Kłamała o wszystkim, z wyjątkiem małżeństwa z Wyattem Earpem

Włóczęga i spekulowana prostytutka Dzikiego Zachodu, nic, co zrobiła Josephine Earp, nie było wystarczająco odważne nawet dla niej samej. Rozkwitała dzięki zmianie otoczenia i miała w sobie pewną tajemnicę, która ciągnęła się za nią jak za dużo perfum. Ale to właśnie przyciągało do niej ludzi. Taki był styl Josie Earp.

Urodzona w Nowym Jorku w 1860 roku, życie Josephine Sarah Marcuse (Josie, jak wolała być nazywana) zostało połączone w całość poprzez fakty i fikcję; bardziej romantyczna wersja wydarzeń sfabrykowana przez samą kobietę kontra oficjalne dokumenty, które opowiadają inną historię. Już w wieku trzynastu lat Josie zaczęła tworzyć życie, które tak naprawdę nie należało do niej. Na początku były to nieszkodliwe zmyślenia, jakoby jej niemiecki ojciec prowadził dobrze prosperujący interes kupiecki, podczas gdy w rzeczywistości był on skromnym pruskim piekarzem. Josie twierdziła, że żyła w zamożnej, wygodnej społeczności żydowskiej, podczas gdy w rzeczywistości mieszkała w zatłoczonej i zróżnicowanej dzielnicy, gdzie dym fabryczny zasnuwał powietrze. Wkrótce jednak kłamstwa zaczęły ją pochłaniać, ponieważ zaczęła wymyślać wspaniałe życie, o którym mogła tylko marzyć.

To zdjęcie zostało zrobione w Prescott, Terytorium Arizony, w 1880r, i uważa się, że przedstawia młodą Josephine

Dziewczyna, która opuściła dom w wieku 14 lat, powiedziała kiedyś: „W powietrzu było o wiele za dużo emocji, by pozostać dzieckiem.” W swoich wspomnieniach napisała po latach, że pamiętała, jak całowała matkę na pożegnanie w policzek, jakby szła do szkoły, i nigdy nie wróciła do domu.

Josie szczyciła się tym, że była częścią zespołu Pauline Markham Pinafore Dance Troupe. Jej pamiętnik zawiera nawet wspomnienie żeglugi w dół kalifornijskiego wybrzeża z Trupą i jej przyjaciółką Dorą (która nigdy nie istniała), robiąc postój w Santa Barbara przed wejściem na pokład dyliżansu do Arizony.

W rzeczywistości Trupa Markhama wyjechała do Arizony pociągiem w październiku 1879 roku, a nie statkiem. Jej nazwisko nigdy nie pojawiło się na żadnym programie czy dokumencie zespołu. Cokolwiek próbowała ukryć, Josie nie była zbyt dobra w zacieraniu śladów.

Podróż dyliżansem po Terytorium Arizony w latach 80-tych XIX wieku

W każdym razie, Josie wraz z „Dorą” rzekomo wskoczyła do dyliżansu i udała się prosto do Arizony po spędzeniu nocy w Santa Barbara. Jednak, gdy pojawiły się głosy o „ucieczce Indian Apaczów z ich rezerwatów”, Josie i Dora zostały zabrane do domu na ranczu przez Ala Siebera, słynnego indiańskiego zwiadowcę. Spędziły tam 10 dni, śpiąc na podłodze i zawierając nowe „znajomości”. W tym czasie Josie poznała swojego przyszłego ukochanego – przystojnego Johnny’ego Behana.

Johnny Behan

Po przedłużonym pobycie w Santa Barbara, Josie twierdzi, że wraz z Dorą wróciła do San Francisco. Ale czy naprawdę kiedykolwiek wróciła do domu? Wygląda na to, że Behan był zbyt łowny, by zostawić go w Arizonie. Zapiski pokazują, że w grudniu 1874 roku Behan był częstym klientem „domu złej sławy”, odwiedzając tę samą 14-letnią prostytutkę, Sadie Mansfield, która przypadkowo dzieli wiele podobieństw z Josie Earp.

Josephine Earp czy Sadie Mansfield?

Nie ma solidnego dowodu na to, że Sadie Mansfield jest w rzeczywistości Josie Earp, jednak lata pomiędzy 1874-1882 to kawałek życia Earpa, który według zapisów nie istnieje. Zapytana o ten okres w swoim życiu, wspomina w pamiętniku, że był to jeden wielki „zły sen”. Powszechnie spekuluje się, że Sadie Mansfield była w rzeczywistości pseudonimem Josephine Sarah Marcuse. „Sadie” było znanym pseudonimem Sary, a zmiana imienia przez prostytutki była powszechna. Sadie Mansfield i Sadie Marcuse odbyły podróż dyliżansem z San Francisco do Arizona Territory, obie stały się partnerkami seksualnymi Johnny’ego Behana, obie miały po 19 lat, urodziły się w Nowym Jorku, a ich rodzice pochodzili z Prus. Wydaje się, że można bezpiecznie powiedzieć, że stracone lata Josie spędziła pracując w burdelu w Arizonie pod nazwiskiem Sadie Mansfield.

Dokumentacja rzekomo pokazująca rejestry podatkowe Sadie w Tombstone, 1881. Źródło: Flickr

W 1880 roku, zapisy pokazują, że niejaka panna Sadie Mansfield pracowała dla Johnny’ego Behana w Grand Hotelu w Tombstone w Arizonie, kiedy rzekomo wpadła w oko człowiekowi o nazwisku Wyatt Earp, nazwisku równie legendarnym w samym Tombstone.

Tombstone, Arizona

Według osób bliskich Earpowi, dążył on do młodej kurtyzany, pomimo własnego małżeństwa z inną i jej związku z Johnnym Behanem, jego politycznym i osobistym antagonistą. Latem 1882 roku Sadie została żoną Wyatta Earpa, słynnego hazardzisty i zastępcy szeryfa, który poprowadził najsłynniejszą strzelaninę w historii amerykańskiego Dzikiego Zachodu. Ceremonia rzekomo odbyła się na jachcie u wybrzeży Kalifornii, ale nigdy nie odnaleziono żadnych publicznych zapisów dotyczących ich małżeństwa.

Wyatt Earp

Po legendarnej strzelaninie w Tombstone, która trwała zaledwie 30 sek, ale definiowałaby Earp’a do końca jego życia, Earp i jego nowa żona Sadie (a. k. a Josie) podróżowali razem.k.a Josie) podróżowali po zachodzie, zdobywając pieniądze w gorączce złota i inwestując w nieruchomości. Sadie najwyraźniej lekkomyślnie grała ich pieniędzmi i musiała zostać odcięta od ich finansów. Ich małżeństwo, według przyjaciół i rodziny, było dość burzliwe. Po pobycie na Alasce w czasie boomu górniczego, Earpowie wrócili z prawie 80 000 dolarów (2,3 mln dolarów dzisiaj), z których żyli przez większość życia. Jednak w ostatnich latach życia męża, ona przegrała ostatnie pieniądze, pozostawiając ich oboje bez środków do życia.

Na rzadkim zdjęciu pary razem, Josie Marcus siedzi z Wyattem Earpem w ich pustynnym obozie w ich kopalni złota Happy Days, po drugiej stronie rzeki od Parker, Arizona, w latach 20. © Jeff Morey

Gdy Wyatt zmarł, Sadie nie uczestniczyła w pogrzebie ani nie pomogła przy nim – twierdziła, że była zbyt zszokowana i zdruzgotana. „Nie poszła na jego pogrzeb. Nie była aż tak zdenerwowana. Była osobliwa” – powiedziała Grace Spolidora, przyjaciółka rodziny, która spędzała dużo czasu z Earpami. „Nie sądzę, że była aż tak zdruzgotana, gdy umarł”. Po śmierci Wyatta, przestała chodzić przez „Sadie” i powiedziała wszystkim, aby nazywali ją Josie. Nienawidziła imienia Sadie.

Trzy lata po jego śmierci, w 1931 roku ukazała się bestsellerowa książka o Earpie autorstwa Stuarta Lake’a. Stuart Lake powiedział kiedyś, że „dziewczyna Johnny’ego Behana” (Sadie) była „kluczem do całej opowieści o Tombstone”. Chcąc kontrolować i oczyścić historię swojego męża, a co ważniejsze, utrzymać w tajemnicy swoją własną mroczną przeszłość, Sadie groziła procesami sądowymi każdemu, kto próbował opowiedzieć ich historię. Udało jej się obalić twierdzenia, że wielki Wyatt Earp był kiedykolwiek pijakiem, hazardzistą, właścicielem saloonu, a nawet właścicielem burdelu. Mocne dowody sugerują jednak, że Earpowie mieli całkiem barwny życiorys.

Saloon Wyatta w Tonopah, Nevadah w 1902 roku. Jest bardzo prawdopodobne, że jego żona, Josie, jest na koniu po lewej stronie.

Znalezienie uwierzytelnionej fotografii nieuchwytnej Josephine Earp jest również nie lada wyzwaniem. Fotografie, które oglądaliście w tym artykule, wszystkie rzekomo przedstawiają Josephine w tym czy innym czasie, ale prawdziwe pochodzenie wielu z nich pozostaje niepotwierdzone.

Kuzyni Josephine próbowali udokumentować jej życie po śmierci Wyatta, rejestrując wydarzenia z jej późniejszego życia, ale odkryli, że Josephine była niezwykle wymijająca i nieprecyzyjna, gdy mówiła o swoim wczesnym życiu w Tombstone i na Terytorium Arizony. W końcu porzucili swoje wysiłki, a rękopis pozostał niedokończony.

Kontrowersyjna książka Glena Boyera z 1976 roku „Wyszłam za mąż za Wyatta Earpa”.

W 1974 roku, amerykański pisarz i entuzjasta Dzikiego Zachodu Glenn Boyer opublikował I Married Wyatt Earp, pamiętnik oparty na różnych rękopisach, odręcznych notatkach i materiałach rzekomo napisanych przez Josephine i bliskich przyjaciół za jej życia.

Pamiętnik stał się drugą najlepiej sprzedającą się książką o Wyatt Earp, sprzedając się w ponad 35 000 egzemplarzy. Była ona często przywoływana przez naukowców i filmowców. Przed napisaniem książki Glenn skontaktował się z krewnymi Wyatta, którzy znali „ciocię Josie” w latach trzydziestych, i zgromadził 32 pudła rodzinnych zdjęć, korespondencję, odręczne notatki, nagrania audio, pamiątki wraz z rękopisami, które wykorzystał jako materiał źródłowy do kilku książek.

Jak zawsze w poszukiwaniu prawdy o Josephine, jej historia została ponownie poddana w wątpliwość w 1994 roku, kiedy krytycy zaczęli dyskredytować pracę Glenna Boyera jako w dużej mierze fikcyjną. Podobnie jak Josephine, został on oskarżony o wymyślenie znacznej części jej życia, a nawet o całkowite wymyślenie źródeł. University of Arizona, zawstydzony wydawca Boyera, został zmuszony do usunięcia książki ze swojego katalogu. W jednym z wywiadów Boyer powiedział później: „Nigdy nie promowałem siebie jako historyka. Więc włożyłem słowa w usta Josephine. I co z tego? Stuart Lake to zrobił. Przyznaję, że uczyniłem ją na tyle interesującą, by można ją było czytać, co, jak się wydaje, jest nieetyczne”.

Wydaje się niemal, że sieć kłamstw, jaką pozostawiła po sobie Josephine Earp, na zawsze uniemożliwi nam poznanie jej prawdy. Tak jak zamierzała.

Autentyczna fotografia Josephine Earp

Mistrzyni oszustwa, Josephine Sarah Marcus Earp zmarła w Los Angeles 20 grudnia 1944 roku, bez grosza przy duszy, została pochowana ze swoją prawdą.