Gene Kelly

Najwyżej oceniane: 100% Singin' in the Rain (1952)

Lowest Rated: 17% Viva Knievel! (1977)

Urodzony: Aug 23, 1912

Miejsce urodzenia: Pittsburgh, Pennsylvania, USA

Prawdopodobnie najbardziej wpływowy i innowacyjny tancerz ekranowy po Fredzie Astaire, Gene Kelly, jego bezwysiłkowa fizyczność i niezwykła wizja hollywoodzkiego musicalu zaowocowały jednymi z najtrwalszych ekranowych filmów pieśni i tańca XX wieku, w tym „Amerykaninem w Paryżu” (1951) i „Singin' in the Rain” (1952). Urodzony 23 sierpnia 1912 roku w Pittsburghu, w stanie Pensylwania, Eugene Curran Kelly początkowo marzył o tym, by grać na krótkiej stopie w rodzinnej drużynie baseballowej Piratów, ale był przerażony, gdy matka zapisała go i jego brata Jamesa na lekcje tańca. Zrezygnował z nich po tym, jak był zastraszany przez okolicznych twardzieli i skupił się na sporcie aż do szkoły średniej, kiedy odkrył, że może zarabiać pieniądze na lokalnych konkursach tanecznych i ucząc tańca w rodzinnym studio, które zostało otwarte w 1931 roku. Studio zapewniło jemu i jego rodzinie utrzymanie podczas studiów licencjackich na Uniwersytecie w Pittsburghu, gdzie studiował ekonomię; Kelly być może zostałby prawnikiem, gdyby rodzinna szkoła nie odniosła takiego sukcesu, co skłoniło go do przeprowadzki do Nowego Jorku i spróbowania swoich sił w aktorstwie. Jego pierwsza próba, w 1937 roku, nie przyniosła żadnych zleceń, więc Kelly wrócił do Pittsburgha, gdzie w następnym roku ułożył choreografię i wystąpił w przedstawieniu „Hold Your Hats”. Po obejrzeniu jego pracy w Pittsburghu, tancerz i choreograf Robert Alton zaprosił Kelly’ego do występu w broadwayowskiej produkcji „Leave It To Me!” Cole’a Portera. Doprowadziło to do jego własnej choreografii i tańca w „The Time of Your Life” (1939) i „Billy Rose’s Diamond Horseshow” (1939), gdzie poznał i poślubił Betsy Blair, a w końcu do głównej roli w „Pal Joey” Rodgersa i Harta (1940). Jako pełen gracji, ale niewątpliwie wysportowany tancerz, który posiadał również zdolny głos do śpiewania, komiczne wyczucie czasu i charyzmę gwiazdy filmowej, nieuniknione było wezwanie z Hollywood i po podpisaniu kontraktu z Davidem O. Selznickiem w 1941 roku, został wypożyczony do MGM na swój pierwszy film fabularny, „For Me and My Gal” (1942), w którym wystąpiła Judy Garland. Film okazał się sukcesem kasowym i zaowocował rolami drugoplanowymi w „Christmas Holiday” (1944) i pierwszą główną rolą, u boku Lucille Ball, w „Du Barry Was a Lady” (1943), po której wkrótce otrzymał pierwsze zlecenie na choreografię w „Thousands Cheer” (1943), gdzie jego humorystyczny układ z mopem zyskał uznanie krytyków. Ale już w następnym filmie – wypożyczonym do Columbii „Cover Girl” (1944) z Ritą Hayworth – Kelly stał się nową i innowacyjną siłą w tańcu i musicalu, która opierała się w równym stopniu na technice i umiejętnościach, jak i na efektach wizualnych i zdjęciach. W „Dziewczynie z okładki” Kelly, we współpracy z choreografem Stanleyem Donenem, stworzył niezatarte układy taneczne – wykorzystując superpozycję, Kelly tańczył sam ze sobą w sekwencji „Alter Ego” – a następnie zwieńczył te wysiłki w kolejnym filmie, „Kotwice w oddali” (1945), w którym tańczył naprzeciwko gwiazdy kreskówek MGM, Jerry’ego Mouse’a. Oba filmy okazały się wielkimi przebojami. Oba filmy okazały się wielkimi przebojami, a „Kotwice” przyniosły Kelly’emu nominację do Oscara dla najlepszego aktora; w następnym roku jego status był już tak wysoki, że został partnerem królującego na ekranie króla tańca, Freda Astaire’a, aby wystąpić i współpracować przy trasie do „Ziegfield Follies” (1946). Uznając, że Kelly jest gwarancją sukcesu kasowego, MGM utrzymywało go w regularnej rotacji jako aktora/tancerza i choreografa w swoich musicalach, m.in. w „Piracie” (1952), w którym ponownie połączył się z Garland, oraz w dwóch udanych produkcjach z Frankiem Sinatrą: „Take Me Out to the Ball Game” (1949) i nagrodzonym Oscarem „On the Town” (1949), które przeniosły ekranowy musical z planu zdjęciowego w rzeczywiste miejsca, takie jak ulice Nowego Jorku. Mimo tych laurów, Kelly chciał wyreżyserować własną wizję hollywoodzkiego musicalu i w 1951 roku otrzymał taką szansę w filmie „Amerykanin w Paryżu”. Oszałamiająca, impresjonistyczna praca, która skrystalizowała jego styl tańca – połączenie baletu, stepowania i tańca nowoczesnego uchwycone w płynnej, zawsze ruchomej pracy kamery i montażu – „Paryż”, który zawierał 17-minutową sekwencję baletu marzeń, zdobył sześć Oscarów, w tym za Najlepszy Film i honorowego Oscara dla Kelly’ego za jego wkład w musical i choreografię. Reputacja filmu jako najlepszego dzieła filmowego Kelly’ego została w dużej mierze przyćmiona przez jego kontynuację, żywiołowy „Singin' in the Rain” (1952), najbardziej uproszczone połączenie komedii, muzyki i romansu wymyślone przez Kelly’ego i współreżysera Donena, i zawierające prawdopodobnie jeden z najbardziej ikonicznych momentów ekranu w sekwencji tytułowej. Film nie odniósł jednak takiego sukcesu w oczach krytyków i publiczności jak jego poprzednik, a także stał się początkiem końca kariery Kelly’ego w MGM i jego wiodącej roli w dziedzinie ekranowych musicali. Zainteresowanie publiczności musicalami zaczęło słabnąć, a wysiłki Kelly’ego stawały się coraz bardziej artystyczne: przepełnione baletem „Zaproszenie do tańca” (1956) okazało się kosztowną klapą, a „Brigadoon” (1954) i „It’s Always Fair Weather” (1956) były utrudnione przez ingerencję i brak zainteresowania studia. Po ukończeniu ostatniego musicalu dla MGM, „Les Girls” (1957), skupił swoją uwagę na pracy za kamerą. Wciąż można go było wezwać do pojawienia się na ekranie – przede wszystkim w dramatycznej roli ostrego reportera Hornbecka w filmowej wersji „Odziedzicz wiatr” z 1960 roku, był też pamiętny w „Les Demoiselles de Rochefort” (1967) Jacques’a Demy’ego, który złożył hołd pracy Kelly’ego dla MGM – ale bardziej satysfakcjonującą pracę znalazł jako producent i reżyser dla telewizji. Zdobył nominację do nagrody Emmy za odcinek „Omnibus” z 1958 roku (CBS/NBC/ABC, 1952-1961), w którym pracował z takimi sławami sportu jak Mickey Mantle i Sugar Ray Robinson, a także wygrał nagrodę Emmy za wybitny program dla dzieci za produkcję „Jack and the Beanstalk” z 1967 roku, która, podobnie jak „Anchors Aweigh”, umiejętnie łączyła żywą akcję i animację. Jednym z jego największych sukcesów teatralnych w tym okresie była komedia „A Guide for the Married Man” (1967), która dała Kelly’emu siłę przebicia do wyreżyserowania filmowej wersji „Hello, Dolly!” (1969). (1969). Film, choć popularny i nagrodzony trzema Oscarami, był tak drogi, że nie zwróciły się jego ogromne koszty. Ostatnie projekty Kelly’ego były mieszane – westernowa komedia „The Cheyenne Social Club” (1970) okazała się klapą, ale jego udział w filmie kompilacyjnym MGM „That’s Entertainment!” (1974), w którym wystąpił w kilku duetach z 77-letnim Fredem Astaire’em, zebrał pochlebne recenzje. Pojawił się jeszcze w kilku filmach fabularnych i telewizyjnych, z których większość opierała się na jego wizerunku na ekranie – surrealistyczny musical „Xanadu” (1980) pokazał, że wciąż może wykonywać sekwencje taneczne – oraz licznych hołdach, w tym Kennedy Center Honors w 1982 roku. a Problemy zdrowotne, w tym udar mózgu w 1994 roku, zakończyły jego piętrową karierę, a po drugim udarze w 1995 roku, który pozostawił go niesprawnym, Kelly zmarł w swoim domu w Beverly Hills w Kalifornii 2 lutego 1996 roku w wieku 83 lat. Quincy Jones złożył hołd Kelly’emu podczas rozdania Oscarów w tym samym roku, wykonując taniec Kelly’ego z „Singin' in the Rain” w wykonaniu Saviona Glovera.