Vrije verzen

Vrije verzen, poëzie georganiseerd naar de cadans van de spraak en beeldpatronen in plaats van volgens een regelmatig metrisch schema. Het is alleen “vrij” in relatieve zin. Het heeft niet het vaste, abstracte ritme van traditionele poëzie; de ritmes zijn gebaseerd op patroonelementen zoals klanken, woorden, zinnen, zinnen en alinea’s, in plaats van op de traditionele prosodische eenheden van metrische voet per regel. Free verse elimineert daarom veel van de kunstmatigheid en een deel van de esthetische afstand van poëtische expressie en vervangt een flexibele formele organisatie die geschikt is voor het moderne idioom en de meer ongedwongen tonaliteit van de taal.

Hoewel de term losjes wordt toegepast op de poëzie van Walt Whitman en nog eerdere experimenten met onregelmatige maatsoorten, was het oorspronkelijk een letterlijke vertaling van vers libre (q.v.), de naam van een beweging die in de jaren 1880 in Frankrijk ontstond. Free verse werd in het begin van de 20e eeuw actueel in de Engelse poëtica. De eerste Engelstalige dichters die beïnvloed werden door het vers libre, met name T.E. Hulme, F.S. Flint, Richard Aldington, Ezra Pound, en T.S. Eliot, waren leerlingen van de Franse poëzie. De Imagistische beweging, in 1912 in Engeland gestart door Aldington, Pound, Flint en Hilda Doolittle (“H.D.”), hield zich met meer bezig dan verzen, maar een van haar principes was “te componeren in de volgorde van de muzikale frase, niet in de volgorde van de metronoom”. Vrijwel vanaf het begin splitste de beweging van het vrije vers zich in twee groepen, een onder leiding van Amy Lowell en een meer formele onder leiding van Pound. Eliot’s vroege experimenten met het vrije vers beïnvloedden de versoepeling van de formele metrische structuren in de Engelstalige poëzie. Carl Sandburg, William Carlos Williams, Marianne Moore en Wallace Stevens schreven allemaal een vorm van vrije verzen; de verzen van Williams en Moore lijken nog het meest op die van de Franse dichters van het vers libre.