Enrico Caruso

Enrico Caruso, pierwotne nazwisko Errico Caruso, (ur. 25 lutego 1873, Neapol, Włochy – zm. 2 sierpnia 1921, Neapol), najbardziej podziwiany włoski tenor operowy początku XX wieku i jeden z pierwszych muzyków, którzy udokumentowali swój głos na nagraniach.

Caruso urodził się w biednej rodzinie. Mimo że był muzykalnym dzieckiem, które wszędzie śpiewało neapolitańskie pieśni ludowe, a w wieku dziewięciu lat dołączył do chóru parafialnego, nie otrzymał żadnego formalnego wykształcenia muzycznego, aż do czasu studiów u Guglielmo Vergine’a w wieku 18 lat. W ciągu trzech lat, w 1894 roku, zadebiutował na scenie operowej w L’amico Francesco Mario Morellego w Neapolu w Teatro Nuovo. Cztery lata później, po dodaniu do repertuaru wielu efektownych ról, został poproszony o kreację roli Lorisa w premierze Fedory Umberta Giordano w Mediolanie. Był sensacją i wkrótce otrzymał angaże w Moskwie, Petersburgu i Buenos Aires. W La Scali zadebiutował Cyganerią (1900). W 1901 roku, po nieprzychylnym przyjęciu występu w Napoleonie w Napoleonie w Łaskawości miłosnej, przyrzekł sobie nigdy więcej nie śpiewać w Neapolu i słowa dotrzymał.

Caruso kreował następnie główne partie tenorowe w Adrianie Lecouvreur, Germanii i La fanciulla del West, a dla zespołu La Scali role tenorowe w Le maschere i Łaskawości miłosnej. Światowe uznanie przyniosła mu wiosna 1902 roku, kiedy to śpiewał w Cyganerii w Monte Carlo i w Rigoletcie w londyńskiej Covent Garden. W Ameryce zadebiutował w Rigoletcie na otwarcie Metropolitan Opera w Nowym Jorku 23 listopada 1903 roku. Przez następne 17 lat otwierał tam każdy sezon, prezentując w sumie 36 ról. Jego ostatnim publicznym występem – 607. występem w Metropolitan Opera – była rola Eléazara w La Juive (24 grudnia 1920).

Caruso stał się najbardziej znanym i najlepiej opłacanym ze współczesnych mu artystów na świecie. Dokonał nagrań około 200 fragmentów operowych i pieśni; wiele z nich jest nadal publikowanych. Jego głos był zmysłowy, liryczny i energiczny w dramatycznych wybuchach, a w późniejszych latach stopniowo ciemniał w barwie. Jego pociągające cechy tenorowe były niezwykle bogate w niższych rejestrach i obfitowały w ciepło, witalność i gładkość.