook onzeker, hoewel hij elders in de Evangeliën wordt genoemd als een van de vier broers van Jezus (Marcus 6:3; Mattheüs 13:55). Er zijn hypothesen geopperd dat Jakobus en Jezus broers waren (naar Tertullianus en Clement van Alexandrië), stiefbroers (naar o.a. Origenes), of neven (naar St. Hiëronymus).
Jamobus was klaarblijkelijk geen volgeling van Jezus tijdens zijn openbare bediening. Paulus schrijft de latere bekering van Jacobus toe aan de verschijning van de opgestane Christus (1 Korintiërs 15:7). Drie jaar na Paulus’ bekering was Jakobus een belangrijk leider in de gemeente van Jeruzalem (Galaten 1:18-19), waar hij nog meer aan betekenis won nadat koning Herodes Agrippa I van Judea omstreeks ad 44 de apostel Jakobus, zoon van Zebedeüs, onthoofdde en nadat Petrus Jeruzalem ontvluchtte (Handelingen 12:1-17). Hij was de belangrijkste woordvoerder van de kerk van Jeruzalem tijdens het Concilie van Jeruzalem over Paulus’ zending naar de heidenen (Handelingen 15:13) en zijn laatste bezoek aan Jeruzalem (Handelingen 21:18).
De latere overlevering vermeldt dat Jakobus “de Rechtvaardige” werd genoemd en bekend stond om zijn naleving van de Joodse wet. Hoewel hij zich verzette tegen de Joodse christenen die eisten dat niet-Joodse christenen zich zouden onderwerpen aan de Joodse wet, inclusief de besnijdenis, geloofde hij dat Joodse christenen trouw moesten blijven aan de Joodse gebruiken en vroomheid, zoals hijzelf ook deed. Zijn vroomheid en ijver voor de Wet waren een basis geworden voor verschillende legenden; daarom benadrukken latere tradities Jacobus’ vroomheid en populariteit bij Joden en Joodse christenen. Deze populariteit blijkt uit de woede van de Joden toen de priesterlijke autoriteiten Jacobus ter dood lieten brengen, naar men zegt door steniging (naar Flavius Josephus, geschiedschrijver van de Joden) of door hem van een tempeltoren te werpen (naar de vroegchristelijke schrijver St. Hegesippus). De vroege kerk noemt hem de eerste bisschop van Jeruzalem, hoewel deze titel in het Nieuwe Testament niet wordt gebruikt. De traditie dat hij de auteur was van de Jakobusbrief, een nieuwtestamentisch boek met morele instructies, wordt niet ondersteund door de moderne wetenschap.