Welkom op de Presidio Golf Course & Clubhouse
Geschiedenis van de golfbaan
De Presidio Golf Course is een van de oudste banen aan de westkust en heeft een bewogen geschiedenis.
De baan werd aangelegd in 1895 toen kolonel William M. Graham, de toenmalige commandant van de Presidio, een groep zakenlieden, bekend onder de naam San Francisco Golf and Country Club, toestemming gaf om binnen de basis een golfbaan met negen holes aan te leggen. De greenprijzen bedroegen slechts 50 cent. De kenmerkende bomen van de Presidio ontbraken aanvankelijk, omdat de enorme opstanden van eucalyptus en Monterey pine nog niet volledig waren volgroeid.
De oprichters hoopten op een snelle uitbreiding, die niet onmiddellijk door het leger werd goedgekeurd. Veel van de oorspronkelijke leden verlieten daarom de Presidio voor een nieuwe baan bij Lake Merced. De overigen vormden de privé Presidio Golf Club (PGC), waarvan de leden dezelfde “hoffelijkheden en privileges” genoten als de officieren. Hoewel niemand met zekerheid weet wat deze privileges inhielden, is het duidelijk dat de relatie vriendschappelijk was. De baan werd uiteindelijk in 1910 uitgebreid tot een volledige 18 holes.
Soms werd de baan in gebruik genomen voor niet-recreatieve doeleinden. President Theodore Roosevelt gaf in mei 1903 een overzicht van de troepen op de links. Drie jaar later werd de baan gebruikt als vluchtelingenkamp voor overlevenden van de aardbeving van 1906.
Een incident in 1912 dreigde de golfbaan in de Presidio te vernietigen. Naar verluidt beval een legerofficier twee burgers van de green omdat ze geen lid waren van de PGC. De ruzie resulteerde in orders die golf op de Presidio verbood. Vertegenwoordiger Julius Khan en minister van Binnenlandse Zaken Franklin K. Lane bemiddelden namens de PGC, en het leger gaf uiteindelijk toe.
In 1913 nam de PGC de verantwoordelijkheid voor het onderhoud en beheer van de baan op zich. Contributies van zowel de PGC als de United Service Golf Club, waarvan de leden bestonden uit officieren van verschillende takken van de strijdkrachten, hielpen bij het financieren van de totale exploitatiekosten. De club bleef groeien, en zo ook de golfbaan. In 1920 vergrootte het Londense golfarchitectenbureau Fowler & Simpson de baan en installeerde een besproeiingssysteem. In de jaren 1930 werden nog eens duizenden bomen langs de baan geplant toen de Works Progress Administration een boomkwekerij bouwde in de Presidio.
In 1956 ontstond de behoefte aan een automatisch sproeisysteem dat 100.000 dollar zou gaan kosten. Het leger financierde de reparaties, maar eiste dat de PCG de operationele verantwoordelijkheid voor de baan aan het leger overdroeg. Gedurende de jaren zestig en zeventig werden pogingen ondernomen om het civiele lidmaatschap te verminderen of te elimineren. De geest van eenheid en toewijding aan een overeenkomst die decennia eerder tussen de twee organisaties was gesloten, overheerste echter altijd.
Toen de Presidio een nationaal park werd, werd de baan opengesteld voor de gemeenschap en in 1999 werd er een nieuw openbaar clubhuis gebouwd. De particuliere Presidio Golf Club bestaat echter nog steeds en exploiteert zijn eigen clubhuis net buiten het park. Het gebouw is zo dichtbij dat de luifel over de voorste loopbrug over de grens hangt, en een laatste stap naar buiten plaatst je op Presidio terrein.
Met al die geschiedenis die over de fairways weerklinkt, lijkt het onmogelijk om zo’n belangrijk stuk van de Presidio over het hoofd te zien. Toch ontdekte het leger, volgens het boek Defender of the Gate, in 1964 dat de historische baan nooit was toegevoegd aan de lijst van onroerend goed van de Presidio. De omissie werd snel gecorrigeerd: “Item 71, 30 juni 1964-Golfbaan, 18 holes, 149,6 acres, gebouwd 1905 (sic), ‘Found on Post.'”
Notable Players
Presidio Golf Course heeft onderdak geboden aan enkele van ’s werelds beroemdste golfers. Babe Ruth, Bob Hope, Bing Crosby, Charles Schulz, en Joe DiMaggio speelden hier. Zoals Rosenbaum in zijn boek vertelt, drong de beroemde teruggetrokken DiMaggio aan op “vroege ochtendsessies zodat zijn ‘ruwe’ pogingen om het spel te leren verborgen bleven voor het publiek.” Zijn vriend Walter Frick beschreef DiMaggio’s spel als “goed vanaf de tee, maar zijn tweede slagen waren zwak en zijn korte spel inconsistent. Nu weet ik waarom hij nooit stootte… hij had geen kort spel.”