10 Najlepszych Rockowych Solówek Gitarowych Wszech Czasów

Nie jest łatwo sprowadzić 50 lat rock and rolla do listy 10 najlepszych, ale czujemy się odważni, więc co tam. Oto nasze propozycje 10 największych rockowych solówek, które kiedykolwiek zostały nagrane.

The Allman Brothers Band – Statesboro Blues

Gitarzysta: Duane Allman

Aczkolwiek końcówka Layli może być bardziej pamiętna dla większości ludzi, pokaz slajdów Allmana w Statesboro weryfikuje jego tytuł jako niekwestionowanego króla gitary bottleneck. Gładki jak olej, ale ze zdolnością do zatrzymania się w miejscu, Allman nie tylko na nowo zdefiniował sposób gry na gitarze slide, ale także stworzył rynek recyklingu pustych butelek po Coricidinie.

Guns N' Roses – Sweet Child O' Mine

Gitarzysta: Slash

Podczas gdy Axl jęczał, kołysał się i sashayował jak Steve Wonder wokół swojego statywu mikrofonowego, zastanawiając się, gdzie iść dalej, Slash położył się z powrotem ze swoim Les Paulem, cierpliwie czekając na swoją kolej w świetle reflektorów. Następnie, dzięki swojemu brawurowemu wejściu w górę skali e-moll harmonicznej – które wrzuca drugie solo gitarowe w tym utworze na wysokie obroty – szalony top-hatter w pojedynkę tchnął nowe życie w sprzedaż wah-pedałów.

Cream – Crossroads

Gitarzysta: Eric Clapton

Slowhand? Nie w tym utworze. Clapton wyciąga każdą blues-rockową kliszę w swoim słowniku, aby zagrać ten roadhouse’owy romper. Prawdziwe voodoo tego solo leży na skrzyżowaniu, gdzie pentatonika durowa i molowa spotykają się, mieszają i wybuchają z podstrunnicy E.C. Ol' Scratch na pewno uśmiechnął się, gdy to usłyszał.

Ozzy Osbourne – Crazy Train

Gitarzysta: Randy Rhoads

Można się niemal zastanawiać, czy Ozzy nazwał ten utwór po tym, jak usłyszał biało-knuckled rock and rollową jazdę Rhoadsa w górę i w dół skali f#moll. Czego więcej można chcieć w metalowej solówce na gitarze? Tapping, rakes, bends, trill ascending legato runs… Rhoads wprowadził tym solo gitarzystów lat osiemdziesiątych na tory neoklasycznego rocka. Wszyscy na pokład!

Led Zeppelin – Stairway to Heaven

Gitarzysta: Jimmy Page

Gdy Jimmy Page odkrył, że wszystko, co się błyszczy, nie jest złotem na jego dobrze zamierzonej, ale źle wykonanej solówce „Heartbreaker”, jego 24-karatowe lizusy w Stairway są niczym innym jak boskie. Jego rozwiązanie na naturalną nutę F w otwierającym solo molowo-pentatonicznym nie mogłoby być bardziej doskonałe, gdyby sam Wszechmogący wybrał tę nutę.

Dire Straits – Sultans of Swing

Gitarzysta: Mark Knopfler

Sułtan mówi: „Spędzaj mniej czasu na sprawianiu, by twój harem jęczał, a więcej na sprawianiu, by twoja gitara płakała i śpiewała!”. Dla tych z was, którzy nauczyli się outro solo leniwy sposób –
granie ósemki-nota triplets dla zniechęcających Dm, Bb i C arpeggiaos – dostać swoje palce z powrotem do szopy drewna. To są szesnaste nuty, które „Sultan of Strat” wyrywa.

Lynyrd Skynyrd – Free Bird

Gitarzyści: Gary Rossington i Allen Collins

Parafrazując Adriana Belewa w „Indiscipline” King Crimson, „I repeat my licks, I repeat my licks, I repeat my licks…” To mogłoby trwać w nieskończoność – podobnie jak solo w outro do Free Bird, w którym gitarzyści Rossington i Collins dublują się nawzajem przez większą część tej odjazdowej parady. Jest to imponujące nie ze względu na stopień trudności tych chwytów, ale ze względu na ilość, jaką muszą sobie przypomnieć – 27, wliczając wariacje!

Van Halen – Eruption

Święty Graal dla wszystkich aspirujących gitarzystów rockowych. Naucz się Eruption, a zdobędziesz kilka poważnych praw do chwalenia się. Ale jeśli naprawdę chcesz rekwizytów, musisz okiełznać cały wulkan, a nie tylko sekcje tremolo i tappingu.

The Jimi Hendrix Experience – All Along the Watchtower

Jimi oferuje wiele powodów do ekscytacji w swoim solo Watchtower. Poza mistrzowską manipulacją skalą pentatoniczną c#-moll, Hendrix ma również oktawowe wznoszenia i podwójne stopy w drugiej połowie utworu, co świadczy o jego darze do melodycznego upiększania. To wystarczy, by każdy kot zaczął warczeć.

Stevie Ray Vaughan – Little Wing

Z drobinkami Jimiego, Wesa i Mayfielda oraz całą masą duszy, SRV wykazuje się wyjątkową sprawnością dynamiczną, czyniąc ten pełen szacunku dla Hendrixa cover swoim własnym. Pozornie zagubiona sztuka wśród współczesnych gitarzystów, melodia akordów Vaughana w stylu R&B jest jak bezcenna sztuka. Powinna być zarówno podziwiana jak i studiowana.