Kathryn Bigelow
Wczesna karieraEdit
Jeśli istnieje szczególny opór wobec kobiet robiących filmy, po prostu postanawiam zignorować to jako przeszkodę z dwóch powodów: Nie mogę zmienić mojej płci i odmawiam zaprzestania robienia filmów. Nie ma znaczenia, kto lub co wyreżyserował film, ważne jest to, że albo się na niego reaguje, albo nie. Powinno być więcej kobiet reżyserujących; myślę, że po prostu nie ma świadomości, że to naprawdę możliwe. A jest.
– Kathryn Bigelow w 1990 roku
Krótki film Bigelow The Set-Up to 20-minutowa dekonstrukcja przemocy w filmie. Film przedstawia „dwóch walczących ze sobą mężczyzn, podczas gdy semiotycy Sylvère Lotringer i Marshall Blonsky dekonstruują obrazy z podkładem głosowym.” Bigelow poprosiła swoich aktorów, aby bili i okładali się nawzajem podczas całonocnych zdjęć do filmu.
Jej pierwszym pełnometrażowym filmem był The Loveless (1981), film o motocyklistach, który wyreżyserowała wspólnie z Monty Montgomerym. W filmie wystąpił Willem Dafoe w swojej pierwszej głównej roli.
Następnie wyreżyserowała film Near Dark (1987), do którego scenariusz napisała wspólnie z Ericiem Redem. Tym filmem rozpoczęła swoją trwającą całe życie fascynację manipulowaniem konwencjami filmowymi i gatunkami. W głównej obsadzie znalazło się trzech aktorów, którzy wcześniej wystąpili w filmie Aliens. W tym samym roku wyreżyserowała teledysk do piosenki New Order „Touched by the Hand of God”, będący spoofem glam metalowych wyobrażeń.
Kolejne filmy Bigelow, Blue Steel, Point Break i Strange Days, łączyły jej filozoficzną manipulację tempem z rynkowymi wymaganiami głównego nurtu filmowego. Dzięki temu Bigelow stała się rozpoznawalna zarówno jako hollywoodzka marka, jak i autorka. Wszystkie trzy filmy na nowo rozważają konwencje kina akcji, jednocześnie eksplorując politykę płci i rasy.
Blue Steel zagrała Jamie Lee Curtis jako początkująca policjantka, która jest prześladowana przez psychopatycznego mordercę, granego przez Rona Silvera. Podobnie jak w przypadku Near Dark, Eric Red był współautorem scenariusza. Film, który początkowo miał kosztować 10 milionów dolarów, został nakręcony w Nowym Jorku ze względów finansowych, a także dlatego, że Bigelow „nie lubi filmów, w których widzisz mieszkanie socjalne, a ono jest wielkości dwóch boisk piłkarskich”.”
Bigelow podążyła za Błękitną stalą z kultowym klasykiem Point Break (1991), w którym wystąpił Keanu Reeves jako agent FBI, który udaje surfera, aby złapać „byłych prezydentów”, zespół surfujących uzbrojonych rabusiów prowadzonych przez Patricka Swayze, którzy noszą maski Reagana, Nixona, LBJ i Jimmy’ego Cartera, kiedy trzymają banki. Point Break był najbardziej dochodowym „studyjnym” filmem Bigelow, zgarniając około 80 milionów dolarów w globalnym box office w roku premiery, a jednak pozostaje jednym z jej najgorzej ocenianych filmów, zarówno w recenzjach komercyjnych, jak i analizach akademickich. Krytycy twierdzili, że film ten jest zgodny z niektórymi kliszami i zmęczonymi stereotypami gatunku akcji i że porzucił wiele stylistycznych treści i podtekstów z innych dzieł Bigelow.
W 1993 roku wyreżyserowała jeden z odcinków serialu telewizyjnego Wild Palms i wystąpiła w jednym z nich jako Mazie Woiwode (bez akredytacji).
Spędziłam sporo czasu myśląc o tym, do czego mam predyspozycje i naprawdę uważam, że jest to eksplorowanie i popychanie medium. Nie chodzi o łamanie ról płciowych czy tradycji gatunkowych.
– Kathryn Bigelow w 2009 roku
Przygotowany przez Bigelow w 1995 roku film Strange Days został napisany i wyprodukowany przez jej byłego męża Jamesa Camerona. Pomimo kilku pozytywnych recenzji, film okazał się komercyjną porażką. Co więcej, wielu przypisywało kreatywną wizję Cameronowi, pomniejszając postrzegany wpływ Bigelow na film.
Wyreżyserowała trzy odcinki Homicide: Life on the Street w 1997 i 1998 roku.
Na podstawie powieści Anity Shreve o tym samym tytule Bigelow nakręciła w 2000 roku film Ciężar wody, będący portretem dwóch kobiet uwięzionych w duszących związkach.
W 2002 roku wyreżyserowała film K-19: The Widowmaker, z Harrisonem Fordem i Liamem Neesonem w rolach głównych, opowiadający o grupie mężczyzn na pokładzie pierwszej radzieckiej łodzi podwodnej o napędzie atomowym. Film nie osiągnął dobrych wyników kasowych i spotkał się z mieszanymi reakcjami krytyków.
2008-obecnieEdit
Bigelow następnie wyreżyserowała The Hurt Locker, który został po raz pierwszy pokazany na Festiwalu Filmowym w Wenecji we wrześniu 2008 roku, był selekcją wieczoru zamknięcia na Festiwalu Filmowym w Maryland w maju 2009 roku i został wydany w USA w czerwcu 2009 roku. Zakwalifikował się do Oscarów 2010, ponieważ jego premiera w Los Angeles odbyła się dopiero w połowie 2009 roku. Film, którego akcja rozgrywa się po inwazji na Irak, otrzymał „powszechne uznanie” (według Metacritic) i 97% „świeżej” oceny od krytyków zagregowanych przez Rotten Tomatoes. W filmie wystąpili Jeremy Renner, Brian Geraghty i Anthony Mackie, a także Guy Pearce, David Morse i Ralph Fiennes. Jest laureatką nagrody Amerykańskiej Gildii Reżyserów Filmowych za wybitne osiągnięcia reżyserskie (jako pierwsza kobieta, która zdobyła tę nagrodę), a także otrzymała nominację do Złotego Globu za reżyserię. W 2010 roku zdobyła nagrodę dla najlepszego reżysera, a film Hurt Locker został uznany za najlepszy film podczas 63. ceremonii rozdania nagród Brytyjskiej Akademii Filmowej. Stała się pierwszą kobietą, która otrzymała Oscara dla najlepszego reżysera za film The Hurt Locker. Była czwartą kobietą w historii nominowaną do tego zaszczytu i dopiero drugą Amerykanką. Konkurentem w tej kategorii był jej były mąż, James Cameron, który wyreżyserował film science-fiction Avatar.
W swoim przemówieniu odbierającym Oscara Bigelow zaskoczyła wielu widzów, nie wspominając o swoim statusie pierwszej kobiety, która kiedykolwiek otrzymała Oscara za najlepszą reżyserię. W przeszłości Bigelow odmawiała określania się jako „kobieta filmowiec” lub „feministka filmowa”. Była krytykowana za przemoc w swoich filmach przez takich pisarzy jak Mark Salisbury, który zapytał w The Guardian: „Dlaczego ona robi takie filmy, jakie robi?” oraz przez Marcia Froelke Coburn, która zapytała w Chicago Tribune: „Co taka miła kobieta jak Bigelow robi, kręcąc erotyczne, pełne przemocy filmy o wampirach?”
Kolejnym filmem Bigelow był Zero Dark Thirty, dramaturgia amerykańskich wysiłków w celu odnalezienia Osamy bin Ladena. Zero Dark Thirty został doceniony przez krytyków filmowych, ale wzbudził też kontrowersje i ostrą krytykę za rzekomo pro-torturową postawę. Bigelow otrzymała za ten film nagrodę Koła Nowojorskich Krytyków Filmowych dla najlepszego reżysera, stając się tym samym pierwszą kobietą, która zdobyła tę nagrodę dwukrotnie. Wcześniej wygrała już za reżyserię filmu Hurt Locker. Była również pierwszą kobietą, która otrzymała nagrodę National Board of Review Award dla najlepszego reżysera.
Bigelow po raz trzeci współpracowała z Markiem Boalem przy filmie Detroit, którego akcja rozgrywa się podczas zamieszek w Detroit w 1967 roku. Detroit rozpoczął filmowanie w lecie 2016 roku i został wydany w lipcu 2017 roku, mniej więcej w czasie 50. rocznicy zamieszek, a także w dniu rocznicy incydentu w Algiers Motel, który jest przedstawiony w filmie. W filmie wystąpili John Boyega, Hannah Murray, Will Poulter, Jack Reynor, Anthony Mackie i Joseph David-Jones.
Służyła jako producent wykonawczy Triple Frontier, filmu, który pierwotnie miała wyreżyserować. Zrezygnowała z obowiązków reżyserskich na rzecz J. C. Chandora, aby skupić się na innych projektach.
Niezrealizowane projektyEdit
W 2014 roku Bigelow ogłosiła plany wyreżyserowania dwóch filmów: adaptacji książki non-fiction Ananda Giridharadasa Prawdziwy Amerykanin: Murder and Mercy in Texas z udziałem Toma Hardy’ego oraz fabuły opartej na życiu Bowe’a Bergdahla napisanej przez Marka Boala.