Tom Petty and the Heartbreakers
Beginjaren en eerste twee albums (1974-1978)Edit
etty’s vroege bands waren onder andere de Sundowners, de Epics, en Mudcrutch. In 1974 tekende Mudcrutch bij Shelter Records en verhuisde naar Los Angeles, Californië. Ze brachten een single uit, “Depot Street,” in 1975, die geen hit werd; de groep ging vervolgens uit elkaar.
In 1976 vormde Petty, met zichzelf als leadzanger en gitarist, “Tom Petty and the Heartbreakers” met Mike Campbell (leadgitarist), Ron Blair (bas), Stan Lynch (drums), en Benmont Tench (keyboards). De Heartbreakers begonnen hun opnamecarrière met een titelloos album, uitgebracht via het Shelter-label. Aanvankelijk kregen de Heartbreakers niet veel aandacht in de V.S., hoewel ze succes hadden in het V.K. door “Anything That’s Rock ‘n’ Roll” te spelen op Top of the Pops. De eerste singles waren “Breakdown” en “American Girl”. Terugdenkend aan het eerste optreden van de band in Groot-Brittannië in 1976, zegt Petty: “Het publiek sprong gewoon op en bestormde het podium en ging uit hun dak. Het was zo’n rush. Wow, zoiets hadden we nog nooit gezien, man.” “Breakdown” werd opnieuw uitgebracht in de V.S. en werd een Top 40 hit in 1978, nadat het woord was terug gefilterd van het enorme succes van de band in Groot-Brittannië, en misschien nog belangrijker nadat het op de extreem populaire soundtrack van de film, FM, van 1978 stond. “American Girl” werd in 1977 gecoverd door Roger McGuinn op zijn “Thunderbyrd” LP.
Tom Petty and the Heartbreakers’ tweede album, You’re Gonna Get It! (1978), was hun eerste gouden plaat, en bevatte de singles “I Need to Know” en “Listen To Her Heart.” In 1979 werd de band meegesleurd in een juridisch geschil toen ABC Records, de distributeur van Shelter, werd verkocht aan MCA Records. Petty weigerde overgeplaatst te worden naar een andere platenmaatschappij en hield vast aan zijn principes, wat ertoe leidde dat hij faillissement aanvroeg als tactiek tegen MCA.
Mainstream succes (1979-1984)Edit
In 1979, nadat hun juridische geschil was bijgelegd, brachten de Heartbreakers hun derde album Damn the Torpedoes uit via MCA’s Backstreet label. Het album werd snel platina. Het bevatte “Don’t Do Me Like That” (#10 U.S., de eerste Top Tien single van de groep) en “Refugee” (#15 U.S.), hun Amerikaanse doorbraak singles.
Hoewel hij al extreem succesvol was, kreeg Petty opnieuw problemen met de platenmaatschappij toen hij en de Heartbreakers zich voorbereidden om Hard Promises (1981) uit te brengen, het vervolgalbum van Damn the Torpedoes. MCA wilde de plaat uitbrengen voor de catalogusprijs van $9.98. Deze zogenaamde “superstar pricing” was een dollar meer dan de gebruikelijke catalogusprijs van $8,98. Petty uitte zijn bezwaren tegen de prijsverhoging in de pers, en de kwestie werd een populaire zaak onder muziekfans. Er werd overwogen om het album niet uit te brengen of het de naam Eight Ninety-Eight te geven, maar uiteindelijk besloot MCA tegen de prijsverhoging. Het album werd een Top Tien hit, werd platina en bracht de hitsingle “The Waiting” (#19 U.S.) voort. Het album bevatte ook het duet “Insider,” met Stevie Nicks.
Op hun vijfde album, Long After Dark (1982), werd bassist Ron Blair vervangen door Howie Epstein (voorheen van Del Shannon’s backing band), waardoor de Heartbreakers hun line-up tot 1991 behielden. Long After Dark bevat de hits “You Got Lucky” (U.S. #20) en “Change of Heart” (U.S. #21), en zou een track bevatten genaamd “Keeping Me Alive,” maar producer Jimmy Iovine veto’de track van het album. Petty had gezegd dat hij vond dat het album succesvoller zou zijn geweest als “Keeping Me Alive” er wel op had gestaan.
Southern Accents en Let Me Up (I’ve Had Enough) (1985-1988)Edit
Op het zesde album, Southern Accents (1985), gingen de Heartbreakers verder waar ze waren gebleven. De opname verliep niet zonder problemen; Petty raakte gefrustreerd tijdens het mixen en brak zijn linkerhand bij het slaan tegen een muur. Het album bevatte de psychedelisch klinkende hitsingle “Don’t Come Around Here No More” (#13 U.S.), die was geproduceerd door en mede geschreven met Dave Stewart. De video voor de single, met Stewart in de hoofdrol, toonde Petty verkleed als de Mad Hatter, die Alice uit het boek Alice’s Adventures in Wonderland bespotte en achtervolgde, en haar vervolgens aansneed en opat alsof ze een taart was. Dit veroorzaakte een kleine controverse nadat het bekritiseerd werd door feministische groeperingen, maar de video won wel een MTV Video Music Award.
Een succesvolle concerttour leidde tot het live-album Pack Up the Plantation: Live! (1985). De live-capaciteiten van de band werden ook tentoongesteld toen Bob Dylan de Heartbreakers uitnodigde om hem te vergezellen op zijn True Confessions Tour door Australië, Japan en de V.S. (1986) en Europa (1987). Petty prees Dylan en zei: “Ik denk niet dat er iemand is die we meer bewonderen.”
Ook in 1987 bracht de groep Let Me Up (I’ve Had Enough) uit, een studio-album dat was gemaakt om te klinken als een live-opname, met een techniek die ze van Dylan hadden geleend. Het bevat “Jammin’ Me” (#18 U.S.), dat Petty schreef met Dylan en Campbell. Dylan nam een versie op van de Petty compositie, “Got My Mind Made Up,” op zijn album Knocked Out Loaded dat werd gecrediteerd als zijnde geschreven door Dylan en Petty.
Comeback en terugkeer naar populariteit (1989-2005)Edit
In 1989 bracht Petty zijn debuutalbum Full Moon Fever uit, waarop vijf singles stonden (“I Won’t Back Down,” “Runnin’ Down a Dream,” “Free Fallin’,” “A Face in the Crowd” en “Yer So Bad”), en dat vergezeld ging van een tournee met The Replacements. Twee jaar later brachten de Heartbreakers Into the Great Wide Open uit, geproduceerd door Jeff Lynne die met Petty had gewerkt in Traveling Wilburys. Songs waren onder andere het titelnummer zelf en “Learning to Fly.” Multi-instrumentalist Scott Thurston voegde zich bij de band vanaf de tournee voor het album.
In 1993 bracht Petty Greatest Hits uit met daarop de hitsingle “Mary Jane’s Last Dance.” Stan Lynch was naar Florida verhuisd, maar werd overgehaald om terug te komen voor zijn laatste sessie met de band.
In 1994 verliet Lynch de band. Drummer Dave Grohl, voorheen van de band Nirvana, was bij een aantal optredens aanwezig, maar wilde niet bij de band komen. In plaats daarvan koos hij voor zijn eigen solowerk, dat uiteindelijk uitgroeide tot de band Foo Fighters. De band was nu en de volgende jaren officieel een kwartet zonder vaste drummer, maar vanaf 1995 trad Steve Ferrone, voorheen een sessie- en tourmuzikant die met tal van andere acts had gespeeld, op als drummer voor live optredens. Hij had samengewerkt met Petty, Campbell, Tench, en Epstein op Petty’s solo album, Wildflowers.
In 1995 werd een zes-cd box-set uitgebracht, getiteld Playback. Ongeveer de helft van de tracks waren al eerder beschikbaar op albums, en de rest waren B-sides, demo’s en live tracks. Twee opmerkelijke tracks zijn een “solo” versie van Tom’s duet met Stevie Nicks uit 1981, “Stop Draggin’ My Heart Around,” en het nummer “Waiting For Tonight,” met vocalen van The Bangles. Dit laatste nummer verscheen ook op de twee-CD anthologie die in 2000 uitkwam, Anthology: Through the Years.
In 1996, Petty “herenigde” zich met de Heartbreakers en bracht een soundtrack uit voor de film She’s the One met in de hoofdrollen Cameron Diaz en Jennifer Aniston (zie Songs and Music from “She’s the One”). Drie nummers van dit album kwamen in de hitlijsten; dit waren “Walls (Circus)” (met Lindsey Buckingham); “Climb that Hill”; en een nummer geschreven door Lucinda Williams, “Change the Locks.” Het album bevatte ook een cover van een nummer van Beck, “Asshole.” Curt Bisquera, geen officieel lid van de groep, was de drummer op het grootste deel van het album, met Ringo Starr als invaller op één nummer en Ferrone als invaller op twee andere.
In 1999 brachten Petty and the Heartbreakers het album Echo uit met producer Rick Rubin aan het roer. Het album bereikte nummer 10 in de Amerikaanse album charts en bevatte, naast andere singles, “Room at the Top.” De band was officieel nog steeds een viermansformatie (Petty/Campbell/Tench/Epstein), aangevuld met Ferrone op drums en Scott Thurston op diverse gitaren, lap steel en ukelele. Zowel Ferrone als Thurston zouden na de release van het album gepromoveerd worden tot volwaardig bandlid, en zouden Heartbreakers blijven voor de rest van het bestaan van de band.
Op 28 april 1999 ontving Tom Petty & the Heartbreakers een ster op de Hollywood Walk of Fame, gelegen aan 7018 Hollywood Boulevard, voor hun bijdragen aan de platenindustrie.
In 2002, bracht de groep The Last DJ uit. Veel van de teksten van de nummers bevatten scherpe aanvallen op de muziekindustrie en de grote platenmaatschappijen. Het album bereikte nummer 9 in de Amerikaanse hitlijsten. Bassist Ron Blair speelde mee op twee van de nummers. Hij verving ook de man die hem eerder had vervangen, Howie Epstein op de tournee van de band in 2002 als gevolg van Epstein’s verergerende persoonlijke problemen en drugsmisbruik. Epstein overleed in 2003 op 47-jarige leeftijd.
Laatste jaren (2006-2017)Edit
In het dertigste jubileumjaar van de band, 2006, speelden ze de hoofdrol op het vijfde jaarlijkse Bonnaroo Music and Arts Festival. Naast Bonnaroo was Petty de hele zomer van 2006 op tournee. De tournee begon in Charlotte, North Carolina, op 9 juni en eindigde in Randall’s Island, New York op 19 augustus. Grote steden zoals New York, St. Louis, Indianapolis, en Denver werden aangedaan. Voorprogramma’s tijdens de tournee waren Pearl Jam, The Allman Brothers Band, en Trey Anastasio. Bovendien stond Stevie Nicks op het podium tijdens de eerste acht concerten en tijdens de daaropvolgende tweede tour om verschillende nummers uit de uitgebreide catalogus van de Heartbreakers ten gehore te brengen. Voor de Highway Companion Tour werd een Highway Companion’s Club opgericht, waarmee fans voorrang kregen bij de zitplaatsen, kortingen in de Tom Petty Store, een gratis CD van Highway Companion en een persoonlijk emailadres.
In 2006 huurde het Amerikaanse televisienetwerk ABCS. televisienetwerk Petty in om de muziek te verzorgen voor de NBA Playoffs.
Op 21 september 2006 ontvingen Tom Petty and the Heartbreakers de sleutels van de stad Gainesville, Florida, waar hij en zijn bandgenoten woonden of opgroeiden. Petty zei, toen hij gevraagd werd naar de sleutel die hij van de burgemeester van Gainesville had gekregen: “It’s a lot more than the one we got in Chicago.”
Van juli 2006 tot 2007 was er in de Rock and Roll Hall of Fame in Cleveland, Ohio, een tentoonstelling van Tom Petty items. Veel van de inhoud werd geschonken door Petty zelf van een bezoek aan zijn huis door een aantal van de Rock Hall curatoriële medewerkers.
In 2007, aanvaardde de band een uitnodiging om deel te nemen aan een tribute album aan Fats Domino, door hun versie van “I’m Walkin'” bij te dragen aan Goin’ Home: A Tribute to Fats Domino (Vanguard).
In 2008 waren de Heartbreakers ook te zien als de halftime show van de Super Bowl XLII. In april van dat jaar brachten de leden van Petty’s vorige band, Mudcrutch, waaronder Heartbreakers Petty, Benmont Tench, en Mike Campbell, samen met Randall Marsh en Tom Leadon, een Mudcrutch album uit. Eind 2008 brachten ze een live EP uit.
Een verzameling van live-opnames werd uitgebracht op 23 november 2009, en kondigde een nieuw studio-album aan, Mojo, voor release in de lente van 2010. De band bracht Hypnotic Eye uit op 29 juli 2014, en archiefopnames van hun Playlist-boxset Nobody’s Children en Through the Cracks digitaal in 2015.
In 2017 begon de band aan een 40th Anniversary Tour door de Verenigde Staten. De tournee begon op 20 april in Oklahoma City en eindigde op 25 september met een optreden in de Hollywood Bowl in Hollywood, Californië. Het Hollywood Bowl-concert, dat de laatste show van de Heartbreakers werd, eindigde met een uitvoering van “American Girl.”
Petty’s dood en nasleep (2017-heden)Edit
Vroeg in de ochtend op 2 oktober 2017 werd Petty bewusteloos in zijn huis gevonden, niet ademend, en in volledige hartstilstand. Na voorbarige berichten in de media over zijn dood, overleed Petty later in het UCLA Medical Center in Santa Monica, Californië. Hij was 66.
Hoewel de groep niet formeel uit elkaar ging, verklaarde Petty in zijn laatste interview met de Los Angeles Times een paar dagen voor zijn dood dat de Heartbreakers waarschijnlijk uit elkaar zouden gaan als een van de leden zou overlijden of te ziek zou worden om op te treden.
In april 2018 traden Campbell, Tench en Ferrone op als de backing band voor het Light Up the Blues benefietconcert in Los Angeles, waarbij ze Beck, Neil Young, Patti Smith en Stephen Stills ondersteunden, met wie ze Petty’s “I Won’t Back Down” ten gehore brachten. Diezelfde maand werd aangekondigd dat Campbell (samen met Neil Finn) was toegetreden tot Fleetwood Mac om leadgitarist Lindsey Buckingham te vervangen.
Op 25 juni 2019 noemde The New York Times Magazine Tom Petty and the Heartbreakers bij de honderden artiesten waarvan het materiaal naar verluidt was vernietigd in de brand in de Universal Studios van 2008.