Wet-nursing

Wet-nursing, de praktijk van het geven van borstvoeding aan een zuigeling van een ander. In bepaalde perioden van de geschiedenis en op bepaalde sociale niveaus was het geven van borstvoeding een betaald beroep. De geschiedenis van de kraamverpleging is oud (tot ongeveer 3000 v. Chr.) en wijdverbreid. Het beroep werd voortgezet tot in de 21ste eeuw, hoewel het in vele delen van de wereld door de kennis van de mogelijke gevaren meer een praktijk van noodzaak dan van gemak of prestige is geworden.

De redenen om een kinderverzorgster in dienst te nemen zijn in de loop van de millennia niet veranderd. Tot de verbetering van zuigflessen en hun sterilisatie en de produktie van zuigelingenvoeding, was het de veiligste, eenvoudigste en beste optie om zuigelingen, die de voedingsstoffen van moedermelk nodig hebben, in leven te houden. Als een moeder niet in staat was haar pasgeboren kind te voeden wegens ziekte, overlijden of onvoldoende of mislukte lactatie, werd een kraamverzorgster ingeschakeld. In de rijkere gezinnen werd vaak een kraamverzorgster ingezet omdat dit de moeder goed uitkwam. Naarmate de bevalling, het moederschap en de opvoeding van kinderen meer en meer werden gemedicaliseerd, begon de eens zo gebruikelijke praktijk van de kraamverpleging af te nemen. In de meeste ontwikkelde landen – omdat drugs, alcohol en virussen zoals HIV en andere potentieel schadelijke stoffen via de moedermelk aan een zuigeling kunnen worden doorgegeven – is de praktijk van het zogen grotendeels vervangen door het gebruik van zuigelingenvoeding. In regio’s waar andere alternatieven schaars zijn, wordt nog steeds borstvoeding gegeven.

De praktijk van kruislingse borstvoeding, waarbij een vrouw zowel haar kind als een ander kind borstvoeding geeft, wordt soms toegepast, meestal in het kader van kinderverzorging of babysitting.