Minaret

Minaret jest elementem architektury islamskiej i jest miejscem, z którego wysyłane jest wezwanie do modlitwy. Znane są również jako manār lub manāra w języku arabskim, co oznacza miejsce ognia lub światła (nar lub nur). Według uczonych, wyrażenie manāra zostało zaadaptowane z języka aramejskiego, co w tłumaczeniu oznacza „świecznik”. Inną dosłowną arabską konotacją dla minaretu jest Sawma’a – „krużganek” lub „cela” – duchowe odniesienie do świecącego światła lampy w krużganku. Rzadziej używany arabski zwrot mi’dhana bardziej odpowiednio oddaje cel minaretu.

Minaret to wysoka, smukła wieża, która jest istotną cechą każdego meczetu i jest jedną z najwcześniejszych cech architektury islamskiej. Jest on otoczony przez jedną lub więcej wystających galerii, z których muezzin, osoba, która śpiewa wezwanie do modlitwy, ogłasza modlitwę dla wiernych. Praktyka wezwania do modlitwy lub adhan stał się zwyczajową częścią rytuałów religijnych w drugim roku hidżry (623-24 CE).

Znaleziska naukowe wskazują na pochodzenie minaretów z epoki Umajjadów i oferują wyjaśnienie, że minarety te były kopią wież kościelnych znalezionych w Syrii w tamtych czasach. Niemniej jednak, inne wzmianki sugerują, że te wieże w Syrii wywodzą się z zigguratów babilońskich i asyryjskich sanktuariów Mezopotamii. Jeszcze inny opis wiąże manārę z funkcją „domu światła”, prowadzącego podróżnych.

W swoim artykule na temat pochodzenia minaretu, K.A.C. Creswell wyjaśnia, że cztery Ṣawāmi zbudowane na dachu meczetu Umajjadów w Fustat były pierwszymi minaretami, jakie powstały. Creswel przytacza meczet Umajjadów w Damaszku, zbudowany z czterema przysadzistymi wieżami w każdym rogu, jako najwcześniejszą z przedislamskich świątyń, która wykorzystywała takie wieże do nawoływania do modlitwy. Dlatego sugeruje, że minaret został zainspirowany przez damasceński prototyp i nazwany Sawma’a ze względu na jego krępy wygląd i podobieństwo do sześcianu pustelnika.

Mimo że minarety nie były znanym elementem najwcześniejszych meczetów, wieże te bardzo szybko ozdobiły panoramy muzułmańskich miast i stały się synonimem muzułmańskich sanktuariów, a każdy region rozwinął swoje własne charakterystyczne style. Te struktury były pod wielkim wpływem społeczeństwa, kultury i kontekstu regionu, który określił ich kształt, rozmiar i formę.