King James Bible Dictionary

(heb.sopherim), I. Nazwa .

(1) Trzy znaczenia są związane z czasownikiem saphar , korzeniem sopherim

(a) pisać, (b) ustawiać w porządku, (c) liczyć. Wyjaśnienie tego słowa zostało odniesione do każdego z nich. Sopherim byli tak nazywani, ponieważ spisywali Prawo, albo dlatego, że klasyfikowali i porządkowali jego nakazy, albo dlatego, że liczyli ze skrupulatną dokładnością każdy fragment i literę, którą ono zawierało. (2) The imię Kirjath-sepher, (Joshua 15:15; Sędzia 1:12) móc możliwie łączyć się z niektóre wczesny use the tytuł, i pojawiać się funkcja wojskowy niektóre rodzaj. (Sędziów 5:14) The mężczyzna wymieniać jako wypełniać the biuro pisarczyk pod David i Solomon. (2 Samuela 8:17; 20:25; 1 Królewska 4:3) Możemy myśleć o nich jako o sekretarzach króla, piszących jego listy, sporządzających jego dekrety, zarządzających jego finansami. Comp (2 Królów 12:10) W czasie Ezechiasza przepisał stare rekordy, i stał się klasą studentów i interpretatorów prawa, chwaląc się ich mądrości. (Jeremiasza 8:8) Po niewoli urząd ten stał się bardziej znaczący, gdyż wygnańcy byliby zatroskani ponad wszystko, aby zachować święte księgi, prawa, hymny, proroctwa przeszłości. II. Rozwój doktryny.

O uczonych w Piśmie tego okresu, z wyjątkiem Ezdrasza i Zadoka (Nehemiasza 13:13), nie mamy żadnych zapisków. Późniejszy wiek uhonorował ich zbiorowo jako ludzi Wielkiej Synagogi. Być może, że nigdy tak ważna praca nie była wykonywana tak cicho. Poświęcili się oni uważnemu studiowaniu tekstu i ustanowili zasady przepisywania go z najbardziej skrupulatną precyzją. W miarę upływu czasu „słowa uczonych w Piśmie” były honorowane ponad prawem. Przestępstwem większym było wykroczenie przeciwko nim niż przeciwko prawu. Pierwszy krok został podjęty w kierunku unieważnienia przykazań Bożych ze względu na własne tradycje. (Marka 7:13) Kazuistyka stała się jednocześnie subtelne i prurient, uchylając się od najprostszych obowiązków, manipulując sumienia. (Mateusza 15:1-6; 23:16-23) Możemy więc zrozumieć, dlaczego byli oni stale potępiani przez naszego Pana wraz z faryzeuszami. Podczas gdy uczeni w Piśmie powtarzali tradycje starszych, On „przemawiał jako mający władzę”, „nie jako uczeni w Piśmie”. (Mateusza 7:29) Podczas gdy oni ograniczyli swoje nauki do klasy uczonych, On „miał współczucie dla tłumów”. (Mateusza 9:36) Podczas gdy oni byli do znalezienia tylko w radzie lub w ich szkołach, on podróżował przez miasta i wsie. (Mateusza 4:23; 9:35) itd. Podczas gdy oni mówili o królestwie Bożym niejasno, jako rzecz odległą, on głosił, że to już przyszedł blisko do ludzi. (Mat. 4:17) W czasach naszego Pana istniały dwie główne partie:

1. uczniowie Szammaja, wyróżniający się swoją zaciekłością, odwołujący się do popularnych namiętności, używający miecza do rozstrzygania swoich sporów. Z tego stronnictwa wyrosła partia Zealotów.
2. Uczniowie Hillela, urodzonego p.n.e. 112, który mógł być jednym z lekarzy, przed którymi chłopiec Jezus stanął w świątyni, gdyż dożył 120 lat. Hillel był „liberalnym konserwatystą, o genialnym charakterze i szerokim zakresie myśli, z pewnymi zbliżeniami do wyższych nauk”. W większości punktów spornych pomiędzy tymi dwoma stronnictwami, Jezus musiał występować w bezpośrednim antagonizmie do szkoły Szammaja, w sympatii do szkoły Hillela. Tak dalece, z drugiej strony, jak temperament szkoły Hillela był jednym ze zwykłym przystosowaniem się do uczuć ludu, przylegającym do tradycji, pozbawionym intuicji wyższego życia, nauczanie Chrystusa musiało być odczuwane jako bezlitośnie potępiające je. III. Wykształcenie i życie.

   Specjalne przygotowanie do pełnienia urzędu skryby rozpoczęło się prawdopodobnie około trzynastego roku życia. Chłopiec, który był przeznaczony przez rodziców do powołania uczonego w Piśmie, udawał się do Jerozolimy i starał się o przyjęcie do szkoły jakiegoś sławnego rabina. Po dostatecznym okresie nauki, prawdopodobnie w wieku trzydziestu lat, próbnik był uroczyście przyjmowany na swój urząd. Po przyjęciu miał do wyboru różne funkcje, szanse na porażkę i sukces. Mógł oddać się którejś z gałęzi nauki, albo połączyć dwie lub więcej z nich. Mógł wznieść się na wysokie stanowiska, zostać doktorem prawa, arbitrem w sporach rodzinnych, (Łukasza 12:14) kierownikiem szkoły, członkiem Sanhedrynu. Mógłby też zadowolić się skromniejszą pracą transkrybenta, kopiującego Prawo i Proroków na użytek synagog, lub notariusza, spisującego umowy sprzedaży, przymierza małżeńskie, weksle zwrotne. Pozycja tych, którzy mieli więcej szczęścia, była oczywiście wystarczająco atrakcyjna. W czasach naszego Pana pasja wyróżniania się była nienasycona. Wznosząca się skala rabina, rabina, rabbana, przedstawiała tak wiele stopni na drabinie ambicji. Inne formy światowości nie były dalekie od tego. Pozdrowienia na rynku (Mt 23:7), pełne czci pocałunki składane przez uczonych swemu mistrzowi lub przez rabinów sobie nawzajem, pozdrowienie Abba, ojcze (Mt 23:9), długie szaty z szeroką niebieską frędzlą (Mt 23:5), (Mt 23:5)

   Wszystko to składa się na obraz życia uczonego w Piśmie. Przyciągając do siebie, tak jak to czynili, niemal całą energię i myśl judaizmu, ścisła dziedziczna kasta kapłańska nie była w stanie z nimi konkurować. O ile kapłan nie stał się również uczonym w Piśmie, pozostawał w ukryciu. Zakon, jako taki, stał się godny pogardy i poniżenia. Dla uczonych w Piśmie były najlepsze miejsca na ucztach, główne miejsca w synagogach. (Mateusza 23:6; Łukasza 14:7)