HNRS 353
by Rajan Kundra
Wprowadzenie
Kluczowym aspektem dla sukcesu Zielonej Rewolucji były różne technologie naukowe opracowane przez Borlauga, które obejmowały nowe metody nawadniania rolnictwa, silniejsze i bardziej odporne pestycydy, bardziej wydajne nawozy oraz nowo opracowane nasiona dla bardziej wydajnego wzrostu upraw. W wyniku tych nowych ulepszeń w metodach rolniczych, kraje na całym świecie, takie jak Indie, doświadczyły drastycznego wzrostu produkcji roślinnej. To ostatecznie doprowadziło do tego, że kraje stały się bardziej samowystarczalne i uniknęły masowego głodu. W artykule skupimy się na koncepcji, w jaki sposób nowe technologie, które rozwinęły się w czasie Zielonej Rewolucji, poprawiły różnorodność upraw i produkcję na całym świecie.
Irygacja
Zrównoważone rolnictwo zależy w dużej mierze od zasobów wodnych, które mogą wpłynąć na zdolność do efektywnego gospodarowania i uprawy roślin. Jednym z głównych problemów, z jakimi borykały się kraje w czasach Zielonej Rewolucji, były susze i nieefektywne wykorzystanie wody spowodowane zanieczyszczeniem. Podstawowe przyczyny suszy i braku wody można ogólnie przypisać ograniczeniom klimatycznym i geograficznym niektórych regionów, jak również faktowi, że system rolniczy stosowany w rolnictwie zużywa duże ilości wody. Co więcej, złe techniki nawadniania mogą w rzeczywistości powodować susze wodne, zamiast poprawiać efektywność wykorzystania wody (Liverman 4). Na początku ruchu Zielonej Rewolucji wiele systemów irygacyjnych polegało głównie na wykorzystaniu wód powierzchniowych lub warstw wodonośnych do wspierania rolnictwa. To znacznie zmniejszyło dostępność wody dla innych zastosowań rolniczych, co doprowadziło do niedoboru wody. Ponadto, ten rodzaj nawadniania doprowadził do „wyczerpania podziemnych warstw wodonośnych szybciej niż można je naładować”. W innych przypadkach rolnictwo jest uzależnione od „kopalnych warstw wodonośnych”, które w większości zawierają wodę z ostatniej epoki lodowcowej. Te starożytne warstwy wodonośne otrzymują niewiele lub nie otrzymują żadnego doładowania, więc każde rolnictwo, które od nich zależy, jest z natury niezrównoważone” (Horrigan 4). Kolejną nieskutecznością technik nawadniania, która stała się oczywista na początku Zielonej Rewolucji, był brak drenażu. „Nawadnianie bez zorganizowanego drenażu spowodowałoby, że gleby stałyby się zasadowe lub zasolone” (Kesavan 3). Powstawanie zanieczyszczeń w glebie często powodowało degradację i zahamowanie wzrostu upraw, co skutkowało niską wydajnością produkcji. W celu zwalczania takich problemów, nowe metody nawadniania zaczęły powstawać, które obniżyły skutki suszy i chroniły uprawy, dając jednocześnie wyższą produkcję. Jedną z nowych metod nawadniania, która została stworzona, było nawadnianie kropelkowe. Ten nowy system koncentrował się na oszczędzaniu wody, jak również nawozu, pozwalając wodzie kapać w powolnym i stałym tempie do korzeni roślin. Technika ta przyniosła kilka korzyści w zrównoważonym rolnictwie, ponieważ zminimalizowała wzrost chwastów i erozję gleby, jednocześnie zmniejszając koszty energii (Kesavan 8). Inne modernizujące techniki nawadniania, takie jak zraszanie, centralny czop, ruch boczny i nawadnianie podpowierzchniowe, również zapewniły postęp w uprawie roślin zimą, ponieważ wydawało się, że „zmniejszają wpływ niskich opadów na plony” (Liverman 11). Te nowe systemy koncentrują się na lokalnym nawadnianiu, w którym woda jest rozprowadzana do roślin i upraw w małych ilościach poprzez zastosowanie układu rur o niskim ciśnieniu. Takie ulepszenia dokonane w dziedzinie nawadniania podczas Zielonej Rewolucji drastycznie wpłynęły na różnorodność upraw i produkcję na całym świecie w pozytywny sposób.
Nawozy
Jednym z głównych celów Zielonej Rewolucji było zwiększenie produkcji żywności, takiej jak zboża, pszenica i ziarno, bardziej wydajnie i skutecznie. Osiągnięto to w dużej mierze dzięki postępowi w dziedzinie nawozów i pestycydów. Główną zmianą w stosowaniu nawozów było przejście na nawozy nieorganiczne i chemiczne. W okresie Zielonej Rewolucji, stosowanie syntetycznych nawozów azotowych stało się bardzo popularne i powszechnie stosowane w nowych metodach rolniczych, które zostały przyjęte. Stało się tak, ponieważ metodą prób i błędów stwierdzono, że „azot jest najważniejszym mineralnym składnikiem odżywczym w produkcji zbóż, a jego odpowiednia podaż jest niezbędna do uzyskania wysokich plonów, zwłaszcza w przypadku nowoczesnych odmian” (Mulvaney 1). Dzięki tej nowej wiedzy biologicznej, techniki rolnicze uległy drastycznej poprawie. Jak już wcześniej wspomniano, opracowano nowe i ulepszone metody nawadniania, aby zwiększyć i zachować zasoby wody, a także zwiększyć wydajność produkcji roślinnej. Jednak bez wiedzy i stosowania lepszych nawozów rolniczych, a zwłaszcza syntetycznego azotu, „nawadnianie nie daje bardzo różnych wyników między lokalnymi i wysokoplennymi odmianami”. Jednak przy „kontrolowanym nawadnianiu ze zrównoważonym stosowaniem nawozów daje pełny potencjał odmian wysokoplennych wielokrotnie wyższy niż odmian lokalnych (Kanwar 1). Ten naukowy przełom przyczynił się do rozwoju rolnictwa i odegrał ogromną rolę w sukcesie Zielonej Rewolucji. Kraje, które były na skraju głodu, zaczęły borykać się z poważnym zwrotem, ponieważ produkcja roślinna i plony zbóż i pszenicy stały się „2-3 razy większe niż w przypadku odmian dostępnych przed Zieloną Rewolucją” (Khush 1). W wyniku tak wydajnej produkcji „światowe zużycie nawozów gwałtownie wzrosło z 14 milionów ton w 1950 r. do 140 milionów ton w 1990 r., co oznacza 10-krotny wzrost” (Khush 3). Ta nowa strategia bardziej efektywnej produkcji rolnej wywarła również głęboki wpływ na przemysłową część Zielonej Rewolucji. Różne zakłady produkujące nawozy chemiczne zaczęły powstawać w różnych krajach, ponieważ zapotrzebowanie na nie drastycznie wzrosło, co sprawiło, że Zielona Rewolucja odniosła jeszcze większy sukces (Posgate 3).
Pestycydy
Oprócz nawozów sztucznych, zastosowanie pestycydów stało się kluczowe dla sukcesu rolnictwa podczas Zielonej Rewolucji. Pestycydy stały się powszechnie stosowane w celu zapobiegania wysokim szkodom wyrządzanym przez szkodniki i choroby, które występują podczas ogromnej produkcji roślinnej na terenach rolniczych. Istnieją różne rodzaje pestycydów, które powstały w tym czasie, ale najczęściej stosowano insektycydy i fungicydy. „Insektycydy mają największy udział w konsumpcji pestycydów… obejmuje to zarówno zabiegi zapobiegawcze, które są stosowane zanim poziom inwazji jest znany, jak i zabiegi interwencyjne, które są oparte na monitorowanych poziomach inwazji i oczekiwanych szkodach w uprawach. Fungicydy są najczęściej stosowane w przypadku owoców i warzyw do zwalczania chorób, które wpływają na zdrowie roślin lub jakość i wygląd owoców” (Torba 2). Co więcej, takie nowe technologie pomagają „wpływać na strukturę rozgałęzień roślin, kontrolować czas dojrzewania lub dojrzałości, wspomagać zbiory mechaniczne, defoliację roślin przed zbiorami oraz zmieniać inne funkcje roślin” (Torba 3). Te pestycydy, oprócz nawozów, zwiększyły produkcję roślinną i poprawiły jakość i wydajność, ponieważ działały jako regulatory wzrostu, środki osuszające i wspomagające zbiory.
Genetycznie Opracowane Nasiona
Kluczową innowacją technologiczną, która zmieniła Zieloną Rewolucję, było opracowanie ulepszonych nasion poprzez Program Wysokoplennych Odmian Nasion (H.V.P.). Ta nowa innowacja biologiczna może być przypisana zwiększonym ilościom nawozów, które rolnicy zaczęli stosować w swoich metodach rolniczych. Jak omówiono powyżej, nawóz azotowy, który skutecznie kontrolował rozprzestrzenianie się chwastów i szkodników, stał się ogromnym sukcesem podczas ery Zielonej Rewolucji. „W odpowiedzi na zwiększone ilości nawozów” kultywatorzy poszukiwali technik, które doprowadziłyby do produkcji nasion o „większym potencjale genetycznym” (Quiroga 3). Program Wysokowydajnych Odmian Nasion, choć początkowo nie odniósł sukcesu, ostatecznie posłużył jako kluczowy element w rozpoczęciu Zielonej Rewolucji w kilku krajach na całym świecie. Ulepszone nasiona produkują unikalne uprawy hybrydowe, które mają pięć cech odróżniających je od upraw produkowanych ze zwykłych nasion. Te pięć cech to: „lepiej reagują na nawozy, plony na jednostkę nawozów są wyższe, główki nie przewracają się, gdy są ciężkie od dojrzałych ziaren… są odporne na suszę i przystosowane do szerokiego zakresu równoleżnikowego, ich krótszy okres wegetacji umożliwia czasem uprawę drugiej głównej uprawy i mogą dać dwa do czterech razy większe plony niż odmiany rodzime” (Chakravarti 3). Wyniki programu H.V.P. były pozytywne w przeważającej części, ponieważ „w latach 1950-51 i 1969-70 całkowita produkcja zbóż wzrosła około dwukrotnie, z pięćdziesięciu milionów ton do stu milionów ton, z zauważalnym wzrostem od 1966-67” (Chakravarti 3). Z tego powodu przyjęcie idei stosowania ulepszonych nasion stało się szybko akceptowane, co doprowadziło do zmniejszenia głodu i znacznego wzrostu gospodarczego, jak również. Taki sukces programu H.P.V. przykuł uwagę kilku agencji, ponieważ zyskał on światowe poparcie „międzynarodowych agencji pomocowych, opracowany przez naukę o hodowli roślin, wspierany przez międzynarodowy kapitał agrobiznesu… i promowany przez armię wyszkolonych pracowników zajmujących się przedłużaniem terminu ważności” (Yapa 12). Wprowadzenie wysokowydajnych odmian nasion, czyli ulepszonych nasion, drastycznie poprawiło rolnictwo, zwłaszcza uprawę zbóż, na całym świecie, a także przyczyniło się do postępu w innych dziedzinach rolnictwa, takich jak nawozy, pestycydy i metody nawadniania.
Produkcja żywności
Podczas Zielonej Rewolucji przeprowadzono różne badania i eksperymenty w celu ulepszenia technik rolniczych, a także wyprodukowania większej ilości plonów w bardziej wydajny sposób. W tym celu stworzono różne nowe technologie, takie jak „wprowadzenie hybrydowych odmian pszenicy, ryżu i kukurydzy oraz przyjęcie nowoczesnych technologii rolniczych, w tym nawadniania i dużych dawek nawozów chemicznych” (Lobb 1), aby sprostać wynikom, które wskazywały, że potrzebne są lepsze metody nawadniania, a także pestycydy i nawozy. „Tak więc, 'zielona rewolucja' może być postrzegana jako część ciągłej ewolucji bardziej intensywnego systemu produkcji rolnej opartego na postępie w technologii biologicznej i chemicznej” (Quiroga 3). Wraz z rozwojem nowych osiągnięć naukowych rozprzestrzeniających się na całym świecie, wiele krajów zaczęło borykać się ze wzrostem produkcji rolnej na niespotykaną skalę. Najbardziej zauważalny wzrost produkcji żywności był widoczny w krajach azjatyckich, takich jak Indie, Pakistan i Filipiny. „W sezonie 1969-1970 obsiano 55% z 35 milionów akrów pszenicy w Pakistanie i 35% z 35 milionów akrów pszenicy w Indiach. Był to bezpośredni rezultat „większej zależności od nawozów chemicznych i pestycydów oraz wiercenia tysięcy studni do kontrolowanego nawadniania” (Lobb 1). Co więcej, po wprowadzeniu w Indiach programu nasion odmian wysokoplennych, który rozpowszechnił się również w Pakistanie, „produkcja pszenicy w Pakistanie wzrosła prawie dwukrotnie w ciągu pięciu lat, z 4,6 miliona ton w 1965 roku (co było wówczas rekordem) do 8,4 miliona ton w 1970 roku. W Indiach produkcja pszenicy wzrosła z 12,3 mln ton w 1965 roku do 20 mln ton w 1970 roku. W rezultacie, „oba narody były samowystarczalne w produkcji zbóż do 1974 roku” (Lobb 1). Innym krajem o podobnej eskalacji produkcji był Meksyk. Ze względu na unikalny klimat, który pozwalał na wzrost różnorodnej roślinności, wysiłki zmierzające do samowystarczalności były nieco łatwiejsze do osiągnięcia. Z pomocą „dużych dawek nawozów chemicznych (…) wydajność pszenicy z akra wzrosła czterokrotnie w latach 1944-1970″. Meksyk, który wcześniej musiał importować pszenicę, stał się samowystarczalnym producentem zbóż do 1976 roku” (Lobb 2).
Jednakże nie wszystkie kraje odniosły taki sukces podczas Zielonej Rewolucji. Większość krajów afrykańskich nie miała do czynienia z dużą, jeśli w ogóle, stabilnością rolnictwa. Wynikało to z okropnego klimatu, jak również z niekorzystnych krajobrazów, które nie sprzyjały rolnictwu i uprawie roślin. Ponadto, ponieważ „rządy były niestabilne, a drogi i zasoby wodne mniej rozwinięte” (Lobb 2), zdolność do uzyskania i wdrożenia nowych technologii naukowych, które były widoczne w innych krajach, takich jak Indie, okazały się bardzo trudne. W wyniku takiego niedorozwoju, „Afryka skorzystała z Zielonej Rewolucji w znacznie mniejszym stopniu niż kraje azjatyckie i nadal jest okresowo zagrożona głodem” (Lobb 2).
Wniosek
Zielona Rewolucja, prowadzona przez Normana Borlauga, może być przypisana do zakończenia głodu na świecie i uratowania wielu istnień ludzkich w tym procesie. W tym okresie dokonano kilku nowych osiągnięć naukowych w celu ulepszenia metod rolniczych i zwiększenia wydajności rolnictwa. Postępy te obejmują ulepszenia w technikach nawadniania, nowe rodzaje nawozów i pestycydów oraz wprowadzenie wysokowydajnych odmian nasion, z których wszystkie drastycznie zwiększyły różnorodność upraw i produkcję roślinną. Bez takich technologicznych przełomów, kraje na całym świecie, takie jak Indie i Meksyk, mogły nie być w stanie uciec przed ogromnym niedoborem żywności.
Works Cited
Bag, Dinabandhu, „Pesticides and Health Risks.” Economic and Political Weekly , Vol. 35, No. 38 (Sep. 16-22, 2000): 3381-3383. Jstor.org. Economic and Political Weekly. Web. 6 Apr. 2013.
Chakravarti, A. K., ” Zielona Rewolucja w Indiach.” Annals of the Association of American Geographers, Vol. 63, No. 3 (Sep., 1973): 319-330. Jstor.org. Taylor & Francis, Ltd. Web. 3 Apr. 2013.
Horrigan, Leo, Lawrence, Robert, S., & Walker, Polly, „How Sustainable Agriculture Can Address the Environmental and Human Health Harms of Industrial Agriculture.” Environmental Health Perspectives, Vol. 110, No. 5 (May, 2002): 445-456. Jstor.org. Brogan & Partners. Web. 7 Apr. 2013.
Kanwar, J. S., „From Protective to Productive Irrigation.” Economic and Political Weekly, Vol. 4, No. 13 (Mar., 1969): A21-23 & A25-26. Jstor.org. Economic and Political Weekly. Web. 30 Apr. 2013.
Kesavan, P. C. & Swaminathan, M. S., ” Strategies and Models for Agricultural Sustainability in Developing Asian Countries. „Philosophical Transactions: Biological Sciences, Vol. 363, No. 1492, Sustainable Agriculture II (Feb. 27, 2008): 877-891. Jstor.org. The Royal Society. Web. 3 Apr. 2013.
Khush, G. S., „Zielona rewolucja: Przygotowania do XXI wieku.” Genome, Vol. 42, No. 4 (1999): 646-55. Proquest.com. Web. 7 Apr. 2013.
LePree, J., „The Green Revolution.” Chemical Engineering, Vol. 114, No. 9 (2007): 23-24,26,28,30. Proquest.com. Web. 7 Apr. 2013.
Liverman, Diana M., „Drought Impacts in Mexico: Climate, Agriculture, Technology, and Land Tenure in Sonora and Puebla.” Annals of the Association of American Geographers Vol. 80, No. 1 (Mar., 1990): 49-72. Jstor.org. Taylor & Francis, Ltd. Web. 7 Apr. 2013.
Lobb, Richard L., „Green Revolution.” Encyclopedia of Food and Culture. 2003. Encyclopedia.com. 1 May. 2013<http://www.encyclopedia.com>.
Mulvaney, R. L., Khan, S. A., & Ellsworth, T. R, „Synthetic Nitrogen Fertilizers Deplete Soil Nitrogen: A Global Dilemma for Sustainable Cereal Production.” Journal of Environmental Quality, Vol. 38, No. 6 (2009): 2295-314. Proquest.com. Web. 6 Apr. 2013.
Postgate, W. D., „Fertilizers for India’s Green Revolution: The Shaping of Government Policy.” Asian Survey, Vol. 14, No. 8 (Aug., 1974): 733-750. Jstor.org. University of California Press. Web. 6 Apr. 2013.
Powell, K. B., Vincent, R. B., Depuit E. J., Smith, J. L., & Parady, F. E., „Role of Irrigation and Fertilization in Revegetation of Cold Desert Mined Lands.” Journal of Range Movement, Vol. 43, No. 5 (Sep., 1990): 449-455. Jstor.org Allen Press i Society of Range Movement. Press. Web. 30 Apr. 2013.
Quiroga, Eduardo R., „Irrigation Planning to Transform Subsistence Agriculture: Lessons from El Salvador.” Human Ecology, Vol. 12. No. 2 (Jun., 1984): 183-201. Jstor.org. Springer. Web. 30 Apr. 2013.
Yapa, Lakshman, „What are Improved Seeds? An Epistemology of the Green Revolution.” Economic Geography , Vol. 69, No. 3, Environment and Development, Part 1 (Jul., 1993): 254-273. Jstor.org. Clark University. Web. 7 Apr. 2013.