Zal er ooit nog een Brock Lesnar zijn?

Brock Lesnar is een unieke atleet, het type dat maar één keer in een generatie wordt geboren.

Dat mag voor sommigen als overdrijving overkomen, maar denk eens aan de feiten. Lesnar was vier keer All-American op de universiteit, twee keer op het Bismarck State College en twee keer op de Universiteit van Minnesota. Hij won nationale kampioenschappen op beide scholen en sloot zijn carrière af met een 106-5 record.

De reusachtige zwaargewicht bracht vervolgens de volgende drie jaar van zijn leven door met het vergaren van miljoenen dollars door een hoofdrol te spelen in ’s werelds meest populaire mannelijke soap-World Wrestling Entertainment. Hij moest zijn gebeeldhouwde, 270 tot 290 pond zware frame behouden voor het publiek, terwijl hij ook gekke acrobatische sequenties moest leren die deel uitmaakten van zijn stuntman-achtige optredens. Vergeet niet dat zijn tijd in de WWE geen echte atletische competitie inhield. Het was puur acteren – zij het fysiek veeleisend en, soms, fysiek aftakelend acteren, maar acteren desalniettemin.

Toen, na zijn driejarige competitie hiatus, besloot Lesnar dat hij professioneel voetbal wilde spelen. Nee, niet Arena League ball. Niet de XFL. Niet NFL Europa. En zeker niet de semi-pro versie die sommige bar helden spelen in het weekend. Hij wilde verdediger worden in de National Football League. Tuurlijk, hij had de elite NFL grootte, kracht en snelheid voor zijn positie. Lesnar’s 40-yard dash tijd was naar verluidt 4,7 seconden. Dat zou de eerste plaats zijn geweest onder de defensieve tackles op de 2011 NFL Combine. Maar de man had sinds de middelbare school geen football meer gespeeld. Schokkend genoeg kreeg hij speeltijd in een paar voorseizoenwedstrijden en was hij een late cut bij de Minnesota Vikings.

Nadat zijn football-stage voorbij was, richtte Lesnar zijn aandacht op de mixed martial arts. Veel succesvolle collegiale worstelaars doen hetzelfde, dus het was een natuurlijke progressie in zijn atletische leven. Toch was zijn uitstapje naar de sport allesbehalve normaal.

Lesnar vocht slechts één keer voordat hij een contract tekende bij ’s werelds grootste en meest competitieve MMA promotie, de UFC. Het was een gemakkelijke overwinning in de eerste ronde op een veel te sterke tegenstander. Dat was de laatste “gimme” van zijn carrière. Drie gevechten later versloeg hij Randy Couture voor het UFC zwaargewicht kampioenschap.

Laat me dat herhalen. Brock Lesnar won het UFC zwaargewicht kampioenschap in zijn vierde professionele gevecht. Niet zijn vierde UFC gevecht. Zijn vierde professionele gevecht. En voor de goede orde, hij had precies nul amateur gevechten voordat hij professioneel werd.

Zeg wat je wilt, maar dat is een verbijsterende prestatie. Naar mijn mening, is het de meest indrukwekkende prestatie in de sport. Kun je je voorstellen dat iemand Georges St-Pierre, Jon Jones, Anderson Silva of een andere regerend kampioen verslaat na drie carrièregevechten? Dat gebeurde in de donkere dagen van de UFC, toen vechters nog eendimensionale parttime vechters waren, en geen atleten van wereldklasse die hun leven wijdden aan de sport van de mixed martial arts.

Ik ga op een groot, stevig, veilig been staan. Niemand zal Lesnars prestaties in welke UFC gewichtsklasse dan ook evenaren in de komende 20 jaar, als het al ooit gebeurt.

Haters zullen aanvoeren dat Couture op maat gemaakt was voor Lesnar. Ik ben het niet oneens met dat feit. Couture had geen worstelvoordeel, dus hij kon het gevecht niet naar de grond dwingen, of het staande houden. Hij was een goede bokser, maar miste de kracht om Lesnar pijn te doen op de voeten. En Couture is nooit een submission wizard geweest vanaf zijn rug. Vanuit het oogpunt van de wedstrijd, was Couture de perfecte tegenpool voor Lesnar’s kampioenschap. Maar hij nam het nog steeds op tegen de meest gedecoreerde vechter in de geschiedenis van de UFC.

Lesnar bewees dat zijn overwinning op Couture geen toevalstreffer was in zijn volgende twee gevechten, beide overwinningen. Frank Mir is misschien wel de beste zwaargewicht submission vechter in de wereld, en zeker een veel betere aanvaller dan Lesnar. Toch werd hij in twee brute ronden van hot naar her geslagen, niet in staat om ook maar de schijn van een offensieve aanval op te zetten tegen de kampioen voordat hij bezweek aan slagen.

Shane Carwin is, net als Lesnar, een monsterlijk fysiek specimen met verbazingwekkend atletisch vermogen. Hij beschikt ook over bot verpletterende kracht in zijn beide vuisten. Lesnar overleefde de tegenslag in het grootste deel van de eerste ronde voordat hij Carwin in de tweede ronde domineerde op weg naar een prachtige submission overwinning.

Lesnar’s twee opeenvolgende succesvolle verdedigingen van het UFC zwaargewicht kampioenschap evenaart het record dat aanvankelijk door Couture werd gevestigd en vervolgens werd geëvenaard door Andrei Arlovski en Tim Sylvia. Zijn 707 opeenvolgende dagen regeerperiode is de langste in de UFC zwaargewicht geschiedenis, 84 dagen langer dan het vorige record gevestigd door Couture. Het kan me niet schelen dat hij een deel van die tijd aan de kant stond vanwege zijn gezondheid. Hij verdedigde de gordel net zo vaak als ieder ander, inclusief een verdediging na een diverticulitis die de kop opstak.

Natuurlijk, zijn val van grootheid was net zo scherp als zijn opkomst in de sport. Mijn goede vriend Thomas Gerbasi zei het het beste. Lesnar’s carrière was als een vallende ster – het duurde niet lang en het brandde uit op het einde, maar toen het op zijn hoogtepunt was, was het iets wat je voor geen goud zou willen missen. Het is een briljante beschrijving van Lesnar’s MMA carrière.

Durf ik te zeggen dat Brock Lesnar het verdient om opgenomen te worden in de UFC Hall of Fame nu hij de vale tudo handschoenen aan de wilgen heeft gehangen. De prestaties van zijn carrière rechtvaardigen het, ondanks het feit dat hij slechts acht keer heeft gestreden. Die prestaties moeten herhaald worden. UFC zwaargewicht kampioen in zijn vierde carrière gevecht. Twee succesvolle verdedigingen is de beste aller tijden. Een regeringsperiode van 707 dagen is de langste in de geschiedenis.

Niet slecht in acht gevechten. Helemaal niet slecht. Sterker nog, ik denk dat deze acht gevechten nooit meer herhaald zullen worden.