Co to jest dysautonomia?

Dysautonomia odnosi się do grupy zaburzeń neurologicznych, w których autonomiczny układ nerwowy (ANS) uległ dysregulacji. Może to obejmować niewydolność albo współczulnego lub przywspółczulnego układu nerwowego, albo obu tych układów. Objawy dysautonomii mogą wpływać na każdy system w organizmie, czasami w nieprzewidywalny sposób. Symptomy mogą być łagodne lub osłabiające. Mogą też mieć różną intensywność lub nie ustępować. W zależności od rodzaju dysautonomii i jej przyczyny, pacjenci mogą zmagać się z objawami na stałe lub w niektórych przypadkach powrócić do zdrowia.

Istnieje wiele różnych rodzajów dysautonomii, w tym zespół ortostatycznego częstoskurczu posturalnego (POTS), omdlenia neuronalne (NMS), nietolerancja ortostatyczna (OI), autoimmunologiczna autonomiczna ganglionopatia (AAG), czysta niewydolność autonomiczna (PAF), zanik wieloukładowy (MSA) i inne. Podczas gdy niektóre specyficzne typy są rzadkie, dysautonomia sama w sobie nie jest. Ponad 70 milionów ludzi na świecie żyje z jedną lub więcej form dysautonomii. (1)

W niektórych przypadkach, skądinąd zdrowi pacjenci mogą rozwinąć dysautonomię lub przyczyna może być nieznana. Istnieją również pacjenci, u których dysautonomia rozwija się wtórnie do innych schorzeń, takich jak zespół Ehlersa-Danlosa, zespół Marfana, malformacja Chiariego, zaburzenie aktywacji komórek tucznych, neuropatia autonomiczna, stwardnienie rozsiane, choroba Parkinsona, cukrzyca, celiakia, zespół Sjögrena, zaburzenia mitochondrialne i inne. Pacjenci, u których dysautonomia jest spowodowana chorobą podstawową, prawdopodobnie będą zmagać się z objawami do pewnego stopnia przez czas nieokreślony. Jednakże, jeśli to możliwe, leczenie choroby podstawowej może czasami poprawić objawy dysautonomii.