Toen Aretha Franklin het huis neerhaalde in het Kennedy Center
MINDER Ik speelde bas vlak achter haar. Toen ze dat jasje liet vallen, liet ik bijna mijn bas vallen. Het was zo in het moment – ik denk niet dat ze het gepland had.
ARETHA FRANKLIN (in gesprek met vogue.com in 2016) Ik was niet zeker van de luchtfactor op het podium, en lucht kan van tijd tot tijd met de stem knoeien. En dat probleem wilde ik die avond niet hebben. Het is lang geleden dat ik Kennedy Center heb gedaan, en ik wilde een weergaloze performance neerzetten. Toen ik eenmaal had vastgesteld dat de lucht goed was terwijl ik zong, zei ik: “Laten we die jas uittrekken! Ik voel het. Laten we gaan!”
WEISS Van alle televisie die ik heb gedaan, en dat zijn er heel wat geweest, was dit een van de meest virale clips. Ik zat in de tv-truck, in het laadperron achter het podium, kijkend naar de monitoren voor de 14 camera’s. Ik zag niet alleen wat er gebeurde, maar ik zag ook de reacties van het publiek, en ik maakte keuzes over wat er uitgezonden zou worden. Er was zo’n elektriciteit in de zaal – een deel daarvan zou kunnen komen door hoe ontroerd Carole King was. Tijdens die show kijken veel toeschouwers om te zien hoe de eregast reageert. Als zoiets gebeurt, gaan al je plannen het raam uit en leg je de live-momenten vast: het publiek staat op en de president veegt een traan uit zijn oog.
TAYLOR Ze was in uitstekende vorm en met een uitstekende stem. Ze was ook grappig en wrang en erbij – ik dacht dat ze nog wel 10 jaar bij ons zou zijn.
MORENO Ze bracht een enorm talent, muzikaliteit, en down stompin’ woman’s sass in alles wat ze doet.
CICELY TYSON, Kennedy Center honoree Ze had het prachtigste gezicht. Je kon haar emoties zowel in haar gezicht zien als in haar stem horen. Het was geen verrassing toen het publiek opstond – je kunt niet naar haar zitten luisteren en niet ontroerd zijn. Toen ze klaar was, kwam ze van het podium en ze had een enorm boeket bloemen bij zich. Ze liep door het gangpad en een lid van het publiek grapte: “Zijn die voor mij?” Ze zei: “Het spijt me, ze zijn voor mijn dame,” en ze bracht ze recht naar me toe en legde ze in mijn armen.
KENNEDY Ze was in de stratosfeer met die riffs, maar elke cel van haar wezen leek in de muziek te zitten. Er was niets anders, alleen zij en het lied. Dat is wat wij als artiesten proberen te doen – we proberen te komen waar zij die avond was.