Licencjonowana pielęgniarka praktyczna

Zgodnie z podręcznikiem 2010-2011 Occupational Outlook Handbook opublikowanym przez Biuro Statystyki Pracy Departamentu Pracy, licencjonowane pielęgniarki praktyczne opiekują się pacjentami na wiele sposobów:

Często zapewniają podstawową opiekę przy łóżku pacjenta. Wiele LPN mierzy i rejestruje parametry życiowe pacjentów, takie jak waga, wzrost, temperatura, ciśnienie krwi, puls i częstość oddechów. Licencjonowana pielęgniarka praktyczna (LPN) w dużej części Stanów Zjednoczonych i większości prowincji kanadyjskich jest pielęgniarką, która opiekuje się osobami chorymi, rannymi, rekonwalescentami lub niepełnosprawnymi. LPN pracują pod kierunkiem zarejestrowanych pielęgniarek lub lekarzy. Przygotowują i wykonują zastrzyki i lewatywy, monitorują, a także wykonują zakładanie cewników, opatrują rany oraz wykonują masaże i natarcia alkoholowe. Aby pomóc pacjentom w utrzymaniu komfortu, pomagają przy kąpieli, ubieraniu się, higienie osobistej, poruszaniu się w łóżku, staniu i chodzeniu. Mogą również karmić pacjentów, którzy potrzebują pomocy przy jedzeniu. Doświadczone LPN mogą nadzorować asystentów i pomocników pielęgniarskich oraz inne LPN.

W ramach swojej pracy LPN pobierają próbki do badań, wykonują rutynowe badania laboratoryjne, rejestrują przyjmowanie i wydalanie pokarmów i płynów. Czyszczą i monitorują sprzęt medyczny. Czasami pomagają lekarzom i zarejestrowanym pielęgniarkom w wykonywaniu badań i procedur. Niektóre LPN pomagają przy porodzie, opiece i karmieniu niemowląt.

Pracownicy LPN monitorują również swoich pacjentów i zgłaszają niepożądane reakcje na leki lub zabiegi. LPN zbierają informacje od pacjentów, w tym ich historię zdrowia i jak się obecnie czują. Mogą wykorzystywać te informacje do wypełniania formularzy ubezpieczeniowych, preautoryzacji i skierowań, a także dzielą się informacjami z zarejestrowanymi pielęgniarkami i lekarzami, aby pomóc w ustaleniu najlepszego sposobu opieki nad pacjentem. LPN często uczą członków rodziny jak opiekować się krewnym lub uczą pacjentów o dobrych nawykach zdrowotnych.

Zgodnie z Occupational Outlook Handbook, podczas gdy większość LPN jest generalistami i pracuje w każdym obszarze opieki zdrowotnej, niektóre LPN pracują w wyspecjalizowanych miejscach, takich jak domy opieki, gabinety lekarskie lub w opiece domowej. W niektórych stanach USA LPN mogą podawać przepisane leki, podawać płyny dożylnie oraz opiekować się pacjentami uzależnionymi od respiratora. Podczas gdy około 18 procent LPN/LVN w Stanach Zjednoczonych pracowało w 2008 r. w niepełnym wymiarze godzin, większość z nich pracuje w 40-godzinnym tygodniu pracy. The Occupational Outlook Handbook stwierdza, że LPN mogą być zmuszone do pracy w nocy, weekendy i święta; często stoją przez długie okresy czasu i pomagają pacjentom poruszać się w łóżku, stać lub chodzić; i mogą napotkać zagrożenia zawodowe, które obejmują narażenie na żrące chemikalia, promieniowanie i choroby zakaźne; urazy pleców związane z przemieszczaniem pacjentów; stres w miejscu pracy; i czasami zdezorientowani, pobudzeni lub niewspółpracujący pacjenci.”

W Kalifornii licencjonowane pielęgniarki zawodowe (LVN) opróżniają miski na łóżka, komody oraz czyszczą i zmieniają nietrzymających moczu dorosłych. Licencjonowane pielęgniarki zawodowe czytać oznaki życiowe, takie jak puls, temperatura, ciśnienie krwi i oddychanie. Podają zastrzyki i lewatywy, monitorują cewniki i wykonują masaże lub nacierają się alkoholem. Mogą stosować opatrunki, butelki z gorącą wodą i okłady z lodu. Pomagają pacjentom kąpać się i ubierać, leczą odleżyny i zmieniają zabrudzoną pościel. LVN karmią pacjentów i rejestrują ich spożycie żywności, monitorując jednocześnie płyny, które przyjmują i wydalają.

W maju 2008 roku mediana rocznych zarobków LPN/LVN w Stanach Zjednoczonych wynosiła 39 030 dolarów, z 50 procentami zarabiającymi pomiędzy 33 360 a 46 710 dolarów, najniższymi 10 procentami zarabiającymi mniej niż 28 260 dolarów i najwyższymi 10 procentami zarabiającymi więcej niż 53 580 dolarów. Mediana rocznych zarobków różniła się w zależności od ustawienia:

Według Occupational Outlook Handbook, w 2008 roku w Stanach Zjednoczonych było około 753 600 miejsc pracy dla LPN/LVN, z czego około 25 procent pracowało w szpitalach, 28 procent w placówkach opieki, a 12 procent w gabinetach lekarskich. Inne LPN/LVN pracowały w domowej opiece zdrowotnej, służbach zatrudnienia, domach opieki, placówkach opieki społecznej, ośrodkach opieki ambulatoryjnej oraz federalnych, stanowych i lokalnych agencjach rządowych. Przewiduje się, że w Stanach Zjednoczonych zatrudnienie LPN wzrośnie o 21% w latach 2008-2018, znacznie szybciej niż średnia. Oczekuje się, że wzrost ten będzie napędzany przez „potrzeby opieki długoterminowej rosnącej populacji osób starszych i ogólny wzrost popytu na usługi opieki zdrowotnej”. Z kolei szpitale stopniowo wycofują się z pracy licencjonowanych pielęgniarek praktycznych. Podczas gdy spodziewano się spadku zatrudnienia LPN, w 2010 r. Bureau of Labor Statistics podało wskaźnik wzrostu zatrudnienia licencjonowanych pielęgniarek praktycznych na poziomie 22%, znacznie powyżej średniej krajowej wynoszącej 14%. Mediana rocznego wynagrodzenia została podana jako $44,090 rocznie, a wynagrodzenie godzinowe jako $19.42.

W Stanach Zjednoczonych, programy szkoleniowe, aby zostać LPN/LVN trwają około jednego roku i są oferowane przez szkoły zawodowe/techniczne oraz przez community colleges. Occupational Outlook Handbook podaje, że aby uzyskać licencję, LPN muszą ukończyć zatwierdzony przez państwo program szkoleniowy. Dyplom ukończenia szkoły średniej lub jego odpowiednik jest zazwyczaj wymagany do przyjęcia do programu szkoleniowego, ale niektóre programy przyjmują kandydatów bez dyplomu, a niektóre programy są częścią programu nauczania szkoły średniej. Zgodnie z Occupational Outlook Handbook stwierdza, że większość programów obejmuje zarówno naukę w klasie (obejmującą podstawowe pojęcia z zakresu pielęgniarstwa i przedmioty związane z opieką nad pacjentem, w tym anatomię, fizjologię, pielęgniarstwo medyczno-chirurgiczne, pediatrię, pielęgniarstwo położnicze, farmakologię, dietetykę i pierwszą pomoc), jak i nadzorowaną praktykę kliniczną (zazwyczaj w warunkach szpitalnych, ale czasami w innych miejscach).

Egzamin National Council Licensure Examination-Practical Nurse (NCLEX-PN), komputerowy krajowy egzamin licencyjny opracowany i zarządzany przez National Council of State Boards of Nursing, jest egzaminem wymaganym do uzyskania licencji LPN/LVN. W wielu stanach LPN/LVN są zobowiązane do zdobywania punktów edukacyjnych przez cały okres swojej kariery zawodowej.

Postępy

W niektórych miejscach LPN/LVN mają możliwość awansu, w tym możliwość zdobycia uprawnień w określonym obszarze (np. terapia dożylna, gerontologia, opieka długoterminowa i farmakologia) lub zostania pielęgniarką odpowiedzialną za nadzór nad pracą innych LPN i różnego rodzaju nielicencjonowanego personelu pomocniczego, np. asystentów pielęgniarskich. Niektóre LPN/LVN decydują się na dalszą edukację i zostają zarejestrowanymi pielęgniarkami. W tym celu istnieją programy szkoleniowe LPN-to-RN („programy pomostowe”). Obejmują one dalszą naukę w klasie w celu uzyskania co najmniej Associate of Science in Nursing (ASN) oraz praktykę kliniczną, po której następuje kolejny egzamin, National Council Licensure Examination-Registered Nurse (NCLEX-RN).

Początki pielęgniarstwa praktycznego/zawodowego można prześledzić wstecz do praktyki samouków, którzy pracowali w przeszłości w opiece domowej, pomagając w podstawowej opiece (ADL, takich jak kąpiel) i lekkich obowiązkach domowych (takich jak gotowanie). Normy licencyjne dla pielęgniarek praktycznych pojawiły się później niż te dla pielęgniarek zawodowych; do 1945 r. 19 stanów i jedno terytorium posiadały przepisy licencyjne, ale tylko jedno prawo stanowe obejmowało pielęgniarstwo praktyczne. Jednak do 1955 r. każdy stan posiadał przepisy licencyjne dla pielęgniarek praktycznych. Praktyczne pielęgniarki, które funkcjonowały w tym charakterze w momencie przyjęcia nowych standardów, zazwyczaj otrzymywały licencję na mocy zwolnienia i były zwolnione z nowych wymogów szkoleniowych.

Pierwszy formalny program szkoleniowy dla praktycznych pielęgniarek został opracowany w Young Women’s Christian Association (YWCA) w Nowym Jorku w 1892 roku. W następnym roku został on przekształcony w Ballard School of Practical Nursing (po Lucindzie Ballard, wczesnej dobrodziejce) i był trzymiesięcznym kursem studiów poświęconym opiece nad niemowlętami, dziećmi oraz osobami starszymi i niepełnosprawnymi. Program nauczania obejmował instrukcje gotowania i odżywiania, jak również podstawowe nauki i pielęgniarstwo. Szkoła została zamknięta w 1949 roku po reorganizacji YWCA. Inne wczesne programy kształcenia praktycznego pielęgniarek to Thompson Practical Nursing School, założona w 1907 r. w Brattleboro, Vermont, (działająca do dziś) oraz Household Nursing School (później Shepard-Gill School of Practical Nursing), założona w 1918 r. w Bostonie. W 1930 r. istniało jeszcze tylko 11 szkół pielęgniarstwa praktycznego, ale w latach 1948-1954 otwarto ich 260 więcej. Stowarzyszenie Szkół Pielęgniarstwa Praktycznego (APNS) zostało założone w 1942 r., a w następnym roku nazwa organizacji została zmieniona na Krajowe Stowarzyszenie Kształcenia Pielęgniarek Praktycznych i Usług (NAPNAS), a pierwszy planowany program nauczania dla pielęgniarek praktycznych został opracowany.