[Clinical and pathogenic aspects of NARES (non-allergic rhinitis with eosinophilic syndrome)]

Niealergiczny nieżyt nosa z zespołem eozynofilowym (NARES) stanowi 14% nieżytów nosa. Definiuje go zespół nadreaktywności nosa trwający dłużej niż 3 miesiące, brak czynnika atopowego oraz eozynofilia wydzieliny nosowej o 20% większa od leukocytów. Główne cechy zostały przedstawione przez autorów na podstawie 20 obserwacji. Objawy są znacznie bardziej nasilone niż w innych postaciach nieżytu nosa. Bardzo często występują zaburzenia węchu. Objawy często nie reagują na leki przeciwhistaminowe, a nawet kortykoidy. Endoskopia potwierdza częstość występowania mikropolipowatości rozpoczynającej się w ujściu, a tomografia komputerowa ujawnia częstość hiperplazji błony śluzowej zatok (obejmującej przede wszystkim komórki etmoidalne). Hiperadrenergię często stwierdza się w badaniu papavenirem IDR oraz w teście z izoprenaliną IV. W dwóch przypadkach stwierdzono współistnienie nietolerancji aspiryny i nadreaktywności oskrzeli, potwierdzonej testem karbacholowym. Badanie histologiczne i immunofluorescencyjne błony śluzowej przysadki w 40% przypadków wykazało obecność nacieku eozynofilowego. Naciek ten jest często znakowany przeciwciałem monoklonalnym BB10. Ewolucja NARES wydaje się obejmować trzy etapy: eozynofilię wydzielniczą przy zdrowej błonie śluzowej, naciek eozynofilowy błony śluzowej i aktywację eozynofilów in situ. W dwóch przypadkach obserwowano ewolucję w kierunku eozynofilowego PNS, a następnie triady. Autorzy wysuwają hipotezy tłumaczące miejscowy, nosowy napływ eozynofilów.