Vertederingsterm

Elke vertederingsterm heeft zijn eigen connotaties, die sterk afhankelijk zijn van de situatie waarin ze worden gebruikt, zoals de toon van de stem, lichaamstaal en sociale context. Zeggen “Hé schatje, je ziet er goed uit” verschilt sterk van het gebruik “Schatje, niet in het diepe zwemmen!” Bepaalde termen kunnen als beledigend of neerbuigend worden ervaren, afhankelijk van de context en de spreker.

Feministen hebben geklaagd dat, terwijl “termen van vertedering woorden zijn die worden gebruikt door goede vrienden, familie en geliefden … ze worden ook gebruikt op vrouwen door volmaakte vreemden … dubbele standaard” – omdat “tussen vreemden termen van vertedering een oordeel van incompetentie impliceren van de kant van het doelwit”. Anderen hebben er echter op gewezen dat, in een informele omgeving zoals een kroeg, “het gebruik van termen van vertedering hier een positieve beleefdheidsstrategie was. Een term als “maatje” of “schatje” verlegt de aandacht van het verzoek van het opleggen ervan … naar de kameraadschap tussen de gesprekspartners”.

Terms of endearment often “make use of internal rhyme … still current forms such as lovey-dovey, which appeared in 1819, and honey bunny”, or of other duplications. Sommige van deze combinaties lijken echter onzinnig, vreemd, of te lang, zoals baby pie of love dear, en worden zelden gebruikt.

Termen van vertedering kunnen in de loop van de tijd hun oorspronkelijke betekenis verliezen: zo werd “in het begin van de twintigste eeuw het woord crumpet door beide geslachten als een term van vertedering gebruikt”, om later te verworden tot een “term van objectivering” voor vrouwen.

Wanneer eigennamen aan iemand ontsnappen, kunnen termen van vertedering altijd in de plaats komen. Dit is beschreven door de psychoanalyticus Jacques Lacan: De ‘ondoorzichtigheid van de ejaculaties van de liefde, wanneer, bij gebrek aan een betekenaar om het object van zijn epithalamium te benoemen, het gebruik maakt van de ruwste trucjes van het imaginaire. “Ik eet je op….Sweetie!” “Je zult het heerlijk vinden…Rat!””.

Psychiater Eric Berne identificeerde het echtelijke spel van “Sweetheart”, waarbij “White een subtiel denigrerende opmerking maakt over Mrs White, vermomd als anekdote, en eindigt met: “Is dat niet zo, liefje?” Mevrouw White is geneigd het daarmee eens te zijn…omdat het onbeleefd lijkt het oneens te zijn met een man die iemand in het openbaar “liefje” noemt”. Berne wijst erop dat “hoe meer de situatie gespannen is, en hoe dichter het spel bij de ontmaskering komt, hoe bitterder het woord “liefje” wordt uitgesproken”; terwijl de tegenpool van de echtgenote is “te antwoorden met: “Ja, schatje!”” of “te antwoorden met een soortgelijke anekdote over de echtgenoot, waarbij hij in feite zegt: “Je hebt ook een vies gezicht, schat””.

Het Frans kent allerlei interessante liefkozingen, waaronder een nogal vreemd assortiment van dieren van het boerenerf… mon canard (mijn eend)” – iets dat kan worden vergeleken met het Britse “baby talk…duckie”.