St. Peregrine Laziosi

Kanker.

Is er een woord dat meer angst inboezemt dan dit woord? Ik weet dat er weinig dingen zijn die mij meer angst inboezemen (behalve misschien vuur, maar dat is een verhaal voor een andere dag). We zijn allemaal op de een of andere manier geraakt, direct of indirect, door deze ziekte die zelfs de sterksten van ons in een hoekje doet wegduiken.

Stelt u zich nu eens voor dat u kanker had in het begin van de 13e eeuw. Geen behandelingen bekend. Een vrijwel zeker doodvonnis. Dat was het nieuws waarmee St. Peregrine Laziosi halverwege zijn leven werd geconfronteerd.

Het vroege leven van deze heilige begon ook een beetje rotsachtig. Laten we zeggen dat hij al vroeg niet bepaald de liefde voor de Kerk voelde die hem uiteindelijk tot heilige maakte.

Peregrine Laziosi werd in 1260 in Forli, Italië, geboren. Hij was de enige zoon van welgestelde ouders. Het was een turbulente tijd in Italië voor de katholieke kerk. Forli, dat in Noord-Italië lag, maakte deel uit van de Pauselijke Staten. De inwoners van deze staten kozen partij voor de anti-Pauselijke factie of voor de pro-Kerkelijke factie, waarbij ze soms van kant wisselden als het hun uitkwam.

Peregrinus’ familie koos de anti-Pauselijke kant, en hij raakte als jongeman betrokken bij de activiteiten van de factie. Toen Paus Martinus IV het gebied onder een interdict plaatste en de kerken sloot in een poging het volk tot bezinning te brengen, namen de krachten tegen hem des te meer toe.

In een poging een andere methode te vinden bij de gelovigen in Forli, stuurde de paus als zijn persoonlijke ambassadeur een toekomstige heilige, Philip Benizi, naar de stad om te proberen de rebellen terug te brengen tot gehoorzaamheid aan de Kerk en de paus. Benizi zou het op zijn zachtst gezegd niet gemakkelijk krijgen.

Terwijl hij op een dag een menigte toesprak, werd Benizi aangevallen. De menigte onderbrak hem, sloeg hem met knuppels en gooide stenen naar hem. Peregrine mengde zich in de strijd en sloeg Benizi zo hard in het gezicht dat de arme priester neerviel. Hij had er onmiddellijk spijt van.

Kunt u zich zo’n scène vandaag de dag voorstellen? Nu ons land zo verdeeld is over de politiek, is dat niet moeilijk voor te stellen. We slaan misschien niet iemand van de tegenpartij, maar we zeggen vaak dingen waar we later spijt van krijgen. Of misschien zijn we er zo zeker van dat we gelijk hebben, dat de spijt nooit komt.

Zo zie je maar dat zelfs toekomstige heiligen worstelen met het beheersen van hun emoties en het verlangen om in een gevecht aan de goede kant te staan. Meestal is gelijk hebben veel minder belangrijk dan het tonen van liefde en respect voor anderen. Het is zelfs mogelijk om zowel gelijk te hebben als respect te tonen. Met Gods genade om ons te helpen, kunnen we de oppositie tegemoet treden op een manier die eert wie we zijn als kinderen van God.

Na de klap die hij Benizi had toegebracht, wierp Peregrine zich aan zijn voeten en smeekte hem om vergeving. De goede priester glimlachte en vergaf hem zonder aarzelen. Het werd een keerpunt in Peregrines leven.

Hij bekeerde zich tot het katholicisme en nam Benizi’s suggestie aan om in de kapel van de kathedraal te bidden. Tot zijn verrassing bezocht de Heilige Moeder hem in een visioen en zei hem naar Siena te gaan en zich aan te sluiten bij de orde van de Servieten die Benizi daar had gesticht. Hij volgde haar aanwijzingen op en werd later tot priester gewijd.

Peregrijn was vele jaren als Serviet toegewijd aan de armen en de zieken. Hij gaf zo’n goede raad aan hen die hem vroegen dat men hem “Engel van goede raad” noemde. Er wordt ook gezegd dat hij een wonder verrichtte door graan en wijn te vermenigvuldigen tijdens een ernstig tekort.

In die jaren stonden de Servieten bekend om het verrichten van lichamelijke boetedoeningen als een devotionele praktijk. Peregrijn legde zichzelf de penitentie op om te staan als het niet nodig was om te zitten. Na vele jaren van staan kreeg hij spataderen in zijn benen. Dit leidde ertoe dat een van zijn benen zweerde, gangreen werd en kwaadaardig werd.

De dokter vertelde Peregrine dat om te proberen zijn leven te redden, ze zijn been zouden moeten amputeren. In die tijd was een operatie vaak net zo gevaarlijk als het probleem dat men probeerde op te lossen. Peregrine wist dat zijn leven in een precaire balans lag tussen twee verschrikkelijke opties die waarschijnlijk zijn dood zouden betekenen.

Als je net als ik bent, denken we vaak niet na over de echte emoties van mensen die honderden jaren geleden leefden. We zijn geneigd ze als tweedimensionaal te zien. Maar Peregrine zou dezelfde emoties en angsten hebben gehad als wij nu bij een grimmige diagnose.

Ik heb heel wat mensen uit mijn naaste omgeving meegemaakt die een verhitte strijd tegen kanker voerden. Sommigen hebben het verslagen, anderen niet. Sommigen zijn er nog steeds mee bezig. Het lijden dat zij ervaren is nog steeds een mysterie voor mij en kleurt waarschijnlijk mijn visie als het op God aankomt. Woede en verwarring over het waarom van deze dingen breken altijd door in mijn gedachten.

Peregrine heeft al deze dingen zeker gevoeld toen zijn eigen leven op het spel stond. In plaats van boos te blijven op God, wendde hij zich tot hem voor hulp.

De nacht voor zijn operatie ging Peregrine naar de kapittelzaal van het Servietenhuis waar hij woonde en bad voor het fresco van de Gekruisigde Christus. Uiteindelijk was hij zo uitgeput dat hij aan de voet van het kruis in slaap viel. Terwijl hij sliep, droomde hij dat Jezus van het kruis afkwam en zijn been aanraakte.

Toen hij ’s morgens wakker werd, was de kanker helemaal verdwenen. Zijn been was op wonderbaarlijke wijze genezen.

Je vraagt je misschien af waar Peregrine precies om bad aan de voet van het kruis. Er wordt gezegd dat hij God bad om hem te genezen, als het zijn wil was. Zijn overgave aan de wil van God was opmerkelijk, zelfs in het aangezicht van de dood.

Kunnen wij dat doen? Het is een moeilijke vraag, maar onze Heer vraagt ons om ons over te geven aan zijn wil, net zoals Jezus deed in de Hof van Gethsemane. We kunnen God vragen om de genade om dit in ons eigen leven te doen. Hij is nooit gierig met zijn genaden.

Zelfs met deze genaden wordt het gebed dat we de Heer smeken soms niet verhoord zoals we zouden willen. Ons beperkte menselijke begrip van Gods grotere plaatje weerhoudt ons ervan te zien hoe onze omstandigheden in dat plaatje passen. Laat dat je niet tot wanhoop brengen.

Onze rol in de strijd is niet klein, ongeacht hoe onze gebeden worden verhoord. We kunnen degenen die tegen kanker vechten helpen om onderweg genade en vrede te vinden. En we kunnen het voor onszelf vinden. God wacht op ons om Hem erom te vragen.

Ik heb geen wondermiddel voor de vraag naar kanker en lijden. Ik ben niet eens gekwalificeerd om te proberen die te beantwoorden. Het enige wat ik weet is dat je moet bidden alsof je leven ervan afhangt. Wonderen gebeuren nog steeds, en dat is alles waar we op kunnen hopen. Maar hopen zullen we, want we hebben een God die van ons houdt.

De wonderbaarlijke genezing van Peregrine verspreidde zich in de loop der jaren tot ver in de omtrek. Na nog vele jaren de zieken en armen te hebben gediend, stierf hij aan koorts op 1 mei 1345, 85 jaar oud. Peregrijn werd gezegend verklaard door Paus Paulus V in 1609, en hij werd heilig verklaard door Paus Benedictus XIII in 1726. Hij is de patroonheilige van mensen die lijden aan kanker, AIDS en andere kwaadaardige ziekten.