Bookshelf
Indukcja lub promocja nowotworów złośliwych piersi lub innych narządów przez implanty silikonowe była przedmiotem badań i kompleksowych przeglądów z negatywnymi wynikami. Pojedyncze opisy przypadków wzbudziły wątpliwości co do rakotwórczości silikonowych implantów piersi. Pytania te dotyczą tego, czy nastąpiło zwiększenie częstości występowania pierwotnego lub nawrotowego raka piersi związanego z silikonowymi implantami piersi, czy nastąpiło zwiększenie częstości występowania nowotworów złośliwych piersi innych niż pierwotny rak piersi związany z implantami oraz czy nastąpiło zwiększenie częstości występowania nowotworów złośliwych innych niż piersi u kobiet z implantami, na przykład guzów litych (raków) innych narządów, mięsaków, chłoniaków lub szpiczaków.
Karcynogenność silikonu lub implantów silikonowych omówiono w Rozdziale 4. Chociaż silikon w postaci implantów o odpowiednim rozmiarze, kształcie i charakterystyce powierzchni może wywoływać rakotwórczość w stanie stałym u podatnych gatunków gryzoni związanych z tym zjawiskiem, nie jest to specyficzna reakcja na silikon. Kancerogeneza w stanie stałym występuje u gryzoni przy ekspozycji na wiele innych substancji. Nie ma przekonujących dowodów na to, że stanowi ona zagrożenie dla ludzi (Brand i Brand, 1980; Morgan i Elcock, 1995). Inne dobrze zaprojektowane i przeprowadzone badania doświadczalne nad rakotwórczością silikonów, które zostały wcześniej omówione, były negatywne.
W rozdziale 1 omówiono niewielką serię opisów przypadków złośliwego nowotworu piersi związanego z zastrzykami silikonowymi. Seria ta składa się ze stosunkowo niewielu doniesień i jak zauważono w innym miejscu, chociaż opisy przypadków mogą być podstawą do formułowania hipotez, nie stanowią dowodu na istnienie związku. Harris przeprowadził ankietę wśród 184 chirurgów wykonujących zabiegi implantacji piersi z użyciem różnych implantów przedsilikonowych (sprzed 1962 roku). Na 16 660 wszczepionych implantów nie odnotowano żadnego przypadku złośliwego nowotworu piersi (Harris, 1961). Podobne wyniki uzyskali Snyderman i Lizardo (1960); tylko 4 z 500 ankietowanych chirurgów plastycznych zgłosiło przypadki nowotworów złośliwych u kobiet z implantami przedsilikonowymi. Badanie DeCholnoky’ego (1970) przeprowadzone wśród 265 chirurgów objęło 10.941 pacjentek; około jedna trzecia z nich miała „otwarte pory”, przedsilikonowe implanty piersi i nie stwierdzono u nich nowotworów. Benavent, 1973; Bingham et al., 1988; Bowers i Radlauer, 1969; Cammarata et al., 1984; Dalinka et al.., 1969; Frantz i Herbst, 1975; Gottlieb et al., 1984; Hausner et al., 1978; Heywang et al., 1985; Holt i Spear, 1984; Hoopes et al., 1967; Lafreniere i Ketcham, 1987; Mendez-Fernandez et al., 1980; Paletta et al., 1992; Perras i Papillon, 1973; Shousha i wsp., 1994; Silverstein i wsp., 1990a-c; Stewart i wsp., 1992; Travis i wsp., 1984).
Komisja oszacowała, że 70% implantacji piersi jest wykonywanych w celu ich powiększenia, czyli nie jest wykonywanych po mastektomii z powodu raka; w Stanach Zjednoczonych w 1997 roku było od 1,5 miliona do 1,8 miliona kobiet z implantami lub około 1 miliona do 1,3 miliona kobiet z implantami w celu ich powiększenia. Biorąc pod uwagę częstość występowania raka piersi w populacji ogólnej, należałoby się spodziewać, że w kohorcie tej wielkości z czasem wystąpią dziesiątki tysięcy przypadków raka piersi. W rzeczywistości rak piersi jest zgłaszany w związku z implantami w cytowanych poniżej badaniach epidemiologicznych lub w badaniach skuteczności mammografii (patrz Cahan i in, 1995, i inne badania w Rozdziale 12) jako spodziewane zdarzenie.
W 1997 roku Brinton i Brown dokonali przeglądu wielu badań dotyczących rakotwórczości silikonowych implantów piersi i stwierdzili, że w badaniach tych nie stwierdzono związku implantów piersi z rakiem piersi, chociaż zauważyli, że niektóre potencjalne wyniki, takie jak nowotwory złośliwe inne niż piersi i mięsaki piersi, lub czynniki, takie jak styl życia, latencja i inne, nie zostały odpowiednio uwzględnione. Lamm (1998) również dokonał przeglądu niektórych badań epidemiologicznych i w metaanalizie czterech badań kohortowych podał standaryzowany współczynnik zachorowalności na raka piersi, który był znacznie mniejszy niż jeden (0,70; 95% CI, 0,55-0,87), sugerując, że implanty piersi były związane ze zmniejszonym ryzykiem tej choroby.
Liczne badania epidemiologiczne, zarówno kohortowe, jak i typu case control, dotyczące potencjalnych związków między rakiem piersi (lub innymi) a silikonowymi implantami piersi dostarczają dobrych dowodów na to, że implanty te nie powodują zwiększenia częstości występowania raka piersi. Dane zbiorcze z tych badań wymieniono w Tabeli 9-1. Dwa małe badania kontrolne (Malone i wsp., 1992) w dwóch grupach wiekowych pacjentek z rakiem piersi o ilorazie szans mniejszym niż jeden nie zostały tu uwzględnione, ponieważ zostały zgłoszone tylko listownie i były mało szczegółowe.
TABELA 9-1
Badania dotyczące silikonowych implantów piersi i raka.
Berkel i wsp. (1992) zgłosili związek powiększania piersi z rakiem piersi u wszystkich kobiet w Albercie, Kanada, które miały implanty w latach 1973-1986. Oczekiwana liczba nowotworów została oszacowana na podstawie danych z Alberta Cancer Registry. Kohorta kobiet z implantami została porównana z kohortą wszystkich kobiet w Albercie, u których rozwinął się rak piersi (N = 13 557). Średni okres obserwacji kohorty implantologicznej wynosił 10,2 roku, a średni czas od zabiegu powiększenia piersi do rozpoznania raka piersi wynosił 7,5 roku. Standardowy współczynnik zachorowalności wynosił 0,476 i był znacząco niższy niż oczekiwano (p < 0,01) (Berkel et al., 1992).
Bryant et al. (1994) zgłosili pewne problemy z metodami badawczymi Berkela et al., które miały tendencję do wprowadzania błędu systematycznego skutkującego niedoszacowaniem standardowego współczynnika zachorowalności. W kolejnym raporcie grupa ta ponownie przeanalizowała oryginalne dane i podała kilka nowych standaryzowanych współczynników zachorowalności (0,76, 0,81, 0,85, 0,68), w zależności od okresów indukcji wynoszących odpowiednio 0, 1, 5 i 10 lat; współczynniki te nie różniły się istotnie od siebie, nie wykazano też, aby zachorowalność na raka piersi była istotnie wyższa lub niższa niż w populacji ogólnej (Bryant i Brasher, 1995).
Brinton i wsp. (1996) przedstawili populacyjne badanie kontrolne obejmujące 2174 przypadki raka piersi i 20009 kontroli dopasowanych pod względem wieku i położenia geograficznego. Współczynnik szans dla augmentacji u pacjentek z rakiem piersi, 0,6 (95% przedział ufności , 0,4-1,0), po dostosowaniu do wielu czynników, w tym wieku, rasy, wielkości ciała i historii raka piersi w rodzinie, między innymi, sugerował mniejszy związek implantów piersi z rakiem piersi.
W serii badań Deapen i współpracownicy opisali związek z rakiem piersi w kohorcie pacjentek z implantami piersi w rejonie Los Angeles w okresie 14 lat (Deapen i in., 1986, 1997; Deapen i Brody, 1992, 1995). Badanie z 1997 roku dotyczy 3,182 kobiet zebranych z prywatnych praktyk w Los Angeles, które miały wszczepione implanty piersi (74% wypełnione żelem) w latach 1953-1980 (91% od 1970 roku). Dane dotyczące raka piersi uzyskano z Los Angeles County Cancer Surveillance Program do 1991 roku. Średni okres obserwacji wynosił 14,4 roku (zakres 0,04-20 lat), a mediana odstępu czasu od wszczepienia implantu do rozpoznania raka piersi wynosiła 10,3 roku. Standaryzowany współczynnik zachorowalności (SIR) wyniósł 0,63 (95% CI, 0,428-0,895), wskazując na znaczący spadek zachorowalności na raka piersi u kobiet z implantami piersi (Deapen et al., 1997).
Używając Danish Hospital Discharge Registry, zidentyfikowano 1135 kobiet z kosmetycznymi implantami piersi w średnim wieku 31 lat i średnim okresie obserwacji 8,4 lat (Friis et al., 1997b). Nie stwierdzono wzrostu standaryzowanego współczynnika zachorowalności na wszystkie nowotwory (N = 27) ani na raka piersi (N = 8): SIR = odpowiednio 1,1 (95% CI, 0,7-1,6) i 1,0 (95% CI, 0,4-2,0). W kohorcie pacjentów otrzymujących implant nie zaobserwowano przypadków szpiczaka mnogiego (oczekiwano 0,1 przypadku). Dane te stanowią aktualizację wstępnego raportu McLaughlin i wsp. (1994).
Glasser i wsp. (1989) przedstawili dane 4 742 pacjentek z rakiem piersi w wieku 20-54 lat zdiagnozowanym w latach 1980-1982 oraz 4 754 osób z grupy kontrolnej, które stanowiły część dużego amerykańskiego badania kontroli przypadków raka i stosowania hormonów steroidowych. Średni odstęp czasu od implantacji do diagnozy lub wywiadu wynosił sześć do siedmiu lat. Skorygowany iloraz szans dla zabiegu powiększenia piersi wynosił 1,0 (95% CI, 0,3-3,3) (Glasser i in., 1989).
Kern i in. (1997) przebadali 680 przypadków wszczepienia implantów piersi u kobiet bez wcześniejszej historii choroby nowotworowej, wykorzystując Uniform Hospital Discharge Data Set z 34 szpitali w Connecticut w latach 1980-1993. Do weryfikacji przypadków raka wykorzystano Connecticut Cancer Registry. Kobiety z implantami porównano z 1022 kobietami z grupy kontrolnej poddanej podwiązaniu jajowodów, która pod kilkoma względami była mniej niż idealna. Średni okres obserwacji kobiet z implantami wynosił 4,6 roku, a grupy kontrolnej 5,4 roku. W grupie z implantami ryzyko względne dla raka piersi i raków innych niż piersi wynosiło odpowiednio 0,67 (95% CI, 0,2-2,17) i 0,21 (95% CI, 0,07-0,60). Nie zaobserwowano przypadków szpiczaka mnogiego ani mięsaka (Kern et al., 1997).
McLaughlin et al. (1994, 1995a, 1998) krótko zrelacjonowali badania kohortowe z Danii i Szwecji. W badaniu duńskim, zgłoszonym po raz pierwszy listownie (McLaughlin et al., 1994), stwierdzono standaryzowane współczynniki zachorowalności mniejsze niż jeden dla raka piersi i dla wszystkich nowotworów; wyniki zostały przedstawione bardziej szczegółowo przez Friis et al. (1997b), co omówiono wcześniej. Badanie szwedzkie zostało najpierw wspomniane w liście (McLaughlin i in., 1995a), a następnie rozszerzone i przedstawione w krótkim komunikacie (McLaughlin i in., 1998). W komunikacie tym opisano badanie obejmujące 3 473 kobiety poddane zabiegowi powiększania piersi, głównie po 1976 roku, ze średnim wiekiem w momencie wszczepienia implantu wynoszącym 30 lat i średnią obserwacji wynoszącą 10,3 roku. Standaryzowane współczynniki zachorowalności (w oparciu o szwedzkie krajowe współczynniki zachorowalności na nowotwory) dla wszystkich nowotworów (N = 74) i dla raka piersi (N = 18) wynosiły odpowiednio 1,1 (95% CI, 0,8-1,3) i 0,7 (95% CI, 0,4-1,1). Zaobserwowano niewielki wzrost zachorowań na raka płuc (SIR = 2,7; 95% CI, 1,1-5,6), brak znaczącego nadmiaru nowotworów limfoproliferacyjnych i jeden przypadek szpiczaka mnogiego (spodziewane przypadki nie zostały zgłoszone, ale przypuszczalnie nieco mniej niż jeden) (McLaughlin i in., 1998).
Park i in. (1998) przeanalizowali dane z dwóch grup kobiet z południowo-wschodniej Szkocji, które miały operacje wszczepienia implantów w celu powiększenia lub rekonstrukcji w dwóch szkockich szpitalach. Grupy te zostały przeanalizowane pod kątem przeciwciał przeciwjądrowych i chorób tkanki łącznej. Grupa otrzymująca implanty z żelu silikonowego w celu powiększenia składała się z 186 kobiet. Chociaż tylko 110 z nich zostało poddanych obserwacji w ramach badania, dane dotyczące raka piersi były dostępne dla wszystkich 186, a żaden rak piersi nie wystąpił.
Te badania epidemiologiczne dotyczące raka piersi i silikonowych implantów piersi są uderzająco spójne w wykazywaniu braku związku. Niektóre z nich mają bardzo małą liczebność (a zatem niską moc), niektóre mają grupy kontrolne, które mogą nie być dokładnie porównywalne (np. podwiązanie jajowodów), a inne mają okresy obserwacji po implantacji, które mogą być krótkie w stosunku do racjonalnie oczekiwanych okresów utajenia między ekspozycją a wystąpieniem nowotworu. Komitet stwierdza jednak, że istnieje wystarczająca liczba badań, w których konsekwentnie i przekonująco wykazano brak związku między rakiem piersi a implantami.
W kilku analizowanych tu badaniach epidemiologicznych zebrano również dane dotyczące wszystkich nowotworów lub nowotworów innych niż piersi i nie stwierdzono żadnego związku z implantami piersi (np. Friis i in., 1997b; Kern i in., 1997; McLaughlin i in., 1994 i 1995a). Raporty Deapen i Brody (1992, 1995) również zawierały informacje o wszystkich nowotworach; u 3112 pacjentek z implantami stwierdzono 45 nowotworów (wobec 50 oczekiwanych) i obliczono standaryzowany współczynnik zachorowalności 0,90 (95% CI, 0,66-1,20). Zwiększona była częstość występowania raka sromu i płuc. Nie zaobserwowano przypadków szpiczaka mnogiego w porównaniu z oczekiwanymi 0,6 (Deapen i Brody, 1992, 1995). Chociaż dane te nie są rozstrzygające, są one ogólnie negatywne; sporadyczne wzrosty zachorowań na poszczególne nowotwory nie są spójne i prawdopodobnie wynikają z przypadku lub czynników zakłócających. W związku z tym komisja stwierdza, że istnieją ograniczone dowody na to, że silikonowe implanty piersi nie są związane z rakami innymi niż piersi.
Niektórzy badacze analizowali nawroty raka lub zgony z powodu raka piersi u pacjentek, u których zastosowano silikonowe implanty do rekonstrukcji piersi po mastektomii. Birdsell i wsp. (1993) stwierdzili, że przeżycie u pacjentek z implantami i bez implantów było podobne. Nawrót raka piersi u 306 pacjentek po rekonstrukcji (207 z implantami podmięśniowymi), które były obserwowane przez średnio 6,4 roku, był podobny do opisywanego w literaturze naukowej (Noone i in., 1994a). Johnson i wsp. (1989) podali, że ich doświadczenia z nawrotem lub zgonem z powodu raka piersi u 118 pacjentek po mastektomii po rekonstrukcji z użyciem implantów były podobne do doświadczeń z pacjentkami po mastektomii bez implantów. Podobne wyniki dotyczące pacjentek z implantami i nawrotów odnotowano również krótko, a następnie w dużej serii porównującej odstępy wolne od nawrotów u kobiet z rekonstrukcją z użyciem implantów i bez niej po mastektomii z powodu raka, przeprowadzonej przez Georgiade i wsp. (1982, 1985). Petit i wsp. (1994) porównali 146 kobiet z implantami żelu silikonowego do rekonstrukcji z 146 dopasowanymi pacjentkami po mastektomii z powodu raka bez implantów, które miały odpowiednio 9- i 12-letnią obserwację, i stwierdzili względne ryzyko nawrotu miejscowego 0,5 (95% CI, 0,3-1,1) i zgonu z powodu raka piersi 0,5 (95% CI, 0,3-1,0). Park i wsp. (1998) przebadali 289 pacjentek po mastektomii z rekonstrukcją za pomocą implantów (176 dobranych do grupy kontrolnej po mastektomii bez implantów) i stwierdzili względne ryzyko nawrotu i zgonu (wszystkie przypadki) wynoszące odpowiednio 0,83 (95% CI, 0,48-1,45) i 0,51 (95% CI, 0,23-1,11). Dane te przedstawiają spójny obraz, że implanty nie zwiększają wskaźników nawrotów raka piersi ani nie zmniejszają wskaźników przeżycia u pacjentek po rekonstrukcji z użyciem implantów.
Mięsaki piersi i inne guzy
Ponieważ silikonowa karcynogeneza w stanie stałym powoduje mięsaki u podatnych gryzoni, zbadano częstość występowania mięsaków piersi u kobiet. Trudno jest ocenić, czy nastąpił wzrost liczby guzów piersi innych niż raki pierwotne, ponieważ nowotwory złośliwe inne niż raki pierwotne są rzadkie, nie miały jednolitej klasyfikacji na przestrzeni lat i prawdopodobnie nie były konsekwentnie zgłaszane w rejestrach nowotworów (Callery i in., 1985). Guzy pochodzenia stromalnego lub włóknistego powstające w kapsule implantu piersi u ludzi byłyby, przypuszczalnie, analogiczne do tych, które powstają w procesie karcynogenezy w stanie stałym u gryzoni. Takie guzy o budowie włóknistej, szpikowej i tłuszczowej występują w piersi, ale są rzadkie, stanowiąc 0,5-1% pierwotnych nowotworów złośliwych piersi (Tang i in., 1979). Te złośliwe guzy z potencjałem do tworzenia przerzutów zostały zgrupowane pod terminem „mięsaki stromalne”. Obecnie nie ma dowodów na to, że mięsaki piersi zwiększyły swoją częstotliwość lub występują wyjątkowo u kobiet z silikonowymi implantami piersi. W przeglądzie przeprowadzonym przez Lorentzena (1988) dla Public Health Service znaleziono tylko dwa doniesienia: Kobayashi et al. (1988); (mięsak stromalny) oraz Morgenstern et al. (1985); (pseudosarkoidalny rak – uznany przez naukowca z departamentu za niezróżnicowany mięsak), oba po wstrzyknięciach silikonu. Mięsaki nie zostały znalezione we wcześniejszych badaniach epidemiologicznych dotyczących wszystkich lub innych niż piersi nowotworów złośliwych występujących u kobiet z implantami. Deapen i wsp. (1997) nie stwierdzili mięsaków we własnym badaniu i przedstawili przegląd (komunikacja osobista M. F. Brennan) mięsaków występujących w Memorial Sloan-Kettering Cancer Center, z których 0,5% dotyczyło piersi, ale żadnego u kobiet z implantami (Deapen i wsp., 1997). Dane z National Cancer Institute’s Surveillance, Epidemiology and End Results (SEER) zostały przeanalizowane pod kątem zmian w częstości występowania mięsaka piersi w latach 1973-1986 (rozszerzone do 1990 r. przez Engel i wsp., 1995), które mogły nastąpić w związku z rosnącą częstością wszczepiania implantów piersi w tym czasie. May i Stroup (1991) nie stwierdzili wzrostu, a Engel i Lamm (1992) również nie stwierdzili wzrostu po ponownej analizie danych, aby uwzględnić dziesięcioletni okres pomiędzy ekspozycją na silikon a pojawieniem się mięsaka. Mięsak piersi był i pozostał niezwykle rzadki, 0,12-0,13 przypadków na 100,000 kobieto-lat (Engel i Lamm, 1992; Engel et al., 1995; Lamm i Engel, 1989; May i Stroup, 1991). Te dowody konsekwentnie nie potwierdzają wzrostu zachorowań na mięsaka piersi związanego z silikonowymi implantami piersi, chociaż analiza danych krajowych nie powinna wykryć niewielkiego wzrostu zachorowań na mięsaka piersi z powodu rzadkości tego stanu.
Inny rzadki guz włóknisty, który może naciekać na otaczające struktury, ale nie daje przerzutów, jest klasyfikowany jako „desmoid”. Rosen i Ernsberger (1989) opisali swoje doświadczenia z 22 przypadkami desmoidów w piersiach. Jeden z tych przypadków był związany z implantami solnymi, które były na miejscu przez kilka lat. Opisano cztery inne przypadki desmoidów w powiązaniu z implantami piersi (Dale i Wardlaw, 1995; Jewett i Mead, 1979; Schiller i in., 1995; Schuh i Radford, 1994). Dale i Wardlaw (1995) dokonali przeglądu literatury i znaleźli mniej niż 75 innych przypadków desmoidów opisanych u kobiet bez implantów piersi. Zwrócono uwagę na związek tych guzów z przebytymi urazami, bliznami po wcześniejszych zabiegach chirurgicznych, włókniakami i chorobą włókniakowatą. Desmoidy występują rzadko; nie ma dowodów na wzrost częstości ich występowania i są one najwyraźniej związane z włóknieniem, które występuje w piersi w warunkach innych niż implantacja. Jest możliwe, że desmoidy mogą występować bardzo rzadko w związku z reakcją zwłóknieniową, która tworzy otoczkę wokół implantu piersi, ale nie ma dowodów na to, że występuje to ze zwiększoną częstością w obecności silikonowych implantów piersi.
Kilka opisów przypadków i artykułów przeglądowych wskazuje, że częstość występowania pierwotnego chłoniaka piersi wynosi 0,05-0,53% pierwotnych nowotworów złośliwych piersi (Petrek, 1987a,b) W ostatnich latach pojawiło się kilka opisów przypadków chłoniaka rozwijającego się w piersiach w związku z implantami silikonowymi (Benjamin et al., 1982; Cook et al., 1995; Duvic et al., 1995; Krech, 1997). Chłoniaki te występowały w kilku odmianach, w tym z pęcherzykowatych komórek skórnych T (ziarniniak grzybiasty i zespół Sézary’ego) oraz z nowotworowych chłoniaków T-komórkowych. Stwierdzono bliskość implantów i reakcję ciała obcego z komórkami olbrzymimi. W kilku badaniach epidemiologicznych (Friis et al., 1997b; Kern et al., 1997; McLaughlin et al., 1998) nie stwierdzono znaczącego wzrostu zachorowań na chłoniaki. Komitet odnotował również dwa doniesienia o raku kolczystokomórkowym pojawiającym się w kapsule implantu piersi (Kitchen i in., 1994; Paletta i in., 1992). Te opisy przypadków są nieliczne i nie stanowią dowodu na związek tych nowotworów złośliwych z implantami piersi.
Kwestia związku między narażeniem na silikon a późniejszym rozwojem gammopatii monoklonalnej o nieokreślonym znaczeniu (MGUS) lub szpiczaka mnogiego u ludzi została poruszona przez Salmona i Kyle’a (1994) w komentarzu do indukcji plazmocytów po dootrzewnowym wstrzyknięciu żelu silikonowego u genetycznie podatnych szczepów myszy (Potter i in., 1994). Kwestia ta jest również omówiona w rozdziale 6 niniejszego raportu. Salmon i Kyle podkreślili, podobnie jak w niniejszym raporcie, że eksperymentalne plazmacytomy można wywołać tylko w specjalnych warunkach u genetycznie podatnych myszy, że różnią się one od szpiczaka mnogiego i że czynniki inne niż silikon mogą wywołać tę odpowiedź u podatnych myszy.
Garland i wsp. (1996) opisali pięć kobiet z Florydy, u których w latach 1990-1993 zdiagnozowano szpiczaka immunoglobulinowego G po 2-12-letniej ekspozycji na implanty z żelem silikonowym. Trzy z tych kobiet były w wieku 45 lat lub mniej. Garland stwierdził, że te trzy przypadki szpiczaka mnogiego u kobiet, którym wszczepiono implanty, kilkakrotnie przewyższały liczbę przypadków spodziewanych w stanie Floryda (Garland i in., 1996). Tricot i wsp. (1996) dokonali przeglądu 114 kobiet ze szpiczakiem mnogim widzianych w latach 1992-1995; 9 (7,9%) z tych kobiet miało silikonowe implanty piersi. Silverman i wsp. (1996a) donieśli o trzech kobietach z silikonowymi implantami piersi i szpiczakiem mnogim; 2 pochodziły z małej serii 34 pacjentów z kliniką szpiczaka mnogiego. Chociaż doniesienia te podnoszą kwestię związku, jako niekontrolowane opisy przypadków nie mogą stanowić podstawy do wyciągania wniosków.
Garland i wsp. (1996) badali również poziom immunoglobulin w małej próbce surowic pochodzących od kobiet z silikonowymi implantami piersi i stwierdzili, że 30% tych kobiet miało podwyższony poziom. Silverman et al. (1996a) dokonali przeglądu poziomów immunoglobulin u 630 objawowych kobiet z silikonowymi implantami piersi o średnim czasie trwania 14 lat i stwierdzili podwyższone poziomy immunoglobulin u 23%. W żadnym z tych badań nie oceniano w pełni częstości występowania innych schorzeń, które mogłyby być związane z podwyższonym poziomem immunoglobulin we krwi u pacjentek z podwyższonymi wartościami. Znaleziono pięć kobiet z MGUS; dwie z tych kobiet (z czterech, z którymi nawiązano kontakt) powróciły do normalnego poziomu immunoglobulin po usunięciu ich implantów z żelem silikonowym. Inne badania, w których badano poziom immunoglobulin u kobiet z implantami – w niektórych stwierdzono wzrost, a w innych nie – omówiono w rozdziale 6. Również w dużym badaniu, które było częścią dużego epidemiologicznego badania kohortowego dotyczącego chorób tkanki łącznej i objawów reumatycznych u kobiet z implantami piersi, nie stwierdzono podwyższonego poziomu immunoglobulin u kobiet z implantami w porównaniu ze zdrowymi osobami bez implantów (Karlson i in., 1999).
Badania epidemiologiczne opisane przez Deapen i Brody (1992, 1995), Friis i wsp. (1997b), Kern i wsp. (1997) oraz McLaughlin i wsp. (1998), omówione wcześniej, nie zaobserwowały znaczącej (lub żadnej) liczby przypadków szpiczaka u kobiet z implantami piersi. Komitet stwierdza, że dowody na związek pomiędzy silikonowymi implantami piersi a szpiczakiem mnogim lub MGUS są niewystarczające.
Wnioski
Istnieje spójna, znacząca, długoterminowa baza dowodów naukowych dotyczących eksperymentalnej kancerogenności i klinicznych doświadczeń w zakresie raka piersi lub innych nowotworów związanych z silikonem i silikonowymi implantami piersi. Na podstawie przeglądu tych dowodów komisja doszła do wniosku, że dostępne dowody nie potwierdzają związku silikonu lub silikonowych implantów piersi z rakotwórczością doświadczalną (inną niż rakotwórczość w stanie stałym u gryzoni), pierwotnym lub nawrotowym rakiem piersi, mięsakiem piersi lub innymi guzami litymi, chłoniakiem lub szpiczakiem. Dowody (choć ograniczone) wskazują na niższe ryzyko zachorowania na raka piersi u kobiet z silikonowymi implantami piersi.