Tracy Chapman Reflecteer Jezelf

Tracy Chapman werd geboren in Cleveland, Ohio. Verlaten door haar vader, werden zij en haar zus opgevoed door haar moeder, Hazel. Chapman was een stil kind en was graag op zichzelf. Het was haar moeder die haar liefde voor muziek herkende en een ukelele voor haar kocht toen ze pas drie jaar oud was. Maar deze liefde kwam pas tot volle wasdom toen ze een jaar of acht oud was. Tracy was in de ban van een country muziek televisieprogramma, wat haar ertoe bracht haar moeder om een gitaar te vragen. Het instrument harmonieerde met haar ziel. Vanaf het moment dat ze de gitaar kreeg, schreef ze haar eigen liedjes, waarbij ze haar emoties uitte in teksten en akkoorden.

Tracy’s buurt was ruig. Haar school had een metaaldetector aan de deur. Volgens haar was het “soms een angstaanjagende plek om te zijn.” Zeggen dat ze weg wilde is een understatement. Toen ze dertien jaar oud was, begon het schoolsysteem van Ohio zwarte en blanke leerlingen te integreren in scholen van gemengd ras. Tracy werd aangevallen, geslagen en bijna vermoord door een groep blanke leerlingen. Op een keer “schreeuwden ze racistische scheldwoorden naar me. Ik reageerde op hen en ze werden echt kwaad. Ze draaiden zich om en begonnen me in elkaar te slaan. Eén jongen in het bijzonder. Het sneeuwde en hij gooide mijn boeken op de grond. Uiteindelijk gingen we uit elkaar en hij greep in zijn laars en haalde er een pistool uit. Hij zei dat ik moest wegrennen, anders zou hij me neerschieten. Ik weet niet waarom hij dat niet deed. Mijn vrienden waren toen al weg. Er waren mensen die vanuit hun raam toekeken, maar ook zij deden niets.” De ervaring bezorgde haar een ernstig trauma, een pijn waarover ze later in haar muziek zou vertellen, maar het leidde er ook toe dat ze een beurs nastreefde voor een kostschool in Connecticut. Een stap die volgens Chapman “uiteindelijk haar leven redde.”

Na haar ontsnapping bleef Tracy’s liefde voor muziek groeien, en toen ze naar Tufts University ging werd ze een bekende artieste met een sterke lokale aanhang. Uiteindelijk ontdekte Brian Koppelman, de nu beroemde schrijver en podcaster, Tracy. Brian, wiens vader in de muziekbusiness zat, was ook een student aan Tufts in 1987. Hij “hielp bij het organiseren van een boycotprotest tegen de apartheid op school, en iemand vertelde me dat er een geweldige protestzanger was die ik op de bijeenkomst moest laten spelen”. Hij ging naar een optreden van Tracy in een koffiehuis. Vanaf dat moment zou zijn leven nooit meer hetzelfde zijn. “Tracy liep het podium op, en het was als een openbaring,” zegt hij. “Haar aanwezigheid, haar stem, haar liedjes, haar oprechtheid – het kwam allemaal over. Het was me meteen duidelijk dat ze tot de meest begaafde mensen op aarde behoorde.”

Koppelman maakte na haar show contact met Tracy en zei: “Ik heb bands gemanaged sinds ik 13 was, en demo’s geproduceerd, en elke zomer bij platenmaatschappijen gewerkt. En ik heb echt gewerkt om mijn eigen persoon te zijn, maar je bent zo buitengewoon, ik denk dat mijn vader je kan helpen, en we moeten een manier vinden om samen iets te doen.” Tracy reageerde door te zeggen dat ze de rally zou spelen, maar niet echt geïnteresseerd was in iets anders. Ze speelde de rally. En toen Brian haar de volgende dag hoorde, besefte hij dat ze nog beter was dan hij de avond ervoor had gedacht. Hij werd bedwelmd door de eerlijkheid van haar muziek; elke keer als ze optrad, gingen mensen in tranen weg bij het zien van de schoonheid, het talent en de rauwe emotie.

Brian bleef Tracy’s optredens bijwonen, waar ze ook heen ging, en kwam terecht in koffiehuizen, lesbische bars, waar en wanneer ze maar kwam. Tracy bleef met hem praten, maar ze weigerde demo’s voor hem te maken. Dus smeedde Koppelman een plan; hij ontdekte dat Tracy enkele demo’s had opgenomen bij het radiostation van de universiteit voor copyright-doeleinden, dus sloop hij de omroepcabine binnen en, terwijl zijn vriend de DJ afleidde, stal hij de demo en maakte een kopie op een cassette. De demo had maar één liedje: “Talkin’ Bout a Revolution.” Koppelman stuurde het bandje naar zijn vader, die mede-eigenaar was van een grote muziekuitgeverij, en zijn vader vloog onmiddellijk naar Boston om Tracy te zien optreden en tekende haar uiteindelijk.

Elk label waar Brian de demo naartoe bracht wees ze af, behalve één: Elektra. Zij tekenden Tracy, maar hadden weinig verwachtingen dat haar muziek en imago haar tot een commercieel succes konden maken. Tracy was voorzichtig optimistisch. “Ik moet zeggen dat ik nooit gedacht had dat ik een contract zou krijgen bij een grote platenmaatschappij,” vertelde ze een interviewer kort na de release van haar eerste album. “Al die tijd dat ik als kind naar platen en de radio luisterde, dacht ik niet dat er enige aanwijzing was dat platenmensen het soort muziek dat ik maakte verkoopbaar zouden vinden. Vooral toen ik in de jaren zeventig liedjes zong als ‘Talkin’ Bout a Revolution’. . . . Ik zag daar geen plaats voor mij.” Het grootste deel van de industrie was het met haar eens. Zelfs toen ze eenmaal getekend was, weigerden meer dan een dozijn producers om met haar aan het album te werken.

Eindelijk accepteerde producer David Kershenbaum het project. Chapman’s grootste zorg was dat de integriteit van haar liedjes intact zou blijven. “Ze zei van meet af aan dat ze wilde dat de plaat heel simpel zou zijn,” zegt Kershenbaum. “Ik wilde er zeker van zijn dat zij vooraan stond, vocaal en thematisch, en dat alles rond haar was opgebouwd.” Elk nummer op het album, met uitzondering van “Fast Car”, stond op de demo. Tracy speelde “Fast Car” tijdens haar eerste ontmoeting met Kershenbaum, en hij vond het meteen goed toen hij het hoorde: “Het was het meest oprechte nummer op het album, voor zover mensen zich ermee konden identificeren en zich konden voorstellen wat de nummers inhielden.”

Het opnemen van het album nam acht weken in beslag. Toen ze het voor de directieleden van Elektra draaiden, was er niemand in de kamer die niet zei dat ze het prachtig vonden. Er was ook niemand in de kamer, behalve Brian en zijn vader, die dacht dat er meer dan 50.000 exemplaren van zouden worden verkocht. De industrie geloofde dat de markt alleen wilde wat in het verleden succesvol was geweest. Ze hadden het niet meer mis kunnen hebben. Tracy Chapman werd uitgebracht op 15 april 1988, en verkocht dertien miljoen exemplaren. Het stond op nummer tien van Rolling Stone’s honderd beste albums van de jaren tachtig, en dat jaar won Tracy de Grammy voor Beste Nieuwe Artiest en Beste Vrouwelijke Pop Vocal Performance, naast talloze andere onderscheidingen.

De schoonheid, kwaliteit, betekenis, en diep persoonlijke aard van Tracy’s muziek, die duidelijk had resoneerd met zo veel individuen, deed dat op precies dezelfde manier met het grotere publiek. Terwijl ze niet paste in een duidelijke categorie, het feit dat ze anders was en een diep persoonlijke boodschap had gemanifesteerd resoneerde krachtig met de wereld. Tracy werd onlangs gevraagd welk advies ze zichzelf twintig jaar geleden zou hebben gegeven, en ze antwoordde: “…het is echt oké om jezelf te zijn…. Als je een leven leidt dat goed voelt voor jou, als je bereid bent om creatieve kansen te nemen of een creatief pad te bewandelen dat aanvoelt alsof het grotendeels in overeenstemming is met jouw gevoeligheden, weet je, esthetisch en artistiek, dan is dat wat telt.”

Tracy manifesteerde een weerspiegeling van zichzelf. Of het nu de kinderen in Ohio waren of de platenbazen in New York, ze heeft zich nooit door hen laten overtuigen iets te zijn wat ze niet was. Die felle toewijding aan haar ware zelf en haar visie maakte de muziek magisch. Ze zei niet: ik wil een ster worden, albums verkopen en geld verdienen. Ze maakte muziek die iets voor haar betekende, die haar levenservaring vertegenwoordigde, en die authentieke geest resoneerde met Brian Koppleman en uiteindelijk de wereld. In dat proces vervulde ze zowel haar innerlijke behoeften als haar externe commerciële behoeften, door een hoop muziek te verkopen. Net als bij Tracy ligt je magie in jezelf, en de sleutel om het naar buiten te brengen is de moed hebben om de meest eerlijke weerspiegeling van jezelf te manifesteren.