Diego Velazquez Biografia, Życie, Ciekawostki

Hiszpański malarz Diego Rodriguez de Silva y Velazquez urodził się w Sewilli w Andaluzji. Był pierwszym z dzieci swoich rodziców. Jego dokładna data urodzenia nie jest znana, ale został ochrzczony wkrótce potem, 6 czerwca 1599 roku.

Jego rodzice wykształcili Velazqueza, a później otrzymał odpowiednie szkolenie w zakresie języków i filozofii. Jego rodzice nauczyli go bać się Boga. Diego był pod wpływem wielu artystów i wcześnie przejawiał talent. Zaczął uczyć się u Francisco de Herrery, u którego przebywał przez rok. Velazquez miał wtedy zaledwie 12 lat. Następnie zaczął terminować u Francisco Pacheco – artysty z Sewilli, u którego przebywał przez pięć lat.

Wczesna twórczość

Do czasu, gdy Diego Velazquez miał 20 lat, zdążył już wyrobić sobie doskonałą opinię w Sewilli. Znany był z zabawnych scen, jak Stara kobieta smażąca jajka, oraz z tematów bardziej religijnych, jak Adoracja Magów.

W 1922 roku Velazquez udał się do Madrytu i przedstawił się kapelanowi królewskiemu, Don Juanowi de Fonseca. Dla niego Velazquez namalował portret poety Luisa de Gongory. W tym samym roku zmarł ulubiony nadworny malarz króla, a Velazquez został zaproszony na dwór. Po wykonaniu kilku portretów, zamówiono obraz króla.

Król usiadł do Diego 16 sierpnia 1623 roku, a portret został ukończony w ciągu jednego dnia. Prawdopodobnie był to tylko szkic, ale król był zadowolony i zaprosił Velazqueza do przeniesienia się do Madrytu. Mieszkał tam do końca życia. Za swoje usługi dla króla Velazquez otrzymywał wynagrodzenie w wysokości 20 dukatów miesięcznie, plus opiekę medyczną, zakwaterowanie i zapłatę za przyszłe obrazy.

W 1627 roku wygrał konkurs dla najlepszych malarzy w Hiszpanii, którego tematem było wypędzenie Maurów. Jego obraz został zniszczony w pożarze pałacu w 1734 roku. W 1629 roku namalował obraz Bacchus – Triumf Bachusa. Obraz ten jest jednym z najlepszych przykładów wczesnej twórczości Velazqueza. W tym samym roku wyjechał do Włoch i spędził tam półtora roku. Ta podróż miała duży wpływ na jego późniejszy styl.

Okres Średni

Po powrocie z Włoch, Diego Velazquez zaczął malować wiele portretów księcia i następcy tronu hiszpańskiego. Velazquez rzadko podpisywał swoje prace, a w archiwach dworskich zachowały się jedynie informacje o jego najważniejszych dziełach. Dlatego też nie jest znana dokładna ilość jego dzieł.

Jednym z najwcześniejszych i stałych mecenasów Velazqueza był minister Olivares. Najbardziej godny uwagi jest pełnometrażowy obraz z Olivaresem noszącym order Alcantary, a także jego portret na koniu.

Velazquez często towarzyszył królowi Filipowi w jego podróżach do Aragonii, był także obecny, gdy zdobywał Leridę. Namalował wtedy konny portret króla prowadzącego swoje wojska. Velazquez wykonał w sumie 40 portretów dla Filipa.

Artysta często malował portrety innych członków dworu. Namalował portret pierwszej żony Filipa i ich dzieci. Namalował również Don Baltasara Carlosa w Pałacu Buckingham, Kawalerów, kościelnych i poetę Francisco de Quevedo. Z szacunkiem i sympatią namalował też kilka karłów, na przykład na obrazie Faworyt w 1644 roku.

Do jego najdoskonalszych obrazów religijnych z tego okresu należy Chrystus Ukrzyżowany, przedstawiający Chrystusa zaraz po śmierci.

Powrót do Włoch

Diego Velazquezowi król powierzył zadanie stworzenia akademii sztuki w Hiszpanii. Kraj ten posiadał wiele obrazów, ale brakowało mu rzeźb, dlatego został wysłany do Włoch, aby dokonać pewnych zakupów. Towarzyszył mu jego asystent Juan de Pareja, niewolnik wyszkolony przez Velazqueza.

Velazquez podróżował do Malagi, Genui, Mediolanu i Wenecji. Odwiedził również Modenę, gdzie namalował księcia. Podczas pobytu we Włoszech, namalował również papieża Innocentego X. W tym momencie styl Velazqueza był postrzegany jako manera abreviada dla jego odważniejszego i ostrzejszego sposobu malowania. Velazquez namalował portret swojego asystenta, który obecnie znajduje się w Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku. To dzieło było najprawdopodobniej rozgrzewką przed namalowaniem papieża.

Późniejsza kariera

Diego Velazquez wrócił do Hiszpanii z około 300 rzeźbami, w tym 12 kopiami lwów Medyceuszy. Jego kolekcja została uporządkowana i skatalogowana dla króla. Jednak po śmierci Philipsa dzieła sztuki budzące odrazę hiszpańskiego kościoła stopniowo znikały. Pierwsza żona króla zmarła, a on sam ożenił się po raz drugi. Ich najstarsza córka jest tematem obrazu Las Meninas z 1656 roku. Obraz ten jest jednym z najlepszych przykładów europejskiego baroku. Na obrazie król i królowa wiszą na tylnej ścianie, co w genialny sposób przepowiedziało upadek Cesarstwa Hiszpańskiego.

Velazquez otrzymał honorowy Krzyż Świętego Jakuba z Orderu Santiago w 1659 roku. Krzyż można było otrzymać tylko po udowodnieniu, że nie miał żydowskiego ani moczarowskiego rodowodu. Jego zajęcie jako handlarza było uzasadnione, ponieważ Velazquez pracował dla życzliwych i nie praktykował sprzedaży swoich prac.

Jedynym zachowanym aktem kobiecym Velazqueza jest La, Venus del Espejo. Uniknął cenzury Inkwizycji, ponieważ pracował dla króla. Dwoma głównymi mecenasami sztuki były kościół i dwór. Podczas gdy Velazquez był ulubieńcem dworu, kościół wolał Bartolome Esteban Murillo. Jego ostatnie dzieła to Las Hilanderas (Prządki) około 1657 roku, Infantka Margarita Teresa w niebieskiej sukni.

Ostatnie lata

W 2009 roku odkryto jeden z oryginałów Diego Velazqueza. Portret mężczyzny znajdował się w zbiorach Metropolitan Museum of Art, które kojarzone było ze zwolennikami artysty. Po oczyszczeniu i odrestaurowaniu obrazu okazało się, że jest to jego oryginalne dzieło.

Odnaleziono obraz w Yale University Art Gallery, który może należeć do Velazqueza, ale Muzeum Prado nie wydało wyroku.

W 2011 roku portret odnaleziony w kolekcji XIX-wiecznego malarza Matthew Sheppersona był nieznanym wcześniej dziełem Velazqueza. Obraz został sprzedany na aukcji za 3 miliony funtów.

Rodzina

Diego Velazquez ożenił się w 1618 roku z Juaną Pacheco, córką swojego nauczyciela. Mieli dwie córki – Franciscę de Silva Velazquez y Pacheco i Ignacię, która zmarła w wieku niemowlęcym. Jego żona i córka są jedyną znaną rodziną Velazqueza.

Potomkowie Diego Velazqueza, poprzez jego córkę, są uważani za markizów Monteleone, a poprzez nich kilku europejskich królików – królowa Sofia z Hiszpanii, królowa Beatrix z Holandii, król Carl XVI Gustaf ze Szwecji, a także Henri, Wielki Książę Luksemburga i Hans-Adam II, książę Liechtensteinu.