Święty Jakub
Święty Jakub, zwany też Jakubem, bratem Pańskim, (zm. ad 62, Jerozolima; święto zachodnie 3 maja), apostoł chrześcijański, według św. Pawła, choć nie należał do pierwotnej dwunastki apostołów. Był przywódcą chrześcijan jerozolimskich, który wraz ze świętymi Piotrem i Janem Ewangelistą jest jednym z „filarów Kościoła.”
Zakłopotanie powstało wokół jego tożsamości, ponieważ często mylono go ze świętym Jakubem, synem Alfeusza. Nie wiadomo też, co dokładnie oznacza biblijny List do Galatów 1,19, gdy określa go mianem „brata Pańskiego”, choć w innych miejscach Ewangelii jest on wymieniony jako jeden z czterech braci Jezusa (Mk 6,3; Mt 13,55). Wysuwane są hipotezy, że Jakub i Jezus byli braćmi (za Tertulianem i Klemensem Aleksandryjskim), przyrodnimi braćmi (m.in. za Orygenesem) lub kuzynami (za św. Jerome).
Jakub najwyraźniej nie był naśladowcą Jezusa podczas Jego publicznej posługi. Paweł przypisuje późniejsze nawrócenie Jakuba pojawieniu się Chrystusa zmartwychwstałego (1 Kor 15,7). Trzy lata po nawróceniu Pawła, Jakub był ważnym przywódcą w kościele jerozolimskim (Ga 1:18-19), gdzie zyskał jeszcze większe znaczenie po tym, jak król judzki Herod Agryppa I około roku 44 ściął apostoła św. Jakuba, syna Zebedeusza, a Piotr uciekł z Jerozolimy (Dz 12:1-17). Był on głównym rzecznikiem Kościoła jerozolimskiego na Soborze Jerozolimskim w sprawie misji Pawła do pogan (Dz 15,13) i ostatniej wizyty w Jerozolimie (Dz 21,18).
Późniejsza tradycja podaje, że Jakub był nazywany „sprawiedliwym” i był znany z przestrzegania żydowskiego prawa. Chociaż sprzeciwiał się tym żydowskim chrześcijanom, którzy wymagali od chrześcijan z pogan podporządkowania się żydowskiemu prawu, w tym obrzezaniu, wierzył, że żydowscy chrześcijanie powinni nadal być wierni żydowskim praktykom i pobożności, tak jak on sam. Jego pobożność i gorliwość dla Prawa stały się podstawą różnych legend; dlatego późniejsze tradycje podkreślają pobożność Jakuba i jego popularność wśród Żydów i żydowskich chrześcijan. Popularność ta jest widoczna w gniewie Żydów, gdy władze kapłańskie kazały skazać Jakuba na śmierć, podobno albo przez ukamienowanie (za Flawiuszem Józefusem, historykiem Żydów), albo przez zrzucenie z wieży świątynnej (za wczesnochrześcijańskim pisarzem św. Hegesippusem). Hegesippus). Wczesny Kościół uznaje go za pierwszego biskupa Jerozolimy, choć tytuł ten nie jest używany w Nowym Testamencie. Tradycja, że był autorem Listu Jakuba, nowotestamentowej księgi pouczeń moralnych, nie znajduje potwierdzenia we współczesnej nauce.