We Can Do It – The Story Of Rosie the Riveter
De poster is een van de beroemdste beelden van de tweede wereldoorlog. De geschiedenis achter deze mythische dame is helemaal niet zo glamoureus, maar zet wel aan tot diep nadenken! Haar reis begon als een idee om het moreel van de oorlogsarbeiders te verhogen, maar werd al snel gezien als een symbool voor vrouwenrechten.
1941: Pearl Harbor wordt aangevallen door de Japanners. De Amerikaanse regering wil meer oorlogsgoederen, zoals raketten, tanks en machines, enz. Hierdoor komen de fabrikanten van oorlogsgoederen onder druk te staan, wat leidt tot een laag moreel bij de arbeiders. Om het teamwork te stimuleren, besluiten grote fabriekseigenaren een reeks propagandaposters te produceren waarop te zien is hoe arbeiders en hoger management kunnen samenwerken en de productie kunnen verhogen.
1943: Kijkend naar deze trend, werd J. Howard Miller al snel ingehuurd om posters te ontwerpen voor hetzelfde doel. Hij werd voor deze opdracht aangesteld bij de Westinghouse Electric Company. De poster was bedoeld om gedurende een korte periode in de fabrieken te worden opgehangen. De bedoelde boodschap was niet ‘vrouwen kunnen het’, maar ‘Westinghouse-werknemers kunnen het!’
1980: In de Tweede Wereldoorlog was er weinig te zien van de door Miller ontworpen poster, en pas bijna 30 jaar later werd hij in heel Amerika gezien, in verschillende vormen gedupliceerd. Interessant is dat de ‘We can do it!’ poster aan populariteit won door het symbool van een jonge, aantrekkelijke en een sterke vrouw die al snel bekend zou worden als Rosie the Riveter en niet het cover meisje van de WOII poster.
De dame op de ‘We can do it!’-poster uit 1943, of bekender bekend als Rosie the Riveter is al vele jaren een twistpunt. De term Rosie the Riveter werd gekoppeld aan verschillende schijnbaar verzonnen verhalen.
Het lied: ‘Rosie the Riveter’ uit het gelijknamige liedje werd geschreven door Redd Evans en John Jacob Loeb in de loop van 1942. Het lied portretteerde een daadkrachtige vrouwelijke arbeid tijdens de Amerikaanse oorlogsproductie, maar werd op geen enkele manier in verband gebracht met de covergirl op de poster.
Het schilderij: Het was zeker ook niet het beroemde schilderij in het Memorial Day nummer van de Saturday Evening Post, door Norman Rockwell gepubliceerd op 29 mei 1943. Hoewel het schilderij immense populariteit verwierf vanaf het moment van publicatie, tot op de dag van vandaag, werd het niet in verband gebracht met Rosie van de oorlogspromotieposter.
Het naamspel: De meest traditionele overtuiging die aan de naam Rosie verbonden was, was dat de Westinghouse propaganda poster betrekking had op vrouwen met de naam of bijnaam Rosie. Het ging ook niet om de vrouwen die naar voren kwamen om steun te betuigen en hulp aan te bieden aan vrouwen die in de Amerikaanse fabrieken voor de productie van oorlogsgoederen werkten.
Little Miss Doyle: In 1984 bladerde deze voormalige Amerikaanse oorlogsgoederenarbeidster met de naam Doyle op een mooie dag door het tijdschrift Modern Maturity, waarin een vreemde foto stond van de vrouwen van de ‘We can do it!’ poster, en interessant genoeg beweerde de dame het gezicht achter de afbeelding te zijn. Ze werd alom gewaardeerd en stond bekend als de inspiratie achter Miller’s muze. Later werd echter ontdekt dat de foto een klik was van Naomi Parker die in 1942 aan het werk was in de Tweede Wereldoorlog.
The Rise of Rosie-A Feminist in the Making
De propaganda-afbeelding uit de Tweede Wereldoorlog was snel uit het zicht verdwenen nadat ze voor het eerst was uitgebracht. Pas in 1982 werd de ‘We Can Do It!’-poster door een tijdschrift opgepikt voor reproductiedoeleinden.
De daaropvolgende jaren werd de poster hergebruikt om het concept van feminisme te promoten. Vrouwen over de hele wereld zagen de afbeelding als een omarming van de vrouwelijke macht. Het ‘we kunnen het!’ werd nu door vrouwen gezien als ‘Wij vrouwen kunnen het!’ Het idee bracht alle vrouwen samen met een gezamenlijke agenda om genderongelijkheid te bestrijden.
De kijk op Rosie the Riveter, na bijna drie decennia, stond in schril contrast met het oorspronkelijke concept, dat was: om het moreel van werknemers op te krikken, teamwerk aan te moedigen, werknemers te controleren en onrust onder werknemers te voorkomen.
In een mum van tijd werd de ‘We kunnen het!’-afbeelding gebruikt om het idee van feminisme en andere constitutionele kwesties die in de jaren ’80 opkwamen te sponsoren. De overweldigende respons op de poster leidde ertoe dat hij op de voorpagina van het tijdschrift Smithsonian kwam te staan om de tijden van WO II in herinnering te brengen. Later, in februari 1999, werd het gereproduceerd als eerste klas postzegelafbeelding.
Dag van vandaag:
De culturele associaties met het beeld zijn in de loop der jaren veranderd. Veel politieke figuren hebben gebruik gemaakt van de afbeelding, zoals in het geval van de verkiezingen van 2008 toen Rosie the Riveter banners, posters en flyers gebruikte in de politieke campagnes van een aantal beroemde vrouwelijke politici zoals Hilary Clinton, Sarah Palin, Michelle Obama en Julia Gillard.