Kofi Annan
NominacjaEdit
W 1996 roku Sekretarz Generalny Boutros Boutros-Ghali ubiegał się bez kontrkandydatów o drugą kadencję. Chociaż zdobył 14 z 15 głosów w Radzie Bezpieczeństwa, został zawetowany przez Stany Zjednoczone. Po czterech zamkniętych posiedzeniach Rady Bezpieczeństwa Boutros-Ghali zawiesił swoją kandydaturę, stając się jedynym sekretarzem generalnym w historii, któremu odmówiono drugiej kadencji. Annan był głównym kandydatem na jego miejsce, pokonując Amarę Essy o jeden głos w pierwszej turze. Jednak Francja czterokrotnie wetowała Annana, aż w końcu wstrzymała się od głosu. Rada Bezpieczeństwa ONZ zarekomendowała Annana 13 grudnia 1996 roku. Zatwierdzony cztery dni później przez głosowanie Zgromadzenia Ogólnego, rozpoczął swoją pierwszą kadencję jako Sekretarz Generalny 1 stycznia 1997 roku.
Z powodu obalenia Boutrosa-Ghaliego, druga kadencja Annana dałaby Afryce urząd Sekretarza Generalnego na trzy kolejne kadencje. W 2001 roku Grupa Azji i Pacyfiku zgodziła się poprzeć Annana na drugą kadencję w zamian za poparcie Grupy Afrykańskiej dla azjatyckiego sekretarza generalnego w wyborach w 2006 roku. Rada Bezpieczeństwa zarekomendowała Annana na drugą kadencję 27 czerwca 2001 roku, a Zgromadzenie Ogólne zatwierdziło jego ponowną nominację 29 czerwca 2001 roku.
DziałalnośćEdit
Zalecenia dotyczące reformy ONZEdit
Wkrótce po objęciu urzędu w 1997 r, Annan wydał dwa raporty dotyczące reformy zarządzania. W dniu 17 marca 1997 r. w raporcie Management and Organizational Measures (A/51/829) wprowadził nowe mechanizmy zarządzania poprzez ustanowienie wspierającego go organu w stylu gabinetu oraz pogrupowanie działań ONZ zgodnie z czterema podstawowymi misjami. W dniu 14 lipca 1997 r. wydano kompleksowy program reform zatytułowany Renewing the United Nations: A Programme for Reform (A/51/950). Główne propozycje obejmowały wprowadzenie zarządzania strategicznego w celu wzmocnienia jedności celu, utworzenie stanowiska zastępcy Sekretarza Generalnego, 10-procentową redukcję stanowisk, redukcję kosztów administracyjnych, konsolidację ONZ na poziomie krajowym oraz dotarcie do społeczeństwa obywatelskiego i sektora prywatnego jako partnerów. Annan zaproponował również zorganizowanie Szczytu Milenijnego w 2000 r. Po latach badań, 21 marca 2005 r. Annan przedstawił Zgromadzeniu Ogólnemu ONZ raport o postępach prac, zatytułowany „In Larger Freedom”. W dniu 31 stycznia 2006 r. Annan przedstawił swoją wizję kompleksowej i szeroko zakrojonej reformy ONZ w przemówieniu politycznym do Stowarzyszenia Narodów Zjednoczonych w Wielkiej Brytanii. Przemówienie to, wygłoszone w Central Hall w Westminsterze, uświetniło również 60. rocznicę pierwszych posiedzeń Zgromadzenia Ogólnego i Rady Bezpieczeństwa.
7 marca 2006 r. przedstawił Zgromadzeniu Ogólnemu swoje propozycje gruntownej przebudowy Sekretariatu ONZ. Raport w sprawie reformy nosi tytuł Investing in the United Nations, For a Stronger Organization Worldwide.
30 marca 2006 r. przedstawił Zgromadzeniu Ogólnemu swoją analizę i zalecenia dotyczące aktualizacji całego programu pracy Sekretariatu Narodów Zjednoczonych. Raport z reformy nosi tytuł: Mandating and Delivering: Analysis and Recommendations to Facilitate the Review of Mandates.
W odniesieniu do Rady Praw Człowieka ONZ, Annan powiedział, że „spadająca wiarygodność” „rzuciła cień na reputację systemu Narodów Zjednoczonych. Jeśli nie stworzymy na nowo naszej maszynerii praw człowieka, możemy nie być w stanie odnowić zaufania publicznego do samej Organizacji Narodów Zjednoczonych”. Wierzył jednak, że pomimo swoich wad, rada może czynić dobro.
W marcu 2000 roku Annan powołał Panel ds. Operacji Pokojowych Narodów Zjednoczonych, aby ocenić niedociągnięcia istniejącego wówczas systemu i przedstawić konkretne i realistyczne rekomendacje zmian. Panel składał się z osób doświadczonych w zapobieganiu konfliktom, utrzymywaniu i budowaniu pokoju. Raport, który został opracowany, znany jako Raport Brahimiego, od nazwiska przewodniczącego panelu Lakhdara Brahimiego, wzywał do:
- odnowionego zaangażowania politycznego ze strony państw członkowskich;
- znacznych zmian instytucjonalnych;
- zwiększonego wsparcia finansowego.
Panel zauważył ponadto, że aby operacje pokojowe ONZ były skuteczne, muszą dysponować odpowiednimi zasobami i wyposażeniem oraz działać w ramach jasnych, wiarygodnych i możliwych do zrealizowania mandatów. W liście przekazującym raport Zgromadzeniu Ogólnemu i Radzie Bezpieczeństwa, Annan stwierdził, że zalecenia panelu są niezbędne, aby uczynić Organizację Narodów Zjednoczonych prawdziwie wiarygodną jako siłę pokojową. Jeszcze w tym samym roku Rada Bezpieczeństwa przyjęła kilka postanowień dotyczących utrzymania pokoju w następstwie raportu, w rezolucji 1327.
Milenijne Cele RozwojuEdit
W 2000 roku Annan wydał raport zatytułowany: „My narody: rola Organizacji Narodów Zjednoczonych w XXI wieku”. Raport wzywał państwa członkowskie do „postawienia ludzi w centrum wszystkiego, co robimy. Żadne powołanie nie jest bardziej szlachetne, a żadna odpowiedzialność nie jest większa niż ta, która pozwala mężczyznom, kobietom i dzieciom, w miastach i wioskach na całym świecie, uczynić swoje życie lepszym”.:7
W ostatnim rozdziale raportu Annan wezwał do „uwolnienia naszych bliźnich od wstrętnego i odczłowieczającego ubóstwa, w którym obecnie znajduje się ponad miliard z nich”.77
Na Szczycie Milenijnym we wrześniu 2000 roku przywódcy państw przyjęli Deklarację Milenijną, która została następnie wdrożona przez Sekretariat Narodów Zjednoczonych jako Milenijne Cele Rozwoju w 2001 roku.
Usługi Informatyczne Organizacji Narodów Zjednoczonych (UNITeS)Edit
W ramach dokumentu „We the Peoples”, Annan zasugerował utworzenie Usług Informatycznych Organizacji Narodów Zjednoczonych (UNITeS), konsorcjum korpusów wolontariuszy zajmujących się zaawansowanymi technologiami, w tym NetCorps Canada i Net Corps America, które koordynowane byłyby przez United Nations Volunteers. W raporcie panelu ekspertów wysokiego szczebla ds. technologii informacyjnych i komunikacyjnych (22 maja 2000 r.), sugerującym powołanie grupy zadaniowej ONZ ds. technologii informacyjnych i komunikacyjnych, panel z zadowoleniem przyjął utworzenie UNITeS i przedstawił sugestie dotyczące jego konfiguracji i strategii wdrażania, w tym sugestię, aby możliwości wolontariatu ICT4D sprawiły, że mobilizacja „krajowych zasobów ludzkich” (lokalnych ekspertów ICT) w krajach rozwijających się stanie się priorytetem, zarówno dla mężczyzn, jak i kobiet. Inicjatywa została zapoczątkowana w ramach United Nations Volunteers i działała od lutego 2001 do lutego 2005. Pracownicy i wolontariusze Inicjatywy uczestniczyli w Światowym Szczycie Społeczeństwa Informacyjnego (WSIS) w Genewie w grudniu 2003 roku.
The United Nations Global CompactEdit
W przemówieniu na Światowym Forum Ekonomicznym 31 stycznia 1999 roku, Sekretarz Generalny Annan argumentował, że „cele Organizacji Narodów Zjednoczonych i cele biznesu mogą, w rzeczy samej, wzajemnie się wspierać” i zaproponował, aby sektor prywatny i Organizacja Narodów Zjednoczonych zainicjowały „globalny pakt wspólnych wartości i zasad, który nada ludzką twarz globalnemu rynkowi”.
26 lipca 2000 roku, United Nations Global Compact zostało oficjalnie zainicjowane w siedzibie ONZ w Nowym Jorku. Jest to oparte na zasadach ramy dla przedsiębiorstw, które mają na celu „katalizowanie działań wspierających szersze cele ONZ, takie jak Milenijne Cele Rozwoju (MDG)”. Compact ustanowił dziesięć podstawowych zasad w dziedzinie praw człowieka, pracy, ochrony środowiska i przeciwdziałania korupcji, a w ramach Compactu firmy zobowiązują się do przestrzegania tych dziesięciu zasad i współpracują z agencjami ONZ, grupami pracowniczymi i społeczeństwem obywatelskim w celu ich skutecznego wdrożenia.
Założenie Globalnego FunduszuEdit
Pod koniec lat 90-tych zwiększona świadomość niszczycielskiego potencjału epidemii takich jak HIV/AIDS sprawiła, że kwestie zdrowia publicznego znalazły się na czele globalnej agendy rozwoju. W kwietniu 2001 roku Annan wystosował pięciopunktowe „Wezwanie do działania” w celu rozwiązania problemu pandemii HIV/AIDS. Stwierdzając, że jest to „osobisty priorytet”, Annan zaproponował utworzenie Globalnego Funduszu AIDS i Zdrowia, „przeznaczonego na walkę z HIV/AIDS i innymi chorobami zakaźnymi” w celu stymulowania zwiększonych międzynarodowych wydatków potrzebnych do pomocy krajom rozwijającym się w walce z kryzysem HIV/AIDS. W czerwcu tego samego roku Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych zobowiązało się do utworzenia takiego funduszu podczas specjalnej sesji na temat AIDS, a stały sekretariat Globalnego Funduszu został utworzony w styczniu 2002 roku.
Odpowiedzialność za ochronęEdit
Po tym, jak Annanowi i społeczności międzynarodowej nie udało się zainterweniować w sprawie ludobójstwa w Rwandzie i Srebrenicy, Annan zadał pytanie, czy społeczność międzynarodowa ma obowiązek w takich sytuacjach interweniować w celu ochrony ludności cywilnej. W przemówieniu do Zgromadzenia Ogólnego 20 września 1999 r., „w celu omówienia perspektyw bezpieczeństwa ludzkiego i interwencji w następnym stuleciu”, Annan argumentował, że suwerenność jednostki – ochrona zapewniona przez Deklarację Praw Człowieka i Kartę Narodów Zjednoczonych – została wzmocniona, podczas gdy pojęcie suwerenności państwowej zostało przedefiniowane przez globalizację i współpracę międzynarodową. W rezultacie ONZ i jej państwa członkowskie musiały rozważyć gotowość do działania w celu zapobiegania konfliktom i cierpieniom cywilów, dylemat pomiędzy „dwoma koncepcjami suwerenności”, który Annan przedstawił również w poprzednim artykule w The Economist z 16 września 1999 r.
We wrześniu 2001 r. rząd kanadyjski powołał komisję ad hoc, która miała zająć się kwestią równowagi pomiędzy suwerennością państwową a interwencją humanitarną. Międzynarodowa Komisja ds. Interwencji i Suwerenności Państwowej opublikowała swój końcowy raport w 2001 roku, który skupiał się nie na prawie państw do interwencji, ale na odpowiedzialności za ochronę zagrożonych populacji. Raport wykraczał poza kwestię interwencji wojskowej, argumentując, że szereg działań dyplomatycznych i humanitarnych może być również wykorzystany do ochrony ludności cywilnej.
W 2005 roku Annan włączył doktrynę „Odpowiedzialności za ochronę” do swojego raportu Większa wolność. Kiedy raport ten został zatwierdzony przez Zgromadzenie Ogólne ONZ, było to pierwsze formalne zatwierdzenie przez państwa członkowskie ONZ doktryny Odpowiedzialności za Ochronę.
IraqEdit
W latach po 1998 roku, kiedy UNSCOM został wydalony przez rząd Saddama Husajna i podczas irackiego kryzysu rozbrojeniowego, w którym Stany Zjednoczone obwiniały UNSCOM i byłego dyrektora MAEA Hansa Blixa o brak właściwego rozbrojenia Iraku, Były główny inspektor broni UNSCOM Scott Ritter obwiniał Annana za opieszałość i nieefektywność w egzekwowaniu rezolucji Rady Bezpieczeństwa w sprawie Iraku oraz jawną uległość wobec żądań administracji Clintona dotyczących usunięcia reżimu i inspekcji miejsc, często pałaców prezydenckich, które nie były nakazane w żadnej rezolucji i miały wątpliwą wartość wywiadowczą, co poważnie utrudniało UNSCOM współpracę z rządem irackim i przyczyniło się do jego wydalenia z kraju. Ritter twierdził również, że Annan regularnie ingerował w pracę inspektorów i rozmył łańcuch dowodzenia, próbując zarządzać wszystkimi działaniami UNSCOM, co powodowało opóźnienia w przetwarzaniu danych wywiadowczych (a w konsekwencji w inspekcjach) i dezorientację Irakijczyków co do tego, kto jest odpowiedzialny, w wyniku czego generalnie odmawiali oni przyjmowania poleceń od Rittera lub Rolfa Ekéusa bez wyraźnej zgody Annana, co mogło trwać wiele dni, jeśli nie tygodni. Później uważał, że Annan był nieświadomy faktu, że Irakijczycy wykorzystywali to, aby opóźnić inspekcje. Twierdził, że w jednym przypadku Annan odmówił przeprowadzenia inspekcji w siedzibie SSO bez uprzedzenia i zamiast tego próbował negocjować dostęp, ale negocjacje trwały prawie sześć tygodni, dając Irakijczykom więcej niż wystarczająco dużo czasu na oczyszczenie terenu.
Podczas przygotowań do inwazji na Irak w 2003 roku Annan wezwał Stany Zjednoczone i Wielką Brytanię, aby nie dokonywały inwazji bez wsparcia ONZ. We wrześniu 2004 roku w wywiadzie dla BBC, zapytany o prawne uzasadnienie inwazji, Annan powiedział, że jego zdaniem była ona niezgodna z Kartą Narodów Zjednoczonych i nielegalna.
Inne działania dyplomatyczneEdit
W 1998 roku Annan był głęboko zaangażowany we wspieranie przejścia z rządów wojskowych na cywilne w Nigerii. W następnym roku wspierał starania Timoru Wschodniego o uzyskanie niepodległości od Indonezji. W 2000 roku był odpowiedzialny za poświadczenie wycofania się Izraela z Libanu, a w 2006 roku prowadził w Nowym Jorku rozmowy między prezydentami Kamerunu i Nigerii, które doprowadziły do rozwiązania sporu między tymi dwoma krajami o półwysep Bakassi.
Annan i irański prezydent Mahmud Ahmadineżad nie zgadzali się ostro w kwestii irańskiego programu nuklearnego, irańskiej wystawy karykatur wyśmiewających Holokaust, a także w kwestii zbliżającej się wówczas Międzynarodowej Konferencji w celu przeglądu globalnej wizji Holokaustu, irańskiej konferencji negującej Holokaust w 2006 roku. Podczas wizyty w Iranie, spowodowanej ciągłym wzbogacaniem irańskiego uranu, Annan powiedział: „Myślę, że tragedia Holokaustu jest niezaprzeczalnym faktem historycznym i naprawdę powinniśmy zaakceptować ten fakt i uczyć ludzi o tym, co wydarzyło się w czasie II wojny światowej i zapewnić, że to się nigdy nie powtórzy.”
Annan poparł wysłanie misji pokojowej ONZ do Darfuru w Sudanie. Współpracował z rządem Sudanu, aby zaakceptować przekazanie władzy z misji pokojowej Unii Afrykańskiej do misji ONZ. Annan współpracował również z kilkoma krajami arabskimi i muzułmańskimi w zakresie praw kobiet i innych tematów.
Począwszy od 1998 roku, Annan zwoływał coroczne „rekolekcje Rady Bezpieczeństwa” ONZ z przedstawicielami 15 państw w radzie. Odbywały się one w Centrum Konferencyjnym Funduszu Braci Rockefellerów (RBF) w posiadłości rodziny Rockefellerów w Pocantico Hills w Nowym Jorku i były sponsorowane zarówno przez RBF, jak i ONZ.
Śledztwo w sprawie molestowania seksualnego w LubbersieEdit
W czerwcu 2004 roku Annan otrzymał kopię raportu Biura Nadzoru Wewnętrznego (OIOS) w sprawie skargi złożonej przez cztery pracownice przeciwko Ruudowi Lubbersowi, Wysokiemu Komisarzowi ONZ do spraw Uchodźców, w związku z molestowaniem seksualnym, nadużywaniem władzy i odwetem. W raporcie dokonano również przeglądu zarzutów długoletniego pracownika dotyczących molestowania seksualnego i niewłaściwego postępowania wobec Wernera Blattera, Dyrektora Personelu UNHCR. W wyniku dochodzenia uznano Lubbersa winnym molestowania seksualnego; nie wspomniano publicznie o innym zarzucie wobec wysokiego rangą urzędnika, ani o dwóch kolejnych skargach złożonych w tym samym roku. W trakcie oficjalnego dochodzenia Lubbers napisał list, który niektórzy uznali za groźbę skierowaną do pracownicy, która wniosła zarzuty. W dniu 15 lipca 2004 r. Annan oczyścił Lubbers z zarzutów, twierdząc, że nie były one wystarczająco poważne z prawnego punktu widzenia. Wewnętrzny raport UN-OIOS w sprawie Lubbersa wyciekł, a jego fragmenty wraz z artykułem Kate Holt zostały opublikowane w brytyjskiej gazecie. W lutym 2005 roku Lubbers zrezygnował z funkcji szefa agencji ONZ ds. uchodźców, twierdząc, że chce zmniejszyć polityczną presję na Annana.
Skandal z ropą za żywnośćEdit
W grudniu 2004 roku pojawiły się doniesienia, że syn sekretarza generalnego, Kojo Annan, otrzymał płatności od szwajcarskiej firmy Cotecna Inspection SA, która wygrała lukratywny kontrakt w ramach programu ONZ „Ropa za żywność”. Kofi Annan wezwał do przeprowadzenia dochodzenia w celu zbadania tych zarzutów. 11 listopada 2005 roku The Sunday Times zgodził się przeprosić i zapłacić znaczną sumę odszkodowania Kojo Annanowi, uznając, że zarzuty były nieprawdziwe.
Annan powołał Niezależną Komisję Śledczą, której przewodniczył były prezes amerykańskiej Rezerwy Federalnej Paul Volcker, wówczas dyrektor United Nations Association of the US. W swoim pierwszym wywiadzie dla komisji śledczej Annan zaprzeczył, że miał spotkanie z Cotecną. W dalszej części dochodzenia przypomniał, że dwukrotnie spotkał się z dyrektorem naczelnym Cotecna, Elie-Georgesem Masseyem. W raporcie końcowym, opublikowanym 27 października, komisja nie znalazła wystarczających dowodów, aby oskarżyć Kofiego Annana o jakiekolwiek nielegalne działania, ale znalazła zarzuty wobec Benona Sevana, obywatela Armenii i Cypru, który pracował dla ONZ od około 40 lat. Mianowany przez Annana na stanowisko w Oil-For-Food, Sevan wielokrotnie prosił Irakijczyków o przydziały ropy dla African Middle East Petroleum Company. Zachowanie Sevana było „etycznie niewłaściwe”, powiedział Volcker dziennikarzom. Sevan wielokrotnie zaprzeczał zarzutom i twierdził, że zrobiono z niego „kozła ofiarnego”. Raport Volckera był bardzo krytyczny wobec struktury zarządzania ONZ i nadzoru Rady Bezpieczeństwa. Zdecydowanie zalecał utworzenie nowego stanowiska – dyrektora operacyjnego (COO), który miałby zajmować się obowiązkami fiskalnymi i administracyjnymi, jakie wówczas spoczywały na sekretarzu generalnym. W raporcie wymieniono firmy, zarówno zachodnie, jak i bliskowschodnie, które nielegalnie skorzystały z programu.
Pokojowa Nagroda NoblaEdit
W 2001 roku, roku stulecia istnienia, Komitet Noblowski zdecydował, że Pokojowa Nagroda zostanie podzielona między ONZ i Annana. Otrzymali oni Pokojową Nagrodę „za pracę na rzecz lepiej zorganizowanego i bardziej pokojowego świata”, po ożywieniu ONZ i za nadanie priorytetowego znaczenia prawom człowieka. Komitet Noblowski docenił również jego zaangażowanie w walkę z rozprzestrzenianiem się wirusa HIV w Afryce oraz jego deklarowany sprzeciw wobec międzynarodowego terroryzmu.
Stosunki między Stanami Zjednoczonymi a Organizacją Narodów ZjednoczonychEdit
Annan bronił swojego zastępcy sekretarza-str.Generalnego Marka Mallocha Browna, który otwarcie skrytykował Stany Zjednoczone w przemówieniu z 6 czerwca 2006 roku: „he prevailing practice of seeking to use the UN almost by stealth as a diplomatic tool while failing to stand up for it against its domestic critics is simply not sustainable. USA są konstruktywnie zaangażowane w ONZ nie jest dobrze znane lub rozumiane, częściowo dlatego, że duża część dyskursu publicznego, który dociera do amerykańskiego serca, została w dużej mierze porzucona na rzecz jej najgłośniejszych krytyków, takich jak Rush Limbaugh i Fox News.” Malloch później powiedział, że jego przemówienie było „szczerą i konstruktywną krytyką polityki USA wobec ONZ przez przyjaciela i wielbiciela.”
Przemówienie było niezwykłe, ponieważ naruszyło nieoficjalną politykę nieposiadania najwyższych urzędników publicznie krytykujących narody członkowskie. Tymczasowy ambasador USA John R. Bolton, mianowany przez prezydenta George’a W. Busha, podobno powiedział Annanowi przez telefon: „Znam cię od 1989 roku i mówię ci, że to najgorszy błąd wysokiego urzędnika ONZ, jaki widziałem przez cały ten czas”. Obserwatorzy z innych narodów poparli pogląd Mallocha, że konserwatywni politycy w USA uniemożliwiali wielu obywatelom zrozumienie korzyści płynących z zaangażowania USA w ONZ.
Przemówienia pożegnalneEdit
Wikisource posiada oryginalny tekst związany z tym artykułem:
Przemówienie pożegnalne Koriego Annana, 11 grudnia 2006 r, C-SPAN
W dniu 19 września 2006 r. Annan wygłosił pożegnalne przemówienie do światowych przywódców zgromadzonych w siedzibie ONZ w Nowym Jorku, w oczekiwaniu na przejście na emeryturę 31 grudnia. W przemówieniu nakreślił trzy główne problemy „niesprawiedliwej gospodarki światowej, światowego nieporządku oraz powszechnej pogardy dla praw człowieka i rządów prawa”, które jego zdaniem „nie rozwiązały się, lecz zaostrzyły” podczas jego kadencji jako Sekretarza Generalnego. Wskazał również na przemoc w Afryce i konflikt arabsko-izraelski jako dwa główne problemy wymagające uwagi.
11 grudnia 2006 roku, w swoim ostatnim przemówieniu jako Sekretarz Generalny, wygłoszonym w Bibliotece Prezydenckiej Harry’ego S. Trumana w Independence, Missouri, Annan przypomniał przywództwo Trumana w tworzeniu Organizacji Narodów Zjednoczonych. Wezwał Stany Zjednoczone do powrotu do multilateralistycznej polityki zagranicznej prezydenta Trumana i do przestrzegania jego credo, że „obowiązkiem wielkich państw jest służyć, a nie dominować nad narodami świata”. Powiedział również, że Stany Zjednoczone muszą utrzymać swoje zaangażowanie na rzecz praw człowieka, „w tym w walce z terroryzmem.”
Dostęp online do archiwów Kofiego AnnanaEdit
Sekcja Zarządzania Archiwami i Zapisami Organizacji Narodów Zjednoczonych (UNARMS) zapewnia pełnotekstowy dostęp do odtajnionych archiwów Kofiego Annana z okresu, gdy pełnił on funkcję Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych (1997-2006)Szukaj w archiwach Kofiego Annana