Historia Dakoty Południowej

Zasiedlenie i gorączka złota

W 1682 roku René-Robert Cavelier, sieur de La Salle był pierwszym Europejczykiem, który odwiedził Górną Luizjanę. Francuzi kontynuowali eksplorację tego obszaru w XVIII wieku i sprzedali go Stanom Zjednoczonym w ramach zakupu Luizjany w 1803 roku. Handlarze futrami byli głównymi osadnikami do połowy lat 50-tych XIX wieku, kiedy to przybyli spekulanci ziemią i na rzece Missouri założono Fort Randall. W 1859 roku założono stałe osady w Vermillion i Yankton. Terytorium Dakoty zostało utworzone w 1861 roku, kiedy szacowana liczba osadników nie przekraczała 1000, a liczba Siuksów 25 000. Przez kilka lat osadnictwo ograniczało się do południowo-wschodnich terenów między rzekami Big Sioux i Missouri.

Nieprzerwane wojny między Siuksami a rządem USA trwały od 1854 r. do 1890 r., kiedy to doszło do masakry w Wounded Knee, która zakończyła militarny podbój rdzennych mieszkańców regionu. Poszukiwanie złota w Black Hills na początku lat 70-tych XIX wieku przyciągnęło tysiące osadników do zachodniej części Terytorium Dakoty. Pomimo drugiego traktatu z Fort Laramie (1868), który gwarantował Siuksom wyłączne posiadanie ziem na zachód od rzeki Missouri, górnicy zapełnili te tereny. W „porozumieniu” z Siuksami z 1877 roku Kongres zmusił grupy Siuksów do rezygnacji z roszczeń do Czarnych Wzgórz i ich okolic. (W 1887 roku plemiona Siuksów wszczęły proces sądowy, który został ostatecznie rozstrzygnięty dopiero w 1980 roku, kiedy to Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych orzekł, że Czarne Wzgórza należą do Siuksów, a zabranie ziemi bez odszkodowania było nielegalne. Sąd upoważnił rząd federalny do wypłacenia Siuksom ponad 100 milionów dolarów za tę ziemię. Plemiona odmówiły jednak przyjęcia ugody, chyba że Kongres zwróciłby wszystkie federalne ziemie w Black Hills, liczące 1,3 mln akrów, które Siuksowie uważają za część swojego dziedzictwa i podstawowe prawo traktatowe. Na początku XXI wieku Siuksowie nadal nie zaakceptowali ugody pieniężnej od rządu USA.)