Kultura polityczna
Kultura polityczna, w naukach politycznych, zbiór wspólnych poglądów i normatywnych ocen ludności dotyczących jej systemu politycznego. Pojęcie kultury politycznej nie odnosi się do postaw wobec konkretnych aktorów, takich jak prezydent czy premier, ale raczej oznacza sposób, w jaki ludzie postrzegają system polityczny jako całość i ich przekonanie o jego prawomocności. Amerykański politolog Lucian Pye zdefiniował kulturę polityczną jako zbiór podstawowych wartości, uczuć i wiedzy, które leżą u podstaw procesu politycznego. Stąd, elementami składowymi kultury politycznej są przekonania, opinie i emocje obywateli w stosunku do ich formy rządu.
Kultura polityczna była badana najintensywniej w kontekście ustabilizowanych demokracji zachodnich. Klasycznym opracowaniem kultury politycznej jest The Civic Culture (1963) autorstwa amerykańskich politologów Gabriela Almonda i Sydneya Verba. W oparciu o badania przeprowadzone w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Niemczech Zachodnich, Włoszech i Meksyku, to przełomowe badanie miało na celu zidentyfikowanie kultury politycznej, w ramach której liberalna demokracja ma największe szanse na rozwój i konsolidację. Argumentacja Almonda i Verba opiera się na rozróżnieniu pomiędzy trzema czystymi typami kultury politycznej: zaściankową, podmiotu i uczestnika. W zaściankowej kulturze politycznej obywatele są jedynie mgliście świadomi istnienia rządu centralnego. W podmiotowej kulturze politycznej obywatele nie postrzegają siebie jako uczestników procesu politycznego, lecz jako podmioty władzy. W kulturze politycznej uczestnika obywatele wierzą zarówno w to, że mogą wnieść swój wkład w system, jak i w to, że mają na niego wpływ. Praca Almonda i Verby przyciągnęła uwagę kolejnych pokoleń naukowców, którzy powielali wyniki badań, krytykowali konceptualizacje i udoskonalali teorię.
Podstawową ideą Almonda i Verby było to, że demokracja okaże się najbardziej stabilna w społeczeństwach, w których postawy podmiotowe i zaściankowe stanowią balast dla kultury uczestnictwa. Ta mieszanka znana jest jako kultura obywatelska. W tej idealnej kombinacji obywatele są wystarczająco aktywni w polityce, by wyrażać swoje preferencje wobec rządzących, ale nie na tyle zaangażowani, by nie akceptować decyzji, z którymi się nie zgadzają. W ten sposób kultura obywatelska rozwiązuje napięcie w demokracji pomiędzy kontrolą społeczną a efektywnym rządzeniem. W badaniu Almonda i Verba najbliższe temu ideałowi były Wielka Brytania i, w mniejszym stopniu, Stany Zjednoczone. W obu tych krajach obywatele czuli, że mogą wpływać na rząd. Podążając śladami pionierów Kultury Obywatelskiej, amerykański politolog Robert Putnam dowodził, że wspólnota obywatelska, oparta na wysokim poziomie zainteresowania politycznego, równości społecznej, zaufania międzyludzkiego i dobrowolnego zrzeszania się, prowadzi do wyższego prawdopodobieństwa skutecznego rządzenia i demokracji.
Kultura polityczna jest właściwością zbiorowości – na przykład kraju, regionu, klasy czy partii. Podczas gdy większość badań nad kulturą polityczną koncentrowała się na kulturach narodowych, niektóre z nich skupiały się na jednostkach terytorialnych na poziomie subnarodowym, takich jak kultury polityczne amerykańskich stanów, kanadyjskich prowincji czy włoskich regionów. Inne studia analizowały atrybuty kulturowe grup społecznych, takich jak elity polityczne, klasa robotnicza i tym podobne.