Wil je ECHT professor worden?

Ik word vaak gecontacteerd door faculteitsleden nadat zich een catastrofale professionele gebeurtenis heeft voorgedaan en ze beseffen dat hun productiviteit niet zal voldoen aan de verwachtingen van hun afdeling voor promotie. Het meest voorkomende scenario is een professor die een negatieve derdejaars beoordeling heeft gekregen omdat ze in de typische tenure-track val is gelopen: al haar tijd besteden aan lesgeven en dienstverlening, zichzelf beloven dat ze zou schrijven tijdens de semesterpauzes, en vervolgens weinig vooruitgang boeken omdat ze uitgeput is van het over-functioneren in andere aspecten van haar baan. Het gevolg is dat ze haar pauzes gebruikt om lichamelijk en geestelijk te herstellen, niet schrijft en schuldgevoelens en stress ervaart over haar gebrek aan productiviteit.

Dit zijn altijd moeilijke gesprekken, maar ik begin meestal met de basis organisatorische tips en trucs om faculteitsleden aan het schrijven te krijgen en weer in contact te brengen met hun onderzoek. Om deze interventie te ondersteunen, adviseer ik twee weken van dagelijks schrijven met gestructureerde ondersteuning en verantwoording (ofwel de Schrijfclub van de Academische Ladder, of een Daily Nag). Aan het einde van die periode evalueren we hun vooruitgang. Sommige mensen gaan meteen aan de slag, stellen snel een schrijfplan op en zetten hun dagelijkse schrijfroutine op. Maar anderen zijn zo diep geblokkeerd dat ze het gewoon niet kunnen doen, dus beginnen we onze weg te banen door de gemeenschappelijke angsten die ten grondslag liggen aan weerstand die ik in eerdere columns heb besproken. Het aanpakken van onrealistische verwachtingen, ontkrachting rond het schrijven, en een hyperactieve innerlijke criticus helpt de overgrote meerderheid van de faculteit om door hun schrijvende funk heen te komen. Er is echter een kwalitatief ander type energie dat het schrijven blokkeert en dat het moeilijkst te identificeren en op te lossen kan zijn: onduidelijke doelen.

Get Real About Your Goals

Op het meest basale niveau kunnen onduidelijke doelen problematisch zijn voor academische schrijvers die gewoon geen overkoepelend onderzoeksplan hebben. Je kunt bijvoorbeeld moeite hebben om je eigen onderzoeksagenda op te stellen, onafhankelijk van je dissertatieadviseur of postdoctorale mentor. Of het kan zijn dat je reactief blijft reageren op kansen die zich aandienen in plaats van te evalueren of ze al dan niet zinvol zijn voor je carrière. Met andere woorden, je reageert op de agenda’s van anderen in plaats van proactief een agenda op te stellen die ingaat op je eigen inhoudelijke interesses en onderzoeksvragen. Maar op een dieper en veel problematischer niveau is de weerstand tegen schrijven die voortkomt uit onduidelijke doelen vaak geworteld in een gebrek aan duidelijkheid over je professionele doelen op de lange termijn. Als ik alles heb geprobeerd om de weerstand te doorbreken, eindig ik meestal met te vragen:

Wilt u ECHT professor worden?

Ik stel me voor dat dit een directe en makkelijke vraag is voor een lid van een faculteit met een vaste aanstelling. Tegen die tijd heeft iemand zo’n tien jaar van graduate onderwijs en opleiding achter de rug EN een verschrikkelijke banenmarkt overleefd. Maar deze vraag wordt vaak beantwoord met zenuwachtig gelach, lange pauzes en verrassende aarzelingen. Ik denk dat dit te maken heeft met de manier waarop topstudenten de academie in worden geloodst: professoren ontmoeten slimme studenten en moedigen hen aan een academisch pad te overwegen. Als ze zich eenmaal aan een doctoraalprogramma hebben verbonden, is de weg naar het professoraat vrij smal en de socialisatieboodschappen (je bent alleen succesvol als je een vaste aanstelling krijgt aan een onderzoeksintensieve universiteit) zijn zowel beperkend als insulair. In goedbedoelde pogingen om afgestudeerde studenten verkoopbaar te maken, worden velen aangemoedigd om zich aan te melden voor programma’s, prijzen en beurzen die hen nog meer vastpinnen op het academische pad, zonder overeenkomstige mogelijkheden om na te denken over de vraag of de academische wereld wel (of niet) bij hen past.

Mensen vertellen me vaak dat ze professor zijn geworden omdat ze een cursus hadden gevolgd die hun ogen opende en hen inspireerde om de wereld te veranderen! Hun professoren stelden hen (uiteraard) voor om een graduate school te overwegen als een manier om hun passie na te streven. Omdat mensen een persoon (de inspirerende professor) vaak verwarren met hun passie (de wereld veranderen), lijkt het redelijk om hetzelfde pad te bewandelen als hun rolmodel. Een decennium later, wanneer die voorheen geïnspireerde student worstelt om de Ph.D. af te ronden, een baan te vinden, externe financiering veilig te stellen, onderzoek te publiceren, ambivalente studenten aan zich te binden en/of gewoon het leven op de tenure track te managen, dringt het besef door dat de productie van kennis een ongelooflijk langzame manier is om sociale verandering teweeg te brengen!

De vraag of je echt professor wilt worden is een natuurlijke gedachte wanneer je onder de stress en spanning van de tenure track staat, wanneer je momenten van schijnbaar onoverkomelijke conflicten ervaart, of wanneer je je in een hardnekkig giftige omgeving bevindt. De kunst is om het verschil te bepalen tussen vluchtfantasieën die voortkomen uit een overweldigd gevoel en de echte weerstand die ontstaat wanneer je ECHT weet dat je op het verkeerde pad zit. Hieronder stel ik een paar dingen voor die je zou kunnen proberen als manieren om onderscheid te maken tussen kortstondige frustratie en de noodzaak om een exit-strategie te creëren.

Schrijf je verhaal

Probeer eens 15-30 minuten de tijd te nemen om te schrijven over hoe en waarom je professor bent geworden. Ik weet dat deze suggestie bij drukke en serieuze academici oogrollen en afkeuring oproept, maar de resultaten blijven je verbazen. Door je verhaal schriftelijk te vertellen, ontdek je de kernelementen die je naar de ivoren toren trokken. Het schrijven kan je opnieuw verbinden met je passie of alternatieve paden onthullen.

Verbind je met wat je zo leuk vindt aan je werk

Ik ben opgeleid als socioloog en het is niet ongewoon om andere sociologen te ontmoeten die tot het vakgebied werden aangetrokken door hun passie voor sociale rechtvaardigheid en sociale verandering. Dat gezegd hebbende, is het in de drukte van het dagelijkse werk gemakkelijk om los te komen van de gemeenschappen waartoe we behoren en/of die we met ons werk willen vertegenwoordigen. Voor individuen in dit scenario kan het opnieuw in contact komen met projectdeelnemers, het delen van werk met de gemeenschap, het ontmoeten van mensen in het veld om onderzoekssamenwerkingen, ideeën en connecties te bespreken, je eraan herinneren waarom het zo belangrijk voor je is om je schrijfprojecten te voltooien en je werk te publiceren.

Zorg zo snel mogelijk voor iets van wat je mist in je leven

Vlucht fantasieën worden vaak gevoed door frustratie over de schijnbaar voortdurende afwijzingen die een natuurlijk onderdeel zijn van het academische leven. Misschien is de subsidieaanvraag waar je je hart en ziel in hebt gestoken afgewezen, of is het artikel waar je twee jaar geleden zo enthousiast over was afgewezen bij weer een ander tijdschrift nadat het negen maanden in behandeling was geweest. Dit zijn allemaal normale onderdelen van het academische leven, maar het kan je het gevoel geven dat je vastzit op een traag bewegend schip terwijl de rest van de informatie en innovatie in de wereld met de snelheid van het licht voorbij raast. Als dit het geval is, vraag jezelf dan af wat er ontbreekt en hoe je daar onmiddellijk een stukje van kunt krijgen. Als u bijvoorbeeld uw werk sneller wilt delen, begin dan een blog, schrijf een artikel voor een algemeen tijdschrift, of sluit u aan bij een organisatie die onderzoekers aan de media koppelt als bronnen (zoals de Council on Contemporary Families).

Als u een gevoel van comfort en thuis mist (omdat uw voortdurende werk uw woonruimte saai en anoniem heeft gemaakt), koop dan een emmer verf, hang iets aan de muren, of neem een avond de tijd om een speciaal diner te koken dat uw huis zal vullen met troostende geuren. Of, als er een stukje van jezelf is dat is gestorven als gevolg van je enkelvoudige professionele focus, reanimeer het dan door een paar van je schilderijen te laten zien in een plaatselijke galerie, een cursus salsadansen te volgen, een Fulbright-aanvraag te schrijven om je gezin mee het land uit te nemen, of te trainen voor een marathon. Al deze voorbeelden zijn afkomstig van faculteiten die ik ken en die hebben besloten dat ze, hoewel ze het academische pad zijn ingeslagen, onderweg wat omwegen gaan maken.

Verken andere opties

Ik heb vroeger een leiderschapscursus gegeven, en een van de krachtigste oefeningen in die cursus was het identificeren van vijf rolmodellen (mensen die precies doen wat jij denkt dat je wilt doen) en hen interviewen. Dit heeft een manier om dromen van het abstracte naar de realiteit te brengen. Soms kwamen studenten erachter dat de baan waarvan ze dachten dat ideaal was, niet was wat ze zich hadden voorgesteld. Anderen realiseerden zich al snel dat elk beroep momenten van voldoening en veel dagelijkse frustratie met zich meebrengt. En soms bevestigden de gesprekken hun diepste verlangen en legden ze belangrijke contacten, ontwikkelden ze relaties met toekomstige mentoren en gingen ze bewust een andere richting uit.

Bedenk een exit-strategie

Het is OK als je besluit een tenure-track baan te verlaten (al is het maar omdat er duizenden mensen zijn die graag je plaats zouden innemen). Het is zelfs OK als je besluit een vaste aanstelling te verlaten om ander werk te gaan doen. Iedereen zal je voor gek verklaren, maar een levenslange baangarantie voelt niet als een voorrecht als je je ellendig voelt en echt iets anders wilt doen.

Deze oefeningen zijn bedoeld om je te helpen onderscheiden of het soort weerstand tegen schrijven dat je ervaart, wordt gevoed door onduidelijke doelen. En als dat zo is, is het dan een kortstondige verlamming als reactie op de stress van je omgeving of is het je ware zelf die je smeekt om je enorme gaven en talenten in een andere professionele hoedanigheid te gebruiken? Ik merk dat mensen die de academie verlaten omdat ze geduwd worden door giftigheid, frustratie, institutionele politiek of dagelijkse agressie, snel ontdekken dat dergelijke dynamieken op alle werkplekken voorkomen. Maar degenen die vertrekken omdat ze ergens naartoe worden getrokken, zijn vaak blij met hun keuze en vragen zich af waarom ze zo lang zijn gebleven.

Weekelijkse uitdaging

Deze week daag ik je uit om:

• Schrijf elke dag 30-60 minuten.
• Als je niet in staat bent om te schrijven, vraag jezelf dan af: Waarom?
• Als je weerstand wordt gevoed door onduidelijke doelen, begin dan met het herzien (of vaststellen) van je onderzoeksagenda en vraag je af of de projecten waar je momenteel mee bezig bent, al dan niet op die agenda zijn afgestemd. Als dat niet zo is, overweeg dan om jezelf genadig te verwijderen uit energievretende projecten die je niet in een duidelijke richting van je keuze brengen.
• Als alleen al de vraag “Wil je ECHT een academicus zijn?” bij je resoneert, besteed dan wat tijd aan het nadenken over het antwoord.
• Afhankelijk van waarom het bij je resoneert, probeer je academische verhaal te schrijven, je opnieuw te verbinden met je passie, te identificeren wat er ontbreekt en een stukje ervan terug te halen in je leven, rolmodellen te interviewen, of een exit-strategie te creëren.

Ik hoop dat de vraag of je echt professor wilt worden je eigen doel verheldert door ofwel te helpen je engagement te bevestigen OF je verbazingwekkende talent en energie te heroriënteren. Hoe dan ook, alleen al het bewust nadenken over het beantwoorden van deze vraag zal je energie geven en je weer in contact brengen met je schrijven.

Peace and Productivity,

Kerry Ann Rockquemore