U en uw hormonen

Alternatieve namen voor anti-Mülleriaans hormoon

AMH; Müllerian inhibiting factor; MIF; Müllerian-inhibiting hormone; MIH; Müllerian-inhibiting substance; MIS

Wat is anti-Mülleriaans hormoon?

Over acht weken na de bevruchting heeft de menselijke foetus twee sets kanalen, waarvan de ene zich kan ontwikkelen tot het mannelijke voortplantingskanaal en de andere tot het vrouwelijke voortplantingskanaal. Als de foetus genetisch mannelijk is (XY-chromosomen), zullen de embryonale testikels anti-Mülleriaans hormoon produceren. Dit zorgt ervoor dat de Müllerian (vrouwelijke) ducten verdwijnen – vandaar de term anti-Müllerian hormoon, terwijl testosteron geproduceerd door de testikels ervoor zorgt dat de mannelijke (Wollfian) ducten blijven bestaan. De Wollfiaanse kanalen ontwikkelen zich tot de verschillende delen van het mannelijk voortplantingssysteem: de bijbal, de zaadleiders, de zaadblaasjes en de prostaatklier. Bij een vrouwelijke foetus (XX chromosomen) verdwijnen de Wollfian ducts (door het gebrek aan testosteron) en ontwikkelen de Müllerian ducts zich tot de eileiders, uterus (baarmoeder), cervix en het bovenste deel van de vagina.

Anti-Müllerian hormoon kan ook een rol spelen bij het reguleren van de productie van geslachtssteroïden in de puberteit en in de volwassen eierstokken en testes. In de eierstokken lijkt anti-Mülleriaans hormoon belangrijk te zijn in de vroege ontwikkelingsfasen van de follikels, die de eicellen bevatten en ondersteunen vóór de bevruchting. Hoe meer eierstokfollikels een vrouw heeft, hoe meer anti-Mülleriaans hormoon haar eierstokken kunnen produceren, en dus kan AMH in de bloedbaan worden gemeten om te bepalen hoeveel follikels een vrouw nog in haar eierstokken heeft: haar ‘ovariële reserve’.

Hoe wordt anti-Mülleriaans hormoon gecontroleerd?

Het is momenteel niet bekend hoe de productie van anti-Mülleriaans hormoon wordt gecontroleerd.

Wat gebeurt er als ik te veel of te weinig anti-Mülleriaans hormoon heb?

Als de mannelijke foetus niet genoeg anti-Mülleriaans hormoon produceert, verdwijnen de Müllerian ducts niet en dit leidt tot het persisterende Müllerian duct syndroom. Patiënten met dit syndroom zien er mannelijk uit, maar hebben meestal onbesneden teelballen (cryptorchidisme) en weinig of geen zaadcellen door een abnormale ontwikkeling van de Wollfian ductus. Dit kan gepaard gaan met misvorming van de zaadleiders en de bijbal. Deze aandoening is zeldzaam.

Aangezien de eierstokfollikels op volwassen leeftijd anti-Mülleriaans hormoon produceren, is het meten van het anti-Mülleriaans hormoongehalte in het bloed een manier om de ovariële reserve bij vrouwen te schatten. Bijgevolg worden anti-Müllerian hormoonspiegels routinematig gebruikt om te voorspellen hoe goed een vrouw waarschijnlijk zal reageren op ovariële stimulatie voor in vitro fertilisatie (IVF) vruchtbaarheidsbehandelingen, en welke doses hormonen moeten worden gebruikt tijdens IVF.

Bij vrouwen bereiken anti-Müllerian hormoonspiegels hun piek rond de puberteit en blijven ze relatief constant tot na de menopauze, wanneer er geen follikels meer overblijven, en de anti-Müllerian hormoonspiegels laag worden. Sommige studies suggereren dat de niveaus van anti-Mülleriaans hormoon lager dan normaal kunnen zijn bij vrouwen bij wie de eierstokken voortijdig falen. De resultaten van anti-Mülleriaans hormoon moeten echter met voorzichtigheid worden geïnterpreteerd, omdat veel andere factoren de vruchtbaarheid van een persoon kunnen beïnvloeden.

Hoge anti-Mülleriaans hormoonspiegels kunnen in verband worden gebracht met polycysteus ovariumsyndroom. Het meten van anti-Mülleriaans hormoon kan echter misleidend zijn en geeft geen definitieve diagnose van voortijdig eierstokfalen of polycysteus ovariumsyndroom. Het is belangrijk dat elke test om het anti-Mülleriaans hormoongehalte te meten wordt uitgevoerd door een gekwalificeerde medische professional.

Laatst herzien: mrt 2018