Bumerang

Ten artykuł dotyczy drewnianego narzędzia.

Typowy drewniany bumerang powracający.

Bumerang jest prostym narzędziem, które występuje w różnych kształtach i rozmiarach, w zależności od jego pochodzenia geograficznego lub plemiennego i zamierzonej funkcji. Najbardziej rozpoznawalnym typem jest bumerang powracający, rodzaj kija do rzucania, który po prawidłowym rzuceniu porusza się po zakrzywionej ścieżce i powraca do punktu wyjścia. Inne bumerangi są z rodzaju nie powracających, a niektóre nie są rzucane, ale używane w walce wręcz.

Nowoczesne bumerangi sportowe.

Boomerangi są przede wszystkim kojarzone z australijskimi Aborygenami, ale były również używane przez różne inne ludy świata. Bumerangi mogą być używane jako broń myśliwska, perkusyjne instrumenty muzyczne, pałki bojowe, podpałki, wabiki do polowania na ptactwo wodne oraz jako zabawki do zabawy rekreacyjnej. Plemienne bumerangi mogą być zapisane lub pomalowane na wzory mające znaczenie dla ich twórcy. Większość bumerangów widzianych dzisiaj jest z rodzaju turystycznych lub konkursowych, i są prawie niezmiennie typu powracającego.

Origin of name

Nazwa bumerang pochodzi z języka rdzennego australijskiego plemienia Turuwal Aborygenów, którzy żyli na południe od Sydney, Australia. Bumerang był również błędnie określany jako woomerang, mylony z woomera.

Historia

Bumerangi mogą być uważane za pierwsze cięższe od powietrza maszyny latające wynalezione przez ludzi. Oprócz tego, że były używane przez australijskich Aborygenów, znaleziono je wśród grup ludzi w północno-wschodniej Afryce, na Sardynii, w Indiach i Stanach Zjednoczonych (rdzenni Amerykanie w Arizonie i południowej Kalifornii).

Najstarsze bumerangi australijskich Aborygenów mają 10 000 lat, ale starsze kije myśliwskie odkryto w Europie, gdzie, jak się wydaje, stanowiły część arsenału broni z epoki kamiennej. Jeden bumerang, który został odkryty w jaskini w Karpatach w Polsce, został wykonany z kłów mamuta i uważa się, na podstawie datowania AMS przedmiotów znalezionych wraz z nim, że ma około 30 000 lat. Król Tutanchamon, słynny faraon starożytnego Egiptu, który zmarł ponad 3000 lat temu, posiadał kolekcję bumerangów, zarówno prostych latających (myśliwskich), jak i powracających.

Nikt nie wie na pewno, jak bumerang powracający został wynaleziony po raz pierwszy, ale niektórzy współcześni twórcy bumerangów spekulują, że rozwinął się on ze spłaszczonego kija do rzucania, który jest nadal używany przez australijskich Aborygenów i niektóre inne plemiona na całym świecie, w tym Indian Navajo w Ameryce. Bumerang myśliwski jest delikatnie wyważony i znacznie trudniejszy do wykonania niż powracający. Prawdopodobnie, zakrzywiony lot charakterystyczny dla powracających bumerangów został po raz pierwszy zauważony przez myśliwych z epoki kamiennej, którzy próbowali „dostroić” swoje kije myśliwskie, aby leciały prosto.

Jak wspomniano powyżej, niektóre bumerangi są używane w walce.

Rozmiar i kształt

Bumerangi na sprzedaż na wystawie w Melbourne w 2005 roku.

Najmniejszy bumerang może mieć mniej niż 10 centymetrów (cm) od czubka do czubka, a największy może przekroczyć 2 metry długości.

Bumerang to obracające się skrzydło. Chociaż nie jest to wymóg, że bumerang jest w jego tradycyjnym kształcie, to zwykle jest płaski. Spadający bumerang zaczyna się obracać i większość z nich spada po spirali. Gdy bumerang jest rzucany z dużą rotacją, skrzydła wytwarzają siłę nośną. Większe bumerangi są używane w myślistwie, dlatego po trafieniu w cel spadają na ziemię. Mniejsze są używane w sporcie, i są jedynymi bumerangami, które wracają do rzucającego. Ze względu na szybkie obracanie się, bumerang leci po łuku, a nie po linii prostej. Po prawidłowym rzuceniu bumerang wraca do punktu wyjścia.

Powracające bumerangi składają się z dwóch lub więcej ramion lub skrzydeł, połączonych pod kątem. Każde skrzydło ma kształt aerofoilu, więc powietrze przemieszcza się szybciej nad jedną stroną skrzydła niż nad drugą. Ta różnica w prędkości powietrza tworzy ssanie lub windę wzdłuż tego, co jest w przybliżeniu płaszczyzną, która przecina aerofoil pod kątem zbliżonym do prostego wzdłuż długiej osi skrzydła.

Gyroskopowa precesja jest tym, co sprawia, że bumerang wraca do rzucającego, gdy jest rzucony prawidłowo. To jest również to, co sprawia, że bumerang leci prosto w powietrze, gdy rzucony nieprawidłowo. Z wyjątkiem bumerangów długodystansowych, nie powinny być one rzucane na bok lub jak Frisbee, ale raczej rzucane z długą osią skrzydeł obracających się w prawie pionowej płaszczyźnie. Niektóre bumerangi mają turbulatory – zgrubienia lub wgłębienia na górnej powierzchni, które działają w celu zwiększenia siły nośnej jako aktywatory przejścia warstwy granicznej (aby utrzymać dołączony przepływ turbulentny zamiast laminarnej separacji).

Bumerangi typu Fast Catch mają zazwyczaj trzy lub więcej symetrycznych skrzydeł (w widoku planu), podczas gdy bumerang typu Long Distance ma najczęściej kształt podobny do znaku zapytania. Bumerangi typu Maximum Time Aloft najczęściej mają jedno skrzydło znacznie dłuższe od drugiego. Ta cecha, wraz ze starannie wykonanymi zagięciami i skrętami skrzydeł, pomaga stworzyć efekt „auto-rotacji”, aby zmaksymalizować czas zawisu bumeranga w trakcie opadania z najwyższego punktu lotu.

Technika rzutu

Schemat rzutu bumerangiem.

Praworęczny bumerang wykonuje lot w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara (jak widać z góry), podczas gdy leworęczny bumerang jest skonstruowany jako lustrzane odbicie i krąży zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Większość sportowych bumerangów jest w zakresie około 2,5 do 4 uncji. Zasięg większości z nich wynosi pomiędzy 25 a 40 jardów/metrów. Prawy lub lewy bumerang może być rzucany dowolną ręką, ale kierunek lotu będzie zależał od bumerangu, a nie od rzucającego. Rzucanie bumerangiem niewłaściwą ręką wymaga ruchu, który wielu rzucających może uznać za niewygodny. Skrzydła bumerangu powinny być pod kątem 15 stopni od pionu. Drugi sposób również działa, ale wiele osób uważa, że łatwiej jest nauczyć się w ten sposób. Bumerang powinien być trzymany za czubek za pomocą kciuka i jednego, dwóch lub trzech palców, a następnie uruchomiony do przodu szybko starając się bardziej na spin niż na bardzo dużo siły. Powinien spłaszczyć się w połowie lotu i łuku wokół, czasami przychodzi do odpoczynku trochę przed rzucającego lub za rzucającego, ale idealnie powinien zawisnąć delikatnie i pozwolić rzucający złapać go jako rodzaj kanapki między rękami rzucającego. Powrót bumerangi nie powinny być rzucane poziom jak latający dysk, jak to będzie skręcać w kierunku górnej części jego aerofoils, więc jeśli ten kierunek zdarza się być w górę, a nie na bok może lecieć na tyle wysoko, że lądowanie powoduje uszkodzenie bumerang lub cokolwiek to lands on.

Wind prędkość i kierunek są bardzo ważne dla udanego rzutu. Praworęczny bumerang jest rzucany na prawo od wiatru. Kąt do wiatru zależy od bumerangu, ale zalecane jest rozpoczęcie od kąta 45 stopni. W zależności od tego, gdzie bumerang wyląduje, kąt ten może zostać zmodyfikowany tak, aby uzyskać bliższy powrót. Na przykład, jeśli bumerang wyląduje zbyt daleko po lewej stronie, następnym razem rzuć bardziej na prawo od wiatru. Jeśli chodzi o prędkość wiatru, idealny jest lekki wiatr. Jeżeli wiatr jest wystarczająco silny, aby puszczać latawiec, to jest on zazwyczaj zbyt silny dla bumerangów.

Współczesne zastosowanie

Dzisiaj bumerangi są głównie używane jako przedmioty sportowe. Istnieją różne rodzaje konkursów rzucania, w tym dokładność powrotu, runda aussie, trick catch, maksymalny czas uniesienia, szybki catch i wytrzymałość. Nowoczesny sportowy bumerang (często określany jako „boom” lub „rang”), wykonany jest z fińskiej sklejki brzozowej, twardego drewna, plastiku lub materiałów kompozytowych i występuje w wielu różnych kształtach i kolorach. Większość sportowych bumerangów zazwyczaj waży mniej niż 100 gramów, przy czym bumerangi MTA (bumerangi używane do maksymalnego czasu lotu) często ważą poniżej 25 gramów.

W 2008 roku japoński astronauta Takao Doi sprawdził, że bumerangi działają również w zerowej grawitacji, tak jak na Ziemi. Powtórzył ten sam eksperyment, który przeprowadzili niemiecki astronauta Ulf Meerbold na pokładzie Spacelab w 1992 r. i francuski astronauta Jean-François Clervoy na pokładzie MIR w 1997 r.

Łowy

Uważa się, że kształt i eliptyczny tor lotu powracającego bumerangu czyni go przydatnym do polowań. Hałas generowany przez ruch bumerangu w powietrzu, a także, przez wprawnego miotacza, lekkie przycinanie liści drzewa, na którego gałęziach mieszkają ptaki, pomogłoby wystraszyć ptaki w kierunku miotacza. To było używane do straszyć stada lub grupy ptaków do sieci, które były zwykle rozciągnięte między drzewami lub rzucane przez ukrytych myśliwych (Lloyd, i Mitchinson, 2006, 244).

Boomerangs (określane jako „kije do rzucania”) do polowania na większe ofiary, takie jak kangury, były używane do małych ofiar, jak również. Kije te lecą w niemal prostej linii, gdy rzuca się je poziomo i są wystarczająco ciężkie, by powalić kangura na nogi lub kolana. W przypadku polowania na emu, kij jest rzucany w kierunku szyi, łamiąc ją.

Komunikacja

Zostało udokumentowane, że zachodni wiktoriańscy „aborygeni” używali zwrotnego bumerangu, oprócz polowania, jako środka komunikacji na duże odległości. Ta wizualna komunikacja jest szczególnie przydatna, gdy wiatry lub odległość uniemożliwiają inne dobrze znane metody komunikacji, takie jak cooee.

Konkursy i rekordy

W międzynarodowych zawodach, Puchar Świata odbywa się co drugi rok. Nowoczesne turnieje bumerangowe zazwyczaj obejmują niektóre lub wszystkie z wymienionych poniżej wydarzeń. We wszystkich dyscyplinach bumerang musi przebyć co najmniej 20 metrów od rzucającego. Rzucanie odbywa się indywidualnie. Rzucający stoi w centrum koncentrycznych pierścieni oznaczonych na otwartym polu.

• Aussie Round: uważany przez wielu za ostateczny test umiejętności rzucania bumerangiem. Bumerang powinien idealnie przekroczyć 50 metrowy okrąg i wrócić do środka. Każdy rzucający ma pięć prób. Punkty są przyznawane za odległość, dokładność i złapanie.
• Dokładność: punkty są przyznawane w zależności od tego, jak blisko bumerang ląduje na środku pierścieni. Rzucający nie może dotknąć bumerangu po jego rzuceniu. Każdy rzucający ma pięć prób. W głównych zawodach są dwie dyscypliny dokładności: Accuracy 100 i Accuracy 50
• Endurance: punkty przyznawane są za liczbę złapań osiągniętych w ciągu 5 minut.
• Fast Catch: czas potrzebny na rzucenie i złapanie bumerangu pięć razy. Zwycięzca ma najszybszy czas połowu.
• Trick Catch/Dublling: punkty są przyznawane za trick catches za plecami, między stopami, itp. W Doubling rzucający musi rzucić dwoma bumerangami w tym samym czasie i złapać je kolejno w specjalny sposób.
• Consecutive Catch: punkty są przyznawane za liczbę złapanych przedmiotów zanim bumerang zostanie upuszczony. Wydarzenie to nie jest mierzone czasem.
• MTA 100 (Maximal Time Aloft, rozmiar pola: 100 metrów): punkty są przyznawane za czas spędzony przez bumerang w powietrzu. Pole jest zazwyczaj okręgiem o wymiarach 100 metrów. Alternatywą dla tej dyscypliny, bez ograniczenia do 100 metrów jest MTA unlimited.
• Long Distance: bumerang jest rzucany z punktu środkowego linii bazowej o długości 40 metrów. Mierzona jest najdalsza odległość przebyta przez bumerang od linii bazowej. Po powrocie bumerang musi ponownie przekroczyć linię bazową, ale nie musi być złapany. Specjalna sekcja jest poświęcona LD poniżej.
• Żonglerka: jak w Consecutive Catch, tylko z dwoma bumerangami. W danym momencie jeden bumerang musi być w powietrzu.

Istnieje wiele innych dyscyplin bumerangowych, wiele granych dla zabawy, ale większość z nich nie jest uznawana za oficjalne zawody.

Długodystansowe bumerangi

Długodystansowe bumerangi rzucający dążą do tego, aby bumerang poleciał jak najdalej, jednocześnie wracając blisko punktu rzutu. W zawodach bumerang musi przeciąć wyimaginowaną powierzchnię zdefiniowaną jako nieskończone pionowe wyciągnięcie linii o długości 40 m, która jest wyśrodkowana na rzucającym. Poza zawodami definicja nie jest tak ścisła i rzucający jest szczęśliwy, gdy nie musi przebyć 50 m po rzucie, aby odzyskać bumerang.

Właściwości ogólne

Długodystansowe bumerangi są zoptymalizowane, aby mieć minimalny opór, podczas gdy wciąż mają wystarczającą siłę nośną, aby lecieć i wracać. Z tego powodu mają one bardzo wąskie okno rzutu, co zniechęca wielu początkujących do kontynuowania tej dyscypliny. Z tego samego powodu, jakość produkowanych bumerangów długodystansowych jest często nie do określenia.

Dzisiejsze bumerangi długodystansowe mają prawie wszystkie kształt litery S lub ? i wszystkie mają profil po obu stronach (profil na dolnej stronie jest czasami nazywany podcięciem). Ma to na celu zminimalizowanie oporu i obniżenie siły nośnej. Podnoszenie musi być niskie, ponieważ bumerangiem rzuca się z prawie całkowitym layoverem (płasko). Bumerangi długodystansowe najczęściej wykonane są z materiałów kompozytowych, głównie kompozytów epoksydowych z włóknem szklanym.

Tor lotu

Projekcja toru lotu bumerangu długodystansowego na ziemię przypomina kroplę wody. W starszych typach bumerangów długodystansowych (wszystkie typy tzw. dużych haków) pierwsza i ostatnia tercja toru lotu są bardzo niskie, podczas gdy środkowa tercja jest szybkim wznoszeniem się, po którym następuje szybkie opadanie. Obecnie bumerangi są wykonane w taki sposób, że cały ich tor lotu jest prawie planarny ze stałym wznoszeniem w pierwszej połowie trajektorii i dość stałym opadaniem w drugiej połowie.

Zainteresowanie dyscypliną

Długodystansowe rzucanie bumerangiem było uważane za królewską konkurencję w XX wieku, ale z nowymi materiałami i podejściem stosowanym w XXI wieku, rzucanie na 100 m stało się normalne, a zainteresowanie tą kategorią spadło. Podano następujące powody:

• Technika rzutu: Technika rzutu jest nieco inny i mniej naturalne, jak bumerang musi być rzucony prawie poziomo leżał w dół, ale celując wysoko, ale z maksymalną mocą używane.
• Zwodnicze ćwiczenia: Bumerangi długodystansowe są trudniejsze do wykonania lub zdobycia, ponieważ muszą być znacznie bardziej zoptymalizowane, aby osiągnąć dobre wyniki, co wymaga większego nakładu pracy. Z drugiej strony łatwo je zgubić, ponieważ na 100 m tylko osoby z dobrym wzrokiem widzą je wyraźnie, a czasami nawet nie wykonują zwrotu i lecą dalej prosto przed siebie. Nie bez znaczenia jest też fakt, że nie wszystkie boiska są wystarczająco duże, płaskie i puste, aby umożliwić ćwiczenie.
• Rozstawianie w turniejach: Ze względu na trudności w organizacji zawodów w tej kategorii, zawody są często oddzielone od reszty dyscyplin i zaplanowane jako ostatni dzień całego turnieju, często poniedziałek.

Z drugiej strony, ponieważ miotaczy długodystansowych jest niewielu w porównaniu z tymi w innych dyscyplinach, korzystają oni z ducha rodzinnego podczas zawodów LD.

Powiązane terminy

Kylie jest jednym z aborygeńskich słów oznaczających kij myśliwski używany w działaniach wojennych i do polowania na zwierzęta. Zamiast podążać zakrzywionym torem lotu, leci w linii prostej od rzucającego. Są one zazwyczaj znacznie większe niż bumerangi. To może podróżować na bardzo duże odległości, a ze względu na jego wielkość i kształt haka może sparaliżować lub zabić zwierzę lub ludzkiego przeciwnika. Słowo to jest prawdopodobnie angielskim przekręceniem słowa oznaczającego bumerang wziętego z jednego z języków Pustyni Zachodniej, na przykład, Warlpiri słowo karli.

Zobacz także

• Australijscy aborygeni
• Rdzenne ludy obu Ameryk

Notatki

• Jones, Philip. Boomerang: Behind an Australian Icon. Kent Town, AU: Wakefield Press, 2004. ISBN 1862543828
• Lloyd, John, and John Mitchinson. The Book of General Ignorance. Londyn, Wielka Brytania: Faber and Faber, 2006. ASIN B001MAPLCY
• Mason, Bernard S. Boomerangs – How To Make And Throw Them. New York, NY: Dover Publications; London, UK: Constable, 1974. ISBN 9780486230283

All links retrieved June 17, 2016.

• Unspinning the Boomerang – The Maths and Physics of a Boomerang.
• Boomerang aerodynamics – an online dissertation.
• What is a Boomerang? – Boomerang Association of Australia.
• How to Throw Boomerangs – (Przewodnik od początkującego do zaawansowanego rzucania bumerangami.)