Wat is Job’s ‘Behemoth’?
icture a mighty 7-ton African elephant charging toward you. De slurf uitgestrekt, de ogen verwijd, de enorme poten als palen die de aarde stampen. De grond schudt onder je voeten – een oorverdovend trompetgeschal doordringt je oren – en er is niets tussen jou en hem dan vlak gras. Je hart slaat wild. Hoe ontsnap je? Wat doe je?
Dit zou de adrenaline zeker doen stromen.
Wist je dat er ooit veel angstaanjagender en machtiger dieren dan de Afrikaanse olifant op aarde rondliepen? En dan heb ik het niet over de dinosauriërs.
Kijkt u eens naar het beest dat beschreven wordt in Job 40:15-24:
Zie nu de behemoth, die Ik bij u gemaakt heb; hij eet gras als een os. Zie nu, zijn kracht is in zijn lendenen, en zijn kracht is in de navel van zijn buik. Hij beweegt zijn staart als een ceder; de pezen van zijn stenen zijn samengebonden. Zijn beenderen zijn als sterke stukken van koper; zijn beenderen zijn als staven van ijzer. Hij is de voornaamste der wegen Gods; die hem gemaakt heeft, kan zijn zwaard tot hem doen naderen. … Ziet, hij drinkt uit een rivier, en haast zich niet; hij vertrouwt, dat hij de Jordaan in zijn mond kan opzuigen.
Dat is een behoorlijk spectaculair schepsel: “de leider van Gods wegen,” “hij drinkt een rivier op.” Is het mogelijk dat zo’n beest vroeger met mensen over de aarde zwierf? Of heeft de schrijver het verhaal verzonnen om een punt te illustreren?
Wat was de Behemoth?
Er zijn twee heersende opvattingen over wat dit schepsel werkelijk is. Jonge Aarde creationisten, zij die geloven dat de aarde slechts 6000 jaar oud is, zeggen dat deze passage bewijst dat dinosaurussen recent leefden. Zij wijzen erop dat de reus “zijn staart beweegt als een ceder.” Dit, zeggen zij, geeft aan dat de reus waarschijnlijk een sauropod dinosaurus is, zoals de diplodocus of de brachiosaurus – dinosaurussen met lange nekken en gigantische staarten.
Dit argument gaat echter ver te kort door de bocht. Kun je je voorstellen dat Adam en Eva in een wereld leefden die werd gedomineerd door woeste, reusachtige carnivoren met kaken vol vlijmscherpe tanden ter grootte van een banaan? Eden zou niet echt een goed onderhouden tuin zijn geweest als Adam zich constant in grotten moest verstoppen om niet opgegeten te worden. Stelt u zich eens voor dat Job zou proberen te boeren of zijn gewassen en dieren te behoeden voor verplettering door kuddes op hol geslagen stegosaurussen of gehoornde triceratops. Het is niet erg logisch dat God de nietige mens zou plaatsen in een wereld die wordt overspoeld door hongerige velociraptors en roofzuchtige pterodactylen met een spanwijdte van 6 meter.
Wat veel creationisten niet begrijpen is dat de zevendaagse scheppingsweek waarover in Genesis wordt gesproken, in werkelijkheid de herschepping van de Aarde beschrijft nadat deze was vernietigd. In Genesis 1:2 moet het woord was eigenlijk vertaald worden met werd. Met andere woorden, de Aarde werd zonder vorm en leegte (Hebreeuws tohu en bohu) – wat betekent dat zij niet altijd in deze staat van totale verwoesting was.
Voor-Adamitische Wereld
De Bijbel onthult twee scheppingen – de eerste, in Genesis 1:1; en de tweede, vanaf Genesis 1:3. De eerste schepping van de aarde kan miljarden jaren voor de schepping van Adam hebben plaatsgevonden. De Bijbel onthult niet hoe lang geleden deze eerste schepping plaatsvond. In deze tijd werden dinosaurussen en andere dieren geschapen, die mogelijk tientallen of honderden miljoenen jaren leefden en stierven, voordat de Aarde zo verwoest werd dat zij niet langer leven kon ondersteunen. (Voor een volledige uitleg hierover, zie “Dinosaurussen, de Bijbel, en een 6000 jaar oude Aarde?”)
Geologen noemen deze massale wereldwijde vernietiging de Krijt-uitsterving.
Maar na deze massale uitsterving merken geologen iets verbazingwekkends op aan het fossielenbestand. In nieuwere gesteenten, die onmiddellijk naast deze “Krijt”-gesteenten zijn gevonden, vinden zij een geheel nieuwe en andere cast van karakters. In deze recentere afzettingen vinden ze alleen fossielen van moderne dieren zoals zoogdieren en vogels, en moderne planten.
Vertebratenpaleontoloog Dr. George Simpson beschreef deze verbazingwekkende chronologie in het fossielenbestand als “de meest dramatische en in veel opzichten de meest raadselachtige gebeurtenis in de geschiedenis van het leven op aarde.”
De plotselinge verandering in het fossielenbestand van het tijdperk van de reptielen naar het tijdperk van de zoogdieren is welbekend en onbetwist. Simpson schreef:
Het is alsof het doek plotseling naar beneden werd gelaten op het toneel waar alle hoofdrollen werden vertolkt door reptielen, vooral dinosauriërs in grote aantallen en verbijsterende verscheidenheid, en onmiddellijk weer omhoog ging om hetzelfde decor te onthullen maar een geheel nieuwe cast, een cast waarin de dinosauriërs helemaal niet voorkomen, andere reptielen slechts supernumaries zijn en de hoofdrollen allemaal worden gespeeld door zoogdieren.
Alleen in gesteenten van na het Krijt worden resten van moderne dieren en mensen gevonden.
Behemoth geschapen met de mens
Waarom is dit allemaal belangrijk? Let op Job 40:15: “Zie nu behemoth, die Ik met u gemaakt heb ….”. De behemoth was een dier dat tegelijk met de mens werd geschapen. Het bestond niet in de voor-Adamitische wereld die werd gedomineerd door de reusachtige, reptielachtige dinosaurussen en andere vreemde wezens. Het was een uniek schepsel, geschapen samen met de mens, met een specifiek doel.
Daarnaast past de beschrijving van de behemoth in het boek Job niet echt bij die van de dinosaurussen die Jonge Aarde creationisten naar voren brengen. Bijvoorbeeld, sauropod dinosaurussen worden gekenmerkt door hun bijna komisch uitziende hoofden bovenop extreem lange nekken. Wetenschappers zeggen dat hun hoofden zo klein waren dat ze waarschijnlijk tot de minst intelligente dinosaurussen behoorden. Maar in Job wordt beschreven dat de kolos zo’n groot hoofd heeft dat, zoals de New American Standard Bible het vertaalt, “Als een rivier raast, wordt hij niet gealarmeerd; hij is vol vertrouwen, hoewel de Jordaan naar zijn mond stroomt.” Sauropoden, met hun kleine mondjes en lange nekken, zouden water drinken op een manier die meer lijkt op het zuigen van water door een rietje.
Sauropoden met lange nek staan er ook om bekend dat ze bladeren van bomen aten, niet “gras als een os,” zoals in Job staat. Geologen merken op dat er vóór het begin van de wereld van de mens (Genesis 1:11-12) zelfs geen gras op aarde bestond. Bewijzen van grassen, bloeiende en vruchtdragende planten en bomen zijn niet te vinden in gesteenten uit het Krijt en vroeger. Zoals Science Week in 2005 rapporteerde, “de vroegste ondubbelzinnige grasfossielen dateren van … ruim na het uitsterven van de niet-aviaanse dinosauriërs aan het eind van het Krijt.”
Grassen en vruchtdragende bomen komen pas in het fossielenbestand voor in het tijdperk van de mens, omdat God deze planten speciaal voor gebruik door de mens schiep (Genesis 1:29). Genesis 1:11 zegt: “En God zeide: Laat de aarde gras voortbrengen, het kruid zaad gevende, en de vruchtboom vrucht gevende naar zijn soort …” God vermeldt specifiek de schepping van grassen en vruchtbomen tijdens deze “herschepping” van de Aarde. Vóór die tijd bestonden ze niet. De geologische gegevens bevestigen dit.
Er is nog een ander probleem met de bewering “de Behemoth is een dinosaurus”. Er is geen enkel gefossiliseerd voorbeeld van menselijke botten die samen met dinosaurusbotten zijn gevonden. En wat betreft de vermeende rotstekeningen in Utah waarop dinosaurussen staan afgebeeld, ook die zijn grondig weerlegd.
Wat de anderen denken
Veel moderne geleerden en theïstische evolutionisten beseffen dat de aarde veel ouder is dan 6,000 jaar. Zij weten dat dinosaurussen niet in dezelfde tijd leefden als de mens. Deze Oude Aarde gelovigen hebben ook een interpretatie van het beest dat in Job wordt beschreven.
De meeste van deze Bijbelse apologeten zeggen dat de behemoth – wat in het Hebreeuws letterlijk vierpotig beest betekent – verwijst naar een olifant, nijlpaard of krokodil. Zij die de voorkeur geven aan nijlpaard doen dit vanwege Job 40:23, waarin gesproken wordt over de enorme bek van het nijlpaard die de stromende Jordaan opslurpt. De gapende bek van het nijlpaard levert een behoorlijk overtuigend beeld op.
Echter, er zijn twee problemen met deze theorie, en die gelden ook voor olifanten. Ten eerste beschrijft Job de kolos als iemand met een grote staart die “beweegt als een ceder”. Nijlpaarden hebben korte staarten; olifanten hebben kleine, zwakke, varkensachtige staarten. Ten tweede beschrijft Job de kolos als zo massief dat de mens hem niet kan beheersen. “Niemand kan hem op heterdaad betrappen of een ring in zijn neus stoppen en hem wegleiden” (Job 40:24; New Living Translation). Vers 19 impliceert dat het te groot was voor de mensen die in de tijd van Job leefden om te doden. Deze beschrijvingen kunnen natuurlijk niet van toepassing zijn op dieren die vandaag de dag leven. Mensen jaagden en doodden deze dieren al zo ver terug als de opgetekende geschiedenis. Er zijn oude pictogrammen van Egyptenaren die op nijlpaarden en krokodillen jagen. En mensen hebben duizenden jaren lang olifanten gedomesticeerd voor werk en oorlogsvoering.
Maar als de kolos geen dinosaurus was, en het is geen dier dat vandaag de dag leeft, wat kan het dan wel zijn?
Wat het Fossielenbestand zegt
In 1910 was een Britse wetenschapper stomverbaasd toen hij enorme botten vond van wat een enorme, voorheen onbekende soort neushoorn leek te zijn. De botten waren zo groot dat ze de botten van olifanten klein deden lijken. Hij noemde het dier baluchitherium, wat “beest van Baluchistan” betekent, naar de provincie in Iran waar hij de botten vond.
Voor bijna een decennium bleef het schepsel een raadsel omdat er geen verder onderzoek werd gedaan. Toen, na het einde van de Eerste Wereldoorlog, begonnen nieuwe ontdekkingen te komen. Een waarheidsgetrouw beeld van het beest van Baluchistan begon vorm te krijgen.
In 2003 keerde een team van Franse wetenschappers terug naar Baluchistan om opnieuw op fossielen te jagen. De resultaten waren verbluffend. Ze vonden de complete overblijfselen van vele mannelijke en vrouwelijke baluchitheriums die gewoon op de grond lagen, wat volgens een rapport “een vrij zeldzame gebeurtenis was in paleontologische vondsten” die suggereerde dat “de massieve wezens door een rivier waren meegesleurd en zich op de oevers hadden opgehoopt” (Dawn, 20 dec. 2010).
De wezens werden bevestigd als een uitgestorven, gigantische, hoornloze neushoorn! En hun beschrijving sluit keurig aan bij Job’s beschrijving van de behemoth.
Toen het boek Job de behemoth beschreef als “de voornaamste van de wegen van God,” zo machtig dat alleen “hij die hem gemaakt heeft zijn zwaard tot hem kan doen naderen,” was dat niet overdreven. Als de behemoth de baluchitherium was, dan was dat waarschijnlijk het grootste landdier dat God voor de wereld van de mens heeft gemaakt.
In een tijd waarin een Afrikaanse olifant van 7 ton of een nijlpaard van 2½ ton groot lijken, lijkt de baluchitherium bijna onmogelijk groot.
De kop van dit dier was gemiddeld 1,5 meter lang en had een gapende bek, maar lijkt toch niet overdreven groot op zijn lichaam. Volgens schattingen was het dier 5,5 meter hoog bij de schouders en 8 meter hoog met de nek volledig uitgestrekt. Van neus tot stuit was hij maar liefst 9 meter lang. Ter vergelijking: de grootste olifant ooit gemeten was slechts 4 meter hoog bij de schouder; de langste bekende giraffe was slechts 6 meter hoog. Gebaseerd op de grootte van de botten en de lengte, kan de baluchitherium een gigantische 20 ton hebben gewogen, wat overeenkomt met ongeveer drie Afrikaanse olifanten.
De baluchitherium is het grootste landzoogdier waarvan bekend is dat het ooit heeft bestaan, en “vertegenwoordigt ongeveer de maximale grootte tot welke een op het land levend zoogdier zich kan ontwikkelen” (The Illustrated Library of the Natural Sciences, Volume 2). Zijn lange poten maakten hem waarschijnlijk ook sneller dan welke olifant of kleinere neushoornsoort dan ook.
Dit zoogdier was zo groot en sterk dat het na zijn adolescentie waarschijnlijk geen natuurlijke roofdieren meer had. Geen dier kon hem raken. Als het zich bedreigd voelde, zou zijn verdediging zijn geweest om tegenstanders aan te vallen en te proberen hen te verpletteren onder zijn massieve gewicht.
Er is nog meer bewijs dat de baluchitherium de kolos van Job zou kunnen zijn. “Zijn beenderen zijn als sterke stukken koper; zijn beenderen zijn als staven van ijzer” (vers 18). Het fossiele bewijs toont aan dat de baluchitherium enorme, paalachtige ledematen en beenderen had, groter dan alle andere landzoogdieren.
Het had een grote 2,5 meter lange dikke staart, treffend beschreven als “als een ceder” in Job (vers 17). Het is het enige bekende zoogdier met een staart die de beschrijving benadert.
Ook zijn mogelijke habitat en dieet, zoals opgemerkt door het observeren van levende neushoornsoorten, komen overeen met de beschrijving in de Bijbel. Tegenwoordig vind je neushoornsoorten in zowel savanne- als bergachtige ecosystemen. Ze eten een scala aan gebladerte waaronder gras, sedges, struiken, varens, ondergedoken en drijvende planten, twijgen, fruit en bladeren van bomen (zie verzen 15 en 22), precies zoals de Bijbel aangeeft. Het feit dat sommige neushoornsoorten waterplanten eten, geeft aan dat de baluchitherium veel tijd in rivieren kan hebben doorgebracht, wat ook zou hebben geholpen om hem koel te houden – en waarom het boek Job vermeldt dat hij “de Jordaan in zijn mond opzoog” (vers 23).
Dan is er nog het feit dat de beschrijving in Job geen slagtanden of hoorns vermeldt. Als het een olifant was geweest, of een gewone neushoorn, dan zou God die dominante kenmerken toch zeker niet hebben weggelaten. Als het een krokodil was, zou Hij dan niet zijn geschubde huid, of scherpe tanden hebben vermeld? En als het een reusachtige uitgestorven luiaard was, zou er zeker melding zijn gemaakt van zijn enorme klauwen.
Nee, de beste kandidaat voor de kolos – althans tot nu toe ontdekt in het fossielenbestand – is het “beest van Baluchistan,” de reusachtige hoornloze neushoorn.
Take-Home Lesson
Maar waarom zou God zo’n indrukwekkend dier hebben geschapen? En welke les wilde Hij Job – en ons allemaal – daarmee leren?
God gaf een les in nederigheid. Om Job’s opgeblazen zelfbeeld te weerleggen, wilde Hij deze man laten zien hoe onbeduidend hij was in het grote geheel der dingen.
Als je alleen naast een boze Afrikaanse olifant zou staan, zou je je zeker heel klein en hulpeloos voelen. Hoeveel straffer en banger zou je je echter voelen als een kolos je aanviel? Zou je dan niet geneigd zijn God om bescherming te vragen? Zou u geen haast hebben om berouw te tonen over uw misstappen?
God gebruikte deze grootste en machtigste van alle landzoogdieren om Job’s zelfingenomenheid te helpen verpletteren. God schiep deze reus onder de zoogdieren om mensen te vernederen die, net als Job, hun gevoel van grootheid en belangrijkheid laten aanwakkeren door ijdelheid.
God heeft de kolos niet voor niets in de Schrift opgenomen. Hij wil dat wij ons realiseren hoe onbeduidend wij zijn los van Hem. Dat is de les van Job’s behemoth.
Voor een diepgaande blik op waar dinosaurussen, de mensheid en zelfs baluchitherium in de bijbelse tijdlijn passen, evenals de algemene leeftijd van de planeet Aarde, bekijk ons artikel van Ryan Malone.