Tony Hawk: Mijn familie is altijd een stuwende invloed geweest op mijn carrière
Tony Hawk: “Ik heb het onder controle, maar de grootste uitdaging in mijn relaties blijft het reizen en het bepalen van mijn tijd.” Jonathan Carroll
Mijn moeder, Nancy, groeide op in de Grote Depressie. Ze trouwde met mijn vader, Frank, nadat hij tijdens de Tweede Wereldoorlog bij de marine was gegaan. Met een klein budget voedde ze mijn oudere broers en zussen – mijn zussen Pat en Lenore en mijn broer Steve – en mij op.
De meeste ouders wilden niet dat hun kinderen op skateboards reden, omdat ze dachten dat het een slechte invloed had of te gevaarlijk was. De mijne zagen het zelfvertrouwen dat het me gaf en moedigden me aan het te doen. Mijn moeder leerde me in mezelf te geloven en uitdagingen aan te gaan.
Mam overleed vorig jaar na een tien jaar durende strijd met Alzheimer en dementie. Haar lichaam was er nog, maar haar geest was verdwenen. Het was verpletterend om haar zo te zien.
Mijn zussen vonden na haar dood een formulier met haar wensen voor het levenseinde. Op haar herdenkingsdienst, wilde ze dat we hip-hop zouden spelen. Dat hebben we gehonoreerd met It Was a Good Day van Ice Cube.
Mijn zus Pat was een succesvolle zangeres voordat ze kinderen kreeg. Toen ze uit de muziekbusiness stapte, hielp ze me bij mijn skateboardbedrijf, Birdhouse Projects. Later begonnen we Hawk Clothing en Tony Hawk, Inc.
Pat’s tourervaring betekende dat ze begreep hoe je dingen op grote schaal moest aanpakken, dus vormden we een entertainmentdivisie. Pat is de afgelopen 20 jaar mijn zakenmanager en partner geweest.
Mijn zus Lenore is een opvoedkundige en een geweldige communicator – ze heeft 10 jaar lang mijn fanclub geleid. Zij
hielp ook veel van onze belevenissen voor de Make-A-Wish Foundation te organiseren. Het was niet makkelijk voor haar om zoveel hartverscheurende verhalen aan te horen.
Ik werd professioneel schaatser toen ik 14 was. Tegen de tijd dat ik 17 was, had ik een huis gekocht in Carlsbad, vlakbij San Diego. In het midden van de jaren ’80 was skaten niet zo populair, dus het was niet zo aantrekkelijk voor meisjes. Er waren wel meisjes, maar dat waren meestal zussen van andere skaters die in de scene zaten.
Ik trouwde met mijn schoolliefde, Cindy, toen ik 21 was. Maar we waren geen van beiden klaar voor het volwassen leven, waaronder het krijgen van onze zoon, Riley; ik reisde veel en zij werkte non-stop. Later merkten we daar de gevolgen van, maar aanvankelijk waren we gelukkig.
In de jaren 2000 verkochten mijn Pro Skater-videospelletjes meer dan Super Mario, dus werd ik uitgenodigd voor evenementen van beroemdheden en Hollywood-feestjes. Een keer was ik bij een lunch op Sundance vanwege een documentaire waarin ik had gespeeld. Charlize Theron riep me aan haar tafel en vertelde me dat ze een fan was. Ik vind haar fantastisch. Ze is zo getalenteerd.
Ik zag Charlize weer bij de Oscars in februari, toen de film Learning to Skateboard in a Warzone (If You’re a Girl) Best Documentary Short Subject won. Toen ik haar dat verhaal vertelde, zei ze dat ze het nog wist. Dat was cool.
Ik ben vier keer getrouwd geweest. Elk huwelijk was heel anders. Mijn reisschema en verplichtingen hadden zeker invloed op mijn tweede huwelijk. Er waren allerlei andere elementen, zoals gedragingen die ik onder controle heb weten te krijgen, maar de meest uitdagende factor in mijn relaties blijft reizen en het stellen van prioriteiten aan mijn tijd.
Ik trouwde in 2015 met mijn vierde vrouw, Cathy Goodman. Ze groeide op in Detroit als een punkrocker die in de jaren ’80 schaatste. We zijn op een diep niveau met elkaar verbonden als het gaat om onze benadering van het leven. Ik haat het om het woord “alternatief” te gebruiken, maar we hebben een unieke benadering van ouderschap. We genieten echt van de uitdagingen van het opvoeden van kinderen, van ze de middelen te geven om echt goede keuzes te maken.
Mijn 11-jarige dochter, Kadence, is heel vastberaden. Ze is grappig, sarcastisch en erg aardig – ze behandelt iedereen gelijk. Ik zou graag denken dat ik haar dat heb gegeven.
Mijn liefdadigheidsinstelling, de Tony Hawk Foundation, steunt skateparken in gebieden met lage inkomens. We hebben ook subsidies toegekend aan Skateistan, een non-profit organisatie die kinderen mondiger maakt door middel van skaten en onderwijs. Zij hebben een skatekamp in Kabul waar meisjes kunnen leren skaten.
Girls mogen niet sporten in Afghanistan, maar skateboarden wordt daar niet erkend als sport. Ze zien een skateboard als speelgoed, dus laten ze het doen. Skaten leert deze meisjes een gevoel van eigenwaarde – dat ze individuen kunnen zijn in plaats van alleen maar vrouwen.
Dit artikel verschijnt in het tijdschrift Sunday Life in de Sun-Herald en de Sunday Age en is te koop op 12 april.