Efekt Eureka
Wstępne badaniaEdit
Badania nad momentem Aha! sięgają ponad 100 lat wstecz, do pierwszych eksperymentów psychologów Gestalt nad poznaniem szympansów. W swojej książce z 1921 roku Wolfgang Köhler opisał pierwszy przypadek wnikliwego myślenia u zwierząt: Jeden z jego szympansów, Sultan, został postawiony przed zadaniem dosięgnięcia banana, który został zawieszony wysoko na suficie, tak że nie można go było dosięgnąć skacząc. Po kilku nieudanych próbach dosięgnięcia banana, Sultan dąsał się przez chwilę w kącie, po czym nagle podskoczył, ułożył kilka pudełek jedno na drugim, wspiął się na nie i w ten sposób był w stanie dosięgnąć banana. Obserwacja ta została zinterpretowana jako wnikliwe myślenie. Prace Köhlera kontynuowali Karl Duncker i Max Wertheimer.
Efekt Eureki został później opisany przez Pamelę Auble, Jeffreya Franksa i Salvatore Soraci w 1979 roku. Osoba badana miała otrzymać początkowo mylące zdanie, takie jak „Stóg siana był ważny, ponieważ tkanina się rozerwała”. Po pewnym czasie niezrozumienia zdania przez osobę czytającą, pojawiało się słowo wskazujące (spadochron), osoba czytająca mogła zrozumieć zdanie, co skutkowało lepszym zapamiętaniem w testach pamięciowych. Osoby badane spędzają znaczną ilość czasu na próbach rozwiązania problemu i początkowo zakładano, że rozwój w kierunku zrozumienia może odgrywać rolę w lepszym zapamiętywaniu. Nie znaleziono jednak dowodów na to, że opracowanie ma jakikolwiek wpływ na zapamiętywanie. Stwierdzono, że zarówno „łatwe” jak i „trudne” zdania, które wywołały efekt Aha! miały znacząco lepsze wskaźniki zapamiętywania niż zdania, które badani byli w stanie zrozumieć od razu. W rzeczywistości jednakowe wskaźniki zapamiętywania uzyskano zarówno dla „łatwych”, jak i „trudnych” zdań, które początkowo były niezrozumiałe. Wydaje się, że to właśnie niezrozumienie do zrozumienia skutkuje lepszym zapamiętywaniem. Istota uczucia aha leżącego u podstaw rozwiązywania problemów wglądu była systematycznie badana przez Danka i wsp. oraz Shen i jego współpracowników.
Jak ludzie rozwiązują problemy wgląduEdit
Obecnie istnieją dwie teorie na temat tego, jak ludzie dochodzą do rozwiązania problemów wglądu. Pierwsza z nich to teoria monitorowania postępu. Osoba będzie analizować odległość od swojego obecnego stanu do stanu docelowego. Kiedy osoba zda sobie sprawę, że nie może rozwiązać problemu będąc na swojej obecnej ścieżce, będzie szukać alternatywnych rozwiązań. W problemach wglądu to zwykle występuje późno w zagadce. Drugim sposobem, w jaki ludzie próbują rozwiązać te zagadki, jest teoria zmian reprezentacyjnych. Osoba rozwiązująca problem początkowo ma niskie prawdopodobieństwo sukcesu, ponieważ używa niewłaściwej wiedzy, ponieważ stawia niepotrzebne ograniczenia na problem. Kiedy osoba ta rozluźni swoje ograniczenia, może wprowadzić do pamięci roboczej wcześniej niedostępną wiedzę, aby rozwiązać problem. Osoba ta wykorzystuje również dekompozycję kawałków, w której rozdziela sensowne kawałki na ich części składowe. Zarówno rozluźnienie ograniczeń, jak i dekompozycja kawałków pozwalają na zmianę reprezentacji, czyli zmianę rozkładu aktywacji w pamięci roboczej, w którym to momencie osoba może wykrzyknąć: „Aha!” Obecnie obie te teorie mają wsparcie, przy czym teoria monitorowania postępu jest bardziej odpowiednia dla problemów wieloetapowych, a teoria zmiany reprezentacji bardziej odpowiednia dla problemów jednoetapowych.
Efekt Eureka w pamięci występuje tylko wtedy, gdy następuje początkowe zamieszanie. Kiedy badanym prezentowano słowo-wskazówkę przed przedstawieniem mylącego zdania, nie było żadnego wpływu na zapamiętywanie. Jeśli wskazówka została podana po zaprezentowaniu zdania, nastąpił wzrost zapamiętywania.
MemoryEdit
Określono, że zapamiętywanie jest większe dla elementów, które zostały wygenerowane przez badanego, w porównaniu do tych, które zostały mu zaprezentowane. Wydaje się, że istnieje przewaga pamięciowa dla przypadków, w których ludzie są w stanie sami stworzyć odpowiedź, przypomnienie było wyższe, gdy pojawiały się reakcje Aha! Badani testowali zdania, które początkowo były trudne do zrozumienia, ale kiedy prezentowano im słowo, którego dotyczyła wskazówka, zrozumienie stawało się bardziej oczywiste. Znaleziono również inne dowody wskazujące, że wysiłek włożony w przetwarzanie bodźców wizualnych był przywoływany częściej niż bodźce, które były po prostu prezentowane. Badanie to przeprowadzono przy użyciu metody połącz kropki lub instrukcji słownej, aby stworzyć nonsensowny lub prawdziwy obraz. Uważa się, że wysiłek włożony w zrozumienie czegoś podczas kodowania wywołuje aktywację alternatywnych wskazówek, które później uczestniczą w przypominaniu.
Lateralizacja mózgowaEdit
W badaniach z zastosowaniem funkcjonalnego rezonansu magnetycznego i elektroencefalogramu stwierdzono, że rozwiązywanie problemów wymagających wglądu wiąże się ze zwiększoną aktywnością w prawej półkuli mózgowej w porównaniu z rozwiązywaniem problemów niewymagających wglądu. W szczególności, zwiększona aktywność została znaleziona w prawej półkuli przedniej górnej skroniowej gyrus.
SleepEdit
Niektóre nieświadome przetwarzanie może mieć miejsce, gdy osoba śpi, i istnieje kilka przypadków odkryć naukowych przychodzących do ludzi w ich snach. Friedrich August Kekulé von Stradonitz powiedział, że struktura pierścienia benzenu przyszła do niego we śnie, w którym wąż zjadał swój własny ogon. Badania wykazały zwiększoną wydajność przy problemach z wglądem, jeśli badani spali podczas przerwy między otrzymaniem problemu a jego rozwiązaniem. Sen może funkcjonować, aby zrestrukturyzować problemy i pozwolić na osiągnięcie nowych wglądów. Henri Poincaré stwierdził, że ceni sen jako czas na „nieświadomą myśl”, która pomaga mu przebrnąć przez problemy.
Inne teorieEdit
Profesor Stellan Ohlsson uważa, że na początku procesu rozwiązywania problemu, niektóre istotne cechy problemu są włączone do mentalnej reprezentacji problemu. W pierwszym etapie rozwiązywania problemu, jest on rozpatrywany w świetle wcześniejszych doświadczeń. W końcu dochodzi do impasu, w którym wszystkie podejścia do problemu zawiodły, a osoba staje się sfrustrowana. Ohlsson uważa, że ten impas napędza nieświadome procesy, które zmieniają mentalną reprezentację problemu, i spowodować nowe rozwiązania do occur.
Ogólna procedura prowadzenia badań ERP i EEGEdit
Podczas badania wglądu, lub efekt Aha!, ERP lub EEG ogólne metody są używane. Na początku wykonywany jest pomiar bazowy, w którym badany proszony jest o przypomnienie sobie odpowiedzi na pytanie. Po tym, podmioty są proszone o skupienie się na ekranie, podczas gdy logograf jest pokazany, a następnie są one podane czas z pustym ekranie, aby uzyskać odpowiedź, po ich wykonaniu są one wymagane, aby nacisnąć klawisz. Po czym odpowiedź pojawia się na ekranie. Badani są następnie proszeni o naciśnięcie jednego klawisza, aby wskazać, że myśleli o poprawnej odpowiedzi i innego, aby wskazać, jeśli odpowiedź jest błędna, w końcu, aby nie naciskać klawisza w ogóle, jeśli nie są pewni lub nie znają odpowiedzi.
Dowody w badaniach EEGEdit
Aktywność neuronalna w stanie spoczynku ma stały wpływ na strategie poznawcze stosowane podczas rozwiązywania problemów, szczególnie w przypadku dochodzenia do rozwiązań przez metodyczne poszukiwanie lub przez nagły wgląd. Dwie stosowane strategie poznawcze polegają zarówno na poszukiwaniu i analizie aktualnego stanu problemu, aż do stanu docelowego tego problemu, natomiast problemy wglądu polegają na nagłym uświadomieniu sobie rozwiązania problemu.
Badane osoby były najpierw rejestrowane w bazowym stanie spoczynku myślenia. Po przebadaniu metodą opisaną w Ogólnej Procedurze Prowadzenia Badań ERP i EEG, dokonywano stosunku wglądu do braku wglądu w rozwiązanie problemu w celu określenia, czy dana osoba jest klasyfikowana jako osoba o wysokim wglądzie (HI), czy o niskim wglądzie (LI). Rozróżnienie pomiędzy osobami HI i LI było ważne, ponieważ obie grupy używają różnych strategii poznawczych do rozwiązywania problemów anagramowych użytych w tym badaniu. Uważa się, że aktywacja prawej półkuli jest zaangażowana w efekt Aha!, więc nie jest zaskoczeniem, że osoby HI wykazują większą aktywację w prawej półkuli niż w lewej w porównaniu z osobami LI. Znaleziono dowody na poparcie tej tezy, u osób z HI występowała większa aktywacja w prawym grzbietowo-przednim (niskie pasmo alfa), prawym dolnym przednim (pasma beta i gamma) i prawym ciemieniowym (pasmo gamma). W przypadku osób z LI aktywne były lewe obszary dolno-czołowe i lewe przednio-skroniowe (niskie pasmo alfa).
Występowały również różnice w zakresie uwagi pomiędzy osobami z HI i LI. Sugeruje się, że osoby wysoce kreatywne wykazują uwagę rozproszoną, co pozwala im na większy zakres bodźców środowiskowych. Stwierdzono, że osoby, które wykazywały HI będą miały mniejszą aktywność potylicznego pasma alfa w stanie spoczynku, co oznacza, że będzie mniejsza inhibicja systemu wizualnego. Osoby, które były mniej kreatywne, skupiały swoją uwagę, co powodowało, że próbkowały mniej bodźców z otoczenia. Chociaż, LI osoby wykazały, że mają więcej potylicznej aktywności beta, spójne z podwyższonej uwagi skupionej.
Dowody w badaniach ERPEdit
Te wyniki są bardziej odzwierciedlają modele, a nie empiryczne dowody, jak lokalizacja źródła jest trudne do określenia dokładnie.Ze względu na charakter tych badań, które wykorzystują chińskie logografy, istnieje trudność w dokładnym tłumaczeniu; bariera językowa z pewnością istnieje.
Istnieją pewne trudności, które istnieją w obrazowaniu mózgu, jeśli chodzi o wgląd, co czyni go trudnym do omówienia mechanizmów neuronalnych. Kwestie obejmują: że wgląd występuje, gdy nieuzasadnione umysłowej fiksacji jest złamany i kiedy nowe skojarzenia związane z zadaniem są tworzone na górze starych umiejętności poznawczych.
Jedna teoria omówione, że „Aha” odpowiedzi produkowane bardziej negatywne wyniki ERP, N380 w ACC, niż „No-Aha” odpowiedzi, 250-500 ms, po odpowiedź została wyprodukowana. Autorzy podejrzewali, że to N380 w ACC, który odgrywa rolę znaku ostrzegawczego łamania zestaw mentalny, był odbiciem efektu Aha! Inne badanie wykazało, że efekt Aha! był wywoływany w N320, który wykazuje silną aktywację w regionie środkowo-przyśrodkowym. Te poprzednie badania odzwierciedlają założenie badania, że efekt Aha! występuje w przedniej części kory zakrętu obręczy, podczas gdy niniejsze badanie znajduje wyniki wskazujące, że odpowiedzialna jest za to tylna część kory zakrętu obręczy. Stwierdzono, że istnieje N350 w tylnej korze zakrętu obręczy dla udanego odgadywania logografów, a nie w przedniej korze zakrętu obręczy. Wydaje się, że tylna kora zakrętu obręczy pełni bardziej niewykonawczą funkcję w monitorowaniu i hamowaniu nastawienia umysłu i funkcji poznawczych.
Innym istotnym odkryciem badania przeprowadzonego przez Qiu i Zhang (2008) był późny pozytywny komponent (LPC) w udanym odgadywaniu logografu, a następnie rozpoznawaniu odpowiedzi w 600 i 700 ms, po bodźcu, w zakręcie przyhipokampowym (BA34). Dane te sugerują, że parahippocampus jest zaangażowany w poszukiwanie poprawnej odpowiedzi poprzez manipulowanie nią w pamięci roboczej i integrowanie relacji pomiędzy podstawami docelowego logografu. Parahippocampal gyrus może odzwierciedlać powstawanie nowych skojarzeń podczas rozwiązywania problemu wglądu.
Inne badanie ERP jest dość podobny do Qiu i Zhang, 2008 badania, jednak to badanie twierdzi, że aktywacja przedniej kory zakrętu obręczy na N380, które mogą być odpowiedzialne za pośrednictwo łamanie zestaw umysłowy. Inne obszary zainteresowania to kora przedczołowa (PFC), tylna kora ciemieniowa i przyśrodkowy płat skroniowy. Jeśli badanym nie udało się rozwiązać zagadki, a następnie pokazano im prawidłową odpowiedź, wykazywali oni uczucie wglądu, co odzwierciedlały zapisy elektroencefalogramowe.
Ogółem, jest dość oczywiste, że istnieje wiele aspektów, które mogą wyjaśnić efekt Aha! Żaden konkretny obszar nie został określony, ale z zebranych informacji wynika, że wgląd pojawia się w wielu częściach mózgu, w danym okresie czasu.
Dowody w badaniach fMRIEdit
Badanie, którego celem było zarejestrowanie aktywności, która pojawia się w mózgu podczas momentu Aha! przy użyciu fMRI zostało przeprowadzone w 2003 roku przez Jing Luo i Kazuhisę Niki. Uczestnikom tego badania przedstawiono serię japońskich zagadek i poproszono o ocenę swoich wrażeń w odniesieniu do każdego pytania przy użyciu następującej skali: (1) Rozumiem to pytanie bardzo dobrze i znam odpowiedź; (2) Rozumiem to pytanie bardzo dobrze i czuję, że jest interesujące, ale nie znam odpowiedzi; lub (3) Nie rozumiem tego pytania i nie znam odpowiedzi.Ta skala pozwoliła badaczom przyjrzeć się tylko tym uczestnikom, którzy doświadczyliby momentu Aha! po zobaczeniu odpowiedzi na zagadkę. W poprzednich badaniach nad wglądem, naukowcy odkryli, że uczestnicy zgłaszali uczucia wglądu, gdy oglądali odpowiedź na nierozwiązaną zagadkę lub problem.Luo i Niki mieli na celu rejestrowanie tych uczuć wglądu w swoich uczestników za pomocą fMRI. Metoda ta pozwoliła badaczom bezpośrednio obserwować aktywność, która występowała w mózgach uczestników podczas momentu Aha! Rzecz, która może poruszyć ciężkie kłody, ale nie może poruszyć małego gwoździa → Rzeka.
Uczestnicy mieli 3 minuty na odpowiedź na każdą zagadkę, zanim odpowiedź na zagadkę została ujawniona. Jeśli uczestnik doświadczył momentu Aha! po zobaczeniu poprawnej odpowiedzi, aktywność mózgu zostanie zarejestrowana na fMRI.Wyniki fMRI dla tego badania wykazały, że kiedy uczestnicy otrzymali odpowiedź na nierozwiązaną zagadkę, aktywność w ich prawym hipokampie wzrosła znacząco podczas tych momentów Aha! Ta zwiększona aktywność w prawym hipokampie może być przypisana do tworzenia nowych skojarzeń pomiędzy starymi węzłami. Te nowe skojarzenia z kolei wzmocnią pamięć dla zagadek i ich rozwiązań.
Ale różne badania wykorzystujące EEG, ERP i fMRI donoszą o aktywacji w różnych obszarach mózgu podczas momentów Aha!, aktywność ta występuje głównie w prawej półkuli. Więcej szczegółów na temat neuronalnych podstaw wglądu można znaleźć w niedawnym przeglądzie zatytułowanym „Nowe postępy w neuronalnych korelatach wglądu: Dekada w przeglądzie wnikliwego mózgu”